Friday, February 19, 2010

Το παραμύθι που δεν το πιστεύουνε


Αφιερωμένο εξαιρετικά σε κείνον που του αρέσουν τα παραμύθια μου

Αυτό το παραμύθι δεν το πιστεύουνε, γιατί είναι το πιο αληθινό απ'όλα. Δεν παραπονιέται όμως, γιατί ξέρει ότι είναι το μόνο μέρος που μπορεί να κρύψει την αλήθεια να μην τη λερώσουν με ψέματα.
Πώς αρχίζει; Μα φυσικά όπως όλα τα άλλα:
Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε μια όμορφη χωριατοπούλα ροδομάγουλη και σερπετή, που ήθελε να βρει το βασιλόπουλό της να παντρευτεί. Κι επειδή στο μικρό της χωριό δεν είχε βασιλόπουλα ούτε για δείγμα, είπε να πάει σε μια μεγάλη εκκλησιά να παρακαλέσει την παναγιά να της στείλει ένα βασιλόπουλο από τα βρισκούμενα, να την κάνει κυρά κι αρχόντισσα.Η παναγιά έψαξε, αλλά βασιλόπουλο δεν είχε και της έστειλε έναν σοφό δικαστή. Ο δικαστής, την είδε και την αγάπησε πριν προλάβει να βγει καλά καλά από την εκκλησία και την παντρεύτηκε με δόξες και τιμές.
Από μια τέτοια ευλογημένη ένωση δεν θα μπορούσε παρά να γεννηθεί ένα ξεχωριστό παιδί.
Ένα παιδί που κληρονόμησε τη σοφία και τη γνώση του πατέρα, αλλά κι όλα τα δώρα του μικρού χωριού της μάνας. Θεόρατους καλόκαρδους συγγενείς, σπίτια σκιερά στα καλοκαιρινά μεσημέρια, χαρούμενα γέλια όμορφων γυναικών και κοριτσιών στην αυλή, καρπούς της γης και γάλα άφθονο που του έδιναν να το πίνει για να γίνει δυνατό και γενναίο παλικάρι.
Και μόλις έγινε έτσι όπως τον ήθελαν, ήσυχος δεν κάθισε ποτέ. Ταξίδεψε πολύ και γνώρισε σοφούς ανθρώπους και όμορφες χώρες. Αγάπησε τα έργα των ανθρώπων και τις γλώσσες τους, γέμισε την ψυχή του με τόση ομορφιά και τόση γνώση, που δεν ήξερε τι να τα κάνει. Τότε τον βρήκε ο έρωτας και ήταν το πιο μεγάλο και το πιο μακρινό του ταξίδι. Χάθηκε στους δρόμους του, έστησε το σπιτικό του στην αγκαλιά του, και πορεύονταν ευτυχισμένος άνθρωπος με τη φαμίλια του και το έχει του.
Και τώρα ήρθε η ώρα για το ζήσανε αυτοί καλά;
Αμ' δε! Ξανά μανά απ' την αρχή, κόκκινη κλωστή δεμένη...γιατί ξανάρχισε το παραμύθι ή μάλλον δεν τέλειωσε ποτέ.
Μια μέρα που ο γιος του δικαστή είχε πάει στη δουλειά του, ήρθε και τον βρήκε ένας λαός κατατρεγμένος, ένας λαός χωρίς πατρίδα, χωρίς κονάκι και σπιτικό. Κι αυτός χωρίς να φοβηθεί, άφησε την ήρεμη ζωή του, πήρε το γυλιό του στρατιώτη κι ακολούθησε το λαό χωρίς πατρίδα σε μια μακρινή πορεία μέσα σε ερήμους και στρατόπεδα, μέσα σε βομβαρδισμούς και γκρεμισμένες πόλεις, μέσα σε νεκρά παιδιά και απελπισμένες μάνες, δίπλα σε γενναίους πολεμιστές που τού 'γιναν αδέλφια και σύντροφοι.
Πολύ δρόμο έκανε ο γιος του δικαστή και της χωριατοπούλας και πολλά καζάντισε η ψυχή του σ' αυτή τη στράτα. Μπορείς αν θέλεις και τώρα να δεις τα καζάντια του, αν τον κοιτάξεις στα μάτια. Γιατί εκεί κρύβεται πάντα ο πλούτος που κερδίζει η ψυχή στο ταξίδι της.

16 comments:

Χαρ. Αλβερτος said...

Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο!!!

ΤΟ ΕΧΕΙΣ, ΤΟ ΕΧΕΙΣ, ΤΟ

Τ Α Λ Ε Ν Τ Ο!!!

gyristroula2 said...

Aαα, ταξιδευτή, αυτό δεν το έφτιαξα μόνη μου, ήρθε και με βρήκε μόνο του μια μέρα...

Λορελάη said...

Ωραίο παραμύθι Αναστασία μου (τώρα που αποκάλυψες το όνομά σου, ας το χρησιμοποιώ που πολύ μ' αρέσει:) κι ας μη το πιστεύουνε...
Βλέπεις πάντα οι άνθρωποι είναι καχύποπτοι στα ωραία παραμύθια...

Χαρ. Αλβερτος said...

ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΜΥΘΑΔΕΣ!

Η ΖΩΗ ΚΑΘΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ Η ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ!

Ο "ΔΟΥΛΕΙΑ" ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΑ "ΠΑΙΡΝΕΙ" ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΑ ΜΕΤΟΥΣΙΩΝΕΙ ΣΕ ΛΟΓΟ ΙΚΑΝΟ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΧΑΡΑ ΚΙ ΕΛΠΙΔΑ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ Τ' ΑΚΟΥΣΟΥΝ Η ΘΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ, Η ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ!

ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ Η ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΔΕΝ ΒΑΣΙΖΟΝΤΑΙ ΕΙΤΕ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΙΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΚΑΙ
ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΕ Η ΒΙΩΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ;

ΑΚΟΜΗ-ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ! ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ Ο ΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΑΦΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΤΟΣΟ, ΩΣΤΕ ΤΟ ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΝΑ "ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ" ΜΕ ΤΟ ΟΛΟ!
ΓΙ' ΑΥΤΟ Η ΠΟΙΗΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΕΝΤΕΧΝΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΛΕΝΤΟ
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΚΡΩΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ!
ΠΩΣ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΗΜΕΡΑ, Σ' ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΚΡΩΣ ΑΤΟΜΙΚΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΩΦΕΛΙΜΙΣΤΙΚΗ, ΠΟΙΗΣΗ!
ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΙ ΑΠΟ ΤΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΝΑ ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΙ;
ΓΙ' ΑΥΤΟ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ, ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΚΑΙ ΟΣΟ ΑΥΤΕΣ ΔΙΑΡΚΟΥΝ, "ΣΙΩΠΟΥΝ" Η "ΜΟΝΑΖΟΥΝ" !


ΥΓ. ΔΑΣΚΑΛΑ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ, ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΗ... ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! :)

Θανασης Ξ. said...

Ερμηνευτικές σημειώσεις δεν έχει;
Εγώ μπερδεύτηκα, τι θέλει να πει ο ποιητής;;;.....
(Χάθηκε μια γαλάζια νεράϊδα; Ένα happy end;)...
Να καταλάβουμε και εμείς οι ...υπαλλήλοι...

gyristroula2 said...

λορελάη, γενικά είναι καχύποπτοι σε οτιδήποτε, φαντάσου πόσο πολύ σε ένα τέτοιο αληθινό παραμύθι!

gyristroula2 said...

Ωραία ανάλυση, ταξιδευτή!
Πειράζει όμως που μερικά παραμύθια είναι πιο αληθινά από τα άλλα και δεν παρηγορούν απλώς, αλλά εμπνέουν;

gyristroula2 said...

θανάση! Τι θέλεις να καταλάβεις; Απλό παραμυθάκι είναι δεν έχει δεύτερη και τρίτη ανάγνωση, ούτε συμβολισμούς και σημειολογίες περίεργες.
Και χάπι εντ έχει, αφού ζει και βασιλεύει ο ήρωας και κέρδισε τόσους θησαυρούς.
(τώρα αν σου πω κι ότι αυτό το παραμύθι μου το ζήτησε η ιστορία και ισχυρίζεται ότι είναι δικό της και της το έκλεψα, τι θα πεις;)

Χαρ. Αλβερτος said...

ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ!

ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΑΥΤΑ... θΗΛΥΚΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ!

ΕΠΟΜΕΝΩΣ,
ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΠΑΡΗΓΟΡΟΥΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ

ΕΜΠΝΕΟΥΝ!

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!

gyristroula2 said...

καλό Σαββατοκύριακο και σε σένα,ταξιδευτή και πάντα με έμπνευση κι ελπίδα λοιπόν...

sgouro said...

Ποιος είναι ο γιος του δικαστή Ανεστασία;Εγώ τον γιο του αγωγιάτη θυμάμαι ως υπουργό οικονομικών και μου σηκώνεται η πέτσα...

ΥΓ:μήπως με τά την σύνταξη να άρχιζες τη συγγραφή βιβλίων;είσαι σπουδαία , ειλικρινά...

Eva Neocleous said...

Μ΄άρεσε πολύ αυτό που λες στον Θανάση
"τώρα αν σου πω κι ότι αυτό το παραμύθι μου το ζήτησε η ιστορία και ισχυρίζεται ότι είναι δικό της και της το έκλεψα, τι θα πεις;"
Το ταλέντο, Αναστασία μου,δεν κρύβεται...
Κι οι αλήθειες,πιο εύκολο να λέγονται μέσα από τα παραμύθια...
Καλό σου βράδυ

gyristroula2 said...

Σγουρό, η Άνδρος είναι τόπος συναντήσεων με ήρωες παραμυθιών, σκέψου το αυτό όταν προγραμματίσεις τα μελλοντικά σου βήματα!
Ταλέντο; Ναι ναι, καλό κάρμα στο να συναντώ ήρωες παραμυθιών. Τό΄χω, τό'χω!!

gyristroula2 said...

Σ΄ευχαριστώ Εύα μου, ναι, το διεκδικεί η ιστορία το παραμύθι μου, αλλά αυτή χρειάζεται μια Εύα Νεοκλέους, έναν θερσίτη (όχι διονύση, εντάξει δεν σε χρειάζεται ΚΑΙ η ιστορία, ησύχασε), για να της το αποδώσουν, όπως του αξίζει...

meril said...

Αχ, τι ωραία....

και ξέρεις πόσο μ' αρέσουν τα παραμύθια (που είναι όλο αλήθεια)

gyristroula2 said...

Aν το ξέρω,λέει!

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...