Tuesday, June 30, 2009

Καλό καλοκαίρι!


Η μπλογκογειτονιά μας αραίωσε, άλλοι έφυγαν, άλλοι φεύγουν, άλλοι ετοιμάζουν βαλίτσες. Σταματάει λοιπόν κι ο ανεμόμυλος τις γύρες του, πάει κι η γυριστρούλα στη φιλενάδα της τη θάλασσα, που την περίμενε τόσον καιρό κι έχουνε πολλά να πουν.
Όποιος έρθει σε κείνη τη γωνιά της φωτογραφίας, να την αναζητήσει.
Καλές διακοπές σε όλους και καλή αντάμωση!

Monday, June 29, 2009

Το βιβλίο ενός φίλου με υποδέχεται στο σπίτι μου


Αχ τι ωραία!
Να επιστρέφεις στο νησί σου με ανάμικτα συναισθήματα και αμιγή λαχτάρα να γίνεις ένα με το γαλάζιο νερό, και να βρίσκεις ένα δεματάκι!
Προσεκτικά τυλιγμένο, με ωραία γράμματα το όνομά σου, και ο αποστολέας ένας διαδικτυακός φίλος, που μόνο η γεωγραφική απόσταση συντηρεί τον επιθετικό του προσδιορισμό.
Ταξίδι χωρίς τέλος , ο τίτλος του βιβλίου που περιέχει το δέμα. Αυτή κι αν είναι μια υπόσχεση που μου χρειάζεται!
Στο εσώφυλλο η αφιέρωση. Α, αυτή η συγκίνηση όμως δεν μου χρειάζεται καθόλου!
Υπέροχα λόγια, θεραπευτικά για μια δασκάλα που ίσως στέρησε πολλά ταλέντα από τη λογοτεχνία, προσπαθώντας να προαγάγει τη συμμόρφωση προς τας υποδείξεις των παντός είδους εξεταστών.
Παίρνω το βιβλιαράκι στη δροσιά της αυλής και το φυλλομετρώ με υπόκρουση τριζονιών και ανυπόμονων γάτων για χάδια κι αγκαλιές.
Λόγια απλά και καθαρά, με "αντιποιητική" εντιμότητα, τόσο ταιριαστά στο δημιουργό τους, που θα τα αναγνώριζα και χωρίς την υπογραφή του.
Μου θύμισαν εκείνα τα τραγούδια της θετής μου πατρίδας, που έτσι αστόλιστα και λιτά ανοίγουν κύκλους και καρδιές.
Να ένα μικρό δείγμα γραφής:


Η ΝΩΧΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Με εξοργίζει
η τεμπελιά των λέξεων,

σε λίγο θα μας ζητάνε
και επίδομα νωχέλειας,
οι φυγόπονες!

Αναζητώ μερικές λέξεις
εργατικές,
προκομμένες, δουλευταρούδες,
να με βοηθήσουν

να δομήσω

ένα στοιχειώδες συναίσθημα,
μια υποτυπώδη ανέγερση
ανθεκτικών στίχων,

αξιοθαύμαστων,
έστω αξιοπρόσεκτων.

Αυτές απτόητες,

συνεχίζουν ν' απολαμβάνουν,
με εκνευριστική αδιαφορία,
εξωτικές διακοπές
στις πολυσέλιδες
των λεξικών ξαπλώστρες.


Δεν θα αποκαλύψω το όνομά σου, φίλε μου. Το αφήνω σε σένα αυτό. Θα σου πω μόνο ότι το δώρο σου με υποδέχτηκε υπέροχα, την πρώτη βραδιά μιας νέας εποχής.
Σ' ευχαριστώ.

Wednesday, June 24, 2009

Αποχαιρετώντας τους συναδέλφους μου


Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τους αποχαιρετισμούς. Από τότε που ο ναυτικός πατέρας μου ετοιμαζόταν για ταξίδι, κατέβαινε η βαλίτσα από το βόλτο μια βδομάδα πριν και άρχιζε ο θρήνος, ο αποχαιρετισμός υπήρξε η κορυφαία τραυματική εμπειρία της ζωής μου. Ήταν τόσο οδυνηρό, που ο δύστυχος προτίμησε μια φορά που τον έκλεισε ο καιρός να μείνει στο Γαύριο, παρά να ξαναγυρίσει στο σπίτι και να έχουμε παράταση αγώνα.
Έκτοτε, το βάζω στα πόδια κάθε φορά που πρέπει να αποχαιρετήσω. Τον αγαπημένο μου ξάδελφο που έφυγε για την Αμερική στα 18 μας, ένα αγόρι που έφυγε για Αυστραλία στη δευτέρα γυμνασίου, μαθητές που αγάπησα και δεν τους είπα ποια είναι η τελευταία φορά που τους βλέπω,έρωτες που δεν τους είπα ποτέ αντίο κατά πρόσωπο, συναδέλφους που μου ταίριαξαν όλα αυτά τα χρόνια και αγενώς απέφυγα να τους χαιρετήσω όταν έφευγαν, κι όταν οι ίδιοι το επιχειρούσαν, τους έλεγα: "Μα θα ξαναβρεθούμε, δεν είναι αυτή η τελευταία μέρα!"
Έτσι, επειδή η ιστορία θα επαναληφθεί για άλλη μια φορά αναπόδραστα, ας μοιραστώ μαζί σας έναν αποχαιρετισμό "κονσέρβα" στους συναδέλφους του σχολείου μου.

Την πρώτη μέρα γνώρισα τη Ν και τη Ρ. Τις βρήκα στο γραφείο, εκείνη την προτελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς, να κουβεντιάζουν φιλικά και αμέσως έγινα μέλος της μικρής παρέας. Αυτή η παρέα μεγάλωσε πολύ, λίγο αργότερα. Στην πορεία έφυγαν κάποιοι, ήρθαν κάποιοι άλλοι, ποτέ όμως δεν άλλαξε η αρχική εντύπωση, ποτέ δεν έπαψα να ανήκω στην παρέα, ποτέ, ακόμη κι όταν χρειάστηκε να διαφωνήσουμε, να συγκρουστούμε, δεν πάψαμε να είμαστε μαζί, χωρίς κλίκες, ομαδούλες και στεγανά. Πολλές φορές μου άρεσε να κάθομαι σε ένα γραφείο με θέα και να τους παρατηρώ όλους, χωρίς να συμμετέχω. Ήταν η ίδια αίσθηση που είχα ως παιδί, μέσα σε μια οικογενειακή συγκέντρωση: απόλυτη ασφάλεια, ζεστασιά, αγάπη, αποδοχή. Ένας κύκλος-αγκαλιά που σε περιέβαλλε χωρίς να σου ζητάει ούτε καν να είσαι στα κέφια σου ή να γίνεσαι η ψυχή της παρέας.
Εκεί μέσα υπήρχαν άνθρωποι να συζητήσεις ουσιαστικά, πάνω στα θέματα της ειδικότητάς σου, χωρίς σχολαστικισμούς, πάνω σε παιδαγωγικά θέματα, με παρεμβάσεις- μαθήματα στις συνεδριάσεις μας, άνθρωποι να διαφωνήσεις με την ψυχή σου για θέματα ιδεολογικά και πολιτικά, να ενημερωθείς ακόμα και για την οικονομία, την πολιτιστική κίνηση στην πόλη, τους αξιόλογους ταξιδιωτικούς προορισμούς.
Άνθρωποι να σου πούνε ανέκδοτα ξεκαρδιστικά,ανατρεπτικά, άσε που οι ίδιοι τα σοφίζονται αυτά τα ανέκδοτα.
Φίλοι να σε πειράξουν και να τους πειράξεις καλοπροαίρετα και χωρίς ανόητες παρεξηγήσεις.
Άνθρωποι να σε χορέψουν ωραίους μπάλους με κάθε ευκαιρία, να σε βοηθήσουν να χορέψεις χορούς δικούς τους, να σε ταΐσουν ωραία φαγητά και γλυκά, σε βαθμό επικίνδυνο για τη σιλουέτα σου.
Άνθρωποι που σε έβλεπαν και ήξεραν αν είσαι στενοχωρημένη, ακόμα κι αν εσύ ήθελες να το κρύβεις, άνθρωποι που μοιράστηκαν μαζί σου έγνοιες και προβλήματα, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Που δέχτηκαν και έδωσαν συμβουλές,που σου έδειξαν πόσο απλό είναι να ανοίγεις την καρδιά σου κι όχι μόνο να περιμένεις από τους άλλους να ανοιχτούν.
Συνεργάτες που δεν διεκδίκησαν από την αρχή κανένα κεκτημένο ως παλιοί, σε ρώτησαν απλά: "Τι μαθήματα θέλεις να πάρεις;", λες κι αυτό είναι η ρουτίνα στα σχολεία.
Συνάδελφοι να βασιστείς πάνω τους σε όποιες ευθύνες αναλαμβάνατε από κοινού, να εκπονήσετε ύλη εξεταστική και θέματα χωρίς την παραμικρή προστριβή, να συνεξετάσετε με αμοιβαία εμπιστοσύνη και υπευθυνότητα.
Δάσκαλοι με αληθινή αγάπη για τους μαθητές τους, πέρα από τις εύλογες διαφορές σε παιδαγωγικές θεωρήσεις και πρακτικές, που πασχίζουν να γίνουν αποτελεσματικοί, να βοηθήσουν παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, να αλληλοενημερωθούν για τις όποιες ιδιαιτερότητες των μαθητών και τα οικογενειακά ή προσωπικά τους προβλήματα.
Έχω ζήσει την οδυνηρή εμπειρία σε ένα μικρό μακρινό σχολείο, να είναι ένα παιδί στα κατάμαυρα ντυμένο σε μια τάξη, με πρόσφατη θλίψη από το πένθος της μάνας του και ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΕΞΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΕΠΙ ΕΝΑ ΤΡΙΜΗΝΟ! Τώρα, σε ένα τεράστιο σχολείο, με πάμπολλες περιπτώσεις παιδιών με πολλά και σοβαρά προβλήματα, τίποτε δεν μένει κρυφό και χωρίς να απασχολήσει όλους ανεξαιρέτως τους διδάσκοντες.
Έχω πάει κατά καιρούς σε σεμινάρια που συνοδεύτηκαν από άδειες για τους μετέχοντες κι όμως πολλοί από αυτούς επωφελούνταν για να πάνε για ψώνια ή καφέ, φροντίζοντας μόνο για την πολυπόθητη βεβαίωση παρακολούθησης. Εδώ, άνθρωποι μεγάλοι, με πολλές υποχρεώσεις έχουν...συλληφθεί να συμμετέχουν ακόμη και πληρώνοντας σε διάφορα σεμινάρια! Κι όχι μόνο. Πολλές φορές παρακολουθήσαμε παρέα ένα σωρό ενδιαφέρουσες επιμορφωτικές δραστηριότητες, άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένες με τη δουλειά μας, εκτός ωραρίου εργασίας.
Θα μπορούσα να εξαντληθώ γράφοντας τους λόγους που με πονάει τόσο πολύ αυτός ο αποχαιρετισμός και να εξαντλήσω και εσάς, αλλά θα κλείσω λέγοντας πως το πρώτο πράγμα που άκουσα από τους μαθητές αυτού του σχολείου, την πρώτη μέρα, στο πρώτο μάθημα, ήταν ότι από το σχολείο τους λείπουν πολλά, αλλά έχουν πολύ καλούς δασκάλους. Αυτό το επιβεβαιώνουν κάθε χρόνο οι επισκέψεις των παλιών μας μαθητών και οι αγκαλιές και τα χαμόγελα που τους υποδέχονται από τους δασκάλους τους, αλλά και οι τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο και τη γειτονιά, που μόνο τυπικές δεν είναι.
Θέλω λοιπόν εδώ να πω το μόνο αντίο που αντέχω, εξ αποστάσεως, να τους πω ευχαριστώ που μου έδωσαν την πιο θετική εμπειρία της σταδιοδρομίας μου, που με δίδαξαν τα πιο χρήσιμα μαθήματα παιδαγωγικού ήθους,επιστημονικής επάρκειας, επαγγελματικής συνέπειας και ανθρωπιάς που έχω λάβει ποτέ, από τόσους πολλούς, σε τέτοια διάρκεια χρόνου,με τέτοια σταθερή ποιότητα.
Να τους διαβεβαιώσω ότι δεν θα χαθούμε, ότι δεν θα πάψουν να με στηρίζουν και να με εμπνέουν κι ότι με...επιστρέφουν στο νησί μου καλύτερη συνάδελφο, αποτελεσματικότερη καθηγήτρια και προπαντός ένα πιο γεμάτο από αγάπη και κατανόηση άνθρωπο.

Tuesday, June 16, 2009

Προς την Επιτροπή Μπαμπινιώτη

Οι περισσότερες προτάσεις της επιτροπής Μπαμπινιώτη είναι θετικές, αν και ορισμένες χρειάζονται περισσότερες διευκρινίσεις. Ολοήμερο σχολείο, αξιολόγηση, κίνητρα για παραμεθόριες περιοχές, στοχευμένη αντιμετώπιση μαθητικής διαρροής, ζώνη πολιτισμού, υποχρεωτική επιμόρφωση, αλλαγή στον τρόπο κατάρτισης των καθηγητικών σχολών.
Αυτή όμως η φιλόδοξη εξαγγελία για μείωση της φροντιστηριακής δαπάνης των οικογενειών, πώς συνδυάζεται με τις εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, που θα γίνονται και στα 3 χρόνια του Λυκείου;
Πώς μπορείτε να λέτε, κύριοι, ότι θέλετε οι μαθητές να αγαπήσουν το σχολείο, που τώρα μισούν ως εξετασιοκεντρικό, όταν εσείς παρατείνετε αυτή τη λειτουργία του για 2 ακόμη χρόνια;
Και αυτό το ότι θα μετρήσει η προφορική βαθμολογία, έστω και αλγοριθμικά, ξέρετε με τι μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει σε αύξηση της παραπαιδείας, της εντός των τειχών; Ακόμα και στα δευτερεύοντα μαθήματα θα ψαρεύουν ιδιαίτερα. Ναι, κύριοι, δεν ζούμε σε αγγελικό κόσμο και δεν είναι ούτε οι εκπαιδευτικοί άγγελοι. Γι' αυτό μέχρι να εξυγιανθεί ο τρόπος διδασκαλίας, η κατάρτιση, η εποπτεία του εκπαιδευτικού έργου και η αξιολόγηση των αξιολογητών, μην αφήσετε πάλι το μέλλον των παιδιών αυτής της χώρας έρμαιο σε ένα ακόμη ψυχοφθόρο εκπαιδευτικό σύστημα.
Κύριε Μπαμπινιώτη, ταρακουνήστε μας και εμάς και όλο το σύστημα και όλη την υπνώττουσα κοινωνία μας, αλλά αφήστε τα παιδιά έξω από το σέικερ, τα έχουμε ήδη διαλύσει!

Saturday, June 6, 2009

Μάθημα ζωής και θανάτου

Είχα φτάσει στο Μέγαρο Μουσικής 2 ώρες περίπου πριν από τη διάλεξη. Η ουρά ξεκίναγε από τα βάθη του Μεγάρου και κόντευε να φτάσει... στην προηγούμενη στάση του μετρό. Και μια ουρά με πάχος μικρής παρέας! Ετοιμάστηκα να φύγω, καλός ο Γιάλομ, έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του, μου αρέσει η σκέψη, ο λόγος και η γραφή του, αλλά ούτε ο νέος μεσσίας να ήταν δεν θα έμενα τόσες ώρες όρθια για χάρη του. Μπροστά μου ένα ταξί αποβιβάζει μια ανάπηρη κυρία. Τη βοηθάω να βγει και, μπαίνοντας στο ταξί της, τη βλέπω να πηγαίνει προς την ουρά,βαδίζοντας με μεγάλη δυσκολία. "Φαντάζομαι ότι θα την αφήσουν να προηγηθεί" λέω φωναχτά τη σκέψη μου και ο ταξιτζής επωφελείται για να του λύσω την απορία, τι θέλουν όλοι αυτοί εδώ. Θα μιλήσει ένας διάσημος συγγραφέας και ψυχίατρος με θέμα το φόβο του θανάτου ή μάλλον... το πώς να αντιμετωπίζεις το φόβο του θανάτου...

Μερικές φορές η σκέψη μας αγκιστρώνεται απελπισμένα από οτιδήποτε θα την πάρει μακριά έστω και για λίγο από μια αναπόδραστη πραγματικότητα. Για μένα η κυρία αυτή ήταν το όχημα της φυγής σε μια από τις πιο δύσκολες νύχτες της ζωής μου. Η ελπίδα που την κράτησε όρθια εκεί που εγώ το έβαλα στα πόδια έντρομη. Ποια ήταν άραγε η δική της ανάγνωση στον Κήπο του Επίκουρου, από πού άντλησε παρηγορία και δύναμη; Τι είχε μέσα του ο Κήπος για κείνη;
Για μένα;
Τι αξία έχουν για μένα αυτές οι καλογραμμένες εφαρμογές φιλοσοφικών και ψυχολογικών θεωριών, συνδυασμένες με την πείρα ζωής και εργασίας ενός καλού ψυχιάτρου;
Να ζεις την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία. Να ζεις, όπως ακριβώς θα ζούσες, αν ήξερες ότι δεν σου μένει παρά πολύ λίγος χρόνος, κάνοντας ακριβώς αυτό που αγαπάς, αυτό που σε κάνει να ξεχνάς και χρόνο και θάνατο. Μερικοί δεν το ξέρουν αυτό ή μάλλον το ξεχνάνε μέσα στο βιοπορισμό, στους καταναγκασμούς που μας επιβάλλει ο έξω και ο μέσα μας κόσμος, ο αλλότριος. Ο άνθρωπος που ήταν πεσμένος άψυχος στο χωράφι του εκείνη τη δύσκολη νύχτα, το ήξερε πολύ καλά κι ας μην είχε διαβάσει ούτε Γιάλομ ούτε Επίκουρο. Πέρασε θάλασσες μακρινές, μπαρκάρισε σε βαπόρια πολλά, βγήκε σε ξένες στεριές, έζησε χρόνια μετανάστης στη σύγχρονη γη της επαγγελίας και μόλις απαλλάχθηκε από όλα αυτά τα καταναγκαστικά, γύρισε στο μόνο πράγμα που αγαπούσε, όπως όλοι οι συντοπίτες του. Στη γη του. Καμάρι του οι περιποιημένοι κήποι, οι αμασιές με τα διάφορα ζαρζαβατικά, οι νυχτοί οι φρεσκοποτισμένοι, οι άλωνες οι γεμάτες καρπό, τα κελιά τα καθαρά και φιλόξενα για ζώα και γεννήματα, το κονάκι του δροσερό και ασπρισμένο, η χαμολάκα ξέχειλη νερό και τα καινούρια δεντράκια πατρικά προφυλαγμένα με πλέγματα. Στα χέρια του η πρώτη πατάτα δεν πρόλαβε να γίνει υπόσχεση καλής σοδειάς, στο κελί το τελευταίο δεμάτι άχυρα δεν πρόλαβε να δεθεί με το σκοινί. Οι δουλειές που έμειναν στη μέση μας πέρασαν κι εμάς γλυκά και ήσυχα στην ανάπαυση πάνω στη γη, μέσα στη γη. Σαν να μας δίδαξες, θείε, πως δεν χρειαζόμαστε φιλοσόφους και μάγους της ψυχής για να μάθουμε να πεθαίνουμε. Αρκεί να ζούμε κοντά με τη γη και την ψυχή μας. Αρκεί να μάθουμε να ζούμε.

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...