Tuesday, March 25, 2008

Η πεθερά μου η αντάρτισσα

Η πρώτη μας συνάντηση, εντελώς απομυθοποιητική. Σου έδειξα τα μαξιλαράκια του καναπέ στο φοιτητικό μου διαμέρισμα, που τα είχα πιάσει με συρραπτικό. "Δεν ξέρω να ράβω". Το όνειρο "νύφη χρυσοχέρα" κάθε ελληνίδας μάνας τέλος. Δεν σε είπα ποτέ "μαμά" ή "μητέρα", δεν σου μίλησα ποτέ στον πληθυντικό. Πάει και το στερεότυπο του "σεβασμού". Δεν σε άφησα ποτέ να μου κάνεις "κουμάντο", μια δυο φορές δειλά το επιχείρησες και σε κατατρόπωσα. Δεν ξανατόλμησες.
Κι όμως, έπαιζα με τη φωτιά, πού να το ξέρω;
Μια μέρα πριν ξεκινήσει για κυνήγι ο γιος σου του είπες: "Δώσε μου και μένα να ρίξω" Βγαίνεις έξω, παίρνεις την καραμπίνα και πυροβολείς σαν έμπειρος πολεμιστής. Ωχ! Τι έπαθα! Πεθερά- ράμπο, να θυμηθώ να μην την τσαντίσω αυτήν!
Σε έβαλα κάτω με την πρώτη ευκαιρία και μου τα είπες. 17 χρονώ σε πήραν οι αντάρτες. Σε έμαθαν να πολεμάς, χωρίς καλά καλά να ξέρεις γιατί. Ήσουν πολύ όμορφη (ακόμα είσαι) δεν σε πείραξε κανείς, σας σέβονταν. Μετά κάποιος σε κάρφωσε, έκανες φυλακή για ένα διάστημα, κάποιος φίλος του πατέρα σου μεσολάβησε και βγήκες. Μίλησες για όλα αυτά, χωρίς την παραμικρή έπαρση, με μια αποστασιοποίηση, σαν να ήταν φυσική καταστροφή. Σου συνέβη. Σε πήρε το ποτάμι της ιστορίας και απλώς πήγες με τα νερά του. Οι άνδρες, ο πατέρας σου, τα αδέλφια σου, ο άνδρας σου, κολύμπησαν κόντρα, εξορίστηκαν, πολέμησαν με τα αδέλφια τους απέναντι, μάτωσαν στις δαγκάνες της ιστορίας. Εσύ με τη σοφία και τη χοϊκότητα του φύλου σου, βάλθηκες να αναστήσεις παιδιά, να φροντίσεις γερόντους, να υπομένεις να περάσει το κακό.
Κι όμως, μάνα (εδώ μόνο μπορώ να το λέω, που δεν θα το ακούσεις), το κακό δεν τελειώνει ποτέ. Θάνατοι, αρρώστιες, βάσανα, δουλειές, έγνοιες, φροντίδα, όλα τα πάλεψες και τα παλεύεις, έτσι όπως σε δίδαξε η ζωή. Κι ακόμα το φαΐ σου μας γλυκαίνει από τον κάματο των άξενων ημερών, ακόμα ο λόγος σου καθησυχάζει τη φουρτούνα του δικού μας πολέμου, του αναίμακτου.
Σ' ευχαριστώ που καμαρώνεις ακόμα και γι' αυτά που δεν σου ταιριάζουν, σ' ευχαριστώ που ποτέ δεν μέτρησες τα βήματα που κάλυπταν τη μεταξύ μας απόσταση.
Χρόνια σου πολλά, αντάρτισσα.

11 comments:

meril said...

Βρε να μη σου πω.... με συγκίνησες το ξέρεις;
Α, βρε Γυριστρούλα τι ψυχούλα είσαι....

giorgos_st said...

Να τη χαίρεσε, εσείς έχετε καταρρίψει τον μύθο "νύφη-πεθερά" μπράβο.

vagnes said...

Γλυκια μου τι ψυχη ειναι αυτη που εβγαλες! τι συγκινηση μου εδωσες! τι γυναικες ειστε οι δυο σας!
Το χιουμορ σου εκει ακλονητο και παλι για να θυμηθεις να μη την τσαντισεις.
Δεν θελω να σου τα γραφω αλλα δεν εχω ομως πως αλλιως να σου εκδηλωσω τα συναισθηματα που μου γεννησε η γραφη σου.
Υμνος στη γυναικα, σχεση σπανια κι' ας μη το ξερει η ανταρτισσα το νοιωθει, οπως και συ δε ηξερες αλλα εμαθες, σε εμαθε, γιατι η ψυχη σου ηταν δεκτης ανοικτος...

"Σ' ευχαριστώ που καμαρώνεις ακόμα και γι' αυτά που δεν σου ταιριάζουν, σ' ευχαριστώ που ποτέ δεν μέτρησες τα βήματα που κάλυπταν τη μεταξύ μας απόσταση."

Θα πω πολλα εδω αλλα σταματω...

Λορελάη said...

Βρε παλιοτερατάκι, κι εμένα με συγκίνησες... αχ γλυκιά μου, γλυκιά μου, νάσαι καλά και να την χαίρεσαι...

meril said...

Και κάτι παλιό για σένα στον ερωδιό
(Και που ξέρεις μπορεί να τελειώσει κάποτε...)

gyristroula2 said...

Βρε σεις πότε προλάβετε; Όσο εγώ έτρωγα τον μπακαλιάρο της πεθεράς μου...
meril, το διάβασα, πώς το κάνεις αυτό; Πώς αποδίδεις έτσι όχι μόνο την ντοπιολαλιά, εσύ μια κρητικιά, αλλά και το ήθος αυτών των ανθρώπων; Καλά σου λέω εγώ, στήνεις ρόλους, χτίζεις χαρακτήρες. ΓΡΑΨΕ ΘΕΑΤΡΟ.
giorgo, να 'σαι καλά, φίλε μου. Σου φαίνομαι τύπος που χωράει σε τέτοιους μύθους; Θέλει δύο και ο μύθος.
vagnes, κι εσύ με συγκίνησες. Σ' ευχαριστώ από καρδιάς. Και πάλι χρόνια σου πολλά. (Δεν φταίω εγώ οι φίλοι σου σε "πρόδωσαν")
λορελάη μου, σ' ευχαριστώ πολύ κι εσύ να χαίρεσαι όσους και ό,τι αγαπάς.

meril said...

Γυριστρούλα μου μη μου το κάνεις αυτό...
Αφού ξέρεις πως είναι ο μεγάλος μου καημός....

Θερσίτης said...

Χαίρομαι να διαβάζω τέτοια κείμενα, φιλενάδα μου. Ζωντανεύουν την ιστορία, ζωντανεύουν τις ανθρώπινες σχέσεις εκεί που νιώθεις πως ήρθε η ξηρασία για την οποία μάς προειδοποιούσε ο Μιχάλης ο Κατσαρός.
Καταλαβαίνω πολύ καλά την αδυναμία σου να πεις Μάνα αυτήν την αντάρτισσα, παρ΄ όλο που το ένιωθες.
Κι εγώ τη μακαρίτισσα την πεθερά μου, που με αγαπούσε ίσως πιο πολύ από τη θυγατέρα της, δεν την είπα ποτέ μάνα. Το ίδιο και τον πανάξιο πεθερό μου και δάσκαλό μου στο λαϊκό πολιτισμό και τη λαϊκή θυμοσοφία. Όμως ξέρει εκείνος -κι ήξερε κι εκείνη, όπως και η δική σου η λεβέντισσα- πως τα συναισθήματά μας είναι αληθινά. Κι εγώ ειδικά που έχω γευτεί καιπίτες της ξέρω ακόμη καλύτερα πόσο χρυσή χερσίν τε και καρδία είναι η αντάρτισσά σου.
Να τη χαίρεσαι και να χαίρεσαι και το σύντροφό σου.
Ευληγημένη σαν το κείμενό σου αυτό να είσαι.
Προσυπογράφω τα λόγια των φίλων και ιδίως του Vagnes.
Ξέρεις; Κάτι τέτοια κείμενα μου έχουν εδραιώσει μέσα μου την πεποίθηση πως εμείς έχουμε τεράστιες δυνατότητες να αλλάξουμε αυτό το αισθητικό και ηθικό ρημαδιό στο οποίο ζούμε. Έχω άδικο;

loyk said...

Τι να πω βρε Γυριστρουλα;
Εγω προσωπικα σε ζηλευω.
Να σου ζησει η πεθερα και η σχεση που εχεις μαζι της.

gyristroula2 said...

meril, το 'χεις που λένε και τα πιτσιρίκια μου, και το ξέρεις. Όσο για το δύσκολον του εγχειρήματος, συμφωνώ απολύτως, αλλά, όπως λέγαν οι παλιοί: "το μάτι δειλό, μα το χέρι τολμηρό"
θερσίτη μου, σ' ευχαριστώ πολύ, αναρωτιέμαι όμως, δε στο κρύβω, πόσο μπορούμε εμείς να σταθούμε στα δύσκολα, όπως αυτή η γενιά του πολέμου. Είμαστε...άλλης κοπής, πιο ντελικάτης, τα βρήκαμε και πιο εύκολα, χάρη σ' αυτούς. Μας κακόμαθαν μάλλον και λίγο. Πάντως τώρα που κι εμείς δίνουμε τις μάχες μας μέσα και έξω, κάθε φορά βγαίνουμε με πιο πολλές απώλειες. Δεν παραιτούμαστε όμως, κάτι είναι κι αυτό.
loyk, μην εξιδανικεύεις, δεν υπάρχει τίποτε ιδανικό. Η πεθερά μου χρειάστηκε να κάνει πολλούς συμβιβασμούς μαζί μου, να δεχτεί συμπεριφορές που δεν της ταίριαζαν καθόλου κι εγώ να αρχίσω κάποια στιγμή να μη θέλω να νικάω πάντα. Μια συνεχής αναζήτηση ισορροπιών είναι οι σχέσεις. Σ' ευχαριστώ πολύ, φίλε.

? said...

ε αυτή δεν είναι πεθερά :-p να τη χαίρεσαι..καλή σου μέρα

Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979

  Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...