Το βιβλίο ενός φίλου με υποδέχεται στο σπίτι μου

Αχ τι ωραία!
Να επιστρέφεις στο νησί σου με ανάμικτα συναισθήματα και αμιγή λαχτάρα να γίνεις ένα με το γαλάζιο νερό, και να βρίσκεις ένα δεματάκι!
Προσεκτικά τυλιγμένο, με ωραία γράμματα το όνομά σου, και ο αποστολέας ένας διαδικτυακός φίλος, που μόνο η γεωγραφική απόσταση συντηρεί τον επιθετικό του προσδιορισμό.
Ταξίδι χωρίς τέλος , ο τίτλος του βιβλίου που περιέχει το δέμα. Αυτή κι αν είναι μια υπόσχεση που μου χρειάζεται!
Στο εσώφυλλο η αφιέρωση. Α, αυτή η συγκίνηση όμως δεν μου χρειάζεται καθόλου!
Υπέροχα λόγια, θεραπευτικά για μια δασκάλα που ίσως στέρησε πολλά ταλέντα από τη λογοτεχνία, προσπαθώντας να προαγάγει τη συμμόρφωση προς τας υποδείξεις των παντός είδους εξεταστών.
Παίρνω το βιβλιαράκι στη δροσιά της αυλής και το φυλλομετρώ με υπόκρουση τριζονιών και ανυπόμονων γάτων για χάδια κι αγκαλιές.
Λόγια απλά και καθαρά, με "αντιποιητική" εντιμότητα, τόσο ταιριαστά στο δημιουργό τους, που θα τα αναγνώριζα και χωρίς την υπογραφή του.
Μου θύμισαν εκείνα τα τραγούδια της θετής μου πατρίδας, που έτσι αστόλιστα και λιτά ανοίγουν κύκλους και καρδιές.
Να ένα μικρό δείγμα γραφής:


Η ΝΩΧΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Με εξοργίζει
η τεμπελιά των λέξεων,

σε λίγο θα μας ζητάνε
και επίδομα νωχέλειας,
οι φυγόπονες!

Αναζητώ μερικές λέξεις
εργατικές,
προκομμένες, δουλευταρούδες,
να με βοηθήσουν

να δομήσω

ένα στοιχειώδες συναίσθημα,
μια υποτυπώδη ανέγερση
ανθεκτικών στίχων,

αξιοθαύμαστων,
έστω αξιοπρόσεκτων.

Αυτές απτόητες,

συνεχίζουν ν' απολαμβάνουν,
με εκνευριστική αδιαφορία,
εξωτικές διακοπές
στις πολυσέλιδες
των λεξικών ξαπλώστρες.

Δεν θα αποκαλύψω το όνομά σου, φίλε μου. Το αφήνω σε σένα αυτό. Θα σου πω μόνο ότι το δώρο σου με υποδέχτηκε υπέροχα, την πρώτη βραδιά μιας νέας εποχής.
Σ' ευχαριστώ.