Η Μαριάννα μας

 Η Μαριάννα μας ήρθε στην τάξη μια χρονιά προς το τέλος της χούντας, 73-74. Μέχρι τότε, οι καθηγητές ήταν αυστηροί, απρόσιτοι και μας προκαλούσαν φόβο, όσο καλά κι αν έκαναν τη δουλειά τους μερικοί από αυτούς. Εκείνη ήταν αλλιώς. Γελαστή, όμορφη, με χιούμορ, ένα κορίτσι, πολύ κοντά στην ηλικία μας, από ένα χωριό της περιοχής Κορθίου, πρώτη φορά στα εκπαιδευτικά χρονικά. Δεν την άφηναν να κάνει τα "δύσκολα" μαθήματα σε μας τους μεγάλους, μόνο ιστορία μας έκανε. Ίσως από τότε αγάπησα την ιστορία πιο πολύ από όλα τα φιλολογικά μαθήματα. Ζηλεύαμε τους πιο μικρούς που τους έκανε ομηρικά έπη. Ακόμα και οι πιο ..."πέρα βρέχει" λένε πόσο συναρπαστική φιλόλογος ήταν. Αυτό όμως που μας κέρδισε όλους για πάντα ήταν ο χαρακτήρας της. Ο τρόπος της να δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον στον καθένα από μας, η ευγένειά της, η απλότητα και η έλλειψη έπαρσης σε μια εποχή και σε ένα περιβάλλον που ο δάσκαλος και ο καθηγητής είχαν απήχηση και εξουσία.

Δεν είναι τυχαίο που μου έμεινε πιο πολύ στη μνήμη αγκαλιά με το Γιώργο της, ερωτευμένη, ευτυχισμένη. Σπάνια εικόνα για ένα παιδί που μεγάλωσε σε ένα σχολείο φοβικό και κλειστό στη χαρά της ζωής.

Δυστυχώς, δεν βρεθήκαμε ποτέ στο ίδιο σχολείο ως συνάδελφοι, έφυγε από την Άνδρο λίγο πριν έρθω, αλλά νιώθαμε  την ίδια χαρά όταν συναντιόμασταν, το ίδιο δέσιμο. Ήταν πάντα ενθαρρυντική και υποστηρικτική, με τον καλό της λόγο και το καμάρι για τα "δικά της παιδιά".

Όταν αρρώστησε, βγήκε και η άλλη της πλευρά, το γλυκό αυτό και ευαίσθητο πλάσμα στάθηκε με γενναιότητα απέναντι στην αρρώστια, μίλαγε γι' αυτήν σαν να μας καθησύχαζε, σαν να μας έδειχνε κι εδώ ένα μάθημα ζωής το πιο μεγάλο ίσως.

Η πρόωρη απώλειά της έπεσε σαν βαριά σκιά στον τόπο μας, στον τόπο της, το αγαπημένο της Κορθάκι. 

Η Μαριάννα μας όμως θα μείνει για πάντα δική μας, στη μνήμη μας, όπως όλοι εκείνοι που έπραξαν το καλό για τόσους πολλούς.