Wednesday, December 29, 2010

Τα σακιά, της Ι. Καρυστιάνη, μια επαχθής απόλαυση


Τελειώνω σε λίγο το καινούριο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη, Τα σακιά. Γράφω αυτές τις γραμμές, για να καθυστερήσω το τέλος, σύνδρομο που με πιάνει μόλις τελειώνει ένα συναρπαστικό βιβλίο. Ακούγεται βλάσφημο σχεδόν το "συναρπαστικό" για ένα τέτοιο βιβλίο. Δεν ξέρω αν έχω καν το δικαίωμα να το απολαύσω, να αποστασιοποιηθώ, να το χαρώ σαν μια καλογραμμένη ανθρώπινη περιπέτεια. Στον πυρήνα της αφήγησης ένα παιδί τέρας και γύρω του πυκνά υφασμένα, πρόσωπα και γεγονότα που το έθρεψαν, ιστορίες και πράξεις ανθρώπων κοινών, καθημερινών, όσο κοινή και καθημερινή μπορεί να είναι μια ανθρώπινη ύπαρξη πιασμένη στα χίλια δυο δόκανα της ζωής.
Τα πρόσωπα δοσμένα με άγριο ρεαλισμό, τρομακτικό σχεδόν, ξεγυμνώνονται ανελέητα μπροστά μας, δείχνουν την ασχήμια τους και τις πληγές τους και καθαγιάζονται με την ιερή ποίηση μιας γραφής που τα καταξιώνει την ίδια στιγμή που τα εκθέτει ανυπεράσπιστα στο βλέμμα μας. Ένα είδος ποιητικού νατουραλισμού, όπου η ποίηση πηγάζει ολοκάθαρη μέσα από τα πιο ταπεινά και "βρόμικα" υλικά, η τσιμεντούπολη, το διαμέρισμα, το μικρομάγαζο, η αποσαρθρωμένη οικογένεια, οι μοναξιασμένοι άνθρωποι, ο αγώνας της επιβίωσης και η αγωνία να πιάσουν την καλή, το πρόσφατο παρελθόν και το πολύ κοντινό σε μας χρονικά παρόν (μόλις λίγα χρόνια πριν, τέλη του '90, μέχρι το 2004), συνθέτουν ένα σκηνικό προδοτικά οικείο και φιλικό, μέχρι να ανοίξουν οι καταπακτές του και να φανούν τα μαύρα σκοτεινά βάθη και εσύ να μην έχεις τίποτα να φυλαχτείς.
Αυτό είναι τελικά η κυρίαρχη αίσθηση. Γίνεται δικό σου το δράμα, είσαι εσύ που γέννησες το αβγό του κακού, εσύ το εξέθρεψες μέσα στη νοσηρή σου "φωλίτσα" με τις τηγανητές πατάτες και τα παϊδάκια. Εσύ είσαι η μάνα που έκρυψε μέσα στον καθωσπρεπισμό μιας νοικοκυρεμένης ζωούλας τα σπαράγματα αληθινών ανθρώπων με όνειρα και ευαισθησίες και τα εξαργύρωσες με μια αχυρένια ευημερία, ανίκανη να δώσει αληθινή τροφή στο καλοταϊσμένο βλαστάρι σου.
Δεν είναι νομίζω τυχαίο ότι το δεύτερο σημαντικό βιβλίο που διάβασα φέτος, το Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν της Λάιονελ Σράιβερ είχε το ίδιο θέμα, τον έφηβο τέρας που γεννιέται μέσα στην αστραφτερή αμερικάνικη κοινωνία και αποδίδεται με τον ίδιο σπαρακτικό ρεαλισμό, όχι όμως και με την ίδια ποιητική δύναμη.
Οι λογοτέχνες, ευαίσθητοι σεισμογράφοι πάντα των καιρών, συλλαμβάνουν τα πιο ορατά σημάδια της προχωρημένης κοινωνικής νοσηρότητας, τα μαζικά εγκλήματα που διαπράττουν νέοι "υπεράνω υποψίας και άνευ αποχρώντος λόγου".
Σε λίγο θα ξέρω πώς τελειώνει το βιβλίο, δεν θα το αποφύγω, όσο και να το καθυστερώ.
Ξέρω όμως από τώρα πως αυτό το σακί που πήρα στην πλάτη από αυτή την ανάγνωση είναι απόλυτα δικό μου και δεν έχω καμιά ελπίδα να το ξεφορτωθώ.

Friday, December 24, 2010

I have a christmas dream






Ποια μπορεί να είναι η ιδανική χριστουγεννιάτικη εικόνα; Δέντρο, κάλαντα, γλυκά, δώρα, οικογένεια και φίλοι γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι; Όχι, για μένα. Εμένα ο χριστουγεννιάτικος παράδεισός μου είναι ένα μοναστήρι ψηλά στο βουνό, μια μισοσκότεινη εκκλησιά και δυο καλόγεροι στα ψαλτήρια. Μια σόμπα σπάει την πρωινή παγωνιά και κάτω από το στασίδι μου μια γατούλα ξεχασμένη νανουρίζεται μακάρια από τις ψαλμωδίες. Μαζί, δεξιά κι αριστερά μου στα στασίδια, νανουρίζονται και δυο κορίτσια αγουροξυπνημένα, το ένα το ξύπνησα εγώ(προσπάθησα τουλάχιστον)με το «Η Παρθένος σήμερον» για εγερτήριο.
Ελπίζω τα δυο αγγελούδια που ταξιδεύουν τώρα με το Πηνελόπη να μου χαρίσουν μια ακόμα ειδυλλιακή χριστουγεννιάτικη στιγμή.
Αυτή τη φορά λέω να αλλάξω ρεπερτόριο πρωινού εγερτηρίου.
Πώς σας φαίνεται το «silent night», κορίτσια;

Kαλά Χριστούγεννα, φίλοι μου, όποιο κι αν είναι το δικό σας "σενάριο". Αρκεί να έχει αγαπημένους ανθρώπους μέσα του.

Sunday, December 19, 2010

Μια ορκωμοσία...ετεροχρονισμένη.



Δύο εκδηλώσεις με διαφορά μιας μέρας στο χώρο του Δημοτικού Κινηματοθεάτρου: Σήμερα,η ορκωμοσία του Δημάρχου, Γιάννη Γλυνού, χθες η εκδήλωση του ιδρύματος Παπαδημητρίου για τον επαγγελματικό προσανατολισμό των νέων.
Και στις δύο παρών ο Δήμαρχος, μόνο που στη δεύτερη δεν ήταν το τιμώμενο πρόσωπο, αλλά ένας από τους λίγους που την παρακολούθησαν ως το τέλος.


Έξι νέα παιδιά από την Άνδρο, επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων, επαγγελματίες ή ερευνητές, απευθύνθηκαν στους μαθητές των τελευταίων τάξεων των λυκείων και τους ενημέρωσαν ο καθένας για την επιστήμη του και για τις προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης που παρέχει αυτή. Υπότροφοι όλοι του Ιδρύματος Παπαδημητρίου, υπό την αιγίδα του οποίου έγινε η εκδήλωση, αναφέρθηκαν και στη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας, στις δυσκολίες και τις προοπτικές που δημιουργούνται, ακόμα και σ' αυτή την εποχή της κρίσης ή ίσως και εξαιτίας της.


Είδαμε νέους ανθρώπους χωρίς τη μιζέρια και τον πανικό που καταγράφεται στα ΜΜΕ, από μέρους της νέας γενιάς. Ναι, είναι δύσκολα, αλλά πρέπει να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, να ψάξουμε λύσεις στα αδιέξοδα, να συνεργαστούμε, να αναζητήσουμε στήριξη στις τοπικές κοινωνίες, να μάθουμε να μην τα περιμένουμε όλα από το κράτος. Δεν χρειάζεται να φύγουμε από τη χώρα μας. Αν όλοι εμείς, που είμαστε έτοιμοι να αποδώσουμε όσα η πατρίδα μας έχει επενδύσει σε μας, φύγουμε, μειώνονται οι προοπτικές της, υπονομεύεται το μέλλον της.
Όπως είπαν όλοι, οι σπουδές για ένα διάστημα στο εξωτερικό σου ανοίγουν άλλους ορίζοντες, αλλά η μόνιμη εγκατάσταση, που προωθείται τον τελευταίο καιρό ως πανάκεια, έχει πολλές δυσκολίες κι ας προσφέρει καλύτερες οικονομικές απολαβές.

Ξέρω καλά ότι στη σημερινή ορκωμοσία του ο Γιάννης ο Γλυνός την ώρα που ορκίζοταν να τηρεί το Σύνταγμα και τους νόμους, είχε στο νου του αυτά τα παιδιά: Την Κατερίνα τη Γρυμάνη που κάνει το διδακτορικό της στην Κοινωνιολογία, τον Νίκο τον Κωσταρά και το Γιάννη τον Περτέση, τους μηχανικούς υπολογιστών, τις εκπροσώπους των παιδαγωγικών επιστημών, Καλλιόπη Γλυνού της πρωτοβάθμιας και Ολυμπία Παρλιάρου της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και την Καλλιόπη τη Βιταλιώτη, τη γεωπόνο, που το μεταπτυχιακό της έχει θέμα την κτηνοτροφία της Άνδρου.
Αυτά τα παιδιά κι όλα τα παιδιά, που ζουν ή που επιθυμούν να ζήσουν στον τόπο μας, είναι το θέμα της σημερινής ορκωμοσίας. Το μέλλον τους, οι προοπτικές τους,οι ελπίδες τους. Το μέλλον μας, οι προοπτικές μας, οι ελπίδες μας.
Καλό ξεκίνημα Δήμαρχε, καλή δύναμη, φίλε.

Wednesday, December 15, 2010

Εμπνευσμένοι αγώνες!


Με συνθήματα υπέρ της κατάργησης των μισθών για την αποφυγή της πτώχευσης και κατά των συλλογικών συμβάσεων που καταστρατηγούν τη διαφορετικότητα των ανθρώπων, δεκάδες Ειλικρινείς Βιομήχανοι διαδήλωσαν σήμερα το πρωί στο κέντρο της Αθήνας

«Αν δεν πληρώσουν οι φτωχοί, πώς θα ζήσουν οι πλούσιοι;», «Ατομικές συμβάσεις για όλους: όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί», «Για να μην πτωχεύσει η χώρα και πεινάσουμε, κατάργηση των μισθών τώρα!», «Τα λεφτά στους πλούσιους», «Τέρμα πια στις εκτονώσεις, ρίξτε κι άλλο ξύλο στις διαδηλώσεις», «Το μνημόνιο είναι εύλογία, δώστε μας λεφτά τα πάμε Ελβετία».

Αυτά ήταν μερικά από τα συνθήματα των δεκάδων Ειλικρινών Βιομηχάνων, που μετά τη συγκέντρωση και τις ομιλίες μπροστά από τη Βουλή, διαδήλωσαν από το Σύνταγμα και την οδό Ερμού ως τη Βαρβάκειο Αγορά και το Μοναστηράκι. Η πρωτοβουλία των Βιομηχάνων ήταν μια αναπάντεχη αντίδραση στη ραγδαία άνοδο του λαϊκισμού και την υστερία των απεργιακών διαδηλώσεων που αναμένεται αύριο να κορυφωθεί, με προφανείς συνέπειες την αφόρητη κίνηση στους δρόμους και την ανείπωτη ταλαιπωρία των έρμων των πολιτών.

Εκφράζοντας τη δυσφορία τους για τις πελατειακές νοοτροπίες που έχουν καθηλώσει την ανάπτυξη και έχουν διαλύσει το κράτος, οι Ειλικρινείς Βιομήχανοι μοίρασαν στους διερχόμενους πεζούς άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή, αρθρώνοντας και με αυτόν τον τρόπο το δικό τους «Φτάνει Πια!» για την τριτοκοσμική καθυστέρηση σε κάθε επίπεδο, που εκθέτει ανεπανόρθωτα τη χώρα στο εξωτερικό και στα μάτια των πιστωτών της. Φήμες που θέλουν μερίδα διαδηλωτών να φωνάζουν «ένας Πινοσέτ θα μας σώσει», δεν επιεβεβαιώνονται -τουλάχιστον όχι από το ρεπορτάζ του RΝΒ.
athens.indymedia.org

Monday, December 13, 2010

Hμερολόγιο Γυναικών Κορθίου 2011: Πανηγύρια




Κυκλοφόρησε το ημερολόγιο του συλλόγου μας για το 2011, αφιερωμένο στα πανηγύρια.
Έχω πολλούς λόγους να χαίρομαι ιδιαιτέρως γι' αυτό.
Ως γνήσιο παιδί των πανηγυριών από μικρή ηλικία, έχω υποστεί τα πάνδεινα από κουλτουριάρηδες και πολιτικοποιημένους φίλους στα νιάτα μου, όταν αντί να τρέχω στις παραλίες να τραγουδάω Θεοδωράκη και αντάρτικα με τις κιθάρες, το έσκαγα για να πάω να χορέψω στο πανηγύρι. Άσε πια τη μουσική παιδεία που απέκτησα από αυτά, που μερικοί κακόπιστοι τη θεωρούν χαμηλοτάτου επιπέδου και προσπάθησαν κατά καιρούς να με αναμορφώσουν, με συναυλίες και όπερες, επί ματαίω. Α, μην ξεχάσω τις απειλές των οικείων μου για δολιοφθορά των συλλογών μου με τραγούδια των πανηγυριών και απαγορεύσεις δικτατορικού τύπου, όταν θέλω να τις απολαύσω με παρέα.
Ε, όσο να 'ναι, δικαιώνομαι τώρα που θα βλέπουν όλες τις μέρες του χρόνου εικόνες από πανηγύρια να τους θυμίζουν ωραίες στιγμές. Να είχαν και ήχο μαζί, θα ήταν το τέλειο δώρο.
Ο δεύτερος λόγος που νιώθω υπερήφανη είναι που το ημερολόγιο περιλαμβάνει την εργασία μιας ομάδας μαθητών μου από την Γ' Γυμνασίου, που είχε θέμα της τα τοπικά πανηγύρια, χωρίς να έχουμε ιδέα για το ημερολόγιο, όταν την οργανώναμε. Ευτυχής σύμπτωση.
Ο κυριότερος όμως λόγος που χαίρομαι είναι γιατί αυτό το ημερολόγιο για δεύτερη συνεχή χρονιά αποτυπώνει την επιτυχημένη δράση του Συλλόγου Γυναικών Κορθίου και θα γίνει πάλι για τους συγχωριανούς μου αφορμή για ψάξιμο στις παλιές φωτογραφίες και ανταλλαγή αναμνήσεων.
Δεν ξέρω πώς τα έχει καταφέρει αυτός ο Σύλλογος να κάνει τόσο πολλά σε τόσο λίγο διάστημα και να συγκεντρώσει γύρω του τόσους ανθρώπους με αγάπη για τον τόπο και όρεξη για προσφορά σ'αυτόν. Ένας από αυτούς, ο εκδότης μας, Παναγιώτης Αναστασόπουλος, ο αγαπημένος των Γυναικών Κορθίου, που όχι μόνο μας πρόσφερε την έκδοση, μα έβαλε το μεράκι του σε κάθε τυπωμένη σελίδα αυτού του μικρού λευκώματος.
Αξίζει όμως να σας θυμίσω το όνομα του ανθρώπου που είναι η ψυχή αυτής της συλλογικής προσπάθειας. Είναι η Βάσω Μπενά,η πρόεδρός μας, επιτυχημένη "μεταγραφή" εξ Ηπείρου και πολιτογραφημένη Κορθιανή εξ αγχιστείας.
Τέλος, πριν σας πω τον τελευταίο λόγο που χαίρομαι με αυτό το ημερολόγιο, κοιτάξτε την τελευταία φωτογραφία προσεκτικά: Ο δεύτερος νεαρός από τα δεξιά, με την τραγιάσκα και το σκούρο σακάκι είναι ο πατέρας μου, πίσω από τον πρώτο νεαρό διακρίνεται ένα μαυράκι, που είναι η μάνα μου, ο βιολιτζής είναι ο αδερφός του παππού μου, μπαρμπα- Χρήστος Βουραζέρης, μεγάλη φυσιογνωμία (αυτοσυστήνοταν αγρότης,μουσικός και λίγα κουνέλια), δίπλα του ο παππούς μου,ο μέλλων πεθερός του νεαρού με το σακάκι δίπλα του.
Ε, πώς να ξεφύγεις από τα πανηγύρια με τέτοιες ρίζες;







Friday, December 10, 2010

Προετοιμασία για τα Χριστούγεννα


Σήμερα τα πρωτάκια μου μου έφεραν χριστουγεννιάτικες ιστορίες χειροποίητες και πολύ νόστιμες.
Τις απολαύσαμε καθισμένοι γύρω από το δέντρο της τάξης. Την ιδέα μας την έδωσε ο Ντίκενς με το απόσπασμά του που έχουν τα Νεοελληνικά Κείμενα. Και φυσικά δεν αρκέστηκαν σ' αυτό. Μόλις είχα χαλαρώσει και απολάμβανα τις ιστορίες με τα καλικαντζαράκια, τους Άι Βασίληδες καιτους γερο- παράξενους, αποφάσισαν να μου ρίξουν το μπαλάκι: -Εσείς δεν θα μας πείτε καμιά ιστορία; Είναι να μη σου τύχουν περίεργα πρωτάκια, γιατί έτσι και σου τύχουν, πρέπει να έχεις πρόχειρες ιστορίες για ώρα ανάγκης. -Να σας πω τι κάναμε όταν δεν μας έδιναν αρκετά λεφτά στα κάλαντα; Καλό ακούστηκε. Όλοι ήθελαν να μάθουν. Προφανώς από αγνή φιλομάθεια. -Τι κάνατε; Τι κάνατε; -Λέγαμε τα σατιρικά κάλαντα της Άνδρου:
"Να φαν οι γάτες τα χερνά
κι οι ποντικοί τη γλύνα
και τα μικρά ποντ'κόπουλα
να γλείψουν τη λαήνα"
-Μπλιαχ! Ποιος τα έτρωγε αυτά τα χερνά; -Τι είναι η γλύνα; Τώρα τι σόι ανδριωτάκια είναι αυτά που δεν έχουν δει χερνό και δεν ξέρουν ότι η καλύτερη φουρτάλια και οι νοστιμότεροι κουραμπιέδες γίνονται με γλύνα; Αχ, σε λίγο δεν θα λειτουργούν πια αυτά τα σατιρικά κάλαντα!
-Και μετά τι γινόταν;
-Μας κυνηγούσανε με ό,τι βρίσκανε πρόχειρο να μας δείρουνε.
-Μπορούμε να τα λέμε κι εμείς;
-Ναι, αρκεί να μην πείτε ποιος σας τα έμαθε.
Αν και...για να λειτουργήσει σωστά, θα πρέπει να τους καταραστείτε να τους φάνε οι γάτες το σουφλέ με τα τέσσερα τυριά και την καρμπονάρα.

Καλού κακού πάντως, δώστε κάτι παραπάνω στους καλαντιστές, χωριανοί.

Sunday, December 5, 2010

Εξαιρετικό δείγμα δημοσιογραφικού λόγου

Εγρήγορση ενώπιον της παρακμής

Του Nικου Γ. Ξυδακη

Η καθημερινή ζωή στην Αθήνα γίνεται ολοένα δυσκολότερη, κοπιαστική, σχεδόν εξουθενωτική. Στοιχειώδεις ενέργειες, όπως λ.χ. η πεζοπορία στον αστικό ιστό ή η μετακίνηση με λεωφορείο ή ταξί, μετατρέπονται σε περιπέτειες με άγνωστη χρονική κατάληξη και ανυπολόγιστο κόστος, ψυχικό και οικονομικό.

Τα Ι.Χ. παρκάρουν θρασύτατα πάνω σε στροφές και φανάρια, σε κεντρικές αρτηρίες, μπροστά σε στάσεις τρόλεϊ και κλινικές. Για να γλιτώσουν το πεντάευρω του πάρκινγκ, προκαλούν έμφραγμα σε ολόκληρα τετράγωνα, παραλύουν την εμπορική και κοινωνική ζωή. Ουδείς ελέγχεται, ουδείς τιμωρείται, η Τροχαία έχει καταργηθεί, έχει εξαφανιστεί, όλοι κυκλοφορούν ασύδοτα, κάνοντας τον βίο όλων αβίωτο και την πόλη ένα απέραντο κολαστήριο. Σκουπίδια χυμένα παντού, στίφη ζητιάνων μικροπωλητών σε δρόμους και πλατείες, πεζόδρομοι κατειλημμένοι αυθαίρετα...

Η πόλη φαίνεται να ’χει παραδοθεί στην ύφεση, ύφεση θυμικού, ύφεση ψυχική, σαν να παραιτούνται οι άνθρωποι από τα φυσικά δικαιώματά τους, σαν να εγκαταλείπουν την αξιοπρέπειά τους, να παρατάνε την ανθρωπιά τους σε βρώμικα στενά πεζοδρόμια με σπασμένα ρείθρα. Η αθυμία των απειλούμενων, πληττόμενων ή ήδη πεπτωκότων ανθρώπων καθρεφτίζεται ολοζώντανα πάνω στο παρατημένο σώμα της πόλης, που μετά βίας πια επιτελεί βασικές λειτουργίες – ή δεν τις επιτελεί καν.

Η ύφεση μπορεί να επιφέρει ποικίλα τραύματα στο κοινωνικό σώμα. Και το κάνει. Μπορεί να δικαιολογήσει όμως τέτοια εγκατάλειψη, τέτοια παρακμή του δημόσιου χώρου; Οχι. Χρειάζεται εγρήγορση: η προάσπιση του δημόσιου χώρου, η διατήρησή του σε λειτουργική επάρκεια, είναι προάσπιση της ατομικής και συλλογικής αξιοπρέπειας, είναι προάσπιση της δημοκρατίας, της φυσικής της υπόστασης, της υλικότητάς της. Η δημοκρατία δεν είναι αφηρημένη ιδέα· είναι σχέση ανθρώπων, κοινωνία, και είναι ο βιωμένος χώρος ο κοινός, ο κοινωνούμενος – αυτά καλούμαστε να διατηρήσουμε. Η ύφεση φέρνει θλίψη και αδράνεια, αμέλεια· ας μη φέρει και καταστροφή των κοινών κεκτημένων.
Από την Καθημερινή της 5-12-10

Wednesday, December 1, 2010

Σκαντζοχοιρο-γατο-φιλοσοφίες






Μπορείς σ' αυτή τη ζωή να βρεις δυο βασικές κατηγορίες πλασμάτων. Τα "σκαντζοχοιράκια" και τα "γατιά". Τα πρώτα με το αγκαθωτό τους περίβλημα αποθαρρύνουν όποιον προσπαθήσει να τα αγγίξει, να τα χαϊδέψει, να έχει πολλά πάρε δώσε μαζί τους. Είναι όμως μέσα στη μοναχικότητά τους τα γλυκύτερα, τα αθωότερα πλάσματα που μπορείς να συναντήσεις. Σαν να είναι η πανοπλία το απαραίτητο εξάρτημα κάθε τρυφερού και ευάλωτου "πυρήνα".
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει, από την ανάποδη όμως, με τα γατιά. Εδώ, το δεκτικό σε χάδια κι αγκαλιές απαλό εξωτερικό περίβλημα κρύβει την πιο σκληρή, άγρια και αδίστακτη φύση. Όπου γη πατρίδα, όπου καλό φαΐ σπίτι, όπου καλό κυνήγι, ξεχνάμε κι αγκαλιές κι αγάπες.







Ομολογώ ότι αυτό το μικρό "σκονάκι" σοφίας της φύσης έχει επαληθευθεί μερικές φορές και με τους ανθρώπους. Έχω βρει τη μεγαλύτερη τρυφερότητα κι ευαισθησία σε ορισμένους εξωτερικά σκληρούς κι απλησίαστους ανθρώπους και έχω τρομάξει με τη σκληρότητα κάποιων άλλων, που εξωτερικά δείχνουν ευάλωτοι και αδύναμοι.
Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις: Αυτοί που και είναι και φαίνονται καλοί και δυνατοί κι όμως αφήνουν όλους τους "αδύναμους" να τους παίρνουν την μπουκιά από το στόμα, ακόμα κι αν φαινομενικά δεν τη χρειάζονται οι ίδιοι!


Saturday, November 27, 2010

(Α)-Γλωσσική Έρευνα Παιδαγωγικού Ινστιτούτου


Το διάβασα πρωί πρωί στο alfavita
και πήρα μια χαρά! Επιτέλους το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ευδόκησε να διεξαγάγει έρευνα για το επίπεδο των μαθητών μας στη Νεοελληνική Γλώσσα! Αρχίσαμε να σοβαρευόμαστε, τώρα θα δούμε τι δουλειά γίνεται στα σχολεία, δημοτικά, γυμνάσια, πάνω στο πιο βασικό αντικείμενο διδασκαλίας τους,την ομιλούμενη γλώσσα, και μετά ως σοβαρή χώρα, θα προσαρμόσουμε εγχειρίδια, αναλυτικά, μεθόδους διδασκαλίας, στα όποια προβλήματα διαπιστώσει η έρευνα.Αυτά τα προβλήματα που στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες μας,των φιλολόγων, αυτά που μας κάνουν πολλές φορές να νιώθουμε ανεπαρκείς, αδύναμοι, άχρηστοι. Τώρα κάποιοι θα τα διαπιστώσουν αντικειμενικά, επιστημονικά και θα μας βρουν τα φάρμακα να τα γιατρέψουμε.
Ναι, ναι, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις, γυριστρούλα;
Η έρευνά σου, η πολυπόθητη, που κράτησε τρία χρόνια, που συμπεριέλαβε όλη την Ελλάδα, που απασχόλησε τόσους έγκριτους επιστήμονες ερευνητές για να εκπονηθεί και να διεξαχθεί, που ένας θεός ξέρει πόσα χρήματα απορρόφησε, είχε θέμα της: ΑΠΟΨΕΙΣ!
Τις απόψεις δασκάλων,καθηγητών, μαθητών για το γλωσσικό επίπεδο των μαθητών! Τι πιστεύεις,γυριστρούλα παιδί μου, για τους μαθητές σου; Ξέρουν να γράφουν και να μιλάνε; Μπράβο! Τα παιδιά της Άνδρου λοιπόν έχουν καθηγητές που πιστεύουν σ' αυτά. Έτσι όπως πιστεύουμε στον Άη Βασίλη και στις νεράιδες ένα πράμα! Αν πάλι, κακιά, δεν πιστεύεις στο καλό γλωσσικό επίπεδο των μαθητών σου, θα βγει ότι τα παιδιά της Άνδρου δεν γνωρίζουν σωστά ελληνικά και βέβαια πώς να μάθουν αν εσύ τα γκαντεμιάζεις. Δεν ξέρεις πόσο η στάση του δασκάλου επηρεάζει την απόδοση των μαθητών; Να δεις πώς το λένε αυτό; "Αυτοεκπληρούμενη προφητεία": Αυτό ερεύνησαν, την αυτοεκπληρούμενη προφητεία διδασκόντων και διδασκομένων. Τους ευσεβείς πόθους.
Καλά,ας το ερευνούσαν κι αυτό, κακό δεν κάνει, αλλά χάθηκε βρε αδερφέ, ένα ερωτηματολογιάκι εκεί με πέντε γλωσσικά κριτήρια απλά, από αυτά που εξετάζουν οι παγκόσμιοι οργανισμοί τύπου PISA; Έτσι για να τους μπούμε στο μάτι που μας βγάζουν αναλφάβητους σε παγκόσμια κλίμακα;
Μα,κανένας άνθρωπος εκεί στο Π.Ι. δεν ήθελε να μάθει "τι ψάρια πιάνουν" στη γλωσσική κατάρτιση των μαθητών; Τόσα χρόνια με τόσες μεταρρυθμίσεις, αλλαγές βιβλίων, προγραμμάτων, τόσα λεφτά που έχει πληρώσει αυτός ο ταλαίπωρος Έλληνας φορολογούμενος γονιός για να μάθουν τα παιδιά του τουλάχιστον την έρμη τη γλώσσα τους, τι αποτέλεσμα έχουν;
Τι φοβούνται; Μήπως δουν στις απαντήσεις της έρευνας ολογράφως τις απολύσεις όλων όσων έχουν ευθύνη για την παραγωγή λειτουργικά αναλφάβητων αυριανών πολιτών της Ελλάδας;

Sunday, November 21, 2010

Και χείρα κίνει


Mε αφορμή το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Σαράντη Καργάκου, που αναρτήθηκε από το φίλο vagnes, και ζώντας σε έναν τόπο που οι κάτοικοί του πάντα ήταν κατά βάθος αγρότες, ό,τι κι αν δήλωναν ως κύριο επάγγελμα, ομολογώ ότι έχω κι εγώ σε μεγάλη υπόληψη τους ανθρώπους που αναπτύσσουν χειρωνακτικές δεξιότητες και δεν τα περιμένουν όλα έτοιμα και αγορασμένα.
Στο νησί μου, αυτή την εποχή, υπάρχουν άνθρωποι, αρκετοί κάτω των πενήντα ετών, που ζουν ή συμπληρώνουν τα προς το ζην, από τα κηπευτικά τους, τους καρπούς των δέντρων, το κρασί, το ρακί, το λάδι, τα τυριά, τα λουκάνικα, το μέλι, τα αυγά. Επίσης ορισμένοι κάνουν δουλειές που αλλού προορίζονται μόνο για μετανάστες, κόβουν ξύλα, οργώνουν, ασπρίζουν σπίτια, βοηθάνε στις ελιές και στον τρύγο. Συγχρόνως και αρκετοί υπάλληλοι, έμποροι, συνταξιούχοι, ασχολούνται τόσο συστηματικά με τα παραπάνω, που καλύπτουν μεγάλο μέρος των αναγκών τους με δικά τους αγαθά.
Παράλληλα, κανείς δεν ψάχνει με το παραμικρό τον "ειδικό", για να φτιάξει κάτι που χάλασε ή να καρφώσει ένα καρφί στον τοίχο. Όλοι καταπιάνονται με μικροεπισκευές και κατασκευές και ο ένας βοηθάει τον άλλο, όπου δυσκολεύονται.
Τι γίνεται όμως με τα παιδιά; Περνάει αυτή η στάση ζωής στη νεότερη γενιά ή μεγαλώνουν με τη νοοτροπία ότι όλα τα έχει το σουπερμάρκετ και το πολυκατάστημα κι εμείς πρέπει μόνο να εξασκούμαστε στο πάτημα κουμπιών σε κάθε είδους συσκευές;
Νομίζω ότι στην περιοχή μου, στο Κόρθι,από την επαφή που έχω με τους μαθητές μου, δύσκολα θα βρεις παιδί να μην γνωρίζει στοιχειώδεις αγροτικές εργασίες, αν είναι αγόρι, και αρκετές δουλειές του σπιτιού, αν είναι κορίτσι. Όλα σχεδόν βοηθούν ή τον πατέρα ή τη μάνα στις δουλειές και δεν θεωρείται φυσικό να ασχολούνται μόνο με τα μαθήματά τους και τις τυπικές δραστηριότητες των παιδιών της πόλης.
Αυτή τη νοοτροπία στην Αθήνα που δίδασκα την εύρισκα μόνο στα παιδιά των μεταναστών, που τα περισσότερα είχαν ευθύνες στο νοικοκυριό ή βοηθούσαν στις δουλειές των πατεράδων τους. Τα άλλα, τα δικά μας, μεγάλωναν σε ένα "υβριδικό" περιβάλλον, μακριά από οποιαδήποτε χειρωνακτική ασχολία. Κανένα σχεδόν δεν έκανε δουλειές στο σπίτι, αν και οι μητέρες ήταν εργαζόμενες,κανένα σχεδόν δεν είχε επαφή με τη δουλειά των γονιών του ή έστω με κάποιες αγροτικές δουλειές τα καλοκαίρια. Οι διακοπές ήταν το ιερό δικαίωμα στο καθισιό και στη διασκέδαση. Καμιά υποψία για τις διακοπές που σε φέρνουν σε επαφή με παραδοσιακές ή λιγότερο παραδοσιακές ασχολίες. Ακόμα κι αν οι διακοπές σου υπηρετούνται από το μόχθο γιαγιάδων, θειάδων, γονιών, κανένας δεν σου λέει ότι πρέπει να βοηθάς, γιατί οι ανάγκες της καθημερινής σου επιβίωσης δεν ξέρουν από διακοπές.
Λογικό λοιπόν είναι αυτά τα παιδιά μεγαλώνοντας να θεωρούν επάγγελμα ό,τι γίνεται πίσω από ένα γραφείο και πάνω σε μια καρέκλα. Ακόμα και επαγγέλματα κάθε άλλο παρά καθιστικά και θεωρητικά, του οδοκαθαριστή, του αστυνομικού, του μηχανικού,του κομμωτή, έχουν εξελιχθεί σε γραφειοκρατικά στις μέρες μας. Έχω γνωρίσει μηχανικούς στη δουλειά μου που το αυτοκίνητο το διδάσκουν σε μαθητές, χωρίς να έχουν λερώσει ποτέ τα χέρια τους με μηχανόλαδα. Κομμωτές που επιδιώκουν μια θέση καθηγητή, χωρίς να έχουν και μεγάλη σχέση με τις κομμώσεις. Υποψήφιους αστυνόμους που αναζητούν μια θέση σε γραφείο, για να προστατεύουν μέσω σφραγίδων τις ζωές και τις περιουσίες των πολιτών. Όλα κάποια στιγμή καταλήγουν γλυκά στην ασφυκτική αγκαλιά του δημοσίου, που αφαιρεί κάθε επαγγελματική δεξιότητα από τους εργαζόμενους, κρατώντας μόνο τη γραφειοκρατική εκδοχή της.
Και τώρα που η οικονομική κρίση κλείνει τη στρόφιγγα των διορισμών κάθε είδους, τι γίνεται;
Πού θα απασχοληθούν τόσοι φερέλπιδες προσοντούχοι εργαζόμενοι με "άσπρα κολάρα";
Ποιοι θα μπορέσουν να ανταποκριθούν καλύτερα στις απαιτήσεις των καιρών; Οι "αγκυλωμένοι" ,ικανοί μόνο για ένα πράγμα ή όσοι πιάνουν τα χέρια τους όσο και το μυαλό τους;
Θυμάμαι έναν ταξιτζή που γνώρισα κάποτε, με υψηλότατο επίπεδο μόρφωσης. Αξιοποίησε τα διπλώματα και τις γλώσσες δημιουργώντας μια εταιρεία ταξί για υψηλών απαιτήσεων πελάτες, που πλήρωναν αδρά για να έχουν οδηγό με μόρφωση και γνώσεις στις περιηγήσεις τους στα αξιοθέατα της χώρας μας. Ένας συνδυασμός χειρωνακτικού και θεωρητικού επαγγέλματος, έξω από τη νοοτροπία των Νεοελλήνων, που θεωρούν ότι οποιοδήποτε πτυχίο πάει μαζί με μια αναπαυτική πολυθρόνα γραφείου.
Θυμάμαι ακόμη την επίσκεψή μου στο σπίτι των φίλων Γερμανών μουσικών, Μάριον και Βολφγκάνγκ Σούπερτ, που είναι ολόκληρο ένα δημιούργημα αξιοσύνης, μαζί με τα αγαθά που παράγει ο κήπος και η κουζίνα του. Δυο άνθρωποι με ακαδημαϊκή παιδεία, καθόλου "ανάπηροι" ως προς τις ταπεινές χειρωνακτικές δραστηριότητες. Ή ακόμη, τη φίλη μου Φαμπιέν, τη Γαλλίδα, που θα τη ζήλευε σε επιδεξιότητα και η πιο ικανή γυναίκα μιας παραδοσιακής κοινωνίας.
Αυτοί οι άνθρωποι έμαθαν στο σχολείο τόσα πράγματα, που εμείς ούτε που τα έχουμε ποτέ συμπεριλάβει, ούτε σε κατώτερες τεχνικές σχολές: (μαγείρεμα,ράψιμο, χειρισμό μηχανημάτων, μικροεπισκευές, κηπουρική, διακοσμητικές τέχνες κλπ.)
Είναι φανερό ότι η εκπαίδευσή μας βρίσκεται πολύ μακριά από μια τέτοια μη ακαδημαϊκή θεώρηση και καμιά πολλά υποσχόμενη μεταρρύθμιση δεν έχει σκοπό, όπως φαίνεται, να το αλλάξει αυτό.
Εμείς όμως που σε πείσμα των καιρών κρατάμε ακόμα τα παιδιά μας σε επαφή με τη γη και το μόχθο της ή τους μαθαίνουμε από πολύ νωρίς να χρησιμοποιούν τα χεράκια τους όχι μόνο για να γράφουν και να πληκτρολογούν, ας το φυλάξουμε αυτό όσο μπορούμε περισσότερο κι ας το αξιοποιήσουμε εν όψει των προκλήσεων που φέρνουν οι νέοι καιροί. Ίσως είναι το συγκριτικό μας πλεονέκτημα στην μετά ΔΝΤ εποχή.
Ετσι, κι εγώ υπόσχομαι να μη βάλω ποτέ τις φωνές σε μαθητή μου που δεν έκανε εργασία, επειδή πήγε για τα πρόβατα ή πλεξάνιαζε κρεμμύδια! Αν και αυτά τα παιδιά που έχουν ψηθεί στις δύσκολες αγροτικές δουλειές, έχουν περισσότερες αντοχές και για δύσκολες, ακαδημαϊκού τύπου, εργασίες. Αρκεί να φυσάει λίγο καθαρό αεράκι και σ' αυτές.

Thursday, November 18, 2010

Βραδιά φουρτάλιας στο Κόρθι της Άνδρου



Θυμάστε ένα παλιό παιχνίδι: Αν ήσουν λουλούδι, τι λουλούδι θα ήσουν; Αν ήσουν δέντρο, ποιο δέντρο θα ήσουν; Αν ήσουν φαγητό, ποιο φαγητό θα ήσουν;
Αν λοιπόν η Άνδρος ήταν λουλούδι, θα ήταν ανεμώνα. Πουθενά δεν έχω βρει πιο όμορφες και πιο άφθονες. Αν ήταν δέντρο, θα ήταν πρίνος, πουθενά αλλού δεν τον λένε έτσι με το παλιό του όνομα, παντού πουρνάρι τον λένε. Αν ήταν φαγητό, θα ήταν φουρτάλια. Το πιο κλασικό ανδριώτικο πιάτο και το πιο...παρεξηγημένο.
Πολλά υποσχόμενο όνομα, αλλά μόλις εξηγήσεις τι περιέχει, ακούς: "Σιγά, αυτό είναι ομελέτα με πατάτες και λουκάνικα." Μέχρι να το δοκιμάσουν. Γιατί καμιά σχέση δεν έχει μια κοινή ομελέτα με τη φουρτάλια, ακόμα κι αν έχουν τα ίδια συστατικά.
Είναι ο τρόπος μαγειρέματος, το αργό, "σκεπαστό" ψήσιμο, σε αντίθεση με το... βάρβαρο τηγάνισμα της ομελέτας; Είναι τα ντόπια υλικά; Γλύνα, λουκάνικα, λούζες, χερνά (όχι ευτυχώς αυτά πια δεν τα βάζουμε), πατάτες, αυγά, ντόπιο τυρί; Είναι το βαρύ τηγάνι, το μουτζωμένο; Πάντως ό,τι κι αν είναι, ένας που έχει φάει φουρτάλια κανονική, δεν θα πει ποτέ ότι είναι μια απλή ομελέτα. Ακόμα και κάτι επήλυδες- άπιστοι θωμάδες- που χρειάστηκε να φάνε φουρτάλιες επί μια εικοσαετία, αμφισβητώντας τις, στο τέλος έχουν πια πεισθεί, μετά από τόσο συστηματική εκπαίδευση γεύσης, για τη μοναδικότητά της.
Σιγά σιγά η γεύση εκπαιδεύεται, όχι μόνο τρώγοντας ή μάλλον και χωρίς να χρειαστεί να φας. Σιγά σιγά απλώνεται στο χρόνο, γύρω από τραπέζια απλά, σε καπνισμένα κουζινάκια, με γιαγιάδες που μοσχομυρίζουν θυμάρι και ρίγανη και ξενυχτάει στις βεγγέρες που γίνονται γλέντια, με μεζέ "από τα βρισκούμενα". Και η φουρτάλια πάντα εκεί, με τις απαραίτητες ανεκαπνιές για ενισχυτικό γεύσης.
Αυτή τη φουρτάλια θα τιμήσουμε κι εμείς οι Γυναίκες του Κορθίου με το Σύλλογό μας, μεθαύριο Σάββατο, στις 8 το βράδυ, στην πιτσαρία του Γιαλού. Σας περιμένουμε όλους για να σας κεράσουμε. (Είσοδος 5 ευρώ, που θα διατεθούν για την ενίσχυση των δραστηριοτήτων του Συλλόγου μας:μαθήματα χορού, γυμναστικής, ταεκβοντό κλπ.)

ΥΓ :Υπάρχουν και ενδιαφέρουσες παραλλαγές της, ανάλογα με την εποχή και τα διαθέσιμα υλικά, κουκιοφουρτάλια, ξινάδες φουρτάλια, κολοκυθοφουρτάλια, κρεμμυδοφουρτάλια και μελιτζανοφουρτάλια (αυτή θα τη φτιάξω μεθαύριο με μελιτζάνες δικής μας παραγωγής).

Monday, November 15, 2010

Γιάννης Γλυνός, Δήμαρχος Άνδρου




Στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν η φοιτητική ζωή στην Αθήνα ήταν ένας παράδεισος γεμάτος πάρτι, συναυλίες, εκδρομές,πορείες και διαδηλώσεις, τον ακούσαμε να λέει, πριν καλά καλά πάρει πτυχίο: "Εγώ θα πάω στην Άντρο". Βρε, καλέ μας, βρε χρυσέ μας, τι θα κάνεις εκεί στις ερημιές με τους αιτούλους θα μιλάς; Ανένδοτος, απροσκύνητος, άφησε σε μας την Αθήνα να τη χαιρόμαστε και γύρισε στον τόπο μας. Δεν έλειψε ούτε μια μέρα είτε είχε τυπική συμμετοχή στα κοινά είτε όχι, από το προσκλητήριο αυτού του τόπου. Πάντα για κάτι σημαντικό πάλευε, πάντα αγωνιούσε για τις τύχες των ανθρώπων του.
Όταν επιστρέψαμε κάποτε, τον βρήκαμε εκεί να μας έχει στρώσει το χαλί της αγάπης του, της έγνοιας του. Συμπορευτήκαμε, μεγαλώσαμε παιδιά, διδάξαμε παιδιά, μοιραστήκαμε αγωνίες και χαρές. Από τότε που ανέλαβε δήμαρχος, αμφιβάλλω αν μπορέσαμε να σταυρώσουμε δυο κουβέντες, χωρίς να γυρνάμε συνεχώς γύρω από τα προβλήματα του τόπου και τα σχέδια για το μέλλον του.
Κάποτε που είπα να φύγω κι εγώ από το νησί, για τους δικούς μου λόγους, αντιμετώπισα εκτός από την αποδοκιμασία του και τη μόνιμη επωδό κάθε φορά που τον έβλεπα: "Μάζευτα κι έλα". Κανέναν δεν αφήνει να "αλλαξοπιστήσει", κανέναν δεν θέλει να χαρίσει στην Αθήνα, ντόπιο ή "ξένο", μόνιμο κάτοικο ή προσωρινό επισκέπτη. Νομίζω ότι αυτός είναι ο βαθύτερος καημός του, να τους κρατήσει όλους εδώ, ακόμη και κλειδώνοντας την "πόρτα", για την οποία λέει ότι θα είναι ο τελευταίος που θα την κλείσει.
Χθες αυτός ο ορκισμένος Αντριώτης, ανταμείφθηκε για την αγάπη του για τον τόπο και τα έργα αυτής της αγάπης, βγαίνοντας δήμαρχος όλου του νησιού.
Χθες βράδυ, στο Κόρθι, ζήσαμε την πάνδημη χαρά, όπως είχαμε ζήσει προ μηνών τον πάνδημο θρήνο. Όλα τα μάτια δακρύσανε από χαρά, ακόμα κι εκείνης που δεν έχουν σταματήσει να δακρύζουν από πόνο εδώ και τέσσερις μήνες.
Μόνο που πια ο Γιάννης δεν είναι "δικός μας". Το ένιωσα χθες βράδυ που τον συνοδέψαμε στη Χώρα, ένα ποτάμι αυτοκίνητα, και τον παραδώσαμε σαν γαμπρό, με τα βιολιά, στο ψηλό κτίριο της Πλατείας Γηροκομείου. Ο Γιάννης ο Γλυνός είναι πια ο Δήμαρχος όλων μας, μας το είπε καθαρά: "Οι εκλογές τελείωσαν. Τώρα είμαστε όλοι μαζί". Μαζί κι ο γιατρός ο Θεοδόσης ο Σουσούδης κι ο έπαρχος ο Γιάννης ο Μαλταμπές, μαζί κι όλοι οι "χαμένοι". Το μισό νησί, δεν μπορεί ποτέ να είναι χαμένο, χωρίς να χαθεί όλο.
Και είναι καιρός αυτό το νησί, που πάντα ήταν χωρισμένο σε τρία μικρότερα, πιο κοντά στην Αθήνα το καθένα τους, παρά στα άλλα δύο, να ενωθεί κοινωνικά, οικονομικά, ακόμα και ψυχικά και να παλέψει για το παρόν και για το μέλλον του, στους δύσκολους καιρούς που έρχονται.
ΥΓ
Εδώ θα πάρετε μια γεύση από τα γεγονότα της χθεσινής βραδιάς δια χειρός vanglouk

Saturday, November 13, 2010

Η Ελένη του Ευριπίδη και η άλλη



Διδάσκοντας φέτος την Ελένη του Ευριπίδη στην Τρίτη τάξη, με απασχόλησε για πρώτη φορά η απήχηση αυτής της πανάρχαιης καλλονής στους σημερινούς εφήβους. Πολλά πέπλα, πολύς θρήνος, πολλοί μύθοι, μπερδεύτηκαν και κρύψανε το αληθινό της πρόσωπο. Σαν να θάμπωσε η ομορφιά της και ήθελε κι αυτή τον κατάλληλο "στιλίστα", για να αναδειχτεί σε αντικείμενο θαυμασμού μπροστά στα ακατάδεχτα εφηβικά βλέμματα.
Γιατί η άλλη, η κλασική, του Ομήρου,η ντερμπεντέρισσα, μια χαρά τα πάει με τη νέα γενιά, δεν έχει πρόβλημα. Αφού τα πήγαινε καλά και με τα γερόντια πάνω στα τείχη της Τροίας που τη ζαχαρώνανε, την ίδια ώρα που οι γιοι τους σκοτώνονταν για χάρη της, και λέγανε χαλάλι ο πόλεμος για έναν τέτοιο κόμματο, ήταν φυσικό και επόμενο να κερδίσει αμαχητί και τα άγουρα νιάτα της μαθητιώσης νεολαίας. Φταίει κι αυτή η αντιηρωική εποχή, βλέπετε...
Τι να σου κάνει όμως η καημένη η τραγική Ελένη του Ευριπίδη, σεμνή και χαμηλοβλεπούσα, γεμάτη ενοχές, αν και αθώα, να βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που την κάνανε όμορφη οι θεοί και την έδωσε "φακελάκι" η Αφροδίτη στον Πάρη, για να βγει πρώτη στα καλλιστεία;
Πώς να προκαλέσει το ενδιαφέρον έτσι κατατρεγμένη και παρεξηγημένη, σαν σε ελληνική ταινία του Ξανθόπουλου, όλο να διατυμπανίζει την αγνότητά της, την πίστη της στο Μενέλαο και την απόφασή της να πεθάνει παρά να ατιμάσει το στεφάνι της;
Προορισμένη να υποστεί τον καγχασμό ή τη βαρεμάρα των ανελέητων δεκαπεντάχρονων, ζήτησε τη συνδρομή του... λαϊκού πενταγράμμου.
Ένα πρωί ακούγοντας το "Κι αν με βγάλανε Ελένη", σκέφτηκα να διαπράξω την "ιεροσυλία" να συνδέσω το δραματικό κείμενο με το σύγχρονο τραγουδάκι, που είναι φανερά επηρεασμένο από το πνεύμα του τραγικού ποιητή.
Αν κρίνω από τα πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα του διαγωνίσματος, έπιασε το κόλπο.
Η αρχαία καλλονή βρήκε πάλι τους θαυμαστές της και η τραγωδία το κοινό της, έστω και ως τραγούδι.

Monday, November 8, 2010

Τα αποτελέσματα των εκλογών στην Άνδρο και ο νικητής


Ο μπάρμπα Σταμάτης ο Σκόρδος, παλαίμαχος αγωνιστής ναυτεργάτης,από το Κόρθι της Άνδρου, που, όπως έλεγε ένας παλιός συναγωνιστής του, αν μαζεύαμε όλο το ξύλο που είχε φάει, θα μπορούσαμε να δείρουμε όλο τον κόσμο, γνωρίστηκε κάποτε με έναν νεαρό φοιτητή, συντοπίτη του, γεμάτο ενθουσιασμό για τις ίδιες ιδέες. Όταν λοιπόν ο νεαρός νεοφώτιστος έβριζε με τα χειρότερα λόγια τους βασανιστές του μπάρμπα Σταμάτη, τον άκουσε να του λέει με απλότητα: "Θύματα ήταν κι αυτοί, παιδί μου."
Αν αυτός μπορούσε να βλέπει έτσι τους βασανιστές του, μήπως κι εμείς οι "άκαπνοι", που δεν έχουμε φάει ούτε ένα χαστούκι στη ζωή μας για τα πιστεύω μας, που δεν μας στέρησε κανείς την ελευθερία ούτε για μια ώρα, μήπως θα μπορούσαμε λίγο να καταλαγιάσουμε το θυμό, την οργή που εκπέμπουμε επί δικαίων και αδίκων, κάθε φορά που συγκρουόμαστε στο πεδίο της πολιτικής και όχι μόνο;
Από τους επικεφαλής των κομμάτων που λούζουν με ακραίους χαρακτηρισμούς κάθε φορά τους αντιπάλους τους, λες και με αυτό τον τρόπο μετριέται η αγωνιστικότητα και η αποτελεσματικότητα των θέσεών τους, μέχρι τους απλούς πολίτες που επιστρατεύουν κάθε αθέμιτο μέσο εναντίον των συμπολιτών τους που εκφράζονται από διαφορετικές πολιτικές ή αυτοδιοικητικές επιλογές, διαμορφώνεται ένα τοπίο απωθητικό, αηδές, για όποιον άνθρωπο θα ήθελε να συμμετέχει στα κοινά, χωρίς να χάσει τον πολιτισμό του.
Και για τους λόγους αυτούς είμαι πολύ υπερήφανη που στο νησί μου και στο χωριό μου χθες το βράδυ τιμήθηκε με την ψήφο των Ανδριωτών, ο Γιάννης ο Γλυνός, ένας άνθρωπος που είναι ο ορισμός αυτής της τόσο σπάνιας αρετής στο σημερινό πολιτικό τοπίο, της ευγένειας, του σεβασμού προς τον αντίπαλο, τον διαφωνούντα, ακόμα και τον υβριστή και το συκοφάντη.
Αν και αυτή του η ανωτερότητα πολλές φορές κι εμένα την ίδια με έχει "ενοχλήσει", χαίρομαι που δικαιώθηκε χθες, όχι μόνο ως προς το αποτέλεσμα, αλλά και ως προς το κλίμα που επικράτησε σε όσες παρέες βρέθηκα αυτές τις μέρες.
Έχει πολύ μεγάλη σημασία για έναν μικρό τόπο, σ' αυτή τη δύσκολη συγκυρία, να κρατήσει την ομοψυχία του, τη συνοχή του, όσες διαφωνίες και συγκρούσεις και να υπάρξουν.
Γιατί, αν διχαστεί, όποιο και να είναι το τελικό αποτέλεσμα την άλλη Κυριακή, ο μόνος νικητής θα είναι η κοινωνική και ψυχική του συρρίκνωση που θα τον μετατρέψει σε πραγματικό θύμα των άγριων καιρών που έρχονται.

Wednesday, November 3, 2010

Το τυχερό δεκατριάρι της προϊστορίας



Πήρα βαθμό! Τι, τζάμπα άκουσα όλα αυτά για τις μούμιες, έψαξα να βρω από τι πέθανε ο ένας κι ο άλλος και έκανα παρέα πάνω από ένα μήνα με προϊστορικούς αγριανθρώπους και αδηφάγα για γνώση πρωτάκια;
Ήρθε η ώρα για το βαθμό μου και τον έχω εδώ μαζί μου αστραφτερό και ολοκαίνουριο, του κουτιού. Ένα μεγάλο δεκατριάρι, τυχερό σαν του Προ πο. Αυτός ο βαθμός βγήκε από το μέσο όρο των γραπτών σε επαναληπτικό απροειδοποίητο τεστ στην Προϊστορία. Ξέρω... ξέρω, δεν γίνεται να βάλεις επαναληπτικό τεστ και μάλιστα απροειδοποίητο και μάλιστα όταν έχει περάσει τουλάχιστον μια βδομάδα από το τελευταίο μάθημα του κεφαλαίου, χωρίς να σε στείλουν για μουμιοποίηση, αλλά εγώ τα κατάφερα.
Είπα πως αυτό γίνεται για να δω τι τους μένει, όταν "ξεχνάνε" το μάθημα και τι πιο δελεαστικό για ένα πρωτάκι, να βαθμολογήσει το μάθημα πριν να βαθμολογηθεί το ίδιο.
Να το τεστ: (Απαντήστε το, θα το δώσω στα πρωτάκια για διόρθωση. Μπορεί και να σας φερθούν με επιείκεια, αν ξέρετε τουλάχιστον από τι πέθανε ο Βέντρις.)


ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΟ ΤΕΣΤ ΣΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ
Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Α. Να συμπληρώσεις τα κενά στις φράσεις: (2,5 μονάδες)
1. Η προϊστορία διακρίνεται στην εποχή του λίθου και στην εποχή του………………..
2. Ο ………………………………………………….θάβει τους νεκρούς του.
3. Ο άνθρωπος στην παλαιολιθική εποχή ήταν κυνηγός και………………………………………..
4. Ο άνθρωπος στη…………………………………………….γίνεται γεωργός και κτηνοτρόφος
5. Οι Σουμέριοι ανακάλυψαν τη…………………………………γραφή
Β.Να αντιστοιχίσεις σωστά τις στήλες: (3 μονάδες)
Α Β
Ειδώλια Αιγύπτιοι
Μονοθεϊστική θρησκεία Μινωίτες
Αλφάβητο Εβραίοι
Ανάκτορα Κυκλαδίτες
Έπος Γιλγαμές Φοίνικες
Πάπυρος
Σουμέριοι

Γ. Να διαγράψεις την παρείσακτη (που δεν ανήκει εκεί) λέξη: (2 μονάδες)
1.Αγία Ειρήνη, Ζάκρος, Φυλακωπή, Καστρί, Πλάκα
2.Δέρματα ζώων, λίθινα εργαλεία, σπηλαιογραφίες, κεραμικά, μαμούθ
3.Όσιρις, πυραμίδες, ιερογλυφικά, Φαραώ, Κώδικας Χαμουραμπί
4.Γραμμική Α΄, Μάλια, Γραμμική Β΄, ταυροκαθάψια, ρυτά

Δ. Σημείωσε Σωστό (Σ), Λάθος (Λ) δίπλα στις φράσεις: (2,5 μονάδες)
1. Οι Μινωίτες χτίζουν τα ανάκτορά τους σε υψώματα και τα οχυρώνουν με γιγάντια τείχη.
2. Η Γραμμική Β΄ εξαφανίστηκε μαζί με τον μυκηναϊκό κόσμο
3.Η θρησκεία των Μυκηναίων διαφέρει από τη μινωική
4.Τον Μυκηναϊκό πολιτισμό αποκάλυψε ο Άρθουρ Έβανς
5.Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός καταστράφηκε το 1200 π Χ από μεγάλο σεισμό.

Ε. Ο συγγραφέας Ε. Η.Gombrich χαρακτήρισε τον προϊστορικό άνθρωπο ως το μεγαλύτερο εφευρέτη που υπήρξε ποτέ. Πώς δικαιολογείται αυτός ο χαρακτηρισμός; (5 μονάδες)

ΣΤ΄ Αν είχες τη δυνατότητα να επισκεφθείς έναν πολιτισμό της προϊστορικής εποχής, ποιον θα διάλεγες και γιατί; (5 μονάδες)

Nα και μερικές ωραίες απαντήσεις για σκονάκι:
"Ένας πολιτισμός που θα διάλεγα ήταν ο πολιτισμός των Μινωϊτών, γιατί πιστεύω ότι ήταν ο πιο καλός κατά την προτίμησή μου. Εννοώ ότι ήταν πιο ελεύθερος, δεν φοβόταν, είχε πλούσια ανάκτορα, πολλούς αξιωματούχους, τοιχογραφίες και πάνω από όλα είχε το λαβύρινθο, όπου είχε μέσα το Μινώταυρο. Εκεί θα κυλούσε ευχάριστα η μέρα."
" Ο προϊστορικός άνθρωπος ήταν ο μεγαλύτερος εφευρέτης για το λόγο ότι δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι πριν από αυτόν και ό,τι ανακάλυψε το ανακάλυψε μόνος, χωρίς καμιά βοήθεια."
"Επίσης στην παλαιολιθική εποχή,ο άνθρωπος έγινε και τροφοσυλλέκτης, δηλαδή μαζεύει τροφή και θα μου άρεσε να δω πώς τη μαζεύει. Εύχομαι να μπορούσα να πάω εκεί, για να δω πώς ζουν και πώς μαζεύουν την τροφή τους και πώς έγιναν γεωργοί και κτηνοτρόφοι."
" Τον χαρακτηρίζει έτσι,μήπως γιατί, όπως είδαμε στο πρώτο μάθημα, ο σοφός άνθρωπος ανακάλυψε την τέχνη, άναψε φωτιά και σιγά σιγά έφτιαξε όλα τα εργαλεία όπως: μυλόπετρα, δρεπάνι, τροχό, αλέτρι κλπ."
"Θα ήθελα να επισκεφθώ την Εποχή του Χαλκού, επειδή θέλω να δω τους ανθρώπους που χτίζουν τα τεράστια ανάκτορα. Να δω πώς κάνουν τις τοιχογραφίες, να επισκεφθώ τις Μυκήνες και την Κρήτη. Επίσης θα ήθελα να μου μάθουν οι άνθρωποι της εποχής του Χαλκού πώς να φτιάχνω ειδώλια."
"Θα διάλεγα την εποχή του Λίθου, γιατί θα ήθελα να δω τι εργαλεία χρησιμοποιούν για τις καθημερινές τους ανάγκες. Για τις παγίδες που στήνουν, για τα πιάσουν ζώα. Για τον τρόπο ζωής τους, τι κάνουν, πού πάνε για να βρουν φαγητό, τι ρούχα φοράνε και πώς συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον."


,

Sunday, October 31, 2010

ΙΟΑΝΙΣΟΣΦΙΛΙΣΠΟΣΟΜΑΛΟΝΤΑΧΙΝΟΣ


Να θες να κάνεις το μπάνιο σου και να μην σ' αφήνουν ήσυχη αυτοί οι παπαράτσι.






Εντάξει, ξέρω, ζηλεύεις εσύ τώρα. Τι απ' όλα πιο πολύ; Την ιδιωτική πισίνα; Το αδιάβροχο μαγιό ή που μπορούμε να κολυμπάμε και το χειμώνα;






Έλα, μια ιδέα είναι, βούτα!







Ψοφίμι! Δεν τολμάς. Μείνε στεγνή να τραβάς φωτογραφίες!







"Θα μείνεις πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής..."







Εκτός αν ξέρεις και στη στεριά να κλέβεις την παράσταση!


ΥΓ: Ποιος καλός αναγνώστης/τρια μπορεί να γράψει σωστά το ΙΟΑΝΙΣΟΣΦΙΛΙΣΠΟΣΟΜΑΛΟΝΤΑΧΙΝΟΣ,μια που το έφερε η περίσταση; (Οι φιλόλογοι εξαιρούνται.)

Wednesday, October 27, 2010

Το '40 του Γιαννούλη Γλυνού


Το καλύτερο αφιέρωμα στο '40 από έναν πολύ δικό μας άνθρωπο, τον μπάρμπα Γιαννούλη . Μια σχολική γιορτή που θα γίνει ιστορικό βίωμα για τους τυχερούς μαθητές της Μαρίας Λαμπριάδου και της Αλίκης Περτέση,του Δημοτικού Σχολείου Άνδρου. Και η βιντεοσκόπηση από τον Βαγγέλη Λουκίσσα της Κινηματογραφικής Λέσχης, που εδώ και καιρό γυρνάει όλο το νησί και καταγράφει με την κάμερά του ό,τι αξίζει να μείνει στην ιστορία και στη μνήμη.
Σας ευχαριστούμε όλους.

Tuesday, October 26, 2010

Ένας κοντός μαουνιέρης από το Κατάκολο


Όταν έσκασε η οβίδα, με πήρανε τα σκάγια παντού και όπως ήμουνα μέσα στα αίματα, κύλησα σα βαρελάκι στη σκόνη που είχε καθίσει από τα πολυβόλα και σταμάτησα σε ένα θάμνο. Τότε ήρθανε προς το μέρος μου οι άλλοι που οπισθοχωρούσανε και τους είπα: "Αφήστε με να πεθάνω. Μέχρι εδώ ήτανε". Ένας τότε από το Κατάκολο είπε: "Το Μήτσο το καλύτερο παιδί θα αφήσουμε;" Και με πήρε ψάρια. Ήταν όμως κοντός και τα ποδάρια μου σέρνονταν κάτω. Αυτός ο άνθρωπος με έσωσε. Ήταν μαουνιέρης στο Κατάκολο στην Πελοπόννησο. Τίποτα άλλο δε θυμάμαι."
1951, Οκτώβριος, Κορέα.
2010, Οκτώβριος, σε ένα σχολείο του Αιγάλεω, ένας μικρός μαθητής θα διαβάσει την πολεμική εμπειρία του μπάρμπα Μήτσου στην τάξη του.
Κι εγώ θα μάθω ότι οφείλω την ύπαρξή μου σε έναν κοντό μαουνιέρη από το Κατάκολο.

Wednesday, October 20, 2010

Από τι πέθανε ο Βέντρις;


Μα, από τι πέθανε ο Βέντρις; Έλα ντε! Ποιος θυμάται τώρα μια τέτοια λεπτομέρεια; Δεν φτάνει που αυτός αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική Β΄τη γραφή των Μυκηναίων, και μάθαμε όλοι ότι αυτοί είχαν γλώσσα ελληνική, είναι ανάγκη να ξέρουμε κι από τι πέθανε;
Πέθανε νέος, αυτό μας φτάνει. Πέθανε πάνω στη χαρά της ανακάλυψής του,μόλις λίγα χρόνια μετά.
Όταν όμως είσαι δεκατριών κι ακούς πως κάποιος τόσο σπουδαίος πέθανε νέος, είναι φυσικό να ρωτήσεις: "Από τι;"
Γιατί η ιστορία, όταν είσαι δεκατριών, δεν έχει πάψει να είναι ιστορία ανθρώπων και δεν αφήνεις κανένα να το ξεχάσει αυτό. Ούτε την ξεχασιάρα φιλόλογό σου.
Αυτή άλλωστε η περιέργειά σου είναι η ίδια ακριβώς με εκείνη του νεαρού αρχιτέκτονα που θέλησε να διαβάσει τα μυστικά του αρχαίου κόσμου.
Σίγουρα κι αυτός ρωτούσε, όταν οι άλλοι βιάζονταν να "πάνε παρακάτω". Σίγουρα αυτός ρωτούσε για να μάθει, όταν οι άλλοι ρωτούσαν για να δουν αν "ξέρει το μάθημα".
Από τροχαίο πέθανε ο Βέντρις, νομίζω...

Wednesday, October 13, 2010

Ένας αριστερός "δεξιός"


Απόψε έμαθα ότι υπάρχεις. Γιατρέ ενός μεγάλου δημόσιου νοσοκομείου,σε μεγάλη πόλη της Ελλάδας, που χειρουργείς 30 χρόνια χωρίς να πάρεις ποτέ αμοιβή από ασθενή σου. Μένεις στο πόστο σου, δηλώνοντας "δεξιός", όταν άλλοι συνάδελφοί σου "αριστεροί", μόλις έγιναν φίρμες, άνοιξαν κλινικές και πνίγουν τις "αριστερές" ευαισθησίες τους σε άφθονο χρήμα. Δεν θα σε γνωρίσω ποτέ από κοντά, ποτέ δεν θα μάθεις ότι κάποιος έγραψε για σένα στο μπλογκ του, αλλά, να...απόψε είχα ανάγκη να μάθω ότι υπάρχεις. Εδώ και καιρό πληθαίνουν οι φωνές που απαξιώνουν όλα αυτά που υπηρετείς, την προσφορά στον άνθρωπο, την ανιδιοτέλεια, τη φροντίδα για το δημόσιο αγαθό. Φτωχύναμε τόσο,γιατρέ. Μαζεύουμε το χρόνο μας σαν τις δεκάρες του Σκρουτζ, την προσφορά μας την πουλάμε χρυσή, στοιβάζουμε αμέτρητα "τι με νοιάζει εμένα", κλεινόμαστε όλο και πιο βαθιά στο αυτιστικό μας σύμπαν και γινόμαστε χειρότεροι κι από αυτούς που καταγγέλλουμε ως δυνάστες της ανθρωπότητας, στη δική μας μίζερη κλίμακα. Η πάρτη μας, η βολή μας, η "καψούρα" μας, γίνονται τα ιερά και τα όσια και θυσιάζουμε σ' αυτά εκατόμβες δικών μας "ασθενών". Μόνο που αυτοί δεν πεθαίνουν τόσο θεαματικά όσο οι δικοί σου. Κακοφορμίζουν και δηλητηριάζουν μια ολόκληρη γενιά, μια ολόκληρη χώρα.
Ο φίλος μου απόψε αναρωτιέται για το τι είναι αριστερός, εγώ του συστήνω εσένα. Συγνώμη, γιατρέ...

Friday, October 8, 2010

Ιστορικές απορίες




Μα,γιατί τα πρωτάκια πάντα έχουν αυτή την επίμονη απορία: "Κυρία, πώς κάνανε τις μούμιες;" Τους απαντάς στο περίπου, αποκρύπτοντας όλες τις φρικιαστικές λεπτομέρειες, αλλά αυτά εκεί: "Και τι τα κάνανε τα εντόσθια;" και "πώς αφαιρούσαν το μυαλό;"
Μια φορά θυμάμαι τους είχα ρίξει το μπαλάκι:"Βρείτε στοιχεία να μάθω κι εγώ, γιατί δεν ξέρω ακριβώς." Δεν περίμενα να βρουν, αλλά σιγά μη δεν έβρισκαν. Κι αρχίζουν να περιγράφουν λεπτομερέστατα τη διαδικασία κι εγώ να μην ξέρω πώς να τα σταματήσω.
Φέτος το έργο πήγαινε για επανάληψη κι όπως έχω μια τάξη γεμάτη με περίεργα και φιλομαθέστατα πρωτάκια, δεν απέφυγα τις υπεκφυγές και τις "οφσάιτ μπαλιές". Μια από αυτές ήταν και το ντοκιμαντέρ που τους έδειξα για τα μυστικά των Φαραώ, το οποίο είχε άφθονες πληροφορίες για το επίμαχο θέμα, μαζί με μια σύγχρονη αναβίωση της αρχαίας διαδικασίας μουμιοποίησης από επιστήμονες. Δεν πτοήθηκαν και πολύ τα θηριάκια. Κι ωραίες απορίες είχανε μετά: "Γιατί ήταν μαύρες οι μούμιες;" και "πώς και είχανε μαλλιά;"
Να που πετύχανε οι Φαραώ την αθανασία που κυνηγούσανε, με κάπως ανορθόδοξο τρόπο βέβαια.
Όσο για μένα, ευτυχώς είχα φουρτάλια το μεσημέρι. Ελπίζω όμως να μην είχαν χοιροσφάγια τα πρωτάκια.

Saturday, October 2, 2010

Το δικό μου παράπονο


Αυτή την εποχή στη χώρα μου, περνάμε την περίοδο της κρίσης, που δεν είναι μόνο οικονομική. Περάσαμε κι άλλοτε κρίσεις, πτωχεύσεις,προσφυγιές, κατοχές, κι αντέξαμε να είμαστε άνθρωποι. Τώρα βλέπω γύρω μου να φουσκώνει όλο και περισσότερο ένα κύμα οργής,μίσους, καχυποψίας, απαξίωσης, όλων για όλους και όλων για όλα. Ο καθένας, πολιτικός, δημόσιος υπάλληλος, έμπορος, επιχειρηματίας, κάτοχος ακινήτων ή κινητών αγαθών, "μεγαλοσυνταξιούχος", ελεύθερος επαγγελματίας, θεωρείται ένοχος,μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Ευημερεί; Δεν μπορεί θα έκανε παρανομίες! Δυσπραγεί; Ε,βέβαια, τεμπέλης, δεν κυνηγάει τη δουλειά! Είναι ήρεμος ή χαρούμενος; Δεν τον αγγίζουν τα προβλήματα, τη βγάζει καθαρή. Είναι δραστήριος, δρα συλλογικά; Ε,κάτι πάει να βγάλει, να πιάσει την κουτάλα κι αυτός. Απέχει; Δεν αγωνίζεται, είναι βολεμένος.
Συχωριανοί,δεν πάμε πουθενά έτσι.
Ακόμα κι αν βγούμε σώοι από την κρίση, θα έχουμε υψώσει τέτοια τείχη ανάμεσά μας, που θα είναι αδύνατον να συνυπάρξουμε κοινωνικά, στη δουλειά, στην προσωπική μας ζωή, στις τοπικές κοινωνίες, στις συλλογικές δράσεις.
Και τότε δε θα μας φάει μόνο η μοναξιά,που θα την κρύβουμε πίσω από οθόνες και παράθυρα, αλλά θα μας φάνε και τα πραγματικά θηρία, που υπάρχουν και τρέφονται ακριβώς από αυτή τη μοναξιά.
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι έχουμε ευθύνη γι'αυτό που συμβαίνει, είτε επωφεληθήκαμε είτε όχι. Άλλος λίγο άλλος πολύ το ταΐσαμε το "θηρίο" με την εθελοτυφλία μας,με την ανοχή μας,με την ευκολοπιστία μας, με την προσδοκία ενός βολέματος, ακόμα κι αν δεν κλέψαμε, ακόμα κι αν δεν διοριστήκαμε με μέσο ή δεν παρανομήσαμε.
Δεν έχει νόημα τώρα να κατασπαράξουμε όσους αφήσαμε εμείς οι ίδιοι να αρπάξουν ό,τι δεν προστατεύοταν. "Φύσει γαρ υπάρχει τοις παρούσι τα των απόντων".
Προς θεού δεν αναφέρομαι σ' αυτούς που αποδεδειγμένα έκλεψαν, ρήμαξαν το κράτος, ενώ όφειλαν να το προστατέψουν. Αυτοί δεν δικαιούνται καμιά ανοχή.
Μιλάω για το διπλανό μας που μπορεί να επωφελήθηκε,μπορεί και όχι. Να επιτρέψουμε την αμφιβολία έστω. Να μην βγάζουμε το χατζάρι για όποιους- δημοτικές εκλογές έρχονται- θέλουν να συμμετέχουν στα κοινά. Να μην παίρνουμε τον κουβά με τη λάσπη μόλις δούμε ότι κάποιος "είναι με τους άλλους". Να μην κλείνουμε τα μάτια σε ό,τι καλό βλέπουμε γύρω μας.
Κι εδώ να πω το προσωπικό μου παράπονο:
Δεν ασχολήθηκα με τα κοινά στον τόπο μου ποτέ. Δεν θέλω να βάλω σε δεύτερη μοίρα το δασκαλίκι, για μένα είναι και δουλειά και μεράκι. Και πάντα ένιωθα ότι μέσα από αυτό μπορείς να συμμετέχεις πολύ ουσιαστικά στο παρόν και στο μέλλον μιας κοινωνίας.
Ζω όμως σε ένα μικρό τόπο, που αν είχες 15 χρόνια να τον επισκεφθείς κι ερχόσουν τώρα, δεν θα τον αναγνώριζες. Είναι τόσα πολλά αυτά που έγιναν, που πολύ αμφιβάλλω αν υπάρχει αντίστοιχο παράδειγμα σε όλη τη χώρα. Και για όποιον έχει ασχοληθεί να φτιάξει οτιδήποτε, δημόσιο ή ιδιωτικό, να έρθει αντιμέτωπος με τη γραφειοκρατία, την ανοργανωσιά, τη ραθυμία του συστήματος, δεν είναι καθόλου αυτονόητο ένα τέτοιο έργο. Ας υπάρχουν παραλείψεις,παράπονα, αδικίες, λάθη, ας μην υπάρχει μηδενισμός, αχαριστία, καχυποψία, τυφλότητα.
Είναι απόλυτα θεμιτό να διεκδικούν κι άλλοι την εξουσία της τοπικής αυτοδιοίκησης, να θέλουν κι άλλοι να συμμετέχουν στα κοινά. Κανείς δεν έχει το αποκλειστικό προνόμιο αυτής της διεκδίκησης, όσο επιτυχημένος και να είναι. Δεν είναι ανάγκη όμως να κοντύνουμε τους ψηλούς, για να αναδειχθούμε. Ο καθένας έχει τη δική του πρόταση, τη δική του αξία, ας αναμετρηθούν οι προτάσεις και οι αξίες, όχι η απαξίωση.
Είπα παραπάνω πως δεν έχω αναμιχθεί στα κοινά. Ψέματα.Εδώ και 12 χρόνια, έχω προσφέρει σ' αυτά τον καλύτερό μου φίλο και τον καλύτερό μου συνάδελφο.Τους έχω χάσει και τους δυο και δεν τους έχω αντικαταστήσει. Είναι το ίδιο πρόσωπο,ο Γιάννης ο Γλυνός, ο επί 12 χρόνια δήμαρχος Κορθίου, μα, τώρα που το σκέπτομαι, όχι και "δικός μου" δήμαρχος. Μια δημοτική πισίνα έχω ζητήσει, εδώ και 10 χρόνια, να κολυμπάω το χειμώνα κι όσο την είδατε εσείς,άλλο τόσο την είδα κι εγώ...

Wednesday, September 22, 2010

Ενδοσχολικοί διαγκωνισμοί


Άρχισαν τα όργανα!
Έχει ξαναγίνει επανειλημμένα θέμα συζήτησης η διδασκαλία των φιλολογικών μαθημάτων από συναδέλφους ξένων γλωσσών ή θεολόγους. Αυτή τη φορά οξύνθηκε η αντιπαράθεση και βέβαια καθόλου παράξενο δεν είναι. Διεκδικούν όλοι μια θέση στο σχολείο, διεκδικούν ωράρια, μονιμοποίηση, οργανικές θέσεις, τώρα που καθόλου κεκτημένα δεν είναι όλα αυτά για κανέναν. Ωραίο βέβαια δεν είναι να υπάρχει μια τέτοια αντιπαράθεση μεταξύ συναδέλφων, αλλά ας προσπαθήσουμε εμείς οι πιο παλιοί να το δούμε λίγο πιο νηφάλια το πράγμα, ανεξαρτήτως ειδικότητας και κλαδικών συμφερόντων.
Δικαιούνται λοιπόν οι ξενόγλωσσοι να διδάσκουν ιστορία ως μάθημα δεύτερης ανάθεσης; Υποβαθμίζεται το μάθημα από μια τέτοια ανάθεση; Η μία πλευρά, των φιλολόγων, ισχυρίζεται ότι οι συναφείς ειδικότητες δεν δικαιούνται να διδάσκουν ιστορία ή άλλα φιλολογικά μαθήματα, γιατί δεν τα έδωσαν στον ΑΣΕΠ και δεν τα διδάχθηκαν στο πανεπιστήμιο, όσο οι φιλόλογοι, ενώ η άλλη πλευρά απαντάει ότι έχουν διδαχθεί στις ξενόγλωσσες φιλολογίες και ιστορία και άλλα μαθήματα νεοελληνικής φιλολογίας,ίσως και περισσότερο από ορισμένους φιλολόγους.
Δεν μας συμφέρει αυτή η συζήτηση, συνάδελφοι.
Κρύβετε λόγια...
Μη μάθει ο κόσμος πως πολλοί φιλόλογοι δεν έχουν διδαχθεί πχ καθόλου αρχαία ελληνικά και λατινικά, γιατί έχουν τελειώσει ΦΠΨ (ψυχολογία- παιδαγωγικά), άλλοι, ορισμένων φιλολογικών τμημάτων, δεν έχουν κάνει ούτε μία ώρα παιδαγωγικά και διδακτική του αντικειμένου τους, άρα δεν είναι δάσκαλοι, απλώς ειδικοί στη γλώσσα ή στη λογοτεχνία. Υπάρχουν πολλοί ιστορικοί μεταξύ μας που έχουν σπουδάσει διεξοδικά ιστορία και άλλοι που την είχαν ως μάθημα επιλογής, αποσπασματικά και ευκαιριακά. Ποιος ελέγχει ποιος έχει σπουδάσει τι και ποιος δικαιούται να διδάσκει τι; Ποιος παρακολουθεί πώς διδάσκουμε ιστορία ή λογοτεχνία; Όλοι οι φιλόλογοι την αναδεικνύουν την ιστορία και όλοι οι άλλοι την καταποντίζουν; Προσωπικά, έχω πολύ θετική εμπειρία από ξενόγλωσσους συναδέλφους στο μάθημα της ιστορίας. Πολλών τη δουλειά έχω ζηλέψει και σε καμία περίπτωση δεν τους θεωρώ κατώτερους, άσε που είναι οι καθ' ύλην αρμόδιοι να διδάξουν ιστορία και λογοτεχνία της ομόγλωσσης χώρας που τους αντιστοιχεί. Ξέρουμε πχ εμείς οι φιλόλογοι καλύτερα τον Γκαίτε από τους συναδέλφους μας της γερμανικής φιλολογίας; Καλύτερα την ιστορία της γαλλικής επανάστασης από τους γαλλομαθείς;
Ας αφήσουμε λοιπόν τη συντεχνιακή λογική που δεν οδηγεί πουθενά κι ας αναπτύξουμε αλληλεγγύη και πνεύμα συνεργασίας στα σχολεία, μπας και δώσουμε κάτι καλύτερο στους μαθητές μας στα παραμελημένα και απαξιωμένα ανθρωπιστικά μαθήματα.
Κι αν θέλουμε να διδάσκουν οι ειδικοί και οι καταρτισμένοι, ας ζητήσουμε να ισχύσει η πρώτη ανάθεση μόνο για όσους έχουν διδαχθεί στις σχολές τους εκτενώς τα διάφορα αντικείμενα, πχ η ιστορία να ανατεθεί στους αποφοίτους ιστορικών τμημάτων, η γλώσσα στους αποφοίτους φιλολογικών κοκ. Για παράδειγμα εγώ που τελείωσα νεοελληνικό τμήμα να έχω δεύτερη ανάθεση τα λατινικά, που τα διδάχθηκα μόνο στο Α' έτος.
Αλλιώς, ας δεχθούμε επιτέλους πως είμαστε οι πιο... ερασιτέχνες στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση κι ας αρκεστούμε στην υψηλή ειδικότητα του δασκάλου, που γίνεσαι όταν πάψεις να είσαι ειδικός.
Αρκεί να την αγαπάμε αυτή την τέχνη.

Friday, September 17, 2010

Πρώτη τάξη, πρώτο μάθημα στην ποίηση



Πρώτη τάξη, πρώτο μάθημα στη Νεοελληνική Λογοτεχνία: Όλα τα πήρε το καλοκαίρι του Ο. Ελύτη.
Τι να σου πάρει το καλοκαίρι, όταν είσαι δεκατριών κι ακόμα ονειρεύεσαι πολύχρωμα παγωτά, μακροβούτια και βόλτες με ποδήλατο; Αρκεί να απλώσεις το χέρι και θα γίνουν όλα δικά σου, τα μεσημέρια, τα βαρκάκια, οι εκκλησιές κι οι θάλασσες.
Κι όμως σαν να ξέρεις ήδη της αγάπης τους καημούς, κάθεσαι και μαζεύεις μια μια τις λέξεις του ποιητή, όπως μαζεύεις βότσαλα και κοχύλια στην παραλία.
Φτιάχνεις το άλμπουμ των αναμνήσεων που θα έρθουν τα άλλα καλοκαίρια και το μελετάς να είσαι έτοιμος.
Γιατί οι ποιητές τραγουδάνε για τα καλοκαίρια που έρχονται, ακόμα κι όταν τους πονάνε τα καλοκαίρια που φύγαν.

Friday, September 10, 2010

Λίγο πριν τον αγιασμό


Αρχίσαμε τα σχέδια επί χάρτου στο γραφείο, ακόμα δεν μπήκαμε στις τάξεις. Πού θα πάμε, τι θα δούμε, πώς θα κάνουμε αυτό, πώς το άλλο. Χαράξαμε με γρήγορες μολυβιές την πορεία της χρονιάς, όπως το σκιτσάκι που μου είχε κάνει ο Κίμωνας σε 5 λεπτά και δεν μου το υπέγραφε, αλλά το πήρα με το έτσι θέλω και το κορνίζωσα. Έτσι και σήμερα. Τις έβαλα σε κορνίζα τις "αποφάσεις", ας μην έχουν υπογραφές. Ξαφνικά το ΔΝΤ, οι περικοπές, η κρίση, έγιναν ξένο παραμύθι για μας, αφού ζήσαμε πρόσφατα το δικό μας αληθινό παραμύθι με τον κακό δράκο. Μπορεί φέτος να μην έχουμε θέρμανση, λεφτά για φωτοτυπικό χαρτί, λεφτά για μεταφορές μαθητών, αλλά αυτά δεν μας τρομάζουν. Σκεπτόμαστε ευφάνταστες χορηγίες, επιστροφές στο '50 με γαϊδουράκια και μολυβοκόντυλα, επικές αναβάσεις σε βουνά και καταβάσεις σε πλατείες και δρόμους. Παράλληλα, οργανώνουμε τις επισκέψεις, τα ταξίδια, το εργαστήριο καλλιτεχνικών, τακτοποιούμε και συμμαζεύουμε με πάθος νοικοκυράς του '50, τους χώρους, τα βιβλία, τα χαρτιά και τις καρτέλες.
Μόνο μια καρτέλα που βάλαμε στην άκρη, δεν μπορούμε ν' αντέξουμε.
Είναι ο ελέφαντας στο γραφείο, που ακόμα κι αν κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε πέφτουμε συνέχεια απάνω του, γιατί βρίσκεται παντού. Μέσα έξω...

Tuesday, September 7, 2010

Αντίο, Τζοντίλιο!


Ήρθε χθες στο σχολείο με τη μητέρα του να μας αποχαιρετήσει. Ένα ευγενικό και έξυπνο παιδί,ο Τζοντίλιο από την Αλβανία, μας φεύγει. Οι γονείς του δεν βρίσκουν πια δουλειά εδώ και επιστρέφουν στην πατρίδα τους. Ποια είναι όμως η πατρίδα του Τζοντίλιο; Πού βρίσκονται όλα όσα γεμίζουν τη ζωή ενός δεκατετράχρονου παιδιού; Οι φίλοι, οι συμμαθητές, το σχολείο, το γήπεδο, η πλατεία; Είναι αρκετοί οι συγγενικοί δεσμοί, η καταγωγή, η μητρική γλώσσα, να αναπληρώσουν τέτοιες απώλειες; Σίγουρα θα τα καταφέρει να προσαρμοστεί κι εκεί, όπως τα κατάφερε κι εδώ, άλλωστε τα παιδιά είναι ευπροσάρμοστα από τη φύση τους. Για μας σημασία έχουν τα δάκρυα που είδα στα μάτια του, όταν μας αποχαιρετούσε και το "ευχαριστούμε" της μάνας του. Ήταν χαρά μας που τον είχαμε στην τάξη και θα μας λείψει πολύ. Του ευχόμαστε καλή επάνοδο στην πατρίδα του και καλή σχολική χρονιά και περιμένουμε να μας γράψει, όπως μας υποσχέθηκε.

Saturday, September 4, 2010

Νέα εποχή στον τρύγο


Σήμερα είχαμε τρύγο. Τώρα που γράφω ο μούστος έχει μπει στα βαρέλια, εκτός από μια μικρή ποσότητα που βράζει σε ένα καζάνι με τη στάχτη, για να γίνει μουσταλευριά και, ίσως, μουστοκούλουρα (αν δεν βαρεθώ). Όλα έγιναν όπως πάντα, το κόψιμο των σταφυλιών, το μάζεμα, η μεταφορά στο πατήρι...όχι, αυτό δεν έγινε. Ένα καινούριο μηχανηματάκι αντικατέστησε όλη τη διαδικασία του πατήματος. Μπήκαμε κι εμείς στη βιομηχανική εποχή και σ' αυτή τη μικρή κυκλαδίτικη γη, για πρώτη φορά εδώ και ίσως πολύ περισσότερα από 5000 χρόνια, δεν πατήσαμε τα σταφύλια. Δεν τόλμησα να δείξω τη λύπη μου στους ενθουσιασμένους άνδρες της οικογένειάς μου, που γλίτωσαν πολύ κόπο, πολύ χρόνο και αρκετά τσιμπήματα από σφήκες. Εσείς τουλάχιστον ελπίζω να μην υποδεχτείτε την πολυτελή μου μελαγχολία με ένα: "Αφού σου άρεσε τόσο πολύ, γιατί δεν μπήκες ποτέ στο πατήρι;"

Sunday, August 29, 2010

Αίθουσα αναμονής


Κάθονται στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου μαιευτηρίου, στο τμήμα μαστογραφίας. Η νοσηλεύτρια έρχεται και καλεί με τη σειρά τις γυναίκες να εξεταστούν. Το ομολογημένο αμάρτημα της παρατήρησης ανθρώπων, σε ένα τέτοιο χώρο, βρίσκει τη δικαίωσή του. Βοηθά να περάσει η ώρα, να μειωθεί το άγχος. Η γηραιά κυρία συνοδεύεται και υποβαστάζεται από το γιο της και μια άλλη γυναίκα μεγαλύτερή του και οδηγείται στο εξεταστήριο.
Όταν επιστρέφουν, ο γιος μοιάζει πολύ ανήσυχος, κόβει βόλτες στο χώρο, βρίσκει γιατρούς, μιλάει στο κινητό του. Οι δυο γυναίκες κάθονται δίπλα δίπλα και η νεότερη φροντίζει τη μεγαλύτερη, της δίνει νερό, τη χαϊδεύει, της κρατάει το χέρι. Μάνα και κόρη; Η απορία λύνεται όταν χτυπάει το τηλέφωνό της, είναι αλλοδαπή.
Όταν τελειώνει η τηλεφωνική συνομιλία, η μεγάλη κυρία γυρνάει στη συνοδό της και της λέει με γλυκύτητα: "Δάκρυσες, Μαρίνα; Τι σου είπαν; " Κάτι της απάντησε ψιθυριστά εκείνη και η γιαγιά συνέχισε: "Ε, τι να γίνει; Όσο μεγαλώνει κανείς, όλο και κάτι θα παρουσιαστεί στην υγεία του."
Τα χέρια τους έμειναν ενωμένα μέχρι που έφυγαν. Μείναμε για το υπόλοιπο της αναμονής με τη γαλήνη που χαρίζει η συνάντηση με αληθινούς ανθρώπους.
Καλή τους ώρα...

Sunday, August 22, 2010

Προετοιμασία για το Σεπτέμβριο


Μαθαίνω ότι μαζεύεστε όλοι στις παραλίες με κιθάρες, ανάβετε κεράκια, τα αφήνετε στο κύμα να τα ταξιδέψει και ανηφορίζετε όλοι μαζί πάλι για το ταφείο να γκρεμίσετε τη βαριά σιωπή του με τα τραγούδια σας. Η επανάσταση των μικρών. Των θυμωμένων. Των ανυπόταχτων στις τελεσίδικες απώλειες. Συνασπίζεστε εναντίον όσων μεγάλων ζουν, καταργώντας τη φυσική σειρά, συνωμοτείτε κατά του τυπικού πένθους, εσείς πενθείτε με ερωτικά τραγούδια και αστεία, με λουλούδια και κεράκια. Ακόμα και οι τελετές σας είναι καταφατικές προς τη ζωή, ανέγγιχτες από το θάνατο.
Εμείς πάλι συνεχίζουμε να προσποιούμαστε πως συνεχίζουμε να ζούμε, με λίγη θλίψη υποδόρεια, που αρνείται να κρυφτεί εντελώς και μας βάζει τρικλοποδιά εκεί που δεν το περιμένουμε, στη μέση του γέλιου, στο βυθό καθώς χανόμαστε πίσω από τα ευκίνητα ψαράκια, στις παρέες του καλοκαιριού που έχουν εξορίσει δια ροπάλου κάθε γκρίζα σκιά.
Εμείς είμαστε μόνοι. Δεν μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα της μη προσαρμογής στο αναπότρεπτο. Πρέπει να δίνουμε το παράδειγμα της ώριμης αντιμετώπισης, να δείχνουμε δυνατοί και συγκρατημένοι. Απαγορεύεται η διάλυση, η απόγνωση, η εμμονή στη θλίψη, το πένθος που δεν δικαιολογείται τυπικά.
Μας μένουν μόνο οι αποχές, ομαδικές και ατομικές, από πανηγύρια και εύθυμες συντροφιές. Μας μένουν κάτι βλέμματα που είχαμε να ανταλλάξουμε από τότε που κοιταζόμασταν στα μάτια, αναζητώντας όσα δεν θέλαμε να κρύψουμε στα λόγια.
Κοντεύουν οι μέρες που θα ανοίξουμε. Πρώτη φορά που αυτή η προοπτική δεν μου δίνει χαρά. Πρώτη φορά που φοβάμαι λιγάκι. Το προαύλιο, τις αίθουσες, το γήπεδο του μπάσκετ, τα πρόσωπά σας, τα λόγια μας,το πρώτο μάθημα, το δεύτερο...
Ίσως όμως να είναι καλύτερα για μας. Στο χώρο αυτό θα μας δείξετε να περνάμε μέσα από το πένθος ανηφορίζοντας προς τη χαρά της ζωής, όπως μόνο εσείς ξέρετε να κάνετε. Θα μας διδάξετε τι σημαίνει στην πράξη αυτή η ωραία φράση του Χαλίλ Γκιμπράν που σας βάλαμε στο fb:
Θέλετε να μάθετε το μυστικό του θανάτου; Αλλά πώς θα το βρείτε αν δεν το γυρέψετε μέσα στην καρδιά της ζωής; Αν θέλετε πραγματικά να αντικρίσετε την ψυχή του θανάτου, ανοίξτε την καρδιά σας ολάκερη στο σώμα της ζωής. Γιατί η ζωή κι ο θάνατος είναι ένα, καθώς ο ποταμός κι η θάλασσα είναι ένα.

Wednesday, August 11, 2010

Kώστας Γαρύφαλλος: Ηχώ Εικόνες Είδωλα...Κάπου στην Άνδρο


Αυτό το καλοκαίρι μας χρωστάει ακόμη, ευτυχώς, ωραίες στιγμές. Μια από τις καλύτερες, το βιβλίο του ζωγράφου, Κώστα Γαρύφαλλου: "ΗΧΩ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΙΔΩΛΑ",των εκδόσεων ergo που παρουσιάστηκε προχθές στο καφέ του Μουσείου Γουλανδρή, και είχα την τύχη να ξεφυλλίσω πρώτη κι από το συγγραφέα του.
Σ' αυτό το λεύκωμα περιέχονται φωτογραφίες και πίνακες του συγγραφέα, αλλά και ποιητικά κείμενα μεγάλων λογοτεχνών, αντλημένα από τα διαβάσματά του και ορισμένα δικά του, όλα με κέντρο αναφοράς τον τόπο μας, το νοτιοανατολικό κομμάτι της Άνδρου, την περιοχή του δήμου Κορθίου. Περιέχεται επίσης μια εισαγωγή του Μανώλη Γλέζου, απόλυτα εναρμονισμένη με την ποιητική δύναμη των εικόνων και των ήχων του λευκώματος, που εκπορεύεται από τον ίδιο έρωτα της κυκλαδίτικης γης και της θάλασσας.
Αυτό το βιβλίο είναι και δεν είναι του Γαρύφαλλου που ξέρω, του φίλου, συναδέλφου , που με πολλούς τρόπους συμπορευτήκαμε εδώ και πάνω από 20 χρόνια.
Είναι δικό του, γιατί μόνο αυτός παραμένει ερωτευμένος αγιάτρευτα με τη γενέθλια γη, που όλους τους άλλους ιθαγενείς κατά καιρούς μας απο-γοήτευσε, αν και ποτέ δεν πάψαμε να την αγαπάμε. Σ' αυτό λοιπόν τον υψηλής αισθητικής τόμο-εκδοτικό εγχείρημα απονενοημένο και εξίσου κεραυνοβολημένο από τον ίδιο έρωτα- περιέχεται η "κρεβατοκάμαρα" αυτού του αγιάτρευτου ειδυλλίου. Όλες οι πικάντικες λεπτομέρειες: συναντήσεις κρυφές, σκοτεινές φωλιές, μυστικά περάσματα, καμπύλες, εσοχές, ύψη, βάθη, ρωγμές, ισώματα, γεύσεις, χρώματα, αγγίγματα,ήχοι.
Μα, ζω εγώ σ'αυτό τον τόπο; Μήπως είναι η ματιά του ζωγράφου που περνάει και μετουσιώνει το τοπίο σε ουτοπία ονείρων και ονειροπολήσεων; Μήπως αυτή η Άνδρος των φωτογραφιών ξεπήδησε από την άλλη των πινάκων του, σε μια μυστηριακή ανάποδη αντιγραφή της φύσης από την τέχνη; Δεν γνωρίζω, αλλά θα δανειστώ αυτή την οπτική γωνία στις περιπλανήσεις μου από δω και μπρος στη γενέθλια terra incognita.
Υπάρχει όμως κι ένα στοιχείο του λευκώματος που δεν είναι του Γαρύφαλλου που ξέρω: Τα κείμενά του, πεζά και ποιητικά. Τα ρίχνει μέσα, εδώ κι εκεί, ανυπόγραφα, σαν λεζάντες στους πίνακες, σαν διακοσμητικά αντικείμενα, που μπορείς και να τα προσπεράσεις, προσηλωμένος στις εικόνες που δεσπόζουν. Κι όμως, έτσι και τραβήξουν την προσοχή σου, κλέβουν την παράσταση σαν τους κομπάρσους που περνάνε βουβοί στη σκηνή και με ένα βλέμμα, μια κίνηση, επισκιάζουν τους μεγάλους πρωταγωνιστές.
"Το ποτάμι ορμητικό
πήγαινε προς τη θάλασσα
Μέχρι που κάποιος το πέρασε.
(Από καιρό το προσπαθούσε
με θυσίες, μόχθο και συστολή).
Αυτομάτως το ποτάμι τη θάλασσα ξέχασε
άλλαξε πορεία.
Τώρα εκβάλλει στις πηγές του."
Αυτή η αντιστροφή, η πορεία προς τις πηγές είναι,κατά τη γνώμη μου, το μότο της πολύμορφης αυτής ποιητικής συλλογής, ας γίνει τώρα και δικός μας δρόμος που διψάσαμε στην ξηρασία των καιρών.

ΥΓ: Σ' ευχαριστούμε, Παναγιώτη Αναστασόπουλε, εκδότη και κοινωνέ της ίδιας "λωλάδας" με τον συγγραφέα για το νησί, που μας χάρισες κάτι τόσο όμορφο, για να ημερέψουμε αυτό το άγριο καλοκαίρι.

Wednesday, August 4, 2010

Το Κόρθι πενθεί




Στην πιο λαμπερή στιγμή του καλοκαιριού διάλεξες να φύγεις, ρε Σταύρο. Το μυαλό μας χαμένο στις θάλασσες και στην ξεγνοιασιά αρνείται να δεχτεί ότι χάθηκες έτσι αναπάντεχα. Κοιταζόμαστε και ψάχνουμε ο ένας στο πρόσωπο του άλλου μια διάψευση. Ψέματα είναι. Δεν έγινε. Ομαδική παράκρουση. Ομαδικός εφιάλτης στο Κόρθι. Ζωντάνεψε ο μπαμπούλας της παιδικής μας ηλικίας που τρώει παιδιά στο άνθος της ηλικίας τους. Ο Αυγουστής πρόπερσι, πέρσι ο γιος της Βιολέττας, φέτος εσύ. Πάει πολύ. Πολύ μεγάλος φόρος για ένα τόσο μικρό τόπο. Πολύ μεγάλη απώλεια για μια ολιγάνθρωπη κοινότητα που ο καθένας είναι μέλος της οργανικό και αναπόσπαστο και που η πρόωρη και άδικη απουσία του κόβει κομμάτια από τις ψυχές όλων. Μεγάλα κι αναντικατάστατα.
Η Μαριλένα χθες με ρώταγε συνέχεια γιατί. Σε ζητούσε για να της πεις τι θα κάνει τώρα τα όνειρα που φτιάξατε μαζί. Δεν ήξερα να της πω τίποτα, ρε Σταύρο. Την κοίταζα και έκλαιγα κι εγώ σαν συνομήλική της. Αυτό το γιατί δεν το ξέρω κι εγώ, καλέ μου, κι ας είμαι μεγάλη και καθηγήτρια και μάνα. Ξέρω μόνο πως φέτος χαιρόμουνα που θα έχω την τάξη σου. Πάντα ήθελα να σε έχω μαθητή, από τότε που ήσουνα ένα μικρό πειραχτήρι, μια φατσούλα υπέροχη. Σε έβλεπα στο σχολείο και ήθελα να γελάσω, γιατί πάντα κάτι φαινόσουνα να σκαρώνεις, κάτι αστείο που δεν θα το μάθαινα, αλλά θα το χαιρόμουνα κι εγώ κι ας μην το ήξερες.
Και τώρα τι κάνουμε, ρε μεγάλε;
Πώς θα αντικρίσουμε τη μάνα σου, τον πατέρα σου, τα αδέρφια σου αύριο; Πώς θα σε συνοδέψουμε γαμπρό στα δεκάξι σου; Είναι πολύ νωρίς, ρε φίλε. Βιάστηκες...
Οι φίλοι σου, οι καθηγητές σου θα έρθουμε να σε ξεπροβοδίσουμε, θα προσπαθήσουμε να είμαστε δυνατοί, να σου πούμε το αντίο που σου αξίζει κι αν μπορείς να μας νιώσεις, αν μπορεί η ψυχούλα σου να νιώσει πόσο πόνο και πόση αγάπη παίρνει μαζί της, δώσε μας κουράγιο, στείλε μας δυνατή την ανάμνηση του γέλιου σου, κορόιδεψέ μας που τα έχουμε χάσει, φώναξέ μας: "Άντε ρε σεις, πλάκα σας κάνω, μη ψαρώνετε!"

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...