Wednesday, June 24, 2009

Αποχαιρετώντας τους συναδέλφους μου


Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τους αποχαιρετισμούς. Από τότε που ο ναυτικός πατέρας μου ετοιμαζόταν για ταξίδι, κατέβαινε η βαλίτσα από το βόλτο μια βδομάδα πριν και άρχιζε ο θρήνος, ο αποχαιρετισμός υπήρξε η κορυφαία τραυματική εμπειρία της ζωής μου. Ήταν τόσο οδυνηρό, που ο δύστυχος προτίμησε μια φορά που τον έκλεισε ο καιρός να μείνει στο Γαύριο, παρά να ξαναγυρίσει στο σπίτι και να έχουμε παράταση αγώνα.
Έκτοτε, το βάζω στα πόδια κάθε φορά που πρέπει να αποχαιρετήσω. Τον αγαπημένο μου ξάδελφο που έφυγε για την Αμερική στα 18 μας, ένα αγόρι που έφυγε για Αυστραλία στη δευτέρα γυμνασίου, μαθητές που αγάπησα και δεν τους είπα ποια είναι η τελευταία φορά που τους βλέπω,έρωτες που δεν τους είπα ποτέ αντίο κατά πρόσωπο, συναδέλφους που μου ταίριαξαν όλα αυτά τα χρόνια και αγενώς απέφυγα να τους χαιρετήσω όταν έφευγαν, κι όταν οι ίδιοι το επιχειρούσαν, τους έλεγα: "Μα θα ξαναβρεθούμε, δεν είναι αυτή η τελευταία μέρα!"
Έτσι, επειδή η ιστορία θα επαναληφθεί για άλλη μια φορά αναπόδραστα, ας μοιραστώ μαζί σας έναν αποχαιρετισμό "κονσέρβα" στους συναδέλφους του σχολείου μου.

Την πρώτη μέρα γνώρισα τη Ν και τη Ρ. Τις βρήκα στο γραφείο, εκείνη την προτελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς, να κουβεντιάζουν φιλικά και αμέσως έγινα μέλος της μικρής παρέας. Αυτή η παρέα μεγάλωσε πολύ, λίγο αργότερα. Στην πορεία έφυγαν κάποιοι, ήρθαν κάποιοι άλλοι, ποτέ όμως δεν άλλαξε η αρχική εντύπωση, ποτέ δεν έπαψα να ανήκω στην παρέα, ποτέ, ακόμη κι όταν χρειάστηκε να διαφωνήσουμε, να συγκρουστούμε, δεν πάψαμε να είμαστε μαζί, χωρίς κλίκες, ομαδούλες και στεγανά. Πολλές φορές μου άρεσε να κάθομαι σε ένα γραφείο με θέα και να τους παρατηρώ όλους, χωρίς να συμμετέχω. Ήταν η ίδια αίσθηση που είχα ως παιδί, μέσα σε μια οικογενειακή συγκέντρωση: απόλυτη ασφάλεια, ζεστασιά, αγάπη, αποδοχή. Ένας κύκλος-αγκαλιά που σε περιέβαλλε χωρίς να σου ζητάει ούτε καν να είσαι στα κέφια σου ή να γίνεσαι η ψυχή της παρέας.
Εκεί μέσα υπήρχαν άνθρωποι να συζητήσεις ουσιαστικά, πάνω στα θέματα της ειδικότητάς σου, χωρίς σχολαστικισμούς, πάνω σε παιδαγωγικά θέματα, με παρεμβάσεις- μαθήματα στις συνεδριάσεις μας, άνθρωποι να διαφωνήσεις με την ψυχή σου για θέματα ιδεολογικά και πολιτικά, να ενημερωθείς ακόμα και για την οικονομία, την πολιτιστική κίνηση στην πόλη, τους αξιόλογους ταξιδιωτικούς προορισμούς.
Άνθρωποι να σου πούνε ανέκδοτα ξεκαρδιστικά,ανατρεπτικά, άσε που οι ίδιοι τα σοφίζονται αυτά τα ανέκδοτα.
Φίλοι να σε πειράξουν και να τους πειράξεις καλοπροαίρετα και χωρίς ανόητες παρεξηγήσεις.
Άνθρωποι να σε χορέψουν ωραίους μπάλους με κάθε ευκαιρία, να σε βοηθήσουν να χορέψεις χορούς δικούς τους, να σε ταΐσουν ωραία φαγητά και γλυκά, σε βαθμό επικίνδυνο για τη σιλουέτα σου.
Άνθρωποι που σε έβλεπαν και ήξεραν αν είσαι στενοχωρημένη, ακόμα κι αν εσύ ήθελες να το κρύβεις, άνθρωποι που μοιράστηκαν μαζί σου έγνοιες και προβλήματα, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Που δέχτηκαν και έδωσαν συμβουλές,που σου έδειξαν πόσο απλό είναι να ανοίγεις την καρδιά σου κι όχι μόνο να περιμένεις από τους άλλους να ανοιχτούν.
Συνεργάτες που δεν διεκδίκησαν από την αρχή κανένα κεκτημένο ως παλιοί, σε ρώτησαν απλά: "Τι μαθήματα θέλεις να πάρεις;", λες κι αυτό είναι η ρουτίνα στα σχολεία.
Συνάδελφοι να βασιστείς πάνω τους σε όποιες ευθύνες αναλαμβάνατε από κοινού, να εκπονήσετε ύλη εξεταστική και θέματα χωρίς την παραμικρή προστριβή, να συνεξετάσετε με αμοιβαία εμπιστοσύνη και υπευθυνότητα.
Δάσκαλοι με αληθινή αγάπη για τους μαθητές τους, πέρα από τις εύλογες διαφορές σε παιδαγωγικές θεωρήσεις και πρακτικές, που πασχίζουν να γίνουν αποτελεσματικοί, να βοηθήσουν παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, να αλληλοενημερωθούν για τις όποιες ιδιαιτερότητες των μαθητών και τα οικογενειακά ή προσωπικά τους προβλήματα.
Έχω ζήσει την οδυνηρή εμπειρία σε ένα μικρό μακρινό σχολείο, να είναι ένα παιδί στα κατάμαυρα ντυμένο σε μια τάξη, με πρόσφατη θλίψη από το πένθος της μάνας του και ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΕΞΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΕΠΙ ΕΝΑ ΤΡΙΜΗΝΟ! Τώρα, σε ένα τεράστιο σχολείο, με πάμπολλες περιπτώσεις παιδιών με πολλά και σοβαρά προβλήματα, τίποτε δεν μένει κρυφό και χωρίς να απασχολήσει όλους ανεξαιρέτως τους διδάσκοντες.
Έχω πάει κατά καιρούς σε σεμινάρια που συνοδεύτηκαν από άδειες για τους μετέχοντες κι όμως πολλοί από αυτούς επωφελούνταν για να πάνε για ψώνια ή καφέ, φροντίζοντας μόνο για την πολυπόθητη βεβαίωση παρακολούθησης. Εδώ, άνθρωποι μεγάλοι, με πολλές υποχρεώσεις έχουν...συλληφθεί να συμμετέχουν ακόμη και πληρώνοντας σε διάφορα σεμινάρια! Κι όχι μόνο. Πολλές φορές παρακολουθήσαμε παρέα ένα σωρό ενδιαφέρουσες επιμορφωτικές δραστηριότητες, άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένες με τη δουλειά μας, εκτός ωραρίου εργασίας.
Θα μπορούσα να εξαντληθώ γράφοντας τους λόγους που με πονάει τόσο πολύ αυτός ο αποχαιρετισμός και να εξαντλήσω και εσάς, αλλά θα κλείσω λέγοντας πως το πρώτο πράγμα που άκουσα από τους μαθητές αυτού του σχολείου, την πρώτη μέρα, στο πρώτο μάθημα, ήταν ότι από το σχολείο τους λείπουν πολλά, αλλά έχουν πολύ καλούς δασκάλους. Αυτό το επιβεβαιώνουν κάθε χρόνο οι επισκέψεις των παλιών μας μαθητών και οι αγκαλιές και τα χαμόγελα που τους υποδέχονται από τους δασκάλους τους, αλλά και οι τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο και τη γειτονιά, που μόνο τυπικές δεν είναι.
Θέλω λοιπόν εδώ να πω το μόνο αντίο που αντέχω, εξ αποστάσεως, να τους πω ευχαριστώ που μου έδωσαν την πιο θετική εμπειρία της σταδιοδρομίας μου, που με δίδαξαν τα πιο χρήσιμα μαθήματα παιδαγωγικού ήθους,επιστημονικής επάρκειας, επαγγελματικής συνέπειας και ανθρωπιάς που έχω λάβει ποτέ, από τόσους πολλούς, σε τέτοια διάρκεια χρόνου,με τέτοια σταθερή ποιότητα.
Να τους διαβεβαιώσω ότι δεν θα χαθούμε, ότι δεν θα πάψουν να με στηρίζουν και να με εμπνέουν κι ότι με...επιστρέφουν στο νησί μου καλύτερη συνάδελφο, αποτελεσματικότερη καθηγήτρια και προπαντός ένα πιο γεμάτο από αγάπη και κατανόηση άνθρωπο.

16 comments:

Boul_boul said...

Αμάν τι μου θύμισες! Σα μεγάλη Παρασκευή ήταν όλοι στο σπίτι. Με πήγαινε σχολείο, κρατούσε τη σάκα μου και σ’ όλη τη διαδρομή έκλαιγε…

Διονύσης Μάνεσης said...

( Πολύ συγκινητικά όλα...)

Και τώρα, μετά την παρένθεση που μου ξέφυγε, ΑΚΟΥ: Γιατί δε φανερώνεις και σε μας τους συγγενείς και φίλους ( αλλά πολύ φίλους) ποιοι είναι αυτοί οι φοβεροί συνάδελφοι - δε λέω, προσωπικά, γιατί ακούει κι ο Μεγάλος Αδελφός, αλλά το σχολείο, τέλος πάντων, την εκπαιδευτική αυτή όαση, να παρηγοριόμαστε πως "σπάει" κάπου κάπου η Σαχάρα μας;
Έτσι κι αλλιώς, μια ζαλάδα συνεργασία μάς ταλαιπωρεί τόσον καιρό. Κάτι, κάπως θα βρούμε, να γονιμοποιήσουμε την εκεί ομορφιά.
( Αμ, γιατί κι εμείς βάλαμε φαρδιά πλατιά "6ο Λύκειο Καλλιθέας";Τώρα πια εκτεθήκαμε και είμαστε καταδικασμένοι μόνο σε καλά πράγματα...)

Ανθρωπίνως:Τι όμορφο, μετά τόση καθημερινότητα, την ώρα του αποχαιρετισμού να εκλύεται τόση γλύκα..

Των συμπτώσεων: Τα ίδια χούγια, απ' ό,τι βλέπω, με τους αποχαιρετισμούς έχω κι εγώ. Χρειαζόμαστε κάτι;! :-))

meril said...

Αχ, μωρέ φιλενάδα
να τους τα πεις μωρέ....
να τους πεις για όλα τα όμορφα που πήρες
κι ας κλάψεις
κι ας δυσκολευτείς να τα πεις
αφού δεν τους χάνεις έτσι κι αλλιώς
μαζί σου θα τους κουβαλάς
αχ μωρέ μην το δεις σαν αποχαιρετισμό
έτσι μια ευκαιρία να πεις ευχαριστώ στη ζωή που σας έσμιξε...

Θερσίτης said...

Συναδέλφισσα, πρέπει να σου πω ότι είσαι τυχερή, γιατί είχες σύλλογο που σε αγγάλιασε και άξιζε την αγάπη σου. Κι εγώ που ξέρω την αξία σου κατανοώ πως για να αξίζουν την αγάπη σου, είναι αξιόλογοι άνθρωποι. Μερικοί που έχω γνωρίσει σε εκδηλώσεις, ημερίδες αξίζουν πολύ περισσότερα από την αγάπη σου. Άρα σκέψου ότι φεύγεις πλούσια από το σχολειό σου. Και υποσχέσου στον εαυτό σου πως, αν στη γενέθλια γη δε σναντήσεις εφάμιλλο σύλλογο, θα τον φτιάξεις εσύ. Ξέρω πως μπορείς και πως τον χρειάζεται ο τόπος σου. Και εσύ, αφού είσαι υψηλών απαιτήσεων.
Καιρό είχα να δω κείμενο με σωστή χρήση των λ στα παράγωγα του βάλλω. Όαση, γυριστρούλα, το κείμενό σου και γραμματική.

gyristroula2 said...

Αννούλα, τι έχουμε ζήσει κι εμείς, τα παιδιά των ναυτικών ε; Είδες πόσο διατρέχουν τις ζωές μας αυτές οι μνήμες;

gyristroula2 said...

Όπως τα λες, Διούση μου, μόνο ιδιωτικά, γιατί δεν φαντάζεσαι τι παρενέργειες μπορεί να έχει η δημοσιοποίηση. Πρόσφατα αποφύγαμε να γίνουμε θέαμα τηλεοπτικό ως μπλογκ και ως σχολική κοινότητα, και δεν το ρισκάρω με τίποτα αυτό.
Το δικό σας σχολείο, καλέ μου συνάδελφε, λυπάμαι δεν είναι σχολείο. Είναι επιστημονική φαντασία κι ευτυχώς που έχεις όνομα, αλλιώς θα έλεγα ότι είστε εικονική πραγματικότητα.

gyristroula2 said...

Αχ, μεριλού μου, δεν το απέφυγα όπως ήλπιζα. Μια βδομάδα τώρα γυρίζω λιώμα από το σχολείο και με μουτζουρωμένα μάτια από τη μάσκαρα σαν ρακούν...

gyristroula2 said...

θερσίτη μου, εσύ γνώρισες τρεις εκλεκτές συναδέλφους μου, αλήθεια. Φαντάσου το αυτό πολλαπλασιασμένο, και σε πρόσωπα και σε πράξεις.
Μπορεί να με βρίσκεις αξιόλογη, γιατί είμαι και φίλη σου, αλλά, πίστεψέ με, χρειαζόμουν πολλά πάρα πολλά από τα μαθήματα που πήρα σ' αυτό το σύλλογο. Στο καινούριο μου σχολείο προϋπόθεση για οτιδήποτε καλό είναι να μην αλλάζει εκ βάθρων κάθε χρόνο, να μην είναι σκορποχώρι. Κι από ό,τι ακούω δεν είναι...ευτυχώς.

katerina said...

Δυσκολη, πολύ δυσκολη λέξη η λέξη "τέλος", γλυκειά μου. Και την βάζει μονο η μνημη.
Η μνημη, που κρατάει κάποια στην σκήνη, χωνει κάποια άλλα στα παρασκηνια, ξαναβγάζει στην επιφάνεια, ότι πιστευεις ότι έχει καλά κρυφτει...εκει που δεν το περιμένεις

Μην την πεις...
Μην πεις τέλος, μην πεις αντίο...
Την τελευταία μέρα, πες "παιδιά ...τα λέμε".
Ο πόνος γλυκεια μου δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπος...
Αλλωστε όλα θα ειναι εκει. Όλα τα όμορφα θα ειναι κρατημένα, έτσι μπροστά στα μάτια σου.

gyristroula2 said...

Κατερίνα,
Είναι ανάγκη να είναι τόσο οδυνηρά τα αντίο; Γιατί διακρίνω στα λόγια σου πως κι εσύ δεν αποχαιρετάς εύκολα. Μετά έρχονται οι ευεργετικές μνήμες και οι αμνησίες. Τώρα...ζόρι πολύ.

katerina said...

Δεν αποχαιρετώ ΠΟΤΕ Γυριστρουλα μου. Αλλά ξέρω και πολύ καλά, οτι ο χρόνος αποχαιρετά ΠΑΝΤΑ. Το παιχνιδι της μνημης και της αμνησίας.

Και έρχεται η στιγμή... που απλά όταν κάτι θυμηθείς, κάτι καλο ή κάτι κακό, κάτι υπεροχο ή κάτι ολεθριο, απλά χαμογελάς.
Ο χρονος έχει την εκπληκτική ικανότητα να κάνει τις αιχμηρές επιφανειες, τόσο λειες, τόσο πατιναρισμένες, τόσο συναισθηματικά ίδιες. Ναι, ελπιζεις να τους αφησει μια γλυκειά ή έστω γλυκερή γευση.
Κι αν δεν ειναι έτσι; Αναλαμβάνει η μνημη και τις πασπαλίζει με λιγη ζαχαρη άχνη.

giorgos_st said...

Αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος λοιπόν Γυριστρούλα...αλλά ότι κουβαλάμε μέσα μας παραμένει ζωντανό, εσύ έχεις πολύ υλικό τώρα στη μετακόμιση...

gyristroula2 said...

Νομίζω, Κατερίνα, ότι ο βαθύτερος λόγος που δεν αποχαιρετάμε είναι για να μη βάλουμε τελεία, αλλά κόμμα. Έτσι είμαστε γεμάτοι με ανοιχτούς λογαριασμούς που δεν θα κλείσουν παρά μόνο όταν "κλείσουμε" εμείς.
Τουλάχιστον δεν ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι κάποια πράγματα "τελειώνουν". Αυτό που δεν αποχαιρετήσαμε δεν τελειώνει ποτέ.
Βρε συ, μήπως ανακαλύψαμε το δρόμο της αθανασίας; :))

gyristroula2 said...

Γιώργο, άσ'τα, ασήκωτο υλικό, νταλίκα θα μου χρειαστεί...

NdN said...

Γεια σου Γυριστρούλα,

Εγώ έχω χάσει το λογαριασμό από τα πήγαινε-έλα. Δεν βρίσκω όμως τόσο κακούς του αποχωρισμούς. Είναι δεδομένο ότι κάποια πράγματα τελειώνουν στη ζωή και δεν βρίσκω κάτι κακό στο να τα «αποχαιρετάς».

Ελπίζω και στο καινούργιο σχολείο σου τα πράγματα να είναι εξίσου καλά, οι συνάδελφοι το ίδιο φιλικοί και εξυπηρετικοί και να φτιάξετε έναν Σύλλογο όπως ακριβώς αυτός που αφήνεις πίσω σου.

gyristroula2 said...

Καθόλου κακό δεν είναι να αποχαιρετάς, ndn μου, άλλωστε μόνο έτσι προχωράς και εξελίσσεσαι. Να όμως...μερικές φορές είναι δύσκολο, μωρέ...
Σ' ευχαριστώ!

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...