Καλοκαιρινό ειδύλλιο

Κάθεται στο βράχο ακίνητος. Ένα πέτρινο γλυπτό, αντίκρυ στη θάλασσα. Μόνο η καμπύλη του λαιμού σε βοηθάει να τον ξεχωρίσεις. Πλησιάζω σιγά σιγά κολυμπώντας. Κάθομαι ακίνητη σε κοντινή απόσταση και τον κοιτώ. Προσηλωμένος στη θάλασσα, δεν καταδέχεται να μου ρίξει ούτε ένα βλέμμα. Ό,τι τον ενδιαφέρει βρίσκεται στο βάθος και όλα όσα κινούνται στην επιφάνεια τα αγνοεί επιδεικτικά. Όμως αντί να απομακρυνθώ, όλο και πιο κοντά παρασύρομαι, σχεδόν κολλάω στο βράχο του. Λαίμαργα παρατηρώ κάθε μικρή λεπτομέρεια πάνω του, τα σκούρα χρώματα, το ζωντανό βλέμμα, το αρμονικό κορμί. Μπορεί και να με είδε. Δεν παίρνω όρκο, αλλά σε μια στιγμή το βλέμμα του σταμάτησε για λίγο πάνω μου, πριν προσηλωθεί ξανά στο νερό. Μου αρκεί που δεν έφυγε, που έμεινε εκεί ανενόχλητος από την παρουσία μου. Ίσως κάναμε το πρώτο βήμα γνωριμίας.
Τις επόμενες δυο μέρες δίναμε πάντα ραντεβού στο ίδιο σημείο. Αν και δεν έδειξε να με αναγνωρίζει, είμαι σίγουρη πως με περίμενε. Ακόμη κι ένας τόσο αυτάρκης τύπος σαν κι αυτόν δεν μπορεί, κάποιος θα ήθελε να προσέξει την αυτάρκειά του, να εισχωρήσει έστω και για λίγο στο σιωπηλό του κόσμο, να σαγηνευθεί από την τελειότητά του.

Πάντως την τρίτη μέρα  που τον είδα ξαφνικά να κολυμπάει δίπλα μου, ένιωσα πια πως αυτό το ειδύλλιο με τον κορμοράνο του βράχου δεν ήταν της φαντασίας μου.