Monday, June 25, 2012

Μια σχολική χρονιά με επιτυχίες και ήττες


Αυτή η σχολική χρονιά, παρά τις δοκιμασίες που μας έβαλαν οι δύσκολοι καιροί, ήταν μια καλή χρονιά για το σχολείο μας. Οι σημερινές βαθμολογίες που ήρθαν από τις πανελλήνιες το επιβεβαίωσαν, αφού θα μείνουν στην ιστορία του σχολείου ως οι καλύτερες επιδόσεις που πέτυχαν οι μαθητές μας μέχρι τώρα. Γενικά υπάρχει η αίσθηση ότι δουλέψαμε καλά, ότι πολλά παιδιά παρουσίασαν πρόοδο, ότι έγιναν ενδιαφέροντα πράγματα, εκδρομές, προγράμματα, γιορτές, ότι είχαμε καλή επικοινωνία μεταξύ μας, καλό καπετάνιο στο τιμόνι, κι ότι αρχίσαμε να "παλιώνουμε"στο σχολείο οι περισσότεροι καθηγητές και να οικοδομούμε σχέσεις εμπιστοσύνης και συναδελφικότητας, τέτοιες που να μας επιτρέπουν να διαφωνούμε έντονα και λίγο μετά να αστειευόμαστε και να γελάμε.
(Μεταξύ μας μπορώ να πω ότι είναι η πρώτη χρονιά από τότε που ήρθα που δεν νοστάλγησα αφόρητα το 5ο Ζωγράφου. Λίγο το νοστάλγησα...)

Κι όμως ποτέ άλλοτε στην εκπαιδευτική μου σταδιοδρομία δεν ένιωσα τόσο ηττημένη, τόσο ανεπαρκής. Κάθε φορά που έρχονται τα μηνύματα για την στροφή των νέων προς τη Χρυσή Αυγή, κάθε φορά που ένα νέο παιδί εκφράζεται θετικά υπέρ της και επικροτεί πράξεις βίας που προέρχονται από αυτήν ή ρατσιστικές αντιλήψεις, το εισπράττω ως χαστούκι, πολύ πιο τσουχτερό από αυτό που έφαγε η Λιάνα Κανέλλη. Και μετά αρχίζουν οι βασανιστικές σκέψεις: Από πού βγήκαν αυτά τα ανιστόρητα και ανελλήνιστα πλάσματα, από ποιες σχολικές τάξεις; Τι έμαθαν στ' αλήθεια για τις διαχρονικές αξίες του ελληνισμού; Τι νόημα έχουν γι'αυτά η δημοκρατία, η ελευθερία, ο ανθρωπισμός; Τι έμαθαν για την ιστορία του Β΄παγκοσμίου πολέμου; Δεν διάβασαν ποτέ το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, δεν είδαν ποτέ ένα ντοκιμαντέρ για τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης; Δεν είδαν ποτέ τα σκελετωμένα παιδιά της Κατοχής, τα καμένα χωριά, τα ηρώα με τα ονόματα των πεσόντων παππούδων τους σε όλη τη χώρα; Έστω δεν τους συγκίνησε ποτέ μια γιορτή Πολυτεχνείου με τα αντιφασιστικά συνθήματα, με τα νέα παιδιά που αψηφούσαν τη βία των τανκς και των πολυβόλων;
Αρκούσε μια οικονομική  και πολιτική κρίση, για να πετάξουν, μαζί με τις σάπιες αξίες που επισώρευσαν, και τα μοναδικά στοιχεία που μας διαχωρίζουν από τα άγρια θηρία και τους ανθρώπους των σπηλαίων, την πίστη  σε μια κοινωνία ανθρώπινη, σε μια πολιτεία δημοκρατική;  Τόσο επιδερμικές είναι οι κατακτήσεις του πολιτισμού που με το πρώτο "μπου" που μας κάνει η ανάγκη επιστρέφουμε ολοταχώς στα άγρια ένστικτα;
Ζούμε κι εμείς τη νομοτέλεια του κραχ του '29 που οδήγησε στην άνοδο του ολοκληρωτισμού; Και έτσι νομοτελειακά και μοιραία θα κάνουμε και τα επόμενα βήματα προς τον όλεθρο; Ούτε ένα μικρό ανάχωμα ιστορικής συνείδησης να πιαστούμε;
Οι άξιοι συνάδελφοί μου έχουν μιλήσει ήδη δημόσια  για όλα αυτά.
Το μόνο που θέλω να προσθέσω  είναι πως αυτά τα παιδιά είναι δικά μας παιδιά. Δεν τα χαρίζουμε σε απάνθρωπα ιδεολογικά μορφώματα, δεν τα αποκηρύσσουμε ως μιάσματα βαρβαρότητας. Έχουμε σπείρει καλούς σπόρους στις ψυχές τους και αργά ή γρήγορα θα βλαστήσουν και θα πνίξουν τα δηλητηριώδη ζιζάνια. Με τον πρώτο άνθρωπο που θα δουν μπροστά τους κτυπημένο, με το πρώτο παράγγελμα τυφλής υπακοής, με την πρώτη απαγόρευση λόγου ή πράξης, θα διαλυθούν τα φαντάσματα  του σκοταδισμού και της βαρβαρότητας.
Γιατί αυτά τα παιδιά είναι παιδιά μας και τα μεγαλώσαμε με πολύ φως.

11 comments:

Ευάγγελος said...

Αυτά τα παιδιά χρειάζονται ένα σχολείο κυψέλη γνώσης, συνεργασίας και δημιουργίας, ανοιχτό στην κοινωνία και τη ζωή. Αυτά τα παιδιά χρειάζονται βιώματα κι όχι αποστήθηση, εμπειρίες κι όχι παπαγαλίες, βιβλιοθήκες κι εργαστήρια κι όχι δημιουργική απασχόληση "παιδική χαρά". Μακάρι την ευαισθησία και το ενδιαφέρον σας να το διαθέτουν κι όλοι οι άλλοι συνάδελφοί σας, γιατί μόνο έτσι σιγά - σιγά κάπου μπορεί να οδηγηθούν κι αυτά τα παιδιά κι η κοινωνία στο σύνολό της.

gyristroula2 said...

Ευάγγελε, τα σχολεία μας απέχουν πολύ από το ιδεατό που περιγράφεις, αλλά δάσκαλοι που νοιάζονται, ευτυχώς, υπάρχουν πολλοί μέσα σ' αυτά. Δυστυχώς όμως, ζούμε όλοι μας αυτό το φαινόμενο του εκφασισμού ενός μέρους της νεολαίας και το εισπράττουμε ως δική μας ευθύνη. Οι καιροί απαιτούν πολύ περισσότερα από μας, νομίζω.
Καλώς όρισες στον ανεμόμυλο!

Θερσίτης said...

Τι έχουμε κάνει άραγε, Αναστασία; Ή τι δεν έχουμε κάνει; Πιστεύω πως στο τέλος θα αναπτυχθούν τα δημοκρατικά αντισώματα ανεντίον αυτής της άθλιας έκης. Ευτυχώς υπάρχουν δάσκαλοι σαν εσένα και στηρίζουν την παιδεία των παιδιών.

Θερσίτης said...

Τι λάθεψε αλήθεια στη δουλειά μας, ΑΝαστασία; Μήπως έπρεπε να γίνουμε πιο αυστηροί με την κακή εκδοχή της εκπαίδευσης; Μήπως να γίνουμε πιο καθαροί στην υποστήριξη των δημοκρατικών αξιών; Μάλλον θεωρήσαμε την αποκτήνωση απίθανη κατάντια και δυστυχώς την εισπράττουμε τώρα από τους μαθητές μας. Καιρός να δουλέψουμε πιο εντατικά.

gyristroula2 said...

Θερσίτη μου, θα σου δώσω μια απλοϊκή απάντηση: Όσο τουλάχιστον με αφορά, δεν ήμουν σαν εσένα. Στο έχω ξαναπεί, άργησα πολύ να συμφιλιωθώ με την απόλυτη ευθύνη. Πίστευα πως απλώς κάνοντας καλά τη δουλειά σου, μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν με θεωρούσα πάντα αρμόδια να διαπλάθω ψυχές ανθρώπων. Έλεγα θα τους βοηθήσω να μάθουν και θα βρουν το δρόμο τους. Είχες δίκιο, δεν αρκεί.Τουλάχιστον όχι σ' αυτούς τους καιρούς που το κακό ήρθε στην πόρτα μας και δεν ξέρει τρόπους.

Θερσίτης said...

Νομίζω πως η δική σου πεποίθηση είναι η δέουσα σε ομαλές συνθήκες. Τώρα πλέον ζούμε σε εξαιρετικές συνθήκες. Πρέπει να πάρουμε στους ώμους μας ασήκωτα βάρη.

gyristroula2 said...

Καλή δύναμη, φίλε.

DemeterDS said...

Αναστασία, ερωτήματα που με βασανίζουν κι εμένα πολλές -μα πάρα πολλές φορές-, περισσότερο τώρα παρά ποτέ.
Καλή σου μέρα
Δήμητρα

gyristroula2 said...

Καλημέρα, Δήμητρα.
Ξέρω. Να έχεις ένα ξεκούραστο καλοκαίρι και να μαζέψεις δυνάμεις. Φιλιά στην υπέροχη οικογένεια.

Vasilis Simeonidis said...

Ευχαριστώ για την παραπομπή στο κείμενό μου Γυριστρούλα.

Αν ο καθένας μας σήκωνε ένα λιθαράκι, θα είχαμε σηκώσει βουνά...
Έστω, έναν κόκκο άμμου ας σηκώσει ο καθένας...

Λυπαμαι για τη φωτιά στο Κόρθι, όπου ο δρόμος μ' έφερε μέσα στον Ιούνη, να περιηγούμε σε μιαν άλλη Άνδρο.

gyristroula2 said...

Βασίλη, κρίμα που δεν μου έστειλες ένα μέιλ να βρεθούμε. Το Κόρθι πάντως θα αργήσει να γίνει όπως ήτανε. Καλή δύναμη, φίλε!

Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979

  Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...