Οι φιλενάδες οι παλιές

Οι δυο παλιές φιλενάδες μεγάλωσαν μαζί σε ένα μικρό χωριό του νησιού που ούτε δρόμος ούτε ηλεκτρισμός το έφτασε μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '70 σχεδόν. Τα παιδικά τους χρόνια γεμάτα, ξέχειλα, παιχνίδι. Παιχνίδι αδιάκοπο από διαβάσματα και σχολειά, που γέμιζε τις μέρες, τις εποχές, τα σπίτια, τις αυλές και τα δώματα, και κατέβαινε παραστημό- παραστημό μέχρι τον ποταμό, έτρεχε σε βρύσες και εκκλησιές και δεν σαλάγιαζε ούτε τις νύχτες, αφού όλο και κάποια βεγγέρα ή γιορτή θα τους έδινε την ευκαιρία να στήσουν το δικό τους κόσμο, δίπλα στις παρέες των μεγάλων. Πρώτη ανάμνηση μιας τέτοιας βραδιάς η γέννα του αδερφού της μιας, στα χοιροσφάγια. Η ετοιμόγεννη μάνα της να φωνάζει, άλλοι να τρέχουν για τη μαμμή κι άλλοι να προσπαθούν να αβγοκόψουν τη σούπα σε ένα καζάνι. Τα δυο κορίτσια τα είχε αναλάβει η μεγαλύτερη ξαδέρφη. Τους έδωσε τρία κόκκινα πραγματάκια να παίζουν (το ένα ήταν ένα μικρό σκουπάκι με κόκκινη λαβή, το άλλο ένα τσαντάκι, το τρίτο;). Καμιά δεν συμβιβάζονταν με καμιά μοιρασιά. Τα ήθελαν όλα τα κόκκινα και τα κλάματά τους ακούγονταν πιο δυνατά κι απ'της ετοιμόγεννης. Αυτό το βράδυ η μεγαλύτερη δεν ήταν ούτε τριών. Από τότε δεν ξανατσακώθηκαν ποτέ. Μερικοί άνθρωποι έχουν μια φυσική συνάφεια. Συνυπάρχουν χωρίς προσκόμματα, αλλά ούτε οι ίδιοι το εκτιμούν ιδιαίτερα. Τόσο φυσικό και αυτονόητο είναι. Σαν αναπνοή. Η μία από αυτές ήταν αγοροκόριτσο, πάλευε με τα αγόρια, ήθελε να κάνει τον καπετάνιο στο μεγάλο βράχο, τη Βαπόρα- αλλά μόνο μέχρι μάγειρας έφτασε- ήταν ατίθαση και γλωσσού και τα πήγαινε καλά στο σχολείο, χωρίς ωστόσο να αντιληφθεί εγκαίρως ότι έπρεπε να διαβάζει και στο σπίτι. Η άλλη πήγε μόνο στην Πρώτη γυμνασίου κι όταν έμεινε μετεξεταστέα, με μεγάλη ανακούφιση φόρεσε την ωραία ποδιά που της έραψε η μάνα της και επιδόθηκε με ζήλο στο νοικοκυριό. Κι από τότε αυτή η φιλία εξελίχθηκε συμπληρωματικά για την καθεμιά. Η νοικοκυρά προσγείωνε τη μαθήτρια στα παραδοσιακά έργα, στη γλύκα της σπιτικής ζωής, στην προσδοκία του γαμπρού και σε όλες τις ωραίες τελετουργίες που προετοιμάζουν τον ερχομό του:πανηγύρια, γιορτές, καλέσματα και επισκέψεις,κουτσομπολιά, κρυφομιλήματα και ατέλειωτες συζητήσεις μετά, αλλά και ωραία εργόχειρα για να φαίνεται η αξιοσύνη της νύφης. Τόσο, που ακόμα και η αρχικά ανεπίδεκτη στο κέντημα μαθήτρια κατάφερε να μάθει μια σταυροβελονιά και να φτιάξει κάτι χαριτωμένα καντράκια με γατάκια και λουλούδια, σαν αρχή μιας υποτυπώδους προίκας. Η νοικοκυρούλα, πάλι, άκουγε με ενδιαφέρον όσα της έφερνε η άλλη από το σχολείο,αποκτούσε εμπειρίες και ακούσματα πρωτόγνωρα για τον μικρόκοσμο του σπιτιού και δοκίμαζε έστω και δι'αντιπροσώπου τα καινούρια ήθη που σάρωναν τις αντιστάσεις της μικρής τους κοινωνίας. Γι'αυτό και αν δεν στο πει ότι πήγε μόνο μια τάξη στο γυμνάσιο, αποκλείεται να το καταλάβεις από τον τρόπο που σκέπτεται και μιλάει.Κάποτε όμως ήρθε η στιγμή να ακολουθήσει η καθεμιά το δρόμο της, αφού η μία πέρασε στο Πανεπιστήμιο, την ίδια εποχή που η άλλη έφτιαχνε το γάμο της. Δυο καθοριστικά γεγονότα για την υπόλοιπη ζωή τους, που φαινομενικά πια διέγραφε ασύμβατες τροχιές. Στην πραγματικότητα όμως ποτέ δεν απομακρύνθηκαν. Οι κλωστές που κλώθουν τα πρώτα μας βήματα στη ζωή είναι οι πιο γερές, όπως και οι πρώτες αγάπες. Δεν παλιώνουν ποτέ. Ακόμα στις συναντήσεις τους έχουν την ευκαιρία να βρεθούν για λίγο στην άλλη όχθη, σ' αυτό που δεν διάλεξαν και δεν έζησαν, αλλά ποτέ δεν θα είναι ξένο και άγνωστο γι' αυτές.