Αποχαιρετώντας τους συναδέλφους μου

Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τους αποχαιρετισμούς. Από τότε που ο ναυτικός πατέρας μου ετοιμαζόταν για ταξίδι, κατέβαινε η βαλίτσα από το βόλτο μια βδομάδα πριν και άρχιζε ο θρήνος, ο αποχαιρετισμός υπήρξε η κορυφαία τραυματική εμπειρία της ζωής μου. Ήταν τόσο οδυνηρό, που ο δύστυχος προτίμησε μια φορά που τον έκλεισε ο καιρός να μείνει στο Γαύριο, παρά να ξαναγυρίσει στο σπίτι και να έχουμε παράταση αγώνα.
Έκτοτε, το βάζω στα πόδια κάθε φορά που πρέπει να αποχαιρετήσω. Τον αγαπημένο μου ξάδελφο που έφυγε για την Αμερική στα 18 μας, ένα αγόρι που έφυγε για Αυστραλία στη δευτέρα γυμνασίου, μαθητές που αγάπησα και δεν τους είπα ποια είναι η τελευταία φορά που τους βλέπω,έρωτες που δεν τους είπα ποτέ αντίο κατά πρόσωπο, συναδέλφους που μου ταίριαξαν όλα αυτά τα χρόνια και αγενώς απέφυγα να τους χαιρετήσω όταν έφευγαν, κι όταν οι ίδιοι το επιχειρούσαν, τους έλεγα: "Μα θα ξαναβρεθούμε, δεν είναι αυτή η τελευταία μέρα!"
Έτσι, επειδή η ιστορία θα επαναληφθεί για άλλη μια φορά αναπόδραστα, ας μοιραστώ μαζί σας έναν αποχαιρετισμό "κονσέρβα" στους συναδέλφους του σχολείου μου.

Την πρώτη μέρα γνώρισα τη Ν και τη Ρ. Τις βρήκα στο γραφείο, εκείνη την προτελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς, να κουβεντιάζουν φιλικά και αμέσως έγινα μέλος της μικρής παρέας. Αυτή η παρέα μεγάλωσε πολύ, λίγο αργότερα. Στην πορεία έφυγαν κάποιοι, ήρθαν κάποιοι άλλοι, ποτέ όμως δεν άλλαξε η αρχική εντύπωση, ποτέ δεν έπαψα να ανήκω στην παρέα, ποτέ, ακόμη κι όταν χρειάστηκε να διαφωνήσουμε, να συγκρουστούμε, δεν πάψαμε να είμαστε μαζί, χωρίς κλίκες, ομαδούλες και στεγανά. Πολλές φορές μου άρεσε να κάθομαι σε ένα γραφείο με θέα και να τους παρατηρώ όλους, χωρίς να συμμετέχω. Ήταν η ίδια αίσθηση που είχα ως παιδί, μέσα σε μια οικογενειακή συγκέντρωση: απόλυτη ασφάλεια, ζεστασιά, αγάπη, αποδοχή. Ένας κύκλος-αγκαλιά που σε περιέβαλλε χωρίς να σου ζητάει ούτε καν να είσαι στα κέφια σου ή να γίνεσαι η ψυχή της παρέας.
Εκεί μέσα υπήρχαν άνθρωποι να συζητήσεις ουσιαστικά, πάνω στα θέματα της ειδικότητάς σου, χωρίς σχολαστικισμούς, πάνω σε παιδαγωγικά θέματα, με παρεμβάσεις- μαθήματα στις συνεδριάσεις μας, άνθρωποι να διαφωνήσεις με την ψυχή σου για θέματα ιδεολογικά και πολιτικά, να ενημερωθείς ακόμα και για την οικονομία, την πολιτιστική κίνηση στην πόλη, τους αξιόλογους ταξιδιωτικούς προορισμούς.
Άνθρωποι να σου πούνε ανέκδοτα ξεκαρδιστικά,ανατρεπτικά, άσε που οι ίδιοι τα σοφίζονται αυτά τα ανέκδοτα.
Φίλοι να σε πειράξουν και να τους πειράξεις καλοπροαίρετα και χωρίς ανόητες παρεξηγήσεις.
Άνθρωποι να σε χορέψουν ωραίους μπάλους με κάθε ευκαιρία, να σε βοηθήσουν να χορέψεις χορούς δικούς τους, να σε ταΐσουν ωραία φαγητά και γλυκά, σε βαθμό επικίνδυνο για τη σιλουέτα σου.
Άνθρωποι που σε έβλεπαν και ήξεραν αν είσαι στενοχωρημένη, ακόμα κι αν εσύ ήθελες να το κρύβεις, άνθρωποι που μοιράστηκαν μαζί σου έγνοιες και προβλήματα, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Που δέχτηκαν και έδωσαν συμβουλές,που σου έδειξαν πόσο απλό είναι να ανοίγεις την καρδιά σου κι όχι μόνο να περιμένεις από τους άλλους να ανοιχτούν.
Συνεργάτες που δεν διεκδίκησαν από την αρχή κανένα κεκτημένο ως παλιοί, σε ρώτησαν απλά: "Τι μαθήματα θέλεις να πάρεις;", λες κι αυτό είναι η ρουτίνα στα σχολεία.
Συνάδελφοι να βασιστείς πάνω τους σε όποιες ευθύνες αναλαμβάνατε από κοινού, να εκπονήσετε ύλη εξεταστική και θέματα χωρίς την παραμικρή προστριβή, να συνεξετάσετε με αμοιβαία εμπιστοσύνη και υπευθυνότητα.
Δάσκαλοι με αληθινή αγάπη για τους μαθητές τους, πέρα από τις εύλογες διαφορές σε παιδαγωγικές θεωρήσεις και πρακτικές, που πασχίζουν να γίνουν αποτελεσματικοί, να βοηθήσουν παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, να αλληλοενημερωθούν για τις όποιες ιδιαιτερότητες των μαθητών και τα οικογενειακά ή προσωπικά τους προβλήματα.
Έχω ζήσει την οδυνηρή εμπειρία σε ένα μικρό μακρινό σχολείο, να είναι ένα παιδί στα κατάμαυρα ντυμένο σε μια τάξη, με πρόσφατη θλίψη από το πένθος της μάνας του και ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΕΞΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΕΠΙ ΕΝΑ ΤΡΙΜΗΝΟ! Τώρα, σε ένα τεράστιο σχολείο, με πάμπολλες περιπτώσεις παιδιών με πολλά και σοβαρά προβλήματα, τίποτε δεν μένει κρυφό και χωρίς να απασχολήσει όλους ανεξαιρέτως τους διδάσκοντες.
Έχω πάει κατά καιρούς σε σεμινάρια που συνοδεύτηκαν από άδειες για τους μετέχοντες κι όμως πολλοί από αυτούς επωφελούνταν για να πάνε για ψώνια ή καφέ, φροντίζοντας μόνο για την πολυπόθητη βεβαίωση παρακολούθησης. Εδώ, άνθρωποι μεγάλοι, με πολλές υποχρεώσεις έχουν...συλληφθεί να συμμετέχουν ακόμη και πληρώνοντας σε διάφορα σεμινάρια! Κι όχι μόνο. Πολλές φορές παρακολουθήσαμε παρέα ένα σωρό ενδιαφέρουσες επιμορφωτικές δραστηριότητες, άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένες με τη δουλειά μας, εκτός ωραρίου εργασίας.
Θα μπορούσα να εξαντληθώ γράφοντας τους λόγους που με πονάει τόσο πολύ αυτός ο αποχαιρετισμός και να εξαντλήσω και εσάς, αλλά θα κλείσω λέγοντας πως το πρώτο πράγμα που άκουσα από τους μαθητές αυτού του σχολείου, την πρώτη μέρα, στο πρώτο μάθημα, ήταν ότι από το σχολείο τους λείπουν πολλά, αλλά έχουν πολύ καλούς δασκάλους. Αυτό το επιβεβαιώνουν κάθε χρόνο οι επισκέψεις των παλιών μας μαθητών και οι αγκαλιές και τα χαμόγελα που τους υποδέχονται από τους δασκάλους τους, αλλά και οι τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο και τη γειτονιά, που μόνο τυπικές δεν είναι.
Θέλω λοιπόν εδώ να πω το μόνο αντίο που αντέχω, εξ αποστάσεως, να τους πω ευχαριστώ που μου έδωσαν την πιο θετική εμπειρία της σταδιοδρομίας μου, που με δίδαξαν τα πιο χρήσιμα μαθήματα παιδαγωγικού ήθους,επιστημονικής επάρκειας, επαγγελματικής συνέπειας και ανθρωπιάς που έχω λάβει ποτέ, από τόσους πολλούς, σε τέτοια διάρκεια χρόνου,με τέτοια σταθερή ποιότητα.
Να τους διαβεβαιώσω ότι δεν θα χαθούμε, ότι δεν θα πάψουν να με στηρίζουν και να με εμπνέουν κι ότι με...επιστρέφουν στο νησί μου καλύτερη συνάδελφο, αποτελεσματικότερη καθηγήτρια και προπαντός ένα πιο γεμάτο από αγάπη και κατανόηση άνθρωπο.