Άκου, καθηγητάκο!

Σε σένα μιλάω, που για να καθησυχάσεις το φόβο ότι θα είσαι ο επόμενος για σφαγή, εκφράστηκες απαξιωτικά, στα εκπαιδευτικά φόρουμ, για τις "μοδίστρες και τις κομμώτριες" της εκπαίδευσης που απολύονται εν μια νυκτί, χωρίς προειδοποίηση ή αποζημίωση, και προπαντός χωρίς την παραμικρή αξιολόγηση.
Και μη βιαστείς να πεις ότι αξιολόγηση δεν χρειάζεται, αφού αυτές οι ειδικότητες δεν έχουν πανεπιστημιακό πτυχίο, γιατί θα σε διαψεύσουν οι ίδιοι οι μαθητές σου, αν τους ρωτήσουν.
Αυτοί, ντε, που τους υποτιμάς, τους ειρωνεύεσαι και δεν μπαίνεις στο κόπο να κατεβείς από το βάθρο της ακαδημαϊκής σου ανωτερότητας για να τους βοηθήσεις να καταλάβουν, χωρίς να χρειαστούν ακριβοπληρωμένα ιδιαίτερα, τα "υψηλά σου διανοήματα" που κραδαίνεις σαν σπάθα πάνω από τα κεφάλια τους. Αυτοί, που όταν τους απέρριπτες με περισσή ευκολία, για να μην πω με σαδιστική ικανοποίηση, τους αναλάμβαναν μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους που απολύθηκαν προχθές και-ναι, ω του θαύματος- αυτά τα παραπεταμένα παιδιά δέχονταν τη φροντίδα ενός αληθινού δασκάλου, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους. Ενός δασκάλου, που μαζί με τις βελονιές, τα χτενίσματα ή την περιποίηση προσώπου που τους δίδασκε, τους μάθαινε συγχρόνως ότι μπορούν, αξίζουν, δικαιούνται μια θέση κάτω από τον ήλιο και μάλιστα ότι διαθέτουν δεξιότητες και ταλέντα που δεν πίστευαν ποτέ ότι έχουν, χάρη και στη δική σου συστηματική προσπάθεια υπέρ του αντιθέτου. Στα πέντε χρόνια που δίδασκα ως φιλόλογος, παράλληλα με το λύκειο, σε ένα τέτοιο επαγγελματικό σχολείο, είδα τόσα πολλά τέτοια θαύματα, όσα δεν είδα στα υπόλοιπα 20 και βάλε που διδάσκω στη γενική εκπαίδευση. Μαθητές που τους έφεραν οι γονείς τους με μεγάλη επιφύλαξη, γιατί ήταν πεπεισμένοι ότι τίποτε δεν μπορούν να καταφέρουν, να ανθίζουν πραγματικά και να βελτιώνονται και στα υπόλοιπα (κλασικά) μαθήματα, επειδή βρήκαν ένα πεδίο γνώσης και κυρίως πρακτικής εφαρμογής της, που αξιοποιούσε και ενίσχυε τις ικανότητες που έτσι κι αλλιώς διαθέτει κάθε ανθρώπινο πλάσμα, μέχρι να τις στομώσει η επαφή έστω και με έναν "προφέσορα" του είδους σου, καθηγητάκο.
Ψάξε στη μνήμη σου να βρεις πότε πήρες ένα παιδί χαμηλών επιδόσεων, του έδωσες θάρρος, ασχολήθηκες με τα ενδιαφέροντά του, έλυσες τις απορίες του, το έκανες να αγαπήσει το μάθημά σου, να αγαπήσει το διάβασμα, το είδες να πιστεύει στον εαυτό του και να προχωράει στη ζωή με τα φτερά που εσύ το βοήθησες να αναπτύξει; Τι έχεις να θυμάσαι; Πόσους έβαλες στο πανεπιστήμιο; Πόσους μαθητάρες είχες που σαν αλογάκια σε κούρσα σε "δικαίωσαν" με τις πρωτιές τους; Αυτό που είσαι μπορεί να λέγεται καλός προπονητής, καλός ειδικός, καλός φροντιστής. Δάσκαλος όμως δεν λέγεται. Δάσκαλος είναι να κερδίσεις τη χαμένη εκπαιδευτικά ψυχή, να φέρεις πίσω στο σπίτι της παιδείας που ανήκει, το χαμένο πρόβατο που με ευκολία το στέλνεις στο στόμα του λύκου αμόρφωτο και ακαλλιέργητο. Και μην σου κάνει εντύπωση, αλλά πολλές από αυτές τις "μοδίστρες και κομμώτριες" που απολύθηκαν έχουν να θυμούνται για μια ολόκληρη ζωή τέτοιες περιπτώσεις κερδισμένων παιδιών από τη σύντομη θητεία τους στην εκπαίδευση.
Και να χαίρεσαι όχι γιατί ξεφορτώθηκε το καράβι από τη "σαβούρα" και δεν θα βουλιάξει παρασύροντας και την επιστημονική σου υψηλότητα, αλλά γιατί κανείς μέχρι τώρα δεν ανακάλυψε πού κρύβεται η αληθινή σαβούρα που μολύνει με την τοξικότητά της όλους τους επιβάτες του καραβιού.