Tuesday, February 23, 2010

Επίσκεψη στο παλιό μου σχολείο


Έχει περάσει αρκετός καιρός (πάνω από μήνας;) που επισκέφτηκα το παλιό μου σχολείο στην Αθήνα. Πήγαινα με το χτυποκάρδι της συνάντησης με μια παλιά αγάπη, παλιά και αξέχαστη.
Δεν μου άφησε χρόνο αρκετό να "ετοιμαστώ" ο Άρης που με βρήκε στο δρόμο, πριν φτάσω, και μου μίλησε σαν να ήταν μια συνηθισμένη μέρα, μια μέρα από αυτές που συναντιόμασταν κάθε πρωί και χωρίζαμε κάθε μεσημέρι, δίνοντάς μου για στο σπίτι το πιο φρέσκο ανέκδοτο της πόλης, να χορτάσω γέλιο και να μοιράσω και στους γείτονες.
Το δικό του "εύκολο" καλωσόρισμα δεν με προετοίμασε καθόλου καλά για τη συνέχεια. Δέχτηκα μια τόσο συντονισμένη και τόσο καταιγιστική επίθεση ανοιχτής αγκαλιάς, που χρειάστηκα αυτό το μήνα και βάλε, για να "αναρρώσω" και να μπορέσω να μιλήσω μετρημένα γι' αυτό. Αν μπορέσω...
Μέσα σε τόσο λίγο χρόνο φυλλομέτρησα πάλι τις ίδιες σελίδες μιας πεντάχρονης "συγγραφής". Όλα τα περιεχόμενα ανοιχτά. Η συνύπαρξη, η συγγένεια, η συνάφεια, η συγκίνηση. Όλα ανεξίτηλα, το γέλιο, το αστείο, το πείραγμα, το νοιάξιμο, το δάκρυ.
Σε ένα απρόσωπο μεγάλο σχολικό κτίριο της πρωτεύουσας, όλα τα πρόσωπα μαζί της δικής μου υπαρκτής ουτοπίας. Οι δικοί μου Συνάδελφοι. Για πάντα.
Και μετά τα παιδιά. Είναι πιο εύκολο να αποχωρίζεσαι τα παιδιά. Αυτό εξασκούμαστε να κάνουμε μια ζωή ολόκληρη. Αυτό είναι το δικό μας το στοίχημα, να τα δούμε να ανοίγουν δυνατά φτερά.
Εκείνη τη μέρα όμως έτσι όπως με τριγύρισαν στην αυλή, τόσο ίδια και τόσο αλλαγμένα συγχρόνως, ένιωσα πως έχασα πολλά από το μεγάλωμά τους, πως θα ήθελα να ξέρω τόσα για τον καθένα τους που δεν προλάβαινα πια να ρωτήσω. Μόνο λίγα λόγια και πιο πολλά βλέμματα. Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτή η γλώσσα που δεν την έμαθαν στο δικό μου μάθημα.
Τις τελευταίες μέρες έχω στο μυαλό μου πολύ όσους δεν είδα, όσους έλειπαν εκείνη τη μέρα ή έχουν φύγει κι αυτοί. Για μένα είναι όλοι παρόντες όταν "μπαίνω" στο γραφείο και "κάθομαι" εκεί απέναντι στην πόρτα για να έχω καλή θέα σε όλο το χώρο.
Γιατί αυτή την καλή θέα δεν θα τη χάσω ποτέ από τα μάτια μου.

13 comments:

sgouro said...

Αυτή είναι η πιο γλυκόπικρη αίσθηση γυριστρούλα...μη νομίζεις ότι όλοι το νιώθουν αυτό το συναίσθημα. Ευλογημένος όποιος το νιώσει έστω και μια φορά στη ζωή του...

Διονύσης Μάνεσης said...

Το ότι η φαντασία σου δεν κατάφερε να "πλάσει μια χώρα ανύπαρκτη με νόμους έξω από τη γης και τους ανθρώπους" φανερώνει τους γερούς δεσμούς που είχατε χτίσει τα προηγούμενα χρόνια.
Κατά το κοινόν, λοιπόν, άξιος ο μισθός σας.

Θερσίτης said...

Δύσκολες στιγμές αυτές. ΑΠό τις πιο δύσκολες, γιατί είναι συναισθηματικά φορτισμένες από τη στέρηση, τη διακοπή, την αναχώρηση που διέκοψε μια συνύπαρξη ουσίας. Να είσαι καλά και να τους σκέφτεσαι όλους εκεί

Anwtatos said...

Νόμιζα θα' λεγες για το Πανορμίτειο και την Αναστασία.

gyristroula2 said...

Κάτι ξέρεις, εσύ σγουρό, κάτι ξέρεις...

gyristroula2 said...

Διονύση, το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτό είναι υπαρκτό και μάλιστα, λίγα είπα, πολύ λίγα...

gyristroula2 said...

θερσίτη μου, γίνεται δύσκολο μερικές φορές, αλλά είναι κι ωραίο. Μου δίνει ενέργεια, ακόμη και η νοσταλγία του και η αναπόληση. Ευτυχώς, κι εδώ δεν είναι άσχημα, τελικά. Αλλιώς θα ήταν πολύ πιο δύσκολα.

gyristroula2 said...

Αχ, promang, εκεί να δεις δύσκολους αποχωρισμούς και επιστροφές! Πάνε πολλά χρόνια όμως...(πάνω από 10)

Eva Neocleous said...

Τι πιο όμορφο από το να δέχεσαι αυτή την καταιγιστική επίθεση αγκαλιάς!
Όμως,δύσκολο να σηκώσεις το βάρος της συναισθηματικής φόρτισης.
Κι ακόμα πιο δύσκολο ν΄αποδεχτείς πως τώρα είναι "επίσκεψη" κι είναι το "παλιό" σχολείο...
Να΄σαι καλά και να τους σκέφτεσαι, Αναστασία μου...

gyristroula2 said...

Όλοι φεύγουμε από σχολεία και αποχωριζόμαστε συναδέλφους και μαθητές, Εύα, είναι φυσικό και αναγκαίο στη δουλειά μας και, ειδικά στην περίπτωσή μου, οι αποχαιρετισμοί κατά την πολύχρονη θητεία μου σε δυσπρόσιτα σχολεία ήταν πάρα πολλοί.
Δεν είχα ξαναζήσει όμως ποτέ τέτοια "χημεία" με ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων, δεν είχα νιώσει ότι "ανήκω" πραγματικά σε έναν συγκεκριμένο σύλλογο, όσο και να ακούγεται υπερβολικό. Και ίσως η επιστροφή στον τόπο του "εγκλήματος" ήταν η τελική επισφράγιση αυτής της διαπίστωσης.
Και ήταν αμοιβαία.

Χαρ. Αλβερτος said...

ΑΥΤΗ Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ, ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ΣΕ ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ!

ΜΕ 'ΓΕΙΑ Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ... ΕΜΦΑΝΙΣΗ!

ΣΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠ' ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ!

... ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΦΡΟΝΗΣΗ.

gyristroula2 said...

Ευχαριστώ πολύ,ταξιδευτή!

Λορελάη said...

αααααααα τι ωραία η καινούρια όψη!!! Ναι, κι εγώ νομίζω ότι σου ταιριάζει περισσότερο. κομψή, φωτεινή, ήρεμη και ξάστερη σαν καθαρός ουρανός (που αστραπές δεν φοβάται :))

καταλαβαίνω τη συγκίνησή σου -είδες πώς έρχονται κάποιες φορές τα δώρα, από εκεί που δεν τα περιμένεις...

Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979

  Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...