Για δυο παιδικές φίλες

Σας φαντάζομαι μαζί στην καφετέρια του Πανεπιστημίου, όπως σας είδα στη φωτογραφία, μπροστά σε δυο τεράστια πλαστικά χάρμπουργκερ , με τα γυαλάκια σας και συνωμοτικά χαμόγελα σκανταλιάς: "Αν μπορείτε τώρα, ελάτε  να μας δώσετε φακές, αρακά, πορτοκαλάδες, γιαούρτια. Αν σας βαστάει, σφυρίξτε, όσο θέλετε,την ώρα που τρώμε κρυφά παγωτό μέσα στο χειμώνα, δεν θα μας τρομάξετε να το πετάξουμε πάνω στη γλύκα.Εμείς όμως μπορούμε να τρομάζουμε όσους θέλουμε με πλαστικές αράχνες, να αντιγράφουμε μαζί την ορθογραφία με το τετράδιο ανάμεσά μας στο θρανίο, να ακολουθούμε μαζί κατά πόδας το νεαρό που μας αρέσει. Πού να φανταστεί, άλλωστε, ο καημενούλης, δυο μέτρα παλικάρι, γιατί τον ακολουθούν δυο μυξιάρικα κάθε φορά που βγαίνει από το σπίτι του; Και μην κοιτάτε τα συγυρισμένα και καθαρά δωμάτιά μας. Κατά βάθος, πίσω από τη φαινομενική τάξη, κρύβονται δυο βομβαρδισμένα εφηβικά δωμάτια, ιδεώδες τοπίο για ομηρικές μάχες με μανάδες και ατελείωτο χάζεμα ταβανιού".
Εντάξει, όσο και να διαρρέει  η νοσταλγία αυτών των ωραίων εποχών, θα το αντέξουμε, θα στεγανοποιήσουμε τη ρωγμή, αρκεί, εσείς κορίτσια, να μαγειρέψετε κανένα αρακά, τίποτε φακές...
Αυτά τα χάρμπουργκερ παραείναι πλαστικά!