Οι λεμπίνοι

Υπάρχουν διακρίσεις στα λουλούδια; Πόσο φιλελεύθερος και αδογμάτιστος μπορείς να γίνεις συνθέτοντας μια ανθοδέσμη; Αν αφήσεις την πεπατημένη οδό των καλλιεργημένων και αγορασμένων και ψάξεις να βρεις λουλούδια σε χωράφια και δρόμους, φαινομενικά έχεις απεριόριστες επιλογές. Μπορείς να στολίσεις το βάζο σου με ό,τι σου γυαλίσει, ό,τι βρεις στο δρόμο σου ανάλογα με την εποχή και τη διάθεσή σου. Μόνο φαινομενικά όμως: "Μα, έβαλες λεμπίνοι στο βάζο;" Ευθεία βολή κατά των αισθητικών σου προτιμήσεων, αλλά τα σκάγια να παίρνουν και τη διανοητική σου...αρτιμέλεια. Τα καημένα τα κατοχικά λούπινα, οι λεμπίνοι της Άνδρου, που κάποτε τα ξεπικρίζανε και τα τρώγανε, δεν τα καταδέχονται για στολίδι. Είναι η αφθονία τους που δεν μας αφήνει να δούμε το όμορφο μωβ και άσπρο λουλούδι τους, με το λεπτό άρωμα; Τα λουλούδια αξίζουν όταν δεν τα βρίσκεις παντού, όταν σπανίζουν ή όταν κρατάνε λίγο. Είναι οι εκλεκτοί που ξεχωρίζουν από τη μάζα, το ομοιόμορφο πλήθος, που κανείς δεν διακρίνει τις άπειρες διαφορετικές μονάδες που το συνθέτουν.
Εκτός αν κάτι αλλάξει τη ματιά σου, κάτι σε βοηθήσει να δεις το ωραίο μέσα στο ίδιο και στο πολύ.
Για μένα είναι μια εικόνα από τα παλιά, από τον πρώτο καιρό που ήμουν καθηγήτρια στο Κόρθι. Σε εκείνη την πρώτη φουρνιά καθηγητών που διοριστήκαμε το '85 και γίναμε από την αρχή μια παρέα, υπήρχε μια...αταίριαστη. Μια κοπέλα, λίγο μεγαλύτερη από μας- κανένας μας δεν είχε πατήσει τα 30- που δίδασκε καλλιτεχνικά και ερχόταν από τη Χώρα. Ήταν τόσο διαφορετική στην εμφάνιση. Εμείς μοιάζαμε με φοιτητές κι αυτή με μοντέλο γαλλικού περιοδικού. Άψογο μακιγιάζ, εξεζητημένο ντύσιμο, αψεγάδιαστη σαν πίνακας ζωγραφικής. Ευγενέστατη και φιλική, αλλά μάλλον η εικόνα της ήταν αποτρεπτική για να την πλησιάσουμε και να γίνει μέλος της παρέας. Τη θυμάμαι έντονα μια μέρα να μαζεύει λεμπίνοι έξω από το σχολείο. Τους κράταγε ανάμεσα στα μακριά καλοβαμμένα της νύχια και έλεγε: -Τι όμορφα που είναι αυτά; Πώς τα λένε;-Λεμπίνοι. Δεν τα μαζεύουμε εμείς αυτά. Καλύτερα να μαζέψεις ανεμώνες ή ζιμπούλια. Συνέχισε να τα μαζεύει και αυτή η εικόνα της πεισματικά εγκαταστάθηκε στη μνήμη μου ανεξίτηλη. Σαν να μου λέει χρόνια τώρα την ίδια ιστορία για την ομορφιά και τα μάτια που τη βλέπουν ή δεν τη βλέπουν.
Σαν να ζητάει συγχώρεση και εξιλέωση με μια ανθοδέσμη λεμπίνοι στο βάζο.