Thursday, October 25, 2007

Στον μπαμπά της διπλανής πόρτας.

Τον συνάντησα σήμερα περνώντας έξω από ένα Δημοτικό πρωί πρωί. Κράταγε από το χέρι το μικρό αγοράκι του και την τεράστια τσάντα του. Ήταν βιαστικός και αγχωμένος, σίγουρα για να προλάβει τη δουλειά του. Πρόλαβε όμως να κοντοσταθεί και να δώσει ένα αμήχανο φιλάκι στο παιδί του. Αυτή η υπέροχη πατρική αμηχανία μπροστά στις εκδηλώσεις τρυφερότητας προς τα παιδιά! Πόσες φορές άραγε σταμάτησε ένα φιλί ή ένα χάδι στο δρόμο; Κάποτε πριν πολλά χρόνια ένας μπαμπάς πηγαίνοντας το κοριτσάκι του στο σχολείο μια βροχερή μέρα, κοντοστάθηκε και...του ανέβασε το καλτσάκι που είχε πέσει. Πόση αγάπη και τρυφερότητα μπορεί να δείξει κανείς σε ένα πεσμένο καλτσάκι;

4 comments:

giorgos_st said...

Ποιό το χρώμα της αγάπης? Ποιός θα μας το πεί? Λέει ο τραγουδοποιός των Ανωγείων. Το ουράνιο τόξο του απαντάς...που φέρνει όλα τα χρώματα στα μάτια όσων τα αξίζουν, όπως των παιδιών...

captain mitsos said...

Χιλιαδες πεσμενα καλτσακια, χιλιαδες φιλιά, χιλιαδες ζεσταματα ενος μικρου τρυφερου χεριου στην παλαμη μου, στο δρομο για το σχολείο, μονιμη αγωνια. Πού πηγαν ολα;

gyristroula2 said...

Όπως βλέπεις, δημήτρη, τίποτε δεν χάνεται τελικά, υπάρχουν όλα στη μνήμη και ανασύρονται σε ανύποπτο χρόνο...

loyk said...

Μελαγχολια,΄΄η ζωη που περνα και χανεται'
Περνα ο χρονος περνουν οι στιγμες και γινονται αναμνηση.
Θυμαμαι τη πρωτη μερα τους στο σχολειο,ο κ.. χαρωπη φατσουλα,μπαμπα - μπαμπα φωναζε,η μ... ολο κλαματα,δεν μου αρεσει αυτοοοοο και εγω να τρεχω απο πισω τους σαν τρελος.
Το φιλι το πρωινο πριν το σχολειο ηταν ορος απαραβατος.
Ομως η ζωη τρεχει τα μικρα πιτσιρικακια μεγαλωσαν ξαφνικα,τον κ...δεν τον φτανω να τον φιλησω τη μ...δεν την προλαβαινω και εγω να βλεπω οτι τα πιο ωραια χρονια μου να εχουν περασει.

Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979

  Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...