Γιατί δεν απήργησα

Πάει καιρός, συνάδελφοι, που φωνάζω στις συνελεύσεις μας πως η μόνη "παράταξη" που με εκπροσωπεί στον κλάδο είναι αυτή των απεργοσπαστών, αμέτοχων, αποστασιοποιημένων συναδέλφων μου. Πάει καιρός που κάθε απεργία είναι ακόμα πιο ατελέσφορη από τις προηγούμενες, κάθε διεκδίκηση ακόμα πιο παρωχημένη και ουτοπική. Φτάσαμε στο σημείο που όχι μόνο δεν ανησυχεί κανένας, όταν απεργούμε, αλλά μας "παρακαλάνε" μέσω των συνδικαλιστών μας να δώσουμε το "κατιτίς" μας από τον μισθό μας απεργώντας, για να έχει λίγα λεφτά το κράτος να πληρώσει δώρα και συντάξεις, πάσχα και χριστούγεννα. Κάθε τόσο και ένα κεκτημένο χάνεται και ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι ακόμα κι αν απεργούσαμε όλη τη χρονιά, μέσα στις εξετάσεις, ακόμα κι αν υποβάλαμε ομαδικά τις παραιτήσεις μας, κανείς δεν θα θορυβούταν ούτε η όποια κυβέρνηση, ούτε η κοινωνία, οι...πελάτες μας. Στρατιές αδιόριστων συναδέλφων μας,που οργώνουν την Ελλάδα για 300 ευρώ, θα έσπευδαν να μας αντικαταστήσουν και αμισθί, προκειμένου να διοριστούν. Παράλληλα, οι πολίτες αυτής της χώρας που πληρώνουν δις στην παραπαιδεία, για να μάθουν στα παιδιά τους αυτά που δεν τους μαθαίνει το δημόσιο σχολείο, καθόλου πρόθυμοι δεν είναι να μας πληρώσουν περισσότερο μέσω της φορολογίας τους, για να συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε κι εκείνοι να συνεχίσουν να ματώνουν οικονομικά, για να μάθουν γράμματα στα παιδιά τους.
Και εμείς επιμένουμε με τα ίδια εδώ και τριάντα χρόνια αιτήματα, με το κοινωνικό προφίλ του έντιμου και πένητα δασκάλου, που η πολιτεία του χρωστά ανταμοιβή για την προσφορά του.
Τώρα όμως το έργο άλλαξε, φτάσαμε ως κράτος ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Αυτό το μαγαζί που μας πληρώνει- όχι οι τραπεζίτες, ούτε τα μονοπώλια- χρεοκοπεί, είναι με την πλάτη στον τοίχο και εμείς ζητάμε αυξήσεις! Να τα πάρει από τους τραπεζίτες, από τους κλέφτες, από το θεό τον ίδιο και να μας τα δώσει. Να γίνει αύριο σοσιαλισμός να δημεύσουμε κεφάλαιο και ιδιωτικές περιουσίες, για να χρηματοδοτήσουμε τις αυξήσεις μας. Πανεύκολο.
Και δεν συνειδητοποιούμε ότι ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος, και τώρα δεν έχουμε, για να αναδιανεμηθεί ο πλούτος χρειάζεται χρόνος, νόμοι, μηχανισμοί είσπραξης,παραγωγικότητα,πολιτική βούληση, δεν μπορούμε απλώς να βάλουμε το χέρι σε ξένο κορβανά και να κάνουμε αναλήψεις!
Είναι φανερό ότι αυτή η οικονομική κρίση είναι μια καλή αφορμή να βρεθούν οι εργαζόμενοι σε δυσμενέστερη θέση,να πέσει το κόστος εργασίας, να κερδοσκοπήσει το κεφάλαιο περισσότερο. Αυτό όμως δεν αντιμετωπίζεται με συντεχνιακές διεκδικήσεις εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Οι γονείς των μαθητών μας που δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι αντιμετωπίζουν την ανεργία και τη φτώχεια πολύ περισσότερο από μας και δεν ενθουσιάζονται καθόλου με την ιδέα ότι εμείς διεκδικούμε αυξήσεις, τη στιγμή που οι ίδιοι διεκδικούν την επιβίωσή τους. Άλλωστε οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως σ' αυτή την οδυνηρή συγκυρία ο λαός σε συντριπτική πλειοψηφία στηρίζει τις επιλογές της κυβέρνησης. Παραπλανημένοι από την προπαγάνδα είναι όλοι και μόνο εμείς γνωρίζουμε την αλήθεια;
Πολλοί συνάδελφοι τα βλέπουν όλα αυτά και λένε,μα δεν θα αντιδράσουμε καθόλου; Θα μας τα πάρουν όλα και δεν θα κουνηθούμε; Θα σκύψουμε το σβέρκο να μας σφάξουν;
Δεν έχουν καταλάβει ότι αυτή τη στιγμή η "αντίδρασή" μας είναι σκέτη εικονική πραγματικότητα, κανείς δεν ασχολείται, κανένας δεν πιέζεται από αυτήν.
Και η αξιοπρέπειά μας ως δασκάλων, ως πολιτών;
Ωραίο ερώτημα!
Αυτή λοιπόν θα ανακτηθεί, για μένα, μόνο αν αντιδράσουμε με πραγματική αλληλεγγύη προς την κοινωνία, με σεβασμό για τους μαθητές μας και τις οικογένειές τους, με επίγνωση του ρόλου μας, πέρα από κεκτημένα και...πεπατημένες τακτικές.
Φαντασία, υπέρβαση, ευρηματικότητα, χρειαζόμαστε. Κοινώς, να κάτσουμε ως κλάδος να επεξεργαστούμε ιδέες και λύσεις έξω από τα ειωθότα,ανάλογες με τον επιστημονικό και παιδαγωγικό μας εξοπλισμό και αντάξιές του, για να ξεφύγουμε από αυτό το φαύλο κύκλο της αναποτελεσματικής και αδιέξοδης αντίδρασης.
Μια ιδέα (θα μπορούσαν να βρεθούν χίλιες καλύτερες, αν αποφασίζαμε να ξεφύγουμε από τα "αιτήματα"): Να φτιάξουμε για μια βδομάδα, κι ενώ θα απεργούμε, το σχολείο που ονειρευόμαστε και να το δείξουμε στην κοινωνία. Να, τι μπορούμε να κάνουμε. Να, τι δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε. Να, τι μπορούμε να κάνουμε, χωρίς την ασφυκτική γραφειοκρατική αγκαλιά του κράτους. Πώς μπορούμε πραγματικά να ασχοληθούμε με τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των μαθητών μας; Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από τη διδακτέα και να πάμε σε αυτό που αξίζει να διδαχθεί; Πώς να ανοίξουμε τις κλειστές πόρτες μας, στην τέχνη, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, στην επιστήμη, στη σκέψη;
Μπορούμε να κάνουμε την κοινωνία να θέλει να πληρώσει ένα σχολείο κυψέλη γνώσης και μόρφωσης; Να θέλει να αγωνιστεί μαζί μας για ένα τέτοιο σχολείο;
Ξέρουμε; Μπορούμε; Θέλουμε;
Τότε μόνο μπορούμε να ζητήσουμε και να λάβουμε, ακόμα και στις χειρότερες οικονομικές συνθήκες. Γιατί μόνο τότε θα πειστεί η κοινωνία πως είμαστε το όχημα για να μην υπάρχουν αυτές οι συνθήκες στο μέλλον. Μόνο τότε θα διεκδικούμε χρήματα ως δάσκαλοι και όχι ως δημόσιοι υπάλληλοι.
Είμαι σίγουρη, συνάδελφοι, πως θα βρείτε πολλοί από σας ηττοπαθή και ουτοπιστική συγχρόνως τη στάση μου, όμως αν στ' αλήθεια αποφασίζαμε να ξυπνήσουμε τον κοιμισμένο γίγαντα της εκπαίδευσης, τους άξιους και εμπνευσμένους δασκάλους,που περνούν απαρατήρητοι δίπλα στο θόρυβο των φωνασκούντων, αν τους δίναμε βήμα και ρόλο στη χάραξη συνδικαλιστικής και εκπαιδευτικής πορείας, θα βλέπαμε να ανθίζει δίπλα στην ξύλινη και άγονη συνδικαλιστική και κομματική γλώσσα, ο πραγματικός λόγος της παιδείας που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. (Δεν είναι τυχαίο που μια Στέλλα Πρωτονοταρίου ταρακούνησε τα λιμνάζοντα ύδατα της εκπαίδευσης όσο 20 χρόνια συνδικαλιστικοί αγώνες και βρέθηκε να πολεμάει σε ένα μετερίζι- terra incognita- για τα "αιτήματα" του κλάδου μας.)
Εμπρός λοιπόν στο δρόμο που χάραξε η Στέλλα Πρωτονοταρίου. Κάθε άλλη οδός είναι οπισθοδρόμηση.