Monday, March 31, 2008

Παραμύθι ν' αρχινήσει

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, σε μια μακρινή και παράξενη εποχή, ένα νησί ολομόναχο. Μια κακιά μάγισσα, που της άρεσε να βασανίζει μικρά νησιά, το είχε μαγέψει να μην καταλαβαίνει τις γειτονικές του στεριές, γιατί φύσαγε πολύς αέρας και άλλαζε τα λόγια τους και έφταναν σ' αυτό παραμορφωμένα και πέταγαν πάλι πίσω άπρακτα και τίποτε δικό του δεν έπαιρναν μαζί τους στην απέναντι στεριά.
Να που όμως μια καλή νεράιδα που προσέχει τα νησιά που είναι μόνα, τάραξε με το μαγικό ραβδάκι της δυνατά τα νερά και έγινε μεγάλος σεισμός και μπουρμπουλήθρες πολλές και κύματα θεόρατα. Κι εκεί που κοίταζε κι εθαύμαζε λοιπόν το νησάκι, να σου ξάφνου που πρόβαλε ένα άλλο νησί, μεγάλο και δυνατό, με γενναίους πολεμιστές και λυράρηδες, με λυγερές και κάστρα κι αρχοντόπουλα. Κι όλα αυτά μαζί χίλιες δυο ιστορίες λέγανε και τραγούδια πολλά και χρώματα γαλάζια στέλνανε στο νησάκι μας.
Και όσο να πεις και να καλοπείς, να που κι άλλο νησί ξεφύτρωσε δίπλα στο πρώτο. Πράσινο αυτό, με χώμα και δένδρα, που είχανε μακριά κλαδιά και ρίζες βαθιές και φέρνανε χυμούς ωραίους από πολύ παλιά και τους έκαναν καρπούς γλυκούς και θρεπτικούς για κάθε πεινασμένο διαβάτη. Και μπορούσε τώρα το νησάκι μας να ξαποστάσει στους ίσκιους και να γευθεί τους καρπούς και να ακούσει τις ιστορίες που λέγανε τα φύλλα στον άνεμο που τα ρωτούσε.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, ξάφνου από τα νερά, νησί μαγικό αναδύεται. Άλικο και φωτεινό σαν τα ηλιοβασιλέματα του Αιγαίου, γεμάτο με όλα τα θαυμαστά στολίδια που θεοί αρχαίοι και πειρατές και θαλασσοπόροι άφησαν πάνω του. Και το νησάκι μας μπορούσε να ανοίγει όλα τα σεντούκια, να βγάζει θησαυρούς και να στολίζεται και να κάνει κι αυτό πως είναι πότε πριγκίπισσα, πότε μεγαλοκυρά κι αρχόντισσα με πύργους και υποστατικά και κτήματα.
Δεν πρόλαβε να το χαρεί καλά καλά και να σου επάνω στα νερά κι άλλο ένα μικρό νησάκι, πορτοκαλί και κίτρινο, χαρούμενο σαν τόπι, που ξέφυγε από ροδομάγουλο παιδάκι μια Κυριακή απόγευμα.
Αυτό το νησί πολύ γελαστό ήτανε και ήθελε να δίνει τα παιχνίδια του τα μαγικά σε όλα τα νησιά να παίζουν και τα ρούχα του τα ανθισμένα να ντύνονται και να ζεστοκοπιούνται. Ένα μεγάλο τζάκι άναβε στη μέση του κι εκεί κόνευε το νησάκι μας κι απάγκειαζε κι άκουγε τις ιστορίες του και τα τραγούδια του, μέχρι να ξημερώσει.
Κι η ζωή πια μαλάκωσε απ' τη ζέστη, το γέλιο, τη συντροφιά και τα όμορφα λόγια και κύκλος έγινε και έκλεισε όμορφα γύρω τους. Έκλεισε, μα δεν κλείδωσε κανέναν απέξω, γιατί είναι για να μπαινοβγαίνει όποιος τις ιστορίες και τα τραγούδια αγαπά και θέλει να του λένε παραμύθια.

19 comments:

meril said...

Θα σου επαναλάβω μόνο ό,τι μου χεις πει

"το χεις κοπελιά το χεις!"
Και συμπληρώνω
Μην τ' αρνιέσαι!

gyristroula2 said...

Αχ, meril, θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να γράψω μια σειρά ποτέ μου, αν δεν είχα κάποιους, πολύ συγκεκριμένους και απτούς, να θέλω να τους μιλήσω.

Θερσίτης said...

Δεν κατάλαβα αν τελειώνει εδώ ή μας επιφυλάσσεις και συνέχεια. Αν τέλειωσε, πες το, για να κάνω και φιλολογική κριτική. Συντριπτική. Λιβελογράφημα.

gyristroula2 said...

ΌΟΟΟχι δεν τέλειωσε, δεν τελειώνει ποτέ!

meril said...

θερσιτη θα καταστείς το φόβητρο όλων (παρεμπιπτόντως εγώ στην ίδια τάξη με βλέπω να μένω η ανεπίδεκτη της μαθήσεως)

Λορελάη said...

Γυριστρούλα μου, γυριστρούλα μου...
τι καρδιά είναι αυτή, τι γενναιοδωρία... σ' ευχαριστούμε γλυκιά μου, γι' αυτόν τον πάντα ανοιχτό και πάντα ζεστό κύκλο που μας χάρισες... για νάχουμε να ταξιδεύουμε και ν' ανταλλάσσουμε βώλους και τόπια, και μουσικές και λόγια και φυλλώματα καρδιάς... κι εσύ να μας μοιράζεις τους γελαστούς χρυσούς ανέμους της απλόχωρης ψυχής σου, νάχουμε ν' ανασαίνουμε... και πάντα να γυρίζει πάνω στο λευκό νησάκι σου ο μύλος που ξέρει να παίρνει τα βλέμματα και να τα κάνει αισθήματα... νάχουμε αγάπη να μας τρέφει...
νάσαι καλά καρδούλα μου γλυκιά

(ναι, τόχεις! στο είπα και στο ξαναλέω κι εγώ! :)

gyristroula2 said...

Α, καλώς μου τη με τα όμορφα λόγια της. Λορελάη, εγώ είμαι ετερόφωτη, μην το ξεχνάς αυτό, αν δεν με εμπνέατε εσείς, μάλλον για το Σκοπιανό θα μιλούσα τώρα.

Λορελάη said...

Α, και το Σκοπιανό! και το Σκοπιανό! Λες δεν μας ενδιαφέρει; Είμαστε... αεροβάτες, αλλά μη ξεχνάμε και τα καυτά!

giorgos_st said...

Και έλεγα και γώ γιατί δεν μιλά για το σκοπιανό? γιατί δε μιλά?
Μην αποπροσανατολίζετε την αθεράπευτα πολιτικολογούσα φίλη μας...λοιπόν εγώ για να πάρω το ρόλο του νησιού θέλω, 1 αλμυρίκι,βότσαλο με χρώματα,πρασινογάλαζα νερά γύρω μου και το όνομα μου πρώτο στη μαρκίζα.-

? said...

ελπίζω να μην αργήσει η συνέχεια..;-)

vagnes said...

...πως καταφερνεις
το παραμυθι σου
πραγματικο να μοιαζει
και στον αργαλειο της φαντασιας μας
να υφαινει...

gyristroula2 said...

Είδες, λορελάη; Ακόμα και τα νησιά κάνουν συνδικαλισμό πια. (Επιπέδου τραγουδιάρας όμως...) Καλά, βρε giorgo, τραγούδα εσύ κι όλα στα πόδια σου, πιάτα, αρμυρίκια, βότσαλα...
νίκο μου, η συνέχεια κάθε μέρα στην οθόνη του υπολογιστή σου και δεν τη γράφω μόνο εγώ, όλοι μας τη γράφουμε κι εσύ ο όδιος!
vagnes, παραλίγο να σου χαλάσω τη φάρσα πρωί πρωί, η μωρά. Πρόλαβα και το έσβησα. Κρύβεις πάντως πολλή ποίηση κάτω από τόνους πολιτικής σκέψης. Απελευθέρωσέ την, ίσως κάνει καλύτερη δουλειά αυτή σε κάποιους.

Λορελάη said...

Αχχχχ γυριστρούλα μου, χάλασε ο κόσμος... χάλασε... :)))

vagnes said...

Οταν... ειδα τη διαγραφη, πραγματικα το μυαλο μου πηγε σε σενα...

Ποτε δεν μου περασε απο το μυαλο αυτο που λες και μου μυριζει τουλαχιστον θρασος να το επιχειρησω

gyristroula2 said...

Άσε, λορελάη, είναι να μη σου βγει η φίρμα που κρύβεις μέσα σου, μετά ο θεός να μας φυλάει.
vagnes, βρίσκει τρόπους να σε ξεγελάει και να σκάει μύτη.

loyk said...

Μακαρι Γυριστρουλα ,τα ομορφα νησια σου,να ειναι ολα αυτα ταζεστα και χαρουμενα ονειρα,που βλεπουμε στον υπνο μας και στο ξυπνιο μας.
Απιστευτη Γλυκια Παραμυθου.

gyristroula2 said...

Σ' ευχαριστώ, loyk, ευτυχώς δεν είναι όνειρα μόνο. Υπάρχουν στο χάρτη μου.

NdN said...

Καλησπέρα και από εμένα!!

Σε παρακάλω όχι άλλο Σκοπιανό!! Προτιμώ τα παραμύθια. Τα αυθεντικά όμως, αυτά που σε ταξιδεύουν λίγο πριν σε νανουρίσουν και όχι αυτά που μας σερβίρουν. Γιατί και αυτά "παραμύθια" είναι. :)

gyristroula2 said...

Δεν θα μπορούσες να με βρεις πιο σύμφωνη, ξενιτεμένε μας φίλε.

Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979

  Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...