Το παραμύθι που δεν το πιστεύουνε

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε κείνον που του αρέσουν τα παραμύθια μου

Αυτό το παραμύθι δεν το πιστεύουνε, γιατί είναι το πιο αληθινό απ'όλα. Δεν παραπονιέται όμως, γιατί ξέρει ότι είναι το μόνο μέρος που μπορεί να κρύψει την αλήθεια να μην τη λερώσουν με ψέματα.
Πώς αρχίζει; Μα φυσικά όπως όλα τα άλλα:
Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε μια όμορφη χωριατοπούλα ροδομάγουλη και σερπετή, που ήθελε να βρει το βασιλόπουλό της να παντρευτεί. Κι επειδή στο μικρό της χωριό δεν είχε βασιλόπουλα ούτε για δείγμα, είπε να πάει σε μια μεγάλη εκκλησιά να παρακαλέσει την παναγιά να της στείλει ένα βασιλόπουλο από τα βρισκούμενα, να την κάνει κυρά κι αρχόντισσα.Η παναγιά έψαξε, αλλά βασιλόπουλο δεν είχε και της έστειλε έναν σοφό δικαστή. Ο δικαστής, την είδε και την αγάπησε πριν προλάβει να βγει καλά καλά από την εκκλησία και την παντρεύτηκε με δόξες και τιμές.
Από μια τέτοια ευλογημένη ένωση δεν θα μπορούσε παρά να γεννηθεί ένα ξεχωριστό παιδί.
Ένα παιδί που κληρονόμησε τη σοφία και τη γνώση του πατέρα, αλλά κι όλα τα δώρα του μικρού χωριού της μάνας. Θεόρατους καλόκαρδους συγγενείς, σπίτια σκιερά στα καλοκαιρινά μεσημέρια, χαρούμενα γέλια όμορφων γυναικών και κοριτσιών στην αυλή, καρπούς της γης και γάλα άφθονο που του έδιναν να το πίνει για να γίνει δυνατό και γενναίο παλικάρι.
Και μόλις έγινε έτσι όπως τον ήθελαν, ήσυχος δεν κάθισε ποτέ. Ταξίδεψε πολύ και γνώρισε σοφούς ανθρώπους και όμορφες χώρες. Αγάπησε τα έργα των ανθρώπων και τις γλώσσες τους, γέμισε την ψυχή του με τόση ομορφιά και τόση γνώση, που δεν ήξερε τι να τα κάνει. Τότε τον βρήκε ο έρωτας και ήταν το πιο μεγάλο και το πιο μακρινό του ταξίδι. Χάθηκε στους δρόμους του, έστησε το σπιτικό του στην αγκαλιά του, και πορεύονταν ευτυχισμένος άνθρωπος με τη φαμίλια του και το έχει του.
Και τώρα ήρθε η ώρα για το ζήσανε αυτοί καλά;
Αμ' δε! Ξανά μανά απ' την αρχή, κόκκινη κλωστή δεμένη...γιατί ξανάρχισε το παραμύθι ή μάλλον δεν τέλειωσε ποτέ.
Μια μέρα που ο γιος του δικαστή είχε πάει στη δουλειά του, ήρθε και τον βρήκε ένας λαός κατατρεγμένος, ένας λαός χωρίς πατρίδα, χωρίς κονάκι και σπιτικό. Κι αυτός χωρίς να φοβηθεί, άφησε την ήρεμη ζωή του, πήρε το γυλιό του στρατιώτη κι ακολούθησε το λαό χωρίς πατρίδα σε μια μακρινή πορεία μέσα σε ερήμους και στρατόπεδα, μέσα σε βομβαρδισμούς και γκρεμισμένες πόλεις, μέσα σε νεκρά παιδιά και απελπισμένες μάνες, δίπλα σε γενναίους πολεμιστές που τού 'γιναν αδέλφια και σύντροφοι.
Πολύ δρόμο έκανε ο γιος του δικαστή και της χωριατοπούλας και πολλά καζάντισε η ψυχή του σ' αυτή τη στράτα. Μπορείς αν θέλεις και τώρα να δεις τα καζάντια του, αν τον κοιτάξεις στα μάτια. Γιατί εκεί κρύβεται πάντα ο πλούτος που κερδίζει η ψυχή στο ταξίδι της.