Sunday, September 30, 2007

Μικρός Αποχαιρετισμός

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πούμε αντίο...
Δεν γίνεται να είσαι πια στη ζωή μου. Το πηγαινέλα σου, οι αφροί σου, οι αλλαγές σου, α δεν μου κάνουν καλό!
Θέλω...σταθερό έδαφος...γήινο. Να μη μου θυμίζει χαμένους παραδείσους, την αρχή της ζωής, την ευτυχία του νερού και της αιώρησης...
Κι όχι κάθε φορά που βρίσκω τα δύσκολα να με προκαλείς να βυθιστώ μέσα σου και να φύγω.
Κάποτε πρέπει να μείνω κι εγώ...
Καλή αντάμωση, θάλασσά μου...
Μου λείπεις ήδη...

4 comments:

giorgos_st said...

Ξαναγυριστρούλα τους αγαπημένους τόπους τους θέλουμε να υπάρχουν έστω και χωρίς εμάς,τους εμπεριέχουμε και μας το ανταποδίδουν,τα μεσημβριάνθεμα και ο παραδεισένιος κόλπος θα σε περιμένουν και πάλι...

Unknown said...

Ωραίο blog!! Δεν ξέρω γιατί.. αλλά πολύ μου άρεσε! :-).

Και έχει πολύ πλάκα η απάντηση του giorgos_st:
Μου θύμισε κάτι που είχε πει ο Γούντι ΆΛλεν σε μια ταινία του.. "Δε χρειάζεται να είναι λέει με κάποια γυναίκα. Είναι με όποια θέλει!Την φαντασιώνεται και αυτοικανοποιείτα!..." :-)

gyristroula2 said...

Χαίρομαι που έχω αναγνώστες με τόσο διαφορετικό λόγο και άποψη. Θα χαιρόμουν περισσότερο αν ήταν αποδεκτό αυτό κι από σας. Στον ανεμόμυλό μου θέλω να φυσάει το αεράκι της ελεύθερης έκφρασης, αλλά όχι ο λίβας που καίει τα... λουλουδάκια που δεν μας μοιάζουν.

giorgos_st said...

1)Για τους συνειρμούς του έχει το σύνολο της ευθύνης τους ο κάθε είς
2)Σε ένα κείμενο οδύνης και εξομολόγησης καλό είναι να απαντάς αν έχεις να πεις κάτι, αλλιώς άστο καλύτερα
3)Αν προσπαθήσω να βγάλω συμπεράσματα από τη μικρή φώτο με το τσιγάρο στο στόμα "θου Κύριε...." παρ'όλο που καπνίζω 2 πακέτα την ημέρα
4)Δεν είδα κάτι για για τα κείμενα αυτού μας φιλοξενεί και με την ανοχή του είμαστε εδώ.

Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979

  Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...