Thursday, October 18, 2007

Στις συνταξιδιώτισσές μου

Το Σαββατοκύριακο ταξίδεψα μ' ένα καράβι. Σ' αυτό ήταν πολλοί άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που πήγαιναν ως προσκυνητές στην Τήνο. Ναι, αυτό το ανθηρό είδος τουρισμού που δεν γνωρίζει κρίση.
Έχετε προσέξει πόσο λίγο κρατούν τα προσχήματα οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι; Εμείς καθόμαστε δίπλα σε κάποιον στο λεωφορείο, στο καράβι, στο τρένο και θέλουμε...να γίνει αόρατος, να γίνουμε αόρατοι, να μην παραβιάσει τα καλώς εννοούμενα όρια της ιδιωτικότητάς μας, να μη μας ενοχλήσει ούτε με ένα αδιάκριτο βλέμμα, να μη χρειαστεί να ανταλλάξουμε λέξη. Κοιτάμε στο κενό, αδειάζουμε το βλέμμα, οχυρωνόμαστε πίσω από ένα βιβλίο, εφημερίδα, περιοδικό, κινητό κ.ο.κ.
Οι άνθρωποι που συνάντησα στο πλοίο ήταν αλλιώς. Πρώτα, στον πηγαιμό, ήταν η κυρά Λαμπηδόνα. Άκου όνομα! Μια γλυκύτατη Κύπρια κυρία, που μου συστήθηκε ως "εκτοπισμένη", από τα κατεχόμενα δηλαδή. Μιλήσαμε για την Κύπρο, για την εισβολή "φύγαμε με τις παντόφλες που φορούσαμε, τα χάσαμε όλα, αλλά ζήσαμε, καμαρώνουμε τα παιδιά μας, αυτά είναι η χαρά μας, κόρη μου" Δεν ύψωσε κανένα τοίχο ανάμεσά μας η κυρά Λαμπηδόνα, ούτε της Κύπριας προς την Ελλαδίτισσα, ούτε της μεγάλης προς τη μικρότερη, ούτε πτοήθηκε από την αρχική μου τυπική ευγένεια και την απροθυμία μου να πιάσω κουβέντα, κρυμμένη μέσα στο βιβλίο μου. Με έβγαλε από το καβούκι μου με τόσο όμορφο, ανθρώπινο τρόπο, όπως μόνο οι αληθινοί αυθεντικοί άνθρωποι ξέρουν.
Μετά, φαίνεται είχα πάρει το βάπτισμα και στο γυρισμό κάθισα δίπλα σε 3 ηλικιωμένες κυρίες, δύο από την Πάτρα και μία μεγαλύτερη από τη Θεσσαλονίκη, ονόματι Δεξιά. Ναι, πρώτη φορά άκουσα αυτό το όνομα! Η κυρά Δεξιά πάσχιζε να εξηγήσει την προέλευσή του από την Παναγία τη Δεξιά, λέει, και έδινε και προφορικά περικοπές από εκκλησιαστικά κείμενα, για να το υπερασπίσει. Οι άλλες δύο, προφανώς, "αντιδεξιές", την πείραζαν χαριτωμένα, ώσπου μας είπε ότι ο Τσοχατζόπουλος βάφτισε πριν τις εκλογές την...120η Δεξιά. Κι εκεί δεν κρατήθηκα: "Κάτι τέτοια έκανε και δεν βγήκε ούτε βουλευτής!" Η συζήτηση άναψε, όπως καταλαβαίνετε, και πήγε στη Μικρά Ασία, στον μπαμπά-πρόσφυγα της κυρα- Δεξιάς, στα δύσκολα παιδικά της χρόνια κι όλα αυτά μας ξεδίπλωσαν μαζί με τις αναμνήσεις της ένα άρωμα παλιάς Θεσσαλονίκης, με την προσφυγιά και τον αγώνα της.
Δυο γιαγιάδες, δυο ιστορίες ζωής, δυο ιστορικές εποχές, δυο διαφορετικοί κόσμοι, ένας λαός, η ίδια ψυχή.
Αγαπημένες γιαγιάδες, πόσο πολύτιμες είστε για μας....

3 comments:

giorgos_st said...

που όταν σας είχαμε, εμείς τα (απαίσια) εγγόνια σας βαριόμασταν να σας ακούμε και δεν είχαμε καν την ευγένεια να μη το δείχνουμε,και όταν ήρθε η ωριμότητα για μας, κάτι να ωφεληθούμε και κάτι να νιώσουμε απ' ότι λέγατε τότε ήταν δυστυχώς αργά για σας γιαγιάδες και παππούδες μας.

gyristroula2 said...

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αλίμονο αν μπορείς στην εφηβεία σου να αποδεχτείς εύκολα αυτά που σου λένε οι γιαγιάδες! Χρέος σου είναι να τα απορρίψεις τότε...

giorgos_st said...

Δε λέω για τις συμβουλες giristroula2 αλλά για αυτά τα πολύτιμα λαογραφικά που σήμερα τα ψάχνουμε στα βιβλιά και τις μαρτυρίες που όλο και λιγοστεύουν.Στην Ελλάδα πετάμε πολύ εύκολα κάθε τι παλιό από έπιπλα μέχρι μνήμες, δεν είναι τυχαίο πως στην Ευρώπη όλες οι πόλεις έχουν ιστορικό κέντρο ενώ στις δικές μας έχουν γίνει πολυκατοικίες...

Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979

  Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...