Sunday, March 27, 2022

Η Μαριάννα μας


 Η Μαριάννα μας ήρθε στην τάξη μια χρονιά προς το τέλος της χούντας, 73-74. Μέχρι τότε, οι καθηγητές ήταν αυστηροί, απρόσιτοι και μας προκαλούσαν φόβο, όσο καλά κι αν έκαναν τη δουλειά τους μερικοί από αυτούς. Εκείνη ήταν αλλιώς. Γελαστή, όμορφη, με χιούμορ, ένα κορίτσι, πολύ κοντά στην ηλικία μας, από ένα χωριό της περιοχής Κορθίου, πρώτη φορά στα εκπαιδευτικά χρονικά. Δεν την άφηναν να κάνει τα "δύσκολα" μαθήματα σε μας τους μεγάλους, μόνο ιστορία μας έκανε. Ίσως από τότε αγάπησα την ιστορία πιο πολύ από όλα τα φιλολογικά μαθήματα. Ζηλεύαμε τους πιο μικρούς που τους έκανε ομηρικά έπη. Ακόμα και οι πιο ..."πέρα βρέχει" λένε πόσο συναρπαστική φιλόλογος ήταν. Αυτό όμως που μας κέρδισε όλους για πάντα ήταν ο χαρακτήρας της. Ο τρόπος της να δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον στον καθένα από μας, η ευγένειά της, η απλότητα και η έλλειψη έπαρσης σε μια εποχή και σε ένα περιβάλλον που ο δάσκαλος και ο καθηγητής είχαν απήχηση και εξουσία.
Δεν είναι τυχαίο που μου έμεινε πιο πολύ στη μνήμη αγκαλιά με το Γιώργο της, ερωτευμένη, ευτυχισμένη. Σπάνια εικόνα για ένα παιδί που μεγάλωσε σε ένα σχολείο φοβικό και κλειστό στη χαρά της ζωής.

Δυστυχώς, δεν βρεθήκαμε ποτέ στο ίδιο σχολείο ως συνάδελφοι, έφυγε από την Άνδρο λίγο πριν έρθω, αλλά νιώθαμε  την ίδια χαρά όταν συναντιόμασταν, το ίδιο δέσιμο. Ήταν πάντα ενθαρρυντική και υποστηρικτική, με τον καλό της λόγο και το καμάρι για τα "δικά της παιδιά".

Όταν αρρώστησε, βγήκε και η άλλη της πλευρά, το γλυκό αυτό και ευαίσθητο πλάσμα στάθηκε με γενναιότητα απέναντι στην αρρώστια, μίλαγε γι' αυτήν σαν να μας καθησύχαζε, σαν να μας έδειχνε κι εδώ ένα μάθημα ζωής το πιο μεγάλο ίσως.

Η πρόωρη απώλειά της έπεσε σαν βαριά σκιά στον τόπο μας, στον τόπο της, το αγαπημένο της Κορθάκι. 

Η Μαριάννα μας όμως θα μείνει για πάντα δική μας, στη μνήμη μας, όπως όλοι εκείνοι που έπραξαν το καλό για τόσους πολλούς.

Thursday, March 24, 2022

Η Αλίκη από τα Γιάννενα

 Αρχές της δεκαετίας του '80 φοιτήτρια στου Ζωγράφου, είχα μια γειτόνισσα. Την έλεγαν Αλίκη, ζούσε με τον άντρα της και το κοριτσάκι της, την Ανθή, στο διπλανό διαμέρισμα, στην αυλή μιας διώροφης μονοκατοικίας. Είναι από τα πρόσωπα που δεν σβήνουν στο πέρασμα του χρόνου, όσο λίγο κι αν τα έζησες. Η Αλίκη έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη μου, με τα γυαλάκια της, τα πλούσια κατσαρά μαλλιά της, το χιούμορ και την καλοσύνη της. Μέσα έξω η μία στο σπίτι της άλλης, καφεδάκια, συζητήσεις, ανοιχτές πόρτες, ανοιχτές καρδιές. Ο άντρας της ο Αντώνης, μπασίστας, ο πιο ενδιαφέρων συνομιλητής που είχα γνωρίσει μέχρι τότε, σε μια εποχή με πολλά κουτάκια στη σκέψη, με βοήθησε να ξεκλειδώσω πολλά από αυτά, γι'αυτό με τον αδελφό μου, τον λέγαμε (και τον λέμε ακόμα) φιλόσοφο. Το σπίτι τους, ο τρόπος ζωής τους, με μουσική, ωραίες παρέες, ξενύχτια, ήταν για μένα, το χωριατάκι, που μόλις είχε έρθει από το νησί του, μια όαση ελευθερίας και ομορφιάς. Μια νύχτα, στη γιορτή του Αντώνη, η Αλίκη, που είχε πολύ ωραία φωνή, μας τραγούδησε ένα ηπειρώτικο μοιρολόι, τη Μαργιόλα.  Το μόνο που ήξερα για τα δημοτικά τραγούδια τότε, μεγαλωμένη με βιολιά νησιώτικα, ήταν ότι τα κλαρίνα ήταν "βλάχικα" και μας τα τάιζε η Χούντα με το ζόρι πρωί βράδυ. Αυτό όμως με συγκλόνισε. Με έκανε να ψάξω να βρω κι άλλα, να μυηθώ στην ηπειρώτικη μουσική και λίγα χρόνια αργότερα να πέσω πάνω στον γνωστό Ηπειρώτη με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η Αλίκη έφυγε τότε από του Ζωγράφου, χαθήκαμε, ξανανταμώσαμε μια φορά μετά από χρόνια και χαθήκαμε για πάντα μετά.

Για πάντα, γιατί έμαθα από την κόρη της πως δεν είναι πια εδώ. Αυτό το κείμενο είναι το δικό μου αντίο σε έναν ωραίο άνθρωπο που πέρασε από τη ζωή μου και την ομόρφυνε.

Καλό της ταξίδι.

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...