Ο συνάδελφός μου ο πρωτοδιόριστος

Mετά από πολλά χρόνια αδιοριστίας κι αφού έχει υπηρετήσει ως ωρομίσθιος ή αναπληρωτής, συνήθως με λίγο... σπρωξιματάκι πολιτικό ή συνδικαλιστικό, ή αφού έχει δώσει εξετάσεις στον ΑΣΕΠ, κάποια στιγμή διορίζεται ο συνάδελφός μου.
Πηγαίνει, συνήθως, σε ένα μακρινό ή δυσπρόσιτο σχολείο, αφού λογικό είναι στα προσιτά να πηγαίνουν οι παλιοί και...διαθέτοντες μόρια.
Θα περίμενε κανείς να είναι ευτυχής που πέτυχε το στόχο του και να ριχτεί στη μάχη της παιδείας, ως μόνιμος πλέον, χωρίς το άγχος του διορισμού.
Το πρώτο πράγμα που κάνει, όμως, είναι να βρει τρόπο να μην πάει στο μακρινό σχολείο που διορίστηκε, αλλά να βάλει το...σπρωξιματάκι του να τον σπρώξει μέχρι το σπίτι του!
Κι όχι μόνο!
Γιατί να μην παίρνει και τα μόρια του δυσπρόσιτου σχολείου, ενώ θα είναι κοντά στο σπίτι του;
Πώς γίνεται αυτό;
Με λίγη περισσότερη...ώθηση.
Αρκεί να σε αποσπάσουν για ανάγκες της υπηρεσίας. Δηλαδή τι της έλειπε της κεντρικής υπηρεσίας, δίπλα στο σπίτι του συναδέλφου; Μα ο εν λόγω συνάδελφος, φυσικά. Τα κόκκινα χαλιά του στρώσανε, για να τους καλύψει τις ανάγκες.
Κι αυτή η μηχανή μπορεί να κρατήσει χρόνια. Να βρεθεί με εκατοντάδες μόρια ένας γλειψιματίας, που δεν πάτησε το πόδι του σε απομακρυσμένο σχολείο και να περάσει μπροστά στις μεταθέσεις για τη διεκδίκηση οργανικών θέσεων, από άλλους παλαίμαχους και ταλαίπωρους συναδέλφους του.
Δεν πιστεύω να φαντάζεστε ότι ο συνάδελφος αυτός δεν θα βρει τρόπο να πετύχει ευνοϊκή μεταχείριση σε όποιο σχολείο βρεθεί; Και θα νομίζει κιόλας πως τους κάνει χάρη που δεν του στέλνουν απλώς το μισθό στο σπίτι, αλλά πάει ο ίδιος και δουλεύει εκεί.
Στα σχολεία τα μακρινά και δυσπρόσιτα, όπως το δικό μας, υπάρχουν ένα σωρό τέτοια διορισμένα...φαντάσματα, που είναι στα μισθολογικά μητρώα, κάποιοι φροντίζουν να τους πληρώνουν, να τους φτιάχνουν τα χαρτιά τους, να τους μετράνε στα στατιστικά, χωρίς να τους έχουν δει ποτέ τους. Κάθε χρόνο, γονείς, μαθητές, υπηρετούντες καθηγητές, δήμαρχοι, διευθυντές, προϊστάμενοι, πασχίζουν να επανδρώσουν το έρμο το σχολείο και μόλις πουν δόξα τω θεώ, βλέποντας έναν καινούριο, φωνάζουν βόηθα παναγιά, μόλις τους αναγγείλει ότι πήρε απόσπαση.
Έχει γίνει πια τόση κατάχρηση, που και να έχει πραγματικό πρόβλημα ένας χριστιανός, τον θεωρούμε ένοχο μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Φέτος δε, παρατηρήθηκε και το φαινόμενο να έρθει ξανά συνάδελφος από την Αθήνα, όπου έχει μετατεθεί, με απόσπαση, προκειμένου να παίρνει τα μόρια του σχολείου, όσο θα είναι σε άδεια ανατροφής παιδιού. Θεμιτό και νομότυπο, αλλά τι χρωστάει κι αυτό το σχολείο να μαζεύει καθηγητές με τη γραφειοκρατία τους και να μην έχει έναν καθηγητή να διδάξει τους μαθητές;
Πραγματικά, γράφοντας αυτές τις γραμμές, νιώθω την ανάγκη να πω ότι αυτοί οι συνάδελφοι δεν είναι η πλειοψηφία του κλάδου. Ότι κι εδώ κι αλλού, τα σχολεία τα κρατάνε κάτι ωραίοι τύποι, που δεν καταδέχονται να γίνουν φαντάσματα σε βάρος ενός μικρού σχολειού, αλλά παλεύουν, δίνουν την ψυχή τους, για να καλύψουν κι αυτά που δεν οφείλουν τυπικά.
Δεν θέλω να αρχίσουμε τις προγραφές εναντίον αυτών των συναδέλφων. Δεν μου αρέσει η προσωποποίηση των προβλημάτων, ούτε οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Δεν θα σκαλίσω τις ζωές, τα προσωπικά δεδομένα, τα υπαρκτά ή ανύπαρκτα βάσανα.
Κάποτε όμως κάποιοι πρέπει να αναλογισθούν πού είναι το όριο του δικαιώματος και πού της κατάχρησής του. Πού είναι το όριο του δικαιώματος του καθηγητή να εξυπηρετηθεί ως εργαζόμενος και πού του μαθητή και του σχολείου να έχουν δασκάλους; Επίσης, πώς μπορούμε να διδάσκουμε αξίες και να συμμορφώνουμε σ' αυτές παιδαγωγικά τη νέα γενιά, όταν εμείς οι ίδιοι πράττουμε αναξιοκρατικά και πελατειακά;
Δεν είναι τυχαίο που δεν αναφέρθηκα στις προφανείς ευθύνες του κράτους και των συνδικαλιστών. Από αυτά τα δύο έχω απογοητευθεί βαθύτατα και δεν περιμένω τίποτα καλύτερο, παρά μόνο αν αλλάξουν ριζικά δομές και πρόσωπα.
Από το συνάδελφό μου όμως, περιμένω.