Τα Χριστούγεννα του '89, μέσα στον Αύγουστο.

Μια από τις πιο όμορφες βραδιές αυτού του καλοκαιριού, άρχισε στα τραπεζάκια του Σέντρο. Συνάντηση παλιών συμμαθητών που είχα την τύχη να είναι μαθητές μου, όταν ήμουν περίπου στην τωρινή τους ηλικία. Γύρω μας και μέσα μας ακόμα το καλοκαίρι δέσποζε και μας χάριζε μια διάθεση ευτράπελη και χαλαρή. Γρήγορα όμως περάσαμε σε κουβέντες σοβαρές και στενόχωρες. Η ανεργία, η μετανάστευση, η αγωνία για το μέλλον των μωρών που μεγαλώνουν ή πρόκειται να έρθουν- οι περισσότεροι της παρέας είναι νέοι γονείς- δεν κατάφερναν να κρυφτούν πίσω από χαμόγελα, αστεία και αναμνήσεις μαθητικές.
 Όλοι μου φέρονται σαν να είμαι ένας από αυτούς, μα δεν είμαι. Είμαι πάντα η μεγάλη, η καθηγήτριά, αυτή που ξέρει, που μπορεί να συμβουλεύσει, να κρίνει, που έχει πάντα κάτι να πει. Μόνο που όλο και πιο αμήχανη και ανίδεη γίνομαι όσο πάει.
Παιδιά, βγάλτε κανένα σκονάκι να δω:  "πώς να επιμένεις γι' αυτό που αγαπάς" , "πώς να ξαναρχίζεις από την αρχή",  "να μην φοβάσαι τα ζόρια"," να δημιουργείς στην οικογένεια, στη δουλειά, στο θέατρο, στο σχολείο, όταν όλοι και όλα παγώνουν και καταρρέουν".
Γεμίσαν οι αποσκευές. Ξεχειμωνιάζουμε τώρα.

Η βραδιά συνεχίζεται στο σπίτι μου. Μια προβολή ταινίας-έκπληξη. Τα Χριστούγεννα του '89 στο σχολείο. Στη γιορτή οι μαθητές υποδύονται τους καθηγητές τους σε ένα αυτοσχέδιο σκετσάκι. 23 χρόνια πριν και όλοι ψάχνουν τον εαυτό τους σ' αυτά τα μαθητούδια. Τα βάζουμε με τις αισθητικές επιλογές του '80. Μαλλιά άφθονα, μακριές μπλούζες, κοντές φράντζες. Θυμόμαστε πρόσωπα ξεχασμένα που έχουμε να δούμε από τότε. Ο θεολόγος, ο φυσικός, ο μαθηματικός. Όμορφες και άσχημες αναμνήσεις μαζί. Πώς αλλιώς; Όλες οι αποχρώσεις χρειάζονται για να συνθέσεις κάτι που να αξίζει τη θύμηση. Με παριστάνει η Ειρήνη που λείπει στην Αμερική. Καλή της ώρα, μια χαρά με κάνει. Μέχρι γυμναστική με βάζει να διδάξω ελλείψει γυμναστή.

Το ρακί χρησίμευσε κάπως για να πάει κάτω αυτή η συγκίνηση που μας στάθηκε στο λαιμό.
Πέρασαν όμως τόσες μέρες για να κατασταλάξει και να μπορεί να μπει σε λέξεις.
Ελπίζω όμως την επόμενη φορά να μην έχουμε απόντες, γιατί οι απουσίες μετράνε πολύ.

Όχι, τίποτε άλλο, αλλά πώς να περάσεις χωρίς σκονάκια;