Λίγο πριν τον αγιασμό

Αρχίσαμε τα σχέδια επί χάρτου στο γραφείο, ακόμα δεν μπήκαμε στις τάξεις. Πού θα πάμε, τι θα δούμε, πώς θα κάνουμε αυτό, πώς το άλλο. Χαράξαμε με γρήγορες μολυβιές την πορεία της χρονιάς, όπως το σκιτσάκι που μου είχε κάνει ο Κίμωνας σε 5 λεπτά και δεν μου το υπέγραφε, αλλά το πήρα με το έτσι θέλω και το κορνίζωσα. Έτσι και σήμερα. Τις έβαλα σε κορνίζα τις "αποφάσεις", ας μην έχουν υπογραφές. Ξαφνικά το ΔΝΤ, οι περικοπές, η κρίση, έγιναν ξένο παραμύθι για μας, αφού ζήσαμε πρόσφατα το δικό μας αληθινό παραμύθι με τον κακό δράκο. Μπορεί φέτος να μην έχουμε θέρμανση, λεφτά για φωτοτυπικό χαρτί, λεφτά για μεταφορές μαθητών, αλλά αυτά δεν μας τρομάζουν. Σκεπτόμαστε ευφάνταστες χορηγίες, επιστροφές στο '50 με γαϊδουράκια και μολυβοκόντυλα, επικές αναβάσεις σε βουνά και καταβάσεις σε πλατείες και δρόμους. Παράλληλα, οργανώνουμε τις επισκέψεις, τα ταξίδια, το εργαστήριο καλλιτεχνικών, τακτοποιούμε και συμμαζεύουμε με πάθος νοικοκυράς του '50, τους χώρους, τα βιβλία, τα χαρτιά και τις καρτέλες.
Μόνο μια καρτέλα που βάλαμε στην άκρη, δεν μπορούμε ν' αντέξουμε.
Είναι ο ελέφαντας στο γραφείο, που ακόμα κι αν κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε πέφτουμε συνέχεια απάνω του, γιατί βρίσκεται παντού. Μέσα έξω...