Friday, April 3, 2009

Συνδιδασκαλίες και ευτυχείς συγκυρίες.


Τελειώνοντας τη μικρασιατική καταστροφή με την Τρίτη, πριν από λίγες μέρες, αποφασίσαμε να δούμε το αντίστοιχο ντοκουμέντο του National Geografhic στη διάρκεια δύο διδακτικών ωρών. Τη δεύτερη τη δανειστήκαμε από τα μαθηματικά. Ομολογώ ότι είχα ένα δισταγμό να τη ζητήσω, γιατί το μάθημα αυτό δεν φημίζεται για την ανιδιοτελή του υποχώρηση έναντι άλλων μαθημάτων και δη φιλολογικών. Ο συνάδελφος όμως ανταποκρίθηκε στο αίτημά μου με προθυμία, λέγοντάς μου πόσο θεωρεί σημαντικές τέτοιες εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Τον κάλεσα λοιπόν κι εγώ στην τάξη, αν θέλει να παρακολουθήσει μαζί μας, και ήρθε ευχαρίστως.
Η προβολή τελείωσε στα μισά της δεύτερης ώρας και τα παιδιά, που είχαν παρακολουθήσει με συγκινητικό ενδιαφέρον, έμειναν σιωπηλά και αμήχανα. Το ίδιο και εμείς. Είχαν περάσει μπροστά στα μάτια μας εκείνα τα πρόσωπα. Η ίδια η ιστορία. Η αληθινή και μόνη. Τα κλαμένα παιδιά, οι γιαγιάδες που τα νταντεύουν ξεχνώντας τη συμφορά τους, οι ρημαγμένες γυναίκες που μέσα στο αντίσκηνο έχουν πάνω στην αυτοσχέδια "τουαλέτα" τη βούρτσα των ρούχων, για να βουρτσίζουν τα μαλλιά τους, να μην ξεχάσουν τη νιότη τους, την ομορφιά τους. Η ζωή που άρχισε να χαμογελά μέσα από το σπασμένο καθρεφτάκι τους. Τα μεγάλα παιδιά που κουβαλάνε πλίνθους να κτίσουν την πρώτη στέγη της οικογένειας. Οι άνδρες που ξεχερσώνουν την άγονη γη που τους δώσανε. Πέρασαν τα πρόσωπα και μας μίλησαν, όπως δεν μιλάει κανένα βιβλίο και κανένας ιστορικός.
Άφησα να περάσει λίγη ώρα έτσι στη σιωπή και μετά έκανα την αρχή για μια συζήτηση πάνω στα όσα είδαμε. Πήρε το λόγο και ο συνάδελφος. Μίλησε για την προσφυγιά που την έζησε κι αυτός με τον τρόπο του, αφού η γυναίκα του ήταν από τους Έλληνες που έφυγαν από την Πόλη με τις ταραχές του '60. Ο ίδιος μεγάλωσε στην Καισαριανή, όπου η προσφυγιά παρέμενε ευδιάκριτη κοινωνικά και πολιτιστικά, μέχρι και το τέλος του '70.
Όσο μιλούσε και τα παιδιά τον άκουγαν με ενδιαφέρον, συνειδητοποιούσα πόσο καλό είναι να σπάει το μονοπώλιο του ειδικού σε ένα μάθημα, όπως η ιστορία. Να ακούγεται η άλλη άποψη, η άλλη ματιά, ακόμα και η διαφορετική εκφορά του λόγου. Να βλέπουν πόση αξία έχει η ιστορική μνήμη για έναν άνθρωπο, πόσο συναντιέται η ιστορία με τις ζωές των κανονικών ανθρώπων και πως δεν είναι μόνο ένα μουχλιασμένο βιβλίο σε ανήλιαγα ράφια, προορισμένο για παπαγαλία εν όψει πανελλαδικών.
Θυμήθηκα ένα άλλο τέτοιο μάθημα "συνδιδασκαλίας" στο νησί με μια Τρίτη λυκείου. Μαζί με έναν γυμναστή, πολύ αριστερών πεποιθήσεων, με τον οποίο χαιρόμουν να διαφωνώ, είχαμε κάνει ένα μάθημα για τον Εμφύλιο, αντιπαραθέτοντας τις απόψεις μας και προκαλώντας και αντίστοιχη κινητοποίηση στους μαθητές. Είχε πάει καλά, γιατί δεν το ξανατόλμησα;
Τώρα προγραμματίζω προβολή του "Κύματος" στην Τρίτη, μόλις τελειώσουμε τον Β΄ Παγκόσμιο. Μαζί με τον καθηγητή των γερμανικών. Εκείνος είχε την ιδέα. Εγώ την προηγούμενη ώρα, διδάσκοντας το φασισμό και το ναζισμό, μίλησα για το Κύμα κι εκείνος το προέβαλλε σε ένα τμήμα! Χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί!
Ελπίζω όμως να μη γίνει η συζήτηση στα γερμανικά μετά...

17 comments:

Θερσίτης said...

Eine große Uhr, που δικαιώνει το έργο μας και μορφώνει τα παιδιά. Μορφώνει. Τι δύσκολο που ακούγεται, αλήθεια!

gyristroula2 said...

Θερσίτηηη! Μια με τα λατινικά, μια με τα γερμανικά, με έχεις κατατρομάξει. Τι θα πει αυτό πάλι;
Καλό σου βράδυ, φίλε μου.

Διονύσης Μάνεσης said...

Ορίστε! Τα βλέπετε; Αυτά δεν έγραφα στη σημερινή ανάρτηση του 6ου Λυκείου; Δείξτε τα μας, δώστε μας ιδέες! Μας έχετε ταράξει στα μπράβο, λες και είμαστε οι μόνοι που κάνουμε κάπου κάπου κάτι.
Υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει κινητικότητα, υπάρχουν ζωντανά κύτταρα, ας τα ενθαρρύνουμε όλα αυτά!
Χαίρομαι πολύ, γυριστρούλα.

giorgos_st said...

Όλοι σας είσαστε μιά χαρά, πολύ πιό καλοί, όταν πετάτε από πάνω σας το μανδύα της ειδικότητας που σας εγκλωβίζει. Αλήθεια την πολύ σωστή ανακοινωση των ωρομισθίων που έβαλες δίπλα που τη βρήκες? Η ΟΛΜΕ λέει κάτι άλλο? ή θα λυθεί κι' αυτό με τον διάλογο?
ΥΓ. Μπορεί να είμαστε φίλοι αλλά δε γίνετε να συμφωνούμε σε όλα, αυτό ούτε στον "υπαρκτό" δε γινόταν.

giorgos_st said...

γινεται,γίνεται,γίνεται,γίνεται,γίνεται,γίνεται, γίνεται...
οι τιμωρίες είναι αντιπαιδαγωγική μέθοδος....

gyristroula2 said...

Διονύση, άλλο πράγμα οι μεμονωμένες και συγκυριακές πρωτοβουλίες, άλλο ένα σχολείο-κυψέλη, που παράγει πολιτισμό και παιδεία κατ' εξακολούθηση. Αυτό προϋποθέτει δύο πράγματα κυρίως: αρκετούς διατεθειμένους να διαθέσουν ελεύθερο χρόνο, και μαθητές και καθηγητές, και δεύτερον, έναν "ηγέτη", έναν άνθρωπο που να εμπνέει, να συσπειρώνει και να συντονίζει. Έχω ευτυχήσει κατά καιρούς κι εγώ να συμμετέχω σε τέτοιες οάσεις, αλλά δεν κράτησαν πολύ μέσα στην κινούμενη άμμο της εκπαίδευσης.

gyristroula2 said...

Γιώργο, μου την έστειλαν την ανακοίνωση με ιμέιλ και την ανάρτησα, αλλά μη μου λες τι κάνει η ΟΛΜΕ για αυτή τη σύγχρονη γαλέρα της ωρομισθίας, θες να πάρω φόρα πρωί πρωί;

meril said...

Είδες όμορφες επικοινωνίες που συμβαίνουν κάποτε;
Σε ζηλεύω
Εύχομαι πολλές πολλές τέτοιες στιγμές

gyristroula2 said...

Ναι, μεριλού μου, και αυτές και κάτι άλλες που έχω υπόψη μου είναι οι καλές συγκυρίες που μας έχουν συμβεί.

Λορελάη said...

Υπέροχα Γυριστρούλα! Υπέροχα!!!
:):):)

@thanasi@ said...

Αυτές οι συνεργασίες να ξέρετε πως εκτιμούνται πολύ και από τους μαθητές και όχι επειδή χάνουν μάθημα...
Δε θυμάστε πέρσι που παρακολουθήσαμε και εμείς αυτό για το Μιακρασιατικό και μείναμε κανένα μισάωρο παραπάνω μετά το εφτάωρο χωρίς παράπονο...
Το Κύμα το είδαμε και εμείς αποσπασματικά (δεν είχαμε χρόνο) την ώρα των Γερμανικών (εμ ίδιος ο καθηγητής) και ήταν ΠΑΡΑ πολύ ωραία ταινία...!

gyristroula2 said...

Λορελάη, τι θα πουν αυτά τα γερμανικά του θερσίτη; Εσύ ξέρεις;

gyristroula2 said...

Αθανασία, το θυμάμαι. Ξεχνιέστε εσείς; Είστε ακόμη πηγή έμπνευσης. Μερικά πράγματα που κάναμε μαζί πέρυσι τα αξιοποίησα φέτος, όπως την εργασία της Κατερίνας και τη δική σας
(Να τη δεις την ταινία ολόκληρη, αξίζει. Μα δεν είναι απίστευτο αυτό που έγινε, εγώ να μιλάω για την ταινία την ίδια στιγμή που την έδειχνε ο καθηγητής των Γερμανικών;)

NdN said...

Νομίζω πως είναι πολύ σημαντικό να βλέπουν τα παιδιά ταινίες ή ντοκυμαντέρ στο σχολείο. Τους βοηθάει να καταλάβουνε κάποια πράγματα διαφορετικά. Δυστυχώς η μία διδακτική ώρα δεν επαρκεί και επομένως είναι λογικό να ζητήσεις μία ακόμα ώρα από τον συνάδελφο. Η φιλόλογος μας στην Γ' Λυκείου το έκανε συχνά και είδαμε ντοκυμαντέρ για το AIDS, για το Πολυτεχνείο και διάφορα ακόμα.

Καλό βράδυ Gyristroula!

Θερσίτης said...

Eine große Uhr=Μια μεγάλη ώρα.
Αμάν!

gyristroula2 said...

Το μυστικό είναι, ndn μου, ότι ό,τι κι αν δείξεις στα παιδιά, την καλύτερη ταινία, την πιο ενδιαφέρουσα έκθεση, είναι τόσο κορεσμένα από εικόνες που δεν θα τους αγγίξει, αν δεν το έχεις εντάξει σε ένα πλαίσιο διδακτικό, αν δεν ξέρουν τι βλέπουν και γιατί το βλέπουν, αν δεν έχουν αναζητήσει αυτό το θέαμα πριν το δουν.

gyristroula2 said...

Θερσίτη, ευχαριστώ και για τα γερμανικά και για το σχόλιο.

Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979

  Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...