Sunday, March 15, 2009

Οι παραξενιές που δεν έχω πια.


Τώρα τελευταία, είναι μόδα στην μπλογκογειτονιά μας τα παιχνίδια αυτογνωσίας. Πρώτος ο ndn, μετά η μεριλού. Ας πάρω τη σκυτάλη: Ποιες είναι οι παραξενιές μου ή άλλως πως, τι με εκνευρίζει, πέρα από τα αναμενόμενα;
.
Αν οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες, που λέει κι αυτό το καλό παιδί ο ndn, στη μία ανήκουν οι ιδιαίτερα ευφυείς, δημιουργικοί και ακατάστατοι, στην άλλη ανήκω σίγουρα εγώ. Αν θέλεις να μου σπάσεις τα νεύρα, βάλε με να ζήσω σε ένα σπίτι με ανακατεμένο τον ερχόμενο. Να μην είναι τίποτα στη θέση του, να μη βρίσκεις χώρο να πατήσεις, χώρο να ξεκουράσεις τη ματιά σου και το πνεύμα σου. Θα μαρτυρήσω ό,τι θες, θα προδώσω ό,τι μυστικά ξέρω, θα αλλαξοπιστήσω, θα γίνω ολυμπιακός, ΝΔ, μουσουλμάνα, αρκεί να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, να ηρεμήσω.
Μόνο που αυτή η παράγραφος έπρεπε να γραφτεί στον παρατατικό, ο ενεστώτας δεν της ταιριάζει. Και να γιατί:
Όλα αυτά ίσχυαν προτού γεννηθεί από μένα ένα δημιουργικό, ευφυές και ολωσδιόλου ακατάστατο πλάσμα. Από αυτά που τρέφονται από το χάος που τα περιβάλλει, ζουν σε απόλυτη αρμονία με βομβαρδισμένα δωμάτια, ντουλάπες σαν να έχουν μπει οι διαρρήκτες, γραφεία που μόνο τρωκτικά δεν κατοικούν (δεν παίρνω όρκο γι' αυτό, εδώ που τα λέμε). Στην αρχή προσπάθησα με ωραίο και παιδαγωγικά ενδεδειγμένο τρόπο να το συμμορφώσω. Του έδωσα πολύχρωμα κουτιά να βάζει τα πράγματά του, ντουλάπες, συρτάρια, καλάθια. Το έκανα να μοιάζει με παιχνίδι, ήλπιζα να γίνει συνήθεια. Δεν έγινε ποτέ. Πάντα η δύναμη της αδράνειας έφερνε τα πράγματα ακριβώς στο σημείο εκκίνησης. Πολύ παλιά, και στο πρώτο μου μπλογκάκι τον ανεμόμυλο σκέτο, (πριν ξεχάσω τον κωδικό), είχα πει τον πόνο μου μιλώντας για ένα γράμμα απελπισίας που της είχα γράψει σε μια δύσκολη στιγμή:

To γράμμα
Όταν τα πράγματα φτάνουν σε αδιέξοδο... Όταν μπαίνεις στο δωμάτιο μιας έφηβης και η υστερία σου σου γνέφει απ' όλες τις βομβαρδισμένες γωνιές... Μην πιάσεις τη σκούπα, ούτε το ξεσκονόπανο, ούτε...-κυρίως ούτε- τον σκουπιδοτενεκέ. Γράψε της ένα γράμμα. Αληθινό, δακρύβρεχτο, μελοδραματικό που να αποτυπώνει ακέραιο το σπαραγμό σου. Πες της για τα όνειρά σου που είναι γεμάτα καθαρά σεντόνια, τακτοποιημένα συρτάρια, ελεύθερα για χορό πατώματα. Πες της για το νόημα της ζωής, για τη θεωρία του χάους, για το ότι η ίδια η ζωή είναι μια μικρή ανυπακοή στο χαοτικό σύμπαν. Δεν θα σε καταλάβει πιθανόν... Θα παραξενευτεί στα όρια του "μπας και την έχω τρελάνει τη μάνα μου;" Και θα συμμαζέψει!


Ναι, κάπως έτσι. Μόνο όταν φοβόταν για την ψυχική μου ισορροπία, συμμάζευε κάπως. Μόλις ησύχαζε, ξανά μανά...
Κάπου εκεί, αργά, γλυκά και διαβρωτικά, άλλαξα. Όλα τα μάθαμε, όλα τα συνηθίσαμε, την αδικία, τον καπιταλισμό, την οικονομική κρίση. Έτσι έμαθα κι εγώ να αντέχω την ακαταστασία. Να συνυπάρχω με τη διάλυση. Να μην αποδιοργανώνομαι μέσα στον πανικό των ατάκτως ερριμμένων. Είμαι κατά τι λιγότερο παράξενη πλέον, χάρη στο βλαστάρι μου.
Μα, δεν είναι μόνο αυτό. Μια δεύτερη παραξενιά μου ήταν ότι δεν μου άρεσε ποτέ να μοιράζομαι τα προσωπικά μου είδη. Καλλυντικά, ρούχα, μικροπράγματα. Ζώντας με αδελφό, έχοντας για παρέα ξαδέλφια και φίλους αγόρια, δεν διεκδικούσε κανείς τα κοριτσίστικα πραγματάκια μου. Παιχνίδια και δώρα δεν είχα κανένα πρόβλημα να μοιραστώ, ούτε γλυκά ή κεράσματα, ακόμα και στα χρήματα ήμουν πολύ δεκτική σε...δανειοδοτήσεις και πίστευα ότι είμαι γενναιόδωρο άτομο. Ώσπου ένα κοριτσάκι φιλάρεσκο άπλωσε τα χεράκια του στα καλλυντικά μου, στα ρούχα μου, στα παπούτσια μου, στα κοσμήματα. Έβρισκα ζουληγμένα κραγιόν, στραβοπατημένες γόβες, ρούχα να σέρνονται στα πατώματα, κοσμήματα να γίνονται..."κομπολόι δίχως χάντρες". Σιγά σιγά, οι αταξίες αυτές έγιναν καθεστώς κοινοκτημοσύνης, που θα το ζήλευαν και οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες, μόνο που είχαν μια τάση να δημιουργούν αρνητικό ισοζύγιο εις βάρος μου, γιατί μέσα στο προαναφερθέν χάος, τα πραματάκια μου είχαν την τύχη του ελλείμματος στα οικονομικά του ελληνικού κράτους. Έπεφταν μέσα σε μια μαύρη τρύπα και χάνονταν (έτσι θα γίνεται και με το έλλειμμα). Σιγά σιγά, το ξεπέρασα κι αυτό. Τώρα ξέρω πια πως τίποτε δεν είναι δικό μου, τίποτε δεν μου ανήκει σ' αυτή τη ζωή. Κατέκτησα το φιλοσοφικό στοχασμό που άλλοι πετυχαίνουν με αιώνες άσκησης και περισυλλογής, η τυχερή μάνα.
Βελτιώθηκα και σε άλλα δύο σημεία όμως και μάλιστα αυτά τα πέτυχα με ένα σμπάρο.
Το ένα ήταν η παραξενιά μου να μην με αγγίζουν μέσα στη θάλασσα. Πάω όσο βαθιά θέλετε, κολυμπάω ακούραστα ατελείωτες ώρες, αρκεί να μη με πλησιάσει τίποτε και με αγγίξει. Ξαφνικά γίνεται υπαρκτό το βάθος, από ψάρι γίνομαι άνθρωπος και μάλιστα ορεσίβιος άνθρωπος με φωνητικές δυνατότητες σειρήνας.
Το άλλο είναι που μου αρέσουν τα βιολιά. Όχι τα κανονικά, τα άλλα που δεν είναι κανονικά. Τα νησιώτικα. Αυτά που τα παίζουν κάπως...πιο αυθεντικά οι βιολιτζήδες του τόπου μου. Κάπως πιο...βάρβαρα για μουσικώς καλλιεργημένα αυτάκια, εθισμένα στο Μπάχ και στο Σοπέν. Έχω και κάτι κασέτες αρχαιολογικής αξίας, τώρα κάτι δισκάκια ερασιτεχνικά και τα ακούω καμιά φορά να μου φτιάξουν το κέφι. Ε, εδώ και 20 χρόνια περίπου, αυτή είναι μια παράνομη δραστηριότητα. Πώς ήταν ο Θεοδωράκης επί χούντας; Πρέπει να είμαι μόνη, να έχω κλείσει παράθυρα και πόρτες, να φυλάω τσίλιες μην εσκήψουν οι υπόλοιποι ένοικοι, που δεν τρέφουν καμιά συμπάθεια γι' αυτό το είδος μουσικής. (Άσε, που δεν το θεωρούν καν μουσική)
Κι εδώ έρχεται ο φαρμακερός συνδυασμός που λέγαμε: Κάθε φορά που είμαι στα βαθιά και το βλαστάρι μου κολυμπάει στα χωρικά μου ύδατα, έρχεται με απειλητικές διαθέσεις προς το μέρος μου, αναφωνώντας: "Μαμά, θα ξανακούσεις νησιώτικα;" Εκείνη την ώρα είμαι πρόθυμη να υποστηρίξω ότι θα ακούω όπερα στην υπόλοιπη ζωή μου.
Και όταν πάλι ενδώσω στον πειρασμό, και βάλω εκείνον τον ωραίο μπάλο: "Στη θάλασσα θα πέσω μέσα στα κύματα", μια γλυκιά φωνούλα μου ψιθυρίζει: "Πού θα μου πας, δεν θα πέσεις;" και αυτομάτως μου φεύγει κι αυτή η παραξενιά.
Είμαι πια μια εκπαιδευμένη γυριστρούλα, χωρίς παραξενιές, υπάκουη και βολική. Να παίρνουν σειρά για "εκπαίδευση" οι νεότεροι "παράξενοι". (Ακούς ndn;)
Και να συνεχίσει το παιχνίδι ο vagnes, παρακαλώ...

11 comments:

NdN said...

Απολαυστικό το κείμενο σου Γυριστρούλα μου! Ειδικά το γράμμα στην κόρη για να συμμαζέψει.

Λοιπόν χαίρομαι που σιγά σιγά κατέφερες και ξεπέρασες τις παραξενιές σου όπως για παράδειγμα να μην αντέχεις σε "φαινομενικά" ακαταστατο χώρο, γιατί στην πραγματικότητα ο χώρος δεν είναι έτσι. Αν ρωτήσεις τον ιδιοκτήτη θα ξέρει που βρίκεται το παραμικρό. Κάνε ένα πείραμα στην κόρη σου και θα με θυμηθείς!

Οσο γι αυτό που δεν θέλεις να σε αγγίζουνε μέσα στη θάλασσα, πρέπει να σου πω ότι το έχει και η μάνα μου. Ειδικά έχει μεγάλο πρόβλημα με το να της βρέχουν τα μαλλιά. Οπότε και εγώ το εκμεταλλέυομαι και κάθε φορά που κάνει κάτι που δεν μου αρέσει την απειλώ ότι θα της βουτάω το κεφάλι μέσα στη θάλασσα μόλις βρεθούμε στην θάλασσα.

Καλή εβδομάδα

Υ.Γ. Εκτεταμένες έρευνες έδειξαν ότι υπάρχει και μία μερίδα ευφυών ανθρώπων που τους αρέσει η τάξη. Θα σε έβαζα μέσα σε αυτούς! :)

gyristroula2 said...

Ndn, ναι ναι, ωραία παρηγοριά! Ξέρει πού βρίσκεται το κάθε τι, μόνο που θέλει ανασκαφές να το βρει, γι' αυτό έρχεται και "δανείζεται" τα δικά μου που είναι στη θέση τους!
Με τη μάνα σου νιώθω ήδη αλληλέγγυα, παραείναι πολλά τα κοινά μας, φαντάζομαι κι αυτή έχει απαλλαγεί από όλες τις παραξενιές της, χάρη σε σένα.
Να σας χαιρόμαστε, ndn μου, όπως και να είστε σας λατρεύουμε.

meril said...

Τώρα κατάλαβα γιατί μ'αγαπάς τόσο...(βλέπεις το έχω δεδομένο)
Στο σπίτι μου γιορτάζει πάντα ο άγιος της ακαταστασίας...

gyristroula2 said...

Όχι! Πάλι ο κανόνας του ndn επαληθεύεται; Κι εσύ, μέριλ; λορελάηηηη πού είσαι; Μόνο εσύ μπορείς να με σώσεις τώρα πια!

Λορελάη said...

Γυριστρούλα μου, είσαι μια υπέροχη... γυριστρούλα... :))))
Υπέροχο το κείμενό σου (ξέρεις ότι είμαι λάτρης του ύφους σου), αλλά διαφωνώ με τον εξ αρχής διαχωρισμό που κάνεις. Κι εσύ είσαι η έμπρακτη απόδειξη. Γιατί μπορείς όχι μόνο να συμβιώνεις, αλλά και να χαίρεσαι τόσο την τάξη όσο και την αταξία (το έχω δει με τα μάτια μου αυτό). Κι αυτό είναι μεγάλο χάρισμα! Άλλωστε λένε ότι οι άνθρωποι που ΄θέλουν τάξη στη ζωή τους, μέσα τους είναι πολύ ανήσυχοι, γι' αυτό και προσπαθούν μ' αυτή την εξωτερική τάξη να βάλουν κάπως σε σειρά τα πράγματα.
Όσο για το νερό, εγώ δεν θέλω καθόλου ανθρώπους σε απόσταση... χιλιομέτρων :))) οπότε η δική σου "παραξενιά" μάλλον ωχριά...

giorgos_st said...

Εγώ με το παιδί είμαι!!!Και μόνο που σε διαπαιδαγώγησε είναι ήρωας!!!

gyristroula2 said...

Λορελάη;;;;;;;;;;; ΜΗΝ ΥΠΕΚΦΕΥΓΕΙΣ! Εσύ είσαι ακατάστατη ε;ε; Πάει τελείωσε, αυτό ήτανε, ο ndn έχει δίκιο. (Να δεις που μόνο εγώ κι ο θερσίτης θα είμαστε της τάξης...) Θερσίτη βόηθα, καλέ μου ομοαίματε, μας πήραν φαλάγγι οι ακατάστατοι καλλιτέχνες!
Α, και...μην ξεχάσω, η Ανθή λατρεύει τη μουσική του μπλογκ σου, ακούτε τα ΙΔΙΑ πράγματα. (Εγώ μόλις μπαίνω την κλείνω αμέσως. Πότε θα βάλεις βιολιά;) :((

gyristroula2 said...

Ώπα, να και το βαρύ πυροβολικό! Γιώργο, διακρίνω μια ιδιαίτερη συμπάθεια τελευταία για το "παιδί". Αχ, αυτός ο αγνός πατριωτισμός σου!

@thanasi@ said...

Λοιπόν αυτό με την ακαταστασία πρέπει να είναι χαρακτηριστικό όλων των μαμάδων...
Τυπικόσ διάλογος στ σπίτι μου:
-Αθανασία έχεις να μου χαλάσεις πενητάρικο;
-Πρέπει να έχω, μαμά. Ψάξε στο πορτοφόλι μου.
-Πού το έχεις;
-Πάνω στο γραφείο μου είνα;
-Εδώ γίνεται χαμός. Έλα να το βρεις εσύ... Γιατί είναι πάλι έτσι το δωμάτιό σου; Πριν μια ώρα το καθάρισες!!!
-Το πορτοφόλι είναι κάτω αριστερά πάνω από το βιβλίο της Χημείας και αριστερά από το τετράδιο της Άλγεβρας.
-Δεν το βλέπω το βιβλίο της Χημείας.
-Έλα μαμά είναι κατω από το λεξικό των Αρχαίων...
-... Το βρήκα εντάξει. Έλα ΑΜΕΣΩΣ να τακτοποιήσεις το δωμάτιό σου!
-Έλα τώρα αφού σε δέκα λεπτά πάλι έτσι θα είναι...
-ΤΣΑΚΙΣΟΥ ΚΑΙ ΕΛΑ ΕΙΠΑ!!!
-...'Ντάξει...

gyristroula2 said...

Αθανασία, πώς το είπες αυτό; 'ΝΤΑΞΕΙ;
Αχ, τι ωραία ακούγεται! Άγνωστη λέξη για μένα. Θα μπορούσα να σε υιοθετήσω και μόνο γι' αυτό.

@thanasi@ said...

Βασικά συνήθως ακούγεται περισσότερο σαν "νταξ" αλλά αν είναι δυνατό έχει τις περισσότερες φορές άσχημες συνέπειες... οπότε προτιμώ απλά να υπακούω χωρίς πολλά πολλά...

Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979

  Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...