Η αράχνη στο σχολείο

 

Στο σχολείο τον τελευταίο καιρό συγκατοικούμε με μια μεγάλη αράχνη.
 Έχει στήσει το φονικό δίχτυ της δίπλα στο γραφείο των καθηγητών και όποια "ψαράκια" ξεφεύγουν από μας, τα πιάνει εκείνη. Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω πως εγώ, το παιδί της φύσης, που δεν ήξερε πώς πιάνουν το βιβλίο και διαβάζουν σχεδόν μέχρι τα 12, δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ μια αράχνη να τυλίγει το θύμα της μέσα στα νήματα που βγαίνουν από το σώμα της και μετά να  απομυζεί τους χυμούς του και να το αφήνει ξερό και συρρικνωμένο. Αναρωτιόμουν γιατί. Πώς δεν χάζεψα ποτέ κάτι τόσο ενδιαφέρον, ενώ είχα ατελείωτες ώρες παρακολούθησης μυρμηγκοφωλιών, σφηκοφωλιών και όλων των άλλων θαυμαστών μικρόκοσμων που θέλγουν ένα παιδί, ανεξαρτήτως ηλικίας; Μου ήρθε στο μυαλό ένα ρήμα: ξαραχνιάζω. Ρήμα κρίσιμο για κάθε νοικοκυρά που διεκδικεί τα εύσημα του τίτλου αυτού. Με τις αράχνες πάντα ανελέητος ο πόλεμος, αγεφύρωτο το χάσμα της έχθρας. Θυμάμαι ότι ακόμα και στην κηδεία αγαπημένου συγγενούς, μέσα στο κλάμα και την οδύνη, κάποια είδε ψηλά μια αράχνη, σηκώθηκε κακήν κακώς, την καθάρισε και συνέχισε το κλάμα. "Τι θα πει ο κόσμος." Σωτήρια, λυτρωτική διέξοδος στη θλίψη. Πρώτο σημάδι ανάνηψης, επούλωσης της πληγής. Μετά θυμήθηκα τη συγγένεια με το είδος. Η προγιαγιά μου, η Βιολαντώ, επονομαζόμενη και ξαραχνιάστρα, γιατί ήταν πολύ ψηλή, λόγω κρητικής καταγωγής. Σε τι άλλο θα μπορούσε να χρησιμεύσει μια ψηλή κρητικοπούλα σε ένα αντριώτικο σπίτι; Μα να ξαραχνιάζει τα ψηλά, που δεν τα φτάνει το καλάμι.

Με τόσο ξαράχνιασμα, λοιπόν, στο γονίδιο, πώς να αφήσεις μια αράχνη να σε γοητεύσει με την τέχνη της; Ακόμα κι αυτήν που την προστατεύει και την ταΐζει ο γυμναστής, μόλις τη βλέπω, παρορμητικά, θέλω να τη χαλάσω.
Και τα παιδιά την παρακολουθούν με ενδιαφέρον, λες και είναι παιδιά της πόλης. (Μάλλον έχουμε πολύ καλές νοικοκυρές στο νησί. ) Μόλις τα είδα έτσι προσηλωμένα, ήθελα να τους πω για κείνη την μυθική Αράχνη, την υφάντρα, που τη ζήλεψε η Αθηνά, αλλά μάλλον για τον μυθικό σπάιντερ μαν θα ήθελαν να μάθουν περισσότερα.

Μιλώντας για αράχνες, είναι που θυμήθηκα εκείνο το σχολείο που το" ζωντανεύουν
μαϊστράλια και βοριάδες και μελτέμια
με τους κελαϊδισμούς και με τους μόσκους",

 αυτό που είναι
"από της χώρας
ακάθαρτης, πoλύβοης, αρρωστιάρας
μακριά μακριά τ' ανήλιαγα σοκάκια", 

αυτό  με τον  "κακό" το μαθητή που

"Με κιμωλίες όλων των χρωμάτων
Πάνω στον μαυροπίνακα της δυστυχίας
Ζωγραφίζει το πρόσωπο της ευτυχίας."

και λέει στο δάσκαλό του:
Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!

Σώπα δάσκαλε, να δούμε την αράχνη!