Monday, June 9, 2008

Απουσιολόγιο

Τώρα που τέλειωσαν οι πανελλήνιες μπορώ να στο πω: Δεν έλειψες ούτε μια μέρα από το τελευταίο θρανίο. Έτσι ψηλός κι ανοικονόμητος που ήσουν, πάλευες να βολέψεις τα πόδια σου, το βλέμμα σου το ίδιο εκείνο βλέμμα καλού παιδιού που μέσα του η εφηβική αυθάδεια υποχωρεί κι αφήνει να βγουν μπροστά η ευγένεια, η σεμνότητα, ο σεβασμός. Χαμήλωνες πάντα τα μάτια, σαν να ντρεπόσουν που σου μιλάγαμε με τον οικείο τρόπο αυτών που σε είδαν να μεγαλώνεις ώρα με την ώρα και δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι πάει πια, τους ρίχνεις 2 κεφάλια, δεν είσαι το παιδάκι, ο καλός μαθητής, που θα το ρωτάνε όλο για μαθήματα και σχολεία. Σε βλέπαμε από μακριά με την παρέα σου το καλοκαίρι και σκεπτόμασταν "πολύ άλλαξε αυτό" . Έτσι σε ουδέτερο, "αυτό". Φέτος περιμέναμε τη "δικαίωση", την ηλίθια δικαίωση των μεγάλων, βαθμούς, καλές σχολές, πρωτιές. Το δικό μας το παιδί, το καμάρι μας. Δεν ξέραμε πόση δικαίωση ήταν τα νιάτα σου ανάμεσά μας, πόσο δεν χρειάζονταν τίποτα να αποδείξεις και σε κανέναν. Φέτος δεν γλέντησε κανείς στο νησί. Δεν ακούστηκαν τραγούδια το Πάσχα. Ακόμα κι η βραδιά της Ανάστασης είχε ελάχιστα βεγγαλικά, για τα μάτια. Πού άλλες χρονιές ο ακήρυχτος πόλεμος. Μα το πιο δύσκολο ήταν αυτές οι πανελλήνιες. Το ραντεβού που δεν ήρθες κι ετοιμαζόσουν μια ζωή γι' αυτό. Κάθε παιδί εκεί μέσα έγινε ξαφνικά τόσο εύθραυστο, τόσο πολύτιμο. Ευτυχώς που δεν με πήραν χαμπάρι, θα γινόταν ρεσιτάλ αντιγραφής. Κι ήταν πολλές οι ώρες της σχόλης, της ρέμβης. Πολλές οι άδειες ώρες που ερχόσουν και θρονιαζόσουν λυπημένος, λες και διεκδικούσες πεισματικά μια δική σου θέση. Δεν μπορέσαμε, Αυγουστή, να σε δικαιολογήσουμε. Αδικαιολόγητα απών. Αδικαιολόγητα παρών. Δεν βρήκες τον καλύτερο τρόπο να γλιτώσεις τις πανελλήνιες, ρε μεγάλε.

8 comments:

meril said...

Όπως βλέπεις σωπάσαμε όλοι.
Αυτός ο κρυφός λυγμός μας πάγωσε
Τι να πει κανείς γι' αυτό το παιδί για όλα τα παιδιά όλα τα νιάτα που χάνονται πριν ανθίσουν πριν μάθουν να οικονομούν κάπως τα μακριά τους πόδια
Α!
Πόσο λάθος καιρό διάλεξες Αυγουστή ..

loyk said...

Αυγουστη,στων Αγγελων τα μπουζουκια
ριξε μια στροφη και για μας.

Αννα said...

Πολύ συγκινητική η ανάρτηση σου!
Να έχεις ενα ομοφο καλοκαιρι!!!

αφηγήτρια said...

διαβάζοντας είχα την ελπίδα ότι δεν καταλάβαινα καλά...τελειώνοντας το διάβασμα ήθελα να μην είχα καταλάβει...τελικά δεν καταλαβαίνουμε ποτέ γτ να συμβαίνουν κάποια πράγματα...

...στο χαρτί τα δάκρυα αφήνουν κάποιο ίχνος, εδώ όμως αυτό το ίχνος μένει πάνω στις καρδιές όσων ξέρουν πώς είναι αυτού του είδους οι αγάπες...

vagnes said...

ο σιωπηρος σου θρηνος
τον ανακουφιζει
και η συγκινηση μας
το πτυχιο δινει που τ' αξιζει

gyristroula2 said...

Σας ευχαριστώ όλους. Η ανατροπή της φυσικής τάξης στην περίπτωση του Αυγουστή, ήταν και ανατροπή "σχολικής τάξης". Όσο τρελό και να ακούγεται, ήταν απίστευτα παρών- απών σ' αυτές τις πανελλήνιες. Μερικές φορές το μυαλό πιάνεται από μικρά κι ασήμαντα, όταν δεν μπορεί να χωρέσει τα μεγάλα...

Θερσίτης said...

α είσαι καλά που τον θυμήθηκες και τον θύμισες και σε μας. Κι εμείς χτες χάσαμε ένα παιδί την ώρα του διαγωνίσματος. ΑΠό την άρρωστη καρδιά του. 45 λεπτά έκανε το 166 να έρθει από το Κρατικό, 5 λεπτά απόσταση. Θρήνος.

gyristroula2 said...

Τι γίνεται, ρε θερσίτη, τι μακάβριο προσκλητήριο νιάτων είναι αυτό τελευταία;

Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979

  Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...