Τα ζιμπούλια ήταν πάντα το πιο περιζήτητο αγριολούλουδο. Ποτέ δεν ήταν άφθονα, ούτε κράταγαν πολύ. Όποιος προλάβαινε τα έκοβε και οι άλλοι έμεναν με τον καημό. Κάποτε ένας σκέφθηκε να τα κόβουμε με τη σειρά. Μια βδομάδα ο ένας, μια ο άλλος. Κάποιος- Ποιος; Όχι εγώ, πάντως- πήγε εκτός σειράς και τα έκοψε. Έφυγε λίγο νωρίτερα από το σχολείο και όταν φτάσαμε στις ζιμπουλιές, είχε πετάξει το πουλάκι. Πόσο βαριά το είχα πάρει! Κι ας μην ήταν η δική μου η σειρά να τα κόψω. Μα, να πατήσει τη συμφωνία; Πώς τον είχαμε τιμωρήσει; Δεν θυμάμαι να είχαμε κάνει και τίποτα. Σαν να το περιμέναμε πως κάποιος θα τόλμαγε να παραβιάσει τη συμφωνία, σαν να ξέραμε ήδη παιδιά- πράματα πως οι συμφωνίες είναι για όσους μπορούν να αντιστέκονται σε αρώματα και χρώματα και τρυφερούς μίσχους. Σαν να ξέραμε πως δυο λογιών ανθρώποι υπάρχουνε, αυτοί που αντλούν χαρά πηγαίνοντας με τους άλλους, με τους κανόνες και τις συμφωνίες κι οι άλλοι οι ανένταχτοι, που χαίρονται την ανυπακοή και τη ζαβολιά. Δεν θυμάμαι να ζήλευα τόσο τα ζιμπούλια όσο αυτή την αποκοτιά που δεν μπορούσα ποτέ να έχω.
Προχθές που βρήκα μια ζιμπουλιά γεμάτη, καθώς έκοβα, μια μικρή ενοχή από πολύ παλιά μπλέχτηκε με το μεθυστικό άρωμα: "Είναι άραγε η σειρά μου;"
23 comments:
Τι γλυκά κι απλά που το είπες
άμα δεν το γράφει η ούγια
με την ζήλεια θα μένεις..
όσο κι αν αυτά με την αθώα και λατρεμένη μυρωδιά τους
σε σπρώχνουν ν'αμαρτήσεις
Στις Κρεμμύδες τα κοψες;;;;
Αχ, βρε γυριστρούλι μεθυσμενάκι της ιδέας....
ΡΕ ΤΑΣΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΑΠΟΔΑ ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΟ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟ ΚΟΡΘΙ. ΤΑΣΙΑ ΤΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ ΝΗΣΙΑ[ΑΙΓΙΝΑ] ΤΑ ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΕ ΣΤΑ [ ΦΤΟΥ, ΦΤΟΥ]ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ. ΑΜΑΝ ΑΥΤΗ Η ΤΣΙΓΓΟΥΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΔΡΙΩΤΩΝ ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΗΣ, ΣΚΩΤΖΕΖΟΙ, ΧΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΙΩΤΕΣ. ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΤΟΝ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗ ΤΩΝ ΨΑΡΙΩΝ ΜΟΥ.
Άσ' τους να λένε. Εμείς σε αγαπάμε για αυτήν την ευαισθησία σου. Να τη δείχνεςι πιο συχνά. Αυτά τα θέματα γίνονται και ποίηση.
ξωτικό,
καιρός να το αποδεχτούμε και να απολαμβάνουμε έστω και με λίγη ενοχή τα αρώματα, ποτέ δεν ξέρεις αν τελικά είναι η σειρά μας...
σγουρό,
πού το πας εσύ, καλό μου;
Οι Κρεμμύδες περιμένουν εσένα να τις...τρυγήσεις, λέει...
μεριλού,
μεθυσμενάκι τι ωραία λέξη, θα την πάρω, ευχαριστώ!
Μήτσο, εντάξει...
Να μου φέρνεις ζιμπούλια άμα πάω πρώτη κι εγώ- πέθανε εσύ- και θα σου φέρνω το κατιτίς μου...
Χαχαχα! Πρωί πρωί, βρε συ, δεν θυμάμαι να σου μιλάω ποτέ και να μην γελάω και με το γράψιμο το ίδιο είναι!
Ο ψαράς σε καλημερίζει επίσης.
θερσίτη μου,
αμοιβαία η αγάπη.
Καλή σου μέρα.
Γυριστρούλα η ενοχή δεν έχει σειρά, οπότε η ερώτηση σου ήταν περιττή. Αν πάντως απολαμβάνουμε κάτι, χαλάλι η αμαρτία.
αααα Ndn καλό μου παιδί, εδώ μιλάει η διαφορά γενεών: η απόλαυση είναι συνάρτηση της...αμαρτίας, ενώ για σας η...αμαρτία είναι ένας φτωχός συγγενής της απόλαυσης. Σας καλ(κ)ομάθαμε...
Το ζουμπουλοκόπτειν εστί φιλοσοφείν?
Η σειρά σου είναι,μην το σκέφτεσαι Γυριστρούλα μου.
Για τέτοια αρώματα αξίζουν όλες οι ζαβολιές του κόσμου.
"Ενα φιλάκι δεν είναι κρίμα,μην το ζαλίζεις με τόσες ιδέες" Λέει ο Αργύρης Μπακιρτζής. Οπου φιλάκι γράψε ζουμπούλι, όπου ιδέες αυτές τις μικρές παιδιάστικες ενοχές.
(Αν δε μοιάσει το βαφτιστήρι της νονάς σε ποιόν θα μοιάσει?)Καλημέρα
Τι να κάνουμε, Γιώργο μου; Άλλοι κόπτουν άνθη΄και φιλοσοφούν κι άλλοι ψαρεύουν γοργόνες και γίνονται διάσημοι. Ο καθείς και τα όπλα του.
Εύα μου, αν δεν πληρώσεις με λίγες ενοχές αρώματα δεν θα λάβεις, έτσι;
Όλα έχουν το τίμημά τους...το έχω καταλάβει.
Καλημέρα, βραχονησιδάκι,
όλα κλεμμένα είναι, καλό μου, και τα ζιμπουλάκια και οι μυρωδιές. "Σκάσε και κόβε, φιλιοσάκι"
Να επιπλήξω το φιλόλογο Θερσίτη, ο οποίος διαπιστώνει ότι "αυτά τα θέματα γίνονται και ποίηση", αγνοώντας ότι ΕΓΙΝΑΝ ποίηση στο κειμενάκι με τίτλο: "Το άρωμα της ενοχής" - από τον τίτλο ξεκινάει το ποίημα ούτως ή άλλως.
Όπου να'ναι θα συστήσουν και κανένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής, εκεί στο Κόρθι, να πάμε οι φτωχοπρόδρομοι, να ξεστραβωθούμε...
( Τι ωραίο, αλήθεια, κείμενο, Τασία!)
Και οι κανόνες χρειάζονται και οι ζαβολιές :) εξαρτάται από το κίνητρο... κι η ευωδιά των ζουμπουλιών είναι ακαταμάχητη η άτιμη, άσε που μπορεί να ήταν κάποιος ερωτοχτυπημένος... τον συγχωρούμε τότε, δεν τον συγχωρούμε; :)
Ε ε, διονύση, τόσον καιρό εκεί στο τελευταίο θρανίο, κρυμμένη για να μη με σηκώνει ο...κύριος στο μάθημα,κάτι έμαθα κι εγώ από την παράδοση.
Αχ, να ερχόσασταν...
λορελάη;
Τον συγχωρούμε είπες.
Ως ποιήτρια, ως δικηγόρος, ως φίλη το λες αυτό τώρα;
Όχι, για να ξέρω τα περιθώριά μου...
τα περιθώρια τα έχεις για πρόσχημα εσύ κορίτσι μου, στην πραγματικότητα είσαι εκτός ορίων..:))
(αύριο θα διαβάσω τη σημερινή σου ανάρτηση. τώρα πρέπει να πάω επειγόντως για ύπνο.δύσκολη η σηεμρινή μέρα, δύσκολη και η αυριανή..)
φιλιά!
Post a Comment