Το ρόδο γλυκό

Όλα τα τριαντάφυλλα δεν είναι ίδια. Ο μικρός πρίγκιπας ας πούμε πίστευε ότι το τριαντάφυλλό του είναι μοναδικό στον κόσμο και πολύ στενοχωρέθηκε, όταν κατάλαβε ότι υπάρχουν κι άλλα σαν κι αυτό. Η αξία όμως ενός λουλουδιού δεν εξαρτάται μόνο από τη σπανιότητά του κι αυτό το κατάλαβε ο μικρός πρίγκιπας, συνειδητοποιώντας, με τη βοήθεια της αλεπούς, ότι το δικό του τριαντάφυλλο πήρε την αξία που του έδωσε η φροντίδα και η αγάπη του και έγινε μοναδικό στον κόσμο γι'αυτόν. Έτσι απ'όλα τα τριαντάφυλλα του κόσμου με τα σπάνια χρώματα και μεγέθη για μένα ξεχωρίζουν τα ρόδα., όπως λέμε εδώ τα εκατόφυλλα ή μαγιάτικα ή άγρια τριαντάφυλλα. Το άρωμά τους είναι μεθυστικό, αλλά το σχήμα τους είναι λιγότερο συμμετρικό και κάπως ακατάστατο. Σαν αχτένιστα αλητάκια είναι μπροστά στα άλλα τα κυριλέ. Και μαδάνε γρήγορα, δεν κρατάνε στο βάζο. Είναι σαν να ξέρουν τον αληθινό προορισμό τους που δεν είναι διακοσμητικός. Γιατί αυτά τα λουλούδια γίνονται ένα πολύ γευστικό και αρωματικό γλυκό του κουταλιού. Οι Χιώτες το λένε ροδοζάχαρη και εμείς οι Ανδριώτες ρόδο. Χρόνια είχαμε να το φτιάξουμε. Από τότε που πέθανε η γιαγιά η Ανεστασία τα ρόδα ξέκαναν και κανείς δεν τα αναζήτησε. Μπορεί και να την ακολούθησαν στο κηπάκι του άλλου κόσμου που φροντίζει. (Γιατί αν υπάρχει άλλος κόσμος, σίγουρα κάπου φροντίζει ένα κηπάκι του.) Πριν από δυο χρόνια μια καλή γειτόνισσα μου έφερε "ξεμοσκάλια" από τις τριανταφυλλιές της. Πιάσανε και θεριέψανε και φέτος μου έδωσαν άφθονα άνθη, για να φτιάξω γλυκό. Θυμήθηκα το "εργόχειρο": το μάδημα, το καθάρισμα, το τρίψιμο. Όλος ο κόσμος πάνω σ'ένα ροζ πεταλάκι, όλες οι έγνοιες συμπυκνωμένες σε μια ταπεινή φροντίδα του ελάχιστου. Αλάφρυνε πολύ ο κόσμος, μύρισε πολύ, γλύκανε, ημέρεψε. Το γλυκό πέτυχε, το χρώμα, το άρωμα, η γεύση. Ωστόσο, το ρόδο της γιαγιάς δεν το έφτασε.
Είναι ο χρόνος που ξόδεψα με την ανάμνησή του που το κάνει τόσο μοναδικό και αξεπέραστο, όπως θα έλεγε κι η Αλεπού.