Γιάννης Γλυνός, Δήμαρχος Άνδρου

Στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν η φοιτητική ζωή στην Αθήνα ήταν ένας παράδεισος γεμάτος πάρτι, συναυλίες, εκδρομές,πορείες και διαδηλώσεις, τον ακούσαμε να λέει, πριν καλά καλά πάρει πτυχίο: "Εγώ θα πάω στην Άντρο". Βρε, καλέ μας, βρε χρυσέ μας, τι θα κάνεις εκεί στις ερημιές με τους αιτούλους θα μιλάς; Ανένδοτος, απροσκύνητος, άφησε σε μας την Αθήνα να τη χαιρόμαστε και γύρισε στον τόπο μας. Δεν έλειψε ούτε μια μέρα είτε είχε τυπική συμμετοχή στα κοινά είτε όχι, από το προσκλητήριο αυτού του τόπου. Πάντα για κάτι σημαντικό πάλευε, πάντα αγωνιούσε για τις τύχες των ανθρώπων του.
Όταν επιστρέψαμε κάποτε, τον βρήκαμε εκεί να μας έχει στρώσει το χαλί της αγάπης του, της έγνοιας του. Συμπορευτήκαμε, μεγαλώσαμε παιδιά, διδάξαμε παιδιά, μοιραστήκαμε αγωνίες και χαρές. Από τότε που ανέλαβε δήμαρχος, αμφιβάλλω αν μπορέσαμε να σταυρώσουμε δυο κουβέντες, χωρίς να γυρνάμε συνεχώς γύρω από τα προβλήματα του τόπου και τα σχέδια για το μέλλον του.
Κάποτε που είπα να φύγω κι εγώ από το νησί, για τους δικούς μου λόγους, αντιμετώπισα εκτός από την αποδοκιμασία του και τη μόνιμη επωδό κάθε φορά που τον έβλεπα: "Μάζευτα κι έλα". Κανέναν δεν αφήνει να "αλλαξοπιστήσει", κανέναν δεν θέλει να χαρίσει στην Αθήνα, ντόπιο ή "ξένο", μόνιμο κάτοικο ή προσωρινό επισκέπτη. Νομίζω ότι αυτός είναι ο βαθύτερος καημός του, να τους κρατήσει όλους εδώ, ακόμη και κλειδώνοντας την "πόρτα", για την οποία λέει ότι θα είναι ο τελευταίος που θα την κλείσει.
Χθες αυτός ο ορκισμένος Αντριώτης, ανταμείφθηκε για την αγάπη του για τον τόπο και τα έργα αυτής της αγάπης, βγαίνοντας δήμαρχος όλου του νησιού.
Χθες βράδυ, στο Κόρθι, ζήσαμε την πάνδημη χαρά, όπως είχαμε ζήσει προ μηνών τον πάνδημο θρήνο. Όλα τα μάτια δακρύσανε από χαρά, ακόμα κι εκείνης που δεν έχουν σταματήσει να δακρύζουν από πόνο εδώ και τέσσερις μήνες.
Μόνο που πια ο Γιάννης δεν είναι "δικός μας". Το ένιωσα χθες βράδυ που τον συνοδέψαμε στη Χώρα, ένα ποτάμι αυτοκίνητα, και τον παραδώσαμε σαν γαμπρό, με τα βιολιά, στο ψηλό κτίριο της Πλατείας Γηροκομείου. Ο Γιάννης ο Γλυνός είναι πια ο Δήμαρχος όλων μας, μας το είπε καθαρά: "Οι εκλογές τελείωσαν. Τώρα είμαστε όλοι μαζί". Μαζί κι ο γιατρός ο Θεοδόσης ο Σουσούδης κι ο έπαρχος ο Γιάννης ο Μαλταμπές, μαζί κι όλοι οι "χαμένοι". Το μισό νησί, δεν μπορεί ποτέ να είναι χαμένο, χωρίς να χαθεί όλο.
Και είναι καιρός αυτό το νησί, που πάντα ήταν χωρισμένο σε τρία μικρότερα, πιο κοντά στην Αθήνα το καθένα τους, παρά στα άλλα δύο, να ενωθεί κοινωνικά, οικονομικά, ακόμα και ψυχικά και να παλέψει για το παρόν και για το μέλλον του, στους δύσκολους καιρούς που έρχονται.
ΥΓ
Εδώ θα πάρετε μια γεύση από τα γεγονότα της χθεσινής βραδιάς δια χειρός vanglouk