Αυτές τις μέρες, γνώρισα τους καινούριους μου μαθητές. Μπήκα σε όλες τις τάξεις της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, από την Πρώτη γυμνασίου, μέχρι την Τρίτη λυκείου. Δεν θα πλήξω καθόλου με τόση ποικιλία, αν και για τους ίδιους δεν παίρνω όρκο.
Για μένα αυτά τα παιδιά, αν και τα ήξερα μόνο εξ όψεως, είναι πολύ "γνωστά". Ξέρω τους γονείς τους, τα αδέλφια τους, τους παππούδες τους, το χωριό τους. Ορισμένοι από τους γονείς τους ήταν μαθητές μου τον πρώτο καιρό που δίδασκα εδώ και, όταν τους είδα στη συγκέντρωση γονέων, μπερδεύτηκα λιγάκι και ετοιμαζόμουν να τους πω: "Βαλεντιάννα, στην τάξη σου, τι θέλεις εδώ;", "Μαρία, πού είναι το τετράδιό σου;". Μετά παρηγορήθηκα με την ιδέα ότι θα έχω μια μικρή "Βαλεντιάννα" στην Πρώτη, με τα ίδια μάτια, το ίδιο χαμόγελο...
Μπαίνοντας στις τάξεις, γνωριζόμαστε πρώτα λιγάκι μεταξύ μας, μιλάει ο καθένας για τα ενδιαφέροντα και τις ασχολίες του, για το πώς βλέπει το σχολείο, τα μαθήματα, και απαντάει στις ερωτήσεις των συμμαθητών του, αν θέλει, φυσικά.
Πάντα μου αρέσει να μας λέει ο καθένας και για ένα όνειρό του, αν έχει και θέλει να το μοιραστεί μαζί μας. Είναι ωραίος τρόπος να συστήνεσαι μέσω των ονείρων σου. (Πχ, γεια σας, είμαι η Αναστασία και έχω ονειρευτεί ένα καλύτερο σχολείο...) Ας πούμε σήμερα, ένας μου είπε πως θέλει να συναντήσει το μεγάλο δρομέα, τον Γιουσέιν Μπολτ κι ένας άλλος ότι θέλει να βοηθήσει, μεγαλώνοντας, τους ανθρώπους και το περιβάλλον, μπαίνοντας στην Greenpeace. Κι εκεί κτύπησε ένα ωραίο μελωδικό καμπανάκι στο μυαλό μου και είδα ένα σγουρό κοκκινομάλλικο κεφαλάκι, στην ίδια τάξη, στα ίδια θρανία, πριν από κάααμποσα χρόνια.
Και τότε κατάλαβα ότι αυτό ήταν το δικό μου όνειρο, το όνειρο κάθε δασκάλου.
Εκείνο το πανέξυπνο παιδί, που αν και καλός μαθητής, με ωραίο λόγο, δεν ήθελε να σπουδάσει, γιατί τον είχε κερδίσει η θάλασσα, είναι τώρα ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος για το νησί μας, για τις Κυκλάδες, για το Αιγαίο και για όλη τη θάλασσα.
Είναι ο Δημήτρης ο Ζάννες, πρόεδρος των παράκτιων αλιέων, μέλος της Greenpeace, που κατάφερε με πολύ αγώνα, μαζί με τους συναδέλφους του ψαράδες να γίνει αίτημα της Greenpeace η δημιουργία θαλάσσιου πάρκου στις Βόρειες Κυκλάδες για την προστασία της ποσειδωνίας, του δάσους του θαλάσσιου βυθού.
Χρόνια τώρα τον καμαρώνω, διαβάζω τα θαυμάσια κείμενά του στον τύπο, όπου υποστηρίζει με πάθος την έγνοια του για τη θάλασσα, ακούω τις συζητήσεις του, μαθαίνω για τις δραστηριότητές του. Αυτή τη φορά όμως, νομίζω, ότι όλα αυτά άρχισαν να δίνουν καρπούς, άρχισαν να αλλάζουν τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας.
Ο Δημήτρης πάλεψε για το δικό του όνειρο, να σώσει τη θάλασσά του, τη θάλασσά μας, από όσους τη βλέπουν μόνο σαν κέρδος και την πληγώνουν, χωρίς να σκέπτονται ότι έτσι καταστρέφουν την πιο όμορφη πηγή ονείρων για τις ερχόμενες γενιές. Μας έδωσε όμως κι εμάς φτερά να ονειρευτούμε από την αρχή, να πιστέψουμε ότι αξίζει να αγωνιζόμαστε, μέσα σ' αυτή τη χώρα, πάνω σ' αυτά τα θρανία, είτε είμαστε μικροί μαθητές είτε...όχι πια τόσο μικρές δασκάλες.
20 comments:
Αχ Γυριστρούλα μου αν και μακριά και πάλι μας φτιάχνεις το κέφι! Άσε που μου θύμησες και τις μέρες μου στην Greenpeace -δύο βδομάδες βέβαια,αλλά αξέχαστες-.
Να είσαι καλά νησιώτισσα Γυριστρούλα!
Ωραίο κείμενο για έναν ωραίο άνθρωπο...
Να σαι καλά γλυκιά μου...
Καλημέρα
Όσοι 'ζουν απ' αυτό', όπως ο μαθητής σου, Γυριστρούλα, φαίνεται να έχουν καταλάβει τι και πώς πρέπει να γίνει. Οφείλει και το κράτος να τους ακούσει, να τους βοηθήσει.
Απ'αυτά που λέει, τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν οι 'κακοί επαγγελματίες' και ακολουθούν οι ερασιτέχνες (ξέρεις τώρα, η χαζομόδα, πήρε ο ελληναράς φουσκωτό, κι έγινε ξαφνικά καπετάνιος).
Πάντως, σε άρθρο που διάβασα πρόσφατα, έλεγε πως το μεγαλύτερο ποσοστό της θαλάσσιας μόλυνσης οφείλεται δυστυχώς ..στην ξηρά (απόβλητα, σκουπίδια, αποχέτευση κλπ). Πρέπει κι εκεί να παρθούν γρήγορα μέτρα.
Παρήγορο απ' την άλλη είναι, πως σε περιοχές και χώρες που περιορίστηκε η υπεραλίευση το θαλάσσιο περιβάλλον έδειξε να ανταποκρίνεται, οι πληθυσμοί των ψαριών αυξήθηκαν.
Γεια σου Γυριστρούλα,
Εγώθα μεινω στα ονειρα. Πολύ ενδιαφέρον να ακούς κάθε χρόνο τα όνειρα κάθε παιδιού. Ακόμα καλύτερο να τους γνωρίζεις μετά από χρόνια και να βλέπεις ότι κάποια από αυτά πραγματοποιήθηκαν. Αν ποτέ κάποιο από αυτά σου πει ότι θα ήθελε να γυρίσει όλο τον κόσμο και να γράψει μετά τις εμπειρίες του, να του πεις ότι μάλλον θα δουλεύει καποια στιγμή σε ένα ψηλό κτίριο κάπου στο Λονδίνο. :)
Aurora,
Ανάποδα τα είπες. Εσείς μας φτιάχνετε το κέφι. Έξω ή μέσα στην Greenpeace. Συνεχίστε...
μεριλού, είδες πόσο παράξενα το χθες τροφοδοτεί το σήμερα; Διάβασα την είδηση στο Βήμα, όπως στο σύνδεσμο της ανάρτησης, και δεν συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή ότι αυτή η επιτυχία συνδέεται με τον δικό μας Δημήτρη Ζάννε. Πήγα στο σχολείο, στην ίδια τάξη που τον πρωτοείχα μαθητή και ένα παιδί μου μίλησε για την Greenpeace. Τότε συμπληρώθηκε το παζλ, γύρισα σπίτι, τον πήρα τηλ. και το επιβεβαίωσα. Η δημοσιοποίηση είναι και ένας τρόπος προστασίας του, γιατί τα βάζει με μεγάλα συμφέροντα και βρίσκεται στο στόχαστρο.
Είναι κι αυτό, θανάση, αποτέλεσμα της δουλειάς που έχει γίνει στο συνδικαλισμό των ψαράδων. Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσει ο απλός αμόρφωτος ψαράς, συνήθως μεγάλης ηλικίας, ότι δεν μπορεί να πριονίζει το κλαδί που κάθεται. Το εύκολο είναι να θεωρεί ότι με το κλαδί αυτό θα ζεσταθεί. (Ας πιάσω εγώ ψάρια τώρα με τον "εύκολο" και παράνομο τρόπο, να βγάλω καλό μεροκάματο και μέχρι το μέλλον, βλέπουμε)
Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι πήγαν πολύ πιο μπροστά την περιβαλλοντική συνείδηση από πολλούς που, πχ, το παίζουν οικολόγοι, οδηγώντας κάτι τεράστιες ενεργοβόρες και ανοικονόμητες τζιπάρες μέσα στο Κολωνάκι.
Ndn, ξενιτεμένο μας,
Πιστεύω πολύ στα παιδιά που ζεσταίνουν ένα όνειρο στην ψυχή τους και σ' αυτά που δουλεύουν σε ένα ψηλό κτίριο κάπου στο Λονδίνο...
Τελικά τόσοι πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικά ενδιαφέροντα και πορείες ζωής πως γίνεται ρε Γυριστρούλα να είμαστε από την ίδια πλευρά του ποταμού; Ποιό είναι αυτό το"κοινό" στοιχείο που μας ενώνει; ψαράδες,εκπαιδευτικούς,αγρότες,ποιητες, νέους και μεγαλύτερους κλπ. κλπ. δεν μιλώ για ομοιομορφία, νομίζω όμως πως είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή ή που βλέπουμε τον κόσμο και τους άλλους. Και νομίζω πως αυτό είναι το (ελπίζω όχι χαμένο) στοίχημα της παιδείας.
( Γιώργο, συμφωνώ:ό,τι πρέπει για στοίχημα της παιδείας..)
Βρε γυριστρουλία,
Θα πρέπει να αλλάξω τακτική ανάγνωσης του ιστολόγιού σου. Θα έχω ηρεμήσει, θα είναι βράδυ, θα ανάβω τσιγάρο ( όταν μάθω να καπνίζω...), θα ψήνω τσαγάκι, θα κάθομαι αναπαυτικά και θα το απολαμβάνω.
"Γιε μου σπλάχνο των σπλάχνων μου", μπορείς να μεταφέρεις στον υπέροχο Δημήτρη.
Ή, απλώς, να τον καθίσεις να διαβάσει τα σχόλιά μας. Έτσι, "για τη γνωριμιά των ανθρώπων" που λέει κι ο Χατζής.
Καλό βράδυ.
Σε πολύ κοντά νερά είμαστε Γιώργο (ιδιωματισμός), που θα πει αυτό είναι και απόλυτα δική μου αίσθηση, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό με τη δεύτερη γενιά μαθητών μου. Αναπάντεχες συμμαχίες, ωραίες συνάφειες.
Διονύση φίλτατε, κι εγώ σαν στο σπίτι μου, όταν διαβώ το κατώφλι σου. Θα του τα πω... με το μαλακό είναι και ντροπαλός, έχει κι ένα θανατηφόρο χιούμορ...άστα...(διάβασε τη συνέντευξη στην Κ)
Μου υποσχέθηκε πάντως να έρθει κάποια στιγμή στο σχολείο να μιλήσει στα παιδιά.
Εγώ, βιαστικός, περνώ,για να ζητήσω την άποψή σου για το επίπεδο των μαθητών.Γυμνασίου αλλά και Λυκείου. Χωριστά.
Αναπάντεχες συμμαχίες, ωραίες συνάφειες....
΄Ετσι εκφράστηκες και μου άρεσε. βεβαίως σκέφτομαι πως εκεί που είσαι μπορείς και σκέφτεσαι άρα και κατά τεκμήριο δημιουργείς.
Πιστεύω πως έχεις να δώσεις πολλά στα παιδιά σου. Μα θέλω να σου καταθέσω την αγωνία μου...
Φοβάμαι πως κάθε χρόνο όλο και πιό πολύ χάνουν τα παιδιά μας την ικανότητα του να σκέφτονται απλά. Το διαπιστώνω από πολλά και ανησυχώ. Ίσως έτσι να βολεύει κάποιους. Μα πόσοι από εμάς , τους μεγαλύτερους σε ηλικία, διακρίνουμε πως έρχεται η εποχή της φθηνής σκέψης (αν δεν ήρθε ήδη).
Τέτοιους συνειδητοποιημένους ανθρώπους με πίστη και πείσμα χρειαζόμαστε. Ο καθένας στον δικό του χώρο να δίνει τη μάχη του. Ίσως έτσι αυτή "η πλευρά του ποταμού" που λέει ο Γιώργος να καταφέρει ν' αλλάξιε τη ρότα του ποταμού. "κι από λίγο-λίγο, γίνεται πολύ" που λέει και το παλιό τραγούδι (σε άλλο θέμα βέβαια αναφέρεται, αλλά ταιριάζει και στην περίπτωση :))
πολύ ωραία ανάρτηση Αναστασία μου, και γι' αυτά που μάθαμε για τη θάλασσα και την προστασία της, αλλά και για τον υπέροχο τρόπο που έχεις υιοθετήσει για τις... συστάσεις στην αρχή της χρονιάς.
φιλιά :)
Είναι πολύ νωρίς ακόμα, θερσίτη μου, για να έχω μια σαφή εικόνα για το επίπεδο των μαθητών. Γενικά, σε μέρη σαν το Κόρθι ενδημεί η απουσία πνευματικών κινήτρων, στόχων, οραμάτων, προτύπων, που θα δώσουν ώθηση για παιδεία και όχι απλή συμμόρφωση σε εκπαιδευτικές νόρμες.
Για παράδειγμα, είδα απροθυμία για εξωσχολικό διάβασμα, ενώ έχουμε μια αξιοζήλευτη βιβλιοθήκη, που θα γίνει ακόμη πιο πλούσια, όταν λειτουργήσει και η καινούρια του ΕΠΕΑΕΚ που περιμένει τον...ειδικό της.
Είδα επίσης-λες και δεν το ήξερα- πόσο περιορισμένες είναι οι ασχολίες του ελεύθερου χρόνου, σε σχέση με τους μαθητές μου στην Αθήνα.
Από την άλλη, είδα παιδιά ζωντανά, έξυπνα, ενδιαφέροντα. Στήσαμε ήδη τις πρώτες ομάδες. Το ερχόμενο Σάββατο κάνουμε ραδιόφωνο με τα δευτεράκια. Παραγγείλαμε μεγαφωνα για να κάνουμε προβολές με την κινηματογραφική ομάδα. Στα σκαριά και λέσχες ανάγνωσης.
Καταλαβαίνεις τι μας περιμένει. Έχω χάσει τον ύπνο μου και με την καλή και με την κακή έννοια.
Η τρίτη λυκείου, φυσικά, θα τρέχει σε άλλο γήπεδο. Ήδη έχει κάνει καμιά δεκαριά ώρες έκθεση έξτρα. Πού να προλάβω να δω άλλες τάξεις...
(Αχ, να ήσουν εδώ!)
Δημήτρη, ευτυχώς δεν είμαι μόνη, όπως σε άλλες δύσκολες εποχές εδώ, που το σχολείο γκρεμίζοταν τον Ιούνιο και ξανακτίζοταν το Σεπτέμβριο από το μηδέν. Υπάρχει μια πολύ αξιόλογη ομάδα μόνιμων συναδέλφων, μερικοί από τους οποίους είναι πολύ νέοι και δεν φοβούνται καθόλου τη δουλειά. Ειλικρινά, κ διευθυντά μου, πιστεύω πια πολύ σ' αυτό το βασικό διαχωρισμό των συναδέλφων: Αυτοί που φοβούνται τη δουλειά, που ψάχνουν δικαιολογίες να λουφάρουν, όσο καλοί και να είναι, όσες γνώσεις και να έχουν, δεν μπορούν να προσφέρουν στο σχολείο. Οι άλλοι, όσες αδυναμίες κι αν έχουν, ακόμα κι αν δεν είναι καθόλου χαρισματικοί δάσκαλοι, αποβαίνουν ΠΟΛΥ πιο χρήσιμοι, με ό,τι κι αν καταπιαστούν, και μαθαίνουν, βελτιώνονται, εξελίσσονται.
Αν λοιπόν έκανα εγώ τις προσλήψεις, θα μου αρκούσε ως βασικό προσόν η εργατικότητα, τα άλλα τα βρίσκουμε στην πορεία.
Τα παιδιά, δυστυχώς ή ευτυχώς, ΕΜΕΙΣ θα τα μάθουμε να σκέπτονται, αν αυτό το ζητάμε, το καλλιεργούμε συστηματικά και δεν απευθυνόμαστε μόνο στη μνήμη.
Τώρα, κ Μαθηματικέ, αν εννοείς να σκέπτονται στα μαθηματικά, θα σε λυπήσω, αλλά δεν το διαθέτουμε όλοι το χάρισμα...:((
Ναι, λορελάη, αυτές οι...συστάσεις στην αρχή της χρονιάς, που μοιάζουν η ώρα του παιδιού, είναι η μαγιά για να στηθεί η δουλειά όλης της χρονιάς, σε πολλά επίπεδα κι όχι μόνο το μαθησιακό. Γι' αυτό και καταγράφονται αναλυτικότατα και...εξετάζονται. Μη γελάς, σε βλέπω... Μπαίνω στην τάξη την επόμενη φορά και ρωτάω: "Ποιο είναι το όνειρο της Αγγέλας;" "ποιο μάθημα μας είπε η Αγγέλα ότι σιχαίνεται;"
Το μάθημα εδώ είναι πως ακούω και μαθαίνω για τους άλλους που θα ζήσω μαζί τους πολλά χρόνια και, κυρίως, θα δουλέψω μαζί τους.
Ξέρεις ότι ούτε στην Τρίτη λυκείου τα παιδιά που έχουν ζήσει μαζί 12 χρόνια δεν γνωρίζουν πολλά πράγματα το ένα για το άλλο;
Αν δεν στήσεις διαύλους επικοινωνίας μεταξύ των μαθητών από την αρχή, δεν θα έχεις τάξη- ομάδα, αλλά μια συγκατοίκηση παιδιών με μέτωπο στον παντογνώστη καθηγητή και συχνά, συγκατοίκηση αντιπάλων ή ανταγωνιστών ή απλώς αδιάφορων.
Όσο για το Δημήτρη, έχω πια καταλήξει ότι είναι πολυτιμότερος ένας μορφωμένος και ευαισθητοποιημένος ψαράς από 10 καθηγητές ή δικηγόρους. Γιατί ακριβώς στο χώρο του δεν υπάρχουν πολλοί σαν κι αυτόν.
Τον θυμάμαι τον Δημήτρη , ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει , ιδιαίτερα στο ντοκυμανταίρ που φτιάξαν τα παιδιά για το Κόρθι-αναζήτησέ το στο σχολείο , κάπου θα υπάρχει...
Α, καλώς το το σγουρό! Ντοκυμαντέρ; Θα το ψάξω. Αύριο πάμε στο μουσείο για την έκθεση Ντελβό.
Ελπίζω να μη φυσάει όπως απόψε.
Post a Comment