Κάθονται στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου μαιευτηρίου, στο τμήμα μαστογραφίας. Η νοσηλεύτρια έρχεται και καλεί με τη σειρά τις γυναίκες να εξεταστούν. Το ομολογημένο αμάρτημα της παρατήρησης ανθρώπων, σε ένα τέτοιο χώρο, βρίσκει τη δικαίωσή του. Βοηθά να περάσει η ώρα, να μειωθεί το άγχος. Η γηραιά κυρία συνοδεύεται και υποβαστάζεται από το γιο της και μια άλλη γυναίκα μεγαλύτερή του και οδηγείται στο εξεταστήριο.
Όταν επιστρέφουν, ο γιος μοιάζει πολύ ανήσυχος, κόβει βόλτες στο χώρο, βρίσκει γιατρούς, μιλάει στο κινητό του. Οι δυο γυναίκες κάθονται δίπλα δίπλα και η νεότερη φροντίζει τη μεγαλύτερη, της δίνει νερό, τη χαϊδεύει, της κρατάει το χέρι. Μάνα και κόρη; Η απορία λύνεται όταν χτυπάει το τηλέφωνό της, είναι αλλοδαπή.
Όταν τελειώνει η τηλεφωνική συνομιλία, η μεγάλη κυρία γυρνάει στη συνοδό της και της λέει με γλυκύτητα: "Δάκρυσες, Μαρίνα; Τι σου είπαν; " Κάτι της απάντησε ψιθυριστά εκείνη και η γιαγιά συνέχισε: "Ε, τι να γίνει; Όσο μεγαλώνει κανείς, όλο και κάτι θα παρουσιαστεί στην υγεία του."
Τα χέρια τους έμειναν ενωμένα μέχρι που έφυγαν. Μείναμε για το υπόλοιπο της αναμονής με τη γαλήνη που χαρίζει η συνάντηση με αληθινούς ανθρώπους.
Καλή τους ώρα...
8 comments:
Γυριστρούλα αυτές οι αίθουσες αναμονής ειναι ότι πιο κοντινο έχει φτιάξει ο άνθρωπος για να θυμίζει την Κολαση.
Ναι, υπάρχουν και σκηνές που σου δίνουν ελπίδα, αλλά οι περισσότερες που βλέπεις απλά "μεγαλώνουν" το δικό σου δράμα.
Να είσαι καλά για τη στιγμή ανθρωπιάς που έδωσες σε όλους μας.
Ναι, καλή τους ώρα
που είναι εκεί δίχως να λένε πολλά δίχως να χουν τίλους περίεργους και περίτεχνους
μα κουβαλούν σοφία απόσταγμα ζωής και ηρεμία
και είναι μεταδοτική
Καλησπέρα Γυριστρούλα...
Αυτές οι αίθουσες αναμονής έχουν συχνά πολλές ιστορίες να διηγηθούν. Άλλες με χαρά άλλες με πόνο.
Πολύ όμορφο.
Ndn μου, καλό είναι να μη μας τρομάζουν αυτοί οι χώροι, γιατί όσο πιο εξοικειωμένοι είμαστε στη χρήση τους, τόσο λιγότερο,ίσως, τους χρειαστούμε. Καλό φθινόπωρο, ξενιτεμένο μας. Ελπίζω να πέρασες καλά στην πατρίδα.
θερσίτη μου, χαίρομαι που είσαι εδώ. Μου έλειψες.
Μερικοί άνθρωποι,μεριλού, σου μεταδίδουν αυτή την ηρεμία, αρκεί να μπορείς να τους αναγνωρίζεις μέσα στο πλήθος. Κάτι μαθαίνω κι εγώ σιγά σιγά, ε; :)
Φυσικένια, έχεις δίκιο, και είναι ίσως οι μόνοι χώροι που δεν θέλουμε να παίζουμε πρωτεύοντες ρόλους, αλλά να είμαστε παρατηρητές.
Post a Comment