Η παλιά μας sony

Πώς ήρθε άραγε στο νου μου η παλιά μας sony; Μια τεράστια, ασήκωτη, έγχρωμη τηλεόραση, μοντέλο '79, που έζησε κοντά μας πάνω από 30 χρόνια, χωρίς να την αγγίξει χέρι τεχνικού. Ώσπου μια ωραία πρωία, άρχισε να έχει κάτι συμπτώματα γήρατος και μέσα σε λίγες μέρες είχε αντικατασταθεί από μια σύγχρονη συσκευή, χωρίς ούτε έναν καθωσπρέπει αποχαιρετισμό. Κι όμως αυτή η sony είχε κάνει το γύρο του κόσμου για να φτάσει στο φοιτητικό μας διαμέρισμα στις αρχές του '80. Την είχε αγοράσει ο πατέρας μου το 1979 στην Ιαπωνία, μόλις είχε βγει από το εργοστάσιο. Την έβαλε στην καμπίνα του, ταξίδεψε ένα χρόνο σε όλο τον κόσμο, ξαναγύρισε Ιαπωνία και μετά ήρθε στην Ελλάδα, σώα και αβλαβής. Τώρα δεν ξέρω γιατί, βλέπω για πρώτη φορά αυτές τις εικόνες, μια ασήκωτη sony από λιμάνι σε λιμάνι, από ταξί σε ταξί, να κατεβαίνει σκάλες, να μπαίνει σε μια μικρή καμπίνα. Πόσο μικρή να ήταν άραγε; Και να δεσπόζει εκεί κλειστή περιμένοντας να δοθεί στους παραλήπτες της, έναν ολόκληρο χρόνο. Όταν ήρθε στην Ελλάδα, ήταν ελάχιστες οι έγχρωμες συσκευές, η απόδοση των χρωμάτων κακή, τα πρόσωπα έδειχναν άσχημα και ψεύτικα σαν μπογιατισμένα και η θέση της μέσα σε ένα λιτό φοιτητικό δωμάτιο κάπως αταίριαστη. Άσε που ποιος είχε όρεξη για τηλεόραση τότε; Πάντως, ελπίζω να μην είχαν όλα αυτά επισκιάσει την υποδοχή της, που καθόλου δεν τη θυμάμαι. Ίσως μέτρησε υπέρ της και η ειδικότητα του αδελφού μου, που ως ηλεκτρονικός είχε ένα σεβασμό παραπάνω στα επιτεύγματα της τεχνολογίας και θα είχε την ευκαιρία να την εγκαταστήσει, να της βρει κεραία, να τη συντονίσει. Όταν αργότερα κατέληξε στο σπίτι μου, είχε όλη τη φροντίδα και την προσοχή που της άρμοζε. Ξεσκόνιζα πάντα την ωραία της ξύλινη κορνίζα, καθάριζα τα μεταλλικά κουμπάκια της και έλεγα σε όποιον με ρώταγε ότι μου την έφερε ο πατέρας μου από την Ιαπωνία. Σιγά σιγά έγινε κι αυτή αόρατη, όπως όλα όσα συνηθίζουμε, και σπάνια την κοιτάζαμε με τον τρόπο που αναλογούσε στην αντοχή και στη διάρκειά της. Μόνο τώρα τελευταία με τα γεγονότα στην Ιαπωνία, την αναζήτησα ως συνδετικό στοιχείο με τη μακρινή χώρα και έγραψα ότι έμεινε κοντά μας για 25 χρόνια. Της έφαγα έτσι απερίσκεπτα μια πενταετία, όπως απερίσκεπτα την έδωσα για ανακύκλωση, χωρίς να της πω ένα αντίο της προκοπής.
Να λοιπόν, που και τα πράγματα διεκδικούν με αιφνίδιες επιδρομές στη μνήμη το δικό τους μνημόσυνο.