Αρχές της δεκαετίας του '80 φοιτήτρια στου Ζωγράφου, είχα μια γειτόνισσα. Την έλεγαν Αλίκη, ζούσε με τον άντρα της και το κοριτσάκι της, την Ανθή, στο διπλανό διαμέρισμα, στην αυλή μιας διώροφης μονοκατοικίας. Είναι από τα πρόσωπα που δεν σβήνουν στο πέρασμα του χρόνου, όσο λίγο κι αν τα έζησες. Η Αλίκη έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη μου, με τα γυαλάκια της, τα πλούσια κατσαρά μαλλιά της, το χιούμορ και την καλοσύνη της. Μέσα έξω η μία στο σπίτι της άλλης, καφεδάκια, συζητήσεις, ανοιχτές πόρτες, ανοιχτές καρδιές. Ο άντρας της ο Αντώνης, μπασίστας, ο πιο ενδιαφέρων συνομιλητής που είχα γνωρίσει μέχρι τότε, σε μια εποχή με πολλά κουτάκια στη σκέψη, με βοήθησε να ξεκλειδώσω πολλά από αυτά, γι'αυτό με τον αδελφό μου, τον λέγαμε (και τον λέμε ακόμα) φιλόσοφο. Το σπίτι τους, ο τρόπος ζωής τους, με μουσική, ωραίες παρέες, ξενύχτια, ήταν για μένα, το χωριατάκι, που μόλις είχε έρθει από το νησί του, μια όαση ελευθερίας και ομορφιάς. Μια νύχτα, στη γιορτή του Αντώνη, η Αλίκη, που είχε πολύ ωραία φωνή, μας τραγούδησε ένα ηπειρώτικο μοιρολόι, τη Μαργιόλα. Το μόνο που ήξερα για τα δημοτικά τραγούδια τότε, μεγαλωμένη με βιολιά νησιώτικα, ήταν ότι τα κλαρίνα ήταν "βλάχικα" και μας τα τάιζε η Χούντα με το ζόρι πρωί βράδυ. Αυτό όμως με συγκλόνισε. Με έκανε να ψάξω να βρω κι άλλα, να μυηθώ στην ηπειρώτικη μουσική και λίγα χρόνια αργότερα να πέσω πάνω στον γνωστό Ηπειρώτη με τα γνωστά αποτελέσματα.
Η Αλίκη έφυγε τότε από του Ζωγράφου, χαθήκαμε, ξανανταμώσαμε μια φορά μετά από χρόνια και χαθήκαμε για πάντα μετά.
Για πάντα, γιατί έμαθα από την κόρη της πως δεν είναι πια εδώ. Αυτό το κείμενο είναι το δικό μου αντίο σε έναν ωραίο άνθρωπο που πέρασε από τη ζωή μου και την ομόρφυνε.
Καλό της ταξίδι.
No comments:
Post a Comment