Καλές γιορτές!

Ο ανεμόμυλος αποφάσισε φέτος να αρχίσει νωρίς τις διακοπές του, γιατί η μυλωνού χρειάζεται λίγη αποχή από το διαδίκτυο, για να επιδοθεί απερίσπαστη σε πιο παραδοσιακές ενασχολήσεις.
Θα τα ξαναπούμε του χρόνου και μέχρι τότε εύχομαι σε όλους τους φίλους και αναγνώστες μου καλές γιορτές.
Αφιερωμένο σε όλους το παρακάτω απόσπασμα από τα παραδοσιακά κάλαντα του Κορθίου Άνδρου, τον "Άη Βασίλη", όπως τον λέμε, και ιδιαίτερα στον αγαπημένο μου ποδηλάτη, που γιορτάζει πολλαπλώς μέσα σ' αυτές τις γιορτές, με την ευχή να είναι πάντα γερός και ευτυχισμένος και να δίνει πάντα έτσι απλόχερα αγάπη, φροντίδα και ζεστασιά στους γύρω του.



"Εσέ σου πρέπει αφέντη μας
και μπέη και λεβέντη μας
καρέκλα καρυδένια
για ν' ακουμπάς τη μέση σου
τη μαργαριταρένια
και πάλι ξαναπρέπει σου
καριόλα να κοιμάσαι
βελούδο να σκεπάζεσαι
να μην κρυολογάσαι
και πάλι ξαναπρέπει σου
καράβια ν' αρματώνεις
και τα σχοινιά των καραβιών
να τα μαλαματώνεις.
Την πρύμνη όλο μάλαμα
την πλώρη όλο ασήμι
και μες στη μεσ' του καραβιού
να'ναι Άγιος Βασίλης
άξιος δικαιοσύνης.

Εσέ σου πρέπει αφέντη μας
και μπέη και λεβέντη μας
φλουριά να δρυμονίζεις*
και τ' αποδρυμονίδια σου
εμάς να μας τα δίνεις."

* Οι φίλοι ομότεχνοι ας μου δώσουν καμιά ιδέα για το πώς γράφεται και από πού άραγε προέρχεται το ρήμα αυτό με την έννοια κοσκινίζω -και δρυμόνι= κόσκινο με μεγάλες τρύπες- που το γνωρίζω μόνο από προφορική παράδοση.

epeidh m to zhthsate tha thn bgalw

Απόψε δεν θα μιλήσω για τον Αλέξη και την επέτειο. Ο Αλέξης δεν είναι συμβολικό πρόσωπο για να έχει επέτειο. Κανένα νεκρό παιδί δεν μπορεί να είναι σύμβολο για τίποτα. Σύμβολο είναι το δευτερεύον και επιμέρους που αντιπροσωπεύει το πρωτεύον και καθολικό, και ένα νεκρό παιδί δεν είναι ούτε δευτερεύον ούτε επιμέρους, είναι όλος ο κόσμος για τους γονείς του, για τα αδέλφια του, τους παππούδες του, τους φίλους του.
Και μόνο που στο όνομά του εκτονώνουν τα ιδεολογικά ή πολιτικά τους απωθημένα κάποιοι είναι ανατριχιαστικό. Και μόνο που κάποιοι ψάχνουν για δικαίωση μέσα σε τάφους παιδιών είναι ακόμη πιο ανατριχιαστικό.
Θέλω να μιλήσω μόνο για το Γ-Λ, τον περυσινό μαθητή μου, που έβγαλε από το facebook εκείνη τη φωτογραφία με την κουκούλα "epeidh m to zhthsate tha thn bgalw" και μου ευχήθηκε να πάει καλά αυτή η χρονιά για μένα.
Δεν υπάρχει τρόπος, Γ, να πάει καλά οποιαδήποτε χρονιά για μένα, για μας τους δασκάλους σας, παρά μόνο αν ξέρουμε ότι εσείς είστε γεροί και δυνατοί. Μόνο τότε θα έχουμε κι εμείς δύναμη να αγωνιζόμαστε για σας, μαζί με σας, για ένα καλύτερο σχολείο, για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Ξέρω πως έχεις/ έχετε χίλια δίκια να είστε θυμωμένοι για όλα αυτά που σας στερούν τη μόρφωση, την ελπίδα, τη χαρά, για μας που δεν κάναμε ό,τι μπορούσαμε, για να μη συμβεί αυτό. Μη μας τιμωρείτε όμως εκθέτοντας αλόγιστα τα νιάτα σας στην απελπισία της τυφλής βίας, δεν έλυσε ποτέ αυτή και ούτε θα λύσει κανένα πρόβλημα στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτό που γίνεται ειρηνικά, με διάλογο, με αντίλογο, με μόχθο και επιμονή, με φαντασία και αγάπη είναι που προχωράει λίγο πιο μπροστά την κοινωνία κι εμάς τους ίδιους.
Σε σένα και στους υπόλοιπους της παρέας σου, που πέρυσι περάσαμε τόσο όμορφα μαζί (ακόμα κι όταν παρακολουθούσατε σε επανάληψη το ίδιο μάθημα αδιαμαρτύρητα) αφιερωμένο το τραγούδι που μιλάει για το δικό μου όνειρο που μοιάζει πολύ με το δικό σας.

Ένα απάνθισμα από τα σχόλια της Διαβούλευσης

Η Διαβούλευση έκλεισε. Παραθέτω επιλεγμένα σχόλια σε αντίστιξη. Χωρίς σχόλια:


από Μαρία Παναγιωτοπούλου - — Δεκεμβρίου 4, 2009 @ 8:25 μμ

Κα Υπουργέ,
Υπηρετώ από το 1986 στο νομό Λέσβου ως αναπληρώτρια- όταν πρωτοήρθα στο νησί από την Αθήνα κατόπιν επιλογής μου -και από το 1987 που διορίστηκα με δυσπρόσιτο διορισμό. Διαμένω σε απόσταση 75 χλμ από την πρωτεύουσα του νομού και πάλι κατόπιν επιλογής μου. Από το 2002 έως τον Απρίλιο του 2009 υπηρέτησα την εκπαίδευση και ως διευθύντρια, στο ένα από τα δύο σχολεία που υπηρέτησα τα 22 αυτά χρόνια μόνιμης υπηρεσίας μου.
Θα μιλήσω λοιπόν ως εκπαιδευτικός με αρκετή πείρα , αλλά και ως στέλεχος που είδα από κοντά τη δημόσια εκπαίδευση στα δυσπρόσιτα σχολεία της.
Είδα πολλούς νεοδιόριστους συναδέλφους τα πρώτα χρόνια της θητείας μου να αποδέχονται τον δυσπρόσιτο ή όχι διορισμό τους και να τον υπηρετούν πάντα με δυσκολία στην αρχή –μιας και αρκετοί άφηναν πίσω τους οικογένειες και φίλους- ερχόμενοι σε ένα νησί που ειδικά τον χειμώνα ήταν παρακινδυνευμένο να προγραμματίζεις ένα Σαββατοκύριακο στην Αθήνα, δεν μιλώ για Θεσσαλονίκη ή άλλη περιοχή της Ελλάδας, γιατί οι ώρες ταξιδιού ήταν απαγορευτικές, τότε τα αεροπορικά εισιτήρια ήταν πανάκριβα. Γι’ αυτό και η δυσκολία που έγραψα παραπάνω. Όμως έμεναν, και στο τέλος της θητείας τους έφευγαν με δάκρυα στα μάτια.
Τα τελευταία αυτά χρόνια η κατάσταση άλλαξε δραματικά. Οι περισσότεροι νεοδιόριστοι με δυσπρόσιτο ή κανονικό διορισμό κάνουν τα αδύνατα δυνατά να φύγουν από το σχολείο. Με δύο τρόπους τα καταφέρνουν όσοι το καταφέρουν. Όσες συναδέλφισσες έχουν τη δυνατότητα, κάνουν τον οικογενειακό τους προγραμματισμό, ώστε τα δύο αυτά χρόνια ή και περισσότερα να τα περάσουν εκτός σχολείου απολαμβάνοντας βεβαίως τα μόρια που έδινε το σχολείο. Όσοι δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα «χτυπούν » απόσπαση στην απόσπαση μέχρι να μαζέψουν και πάλι ικανοποιητικό αριθμό μορίων μέχρι να πάρουν μετάθεση στον τόπο κατοικίας τους. Μου έτυχε χρονιά -ως διευθύντρια- που τοποθετήθηκαν με προσωρινή τοποθέτηση 4 φιλόλογοι και οι 4 έφυγαν από την 1η Σεπτεμβρίου εκτός των 2 δυσπρόσιτων που υπηρέτησαν κανονικά. Ποιος προγραμματισμός να γίνει; Πόσοι διορισμοί να γίνουν για να μην υπάρχουν κενά στις 11 Σεπτεμβρίου;
Τι άλλαξε λοιπόν μέσα σε 20 χρόνια;

Οι αποσπασμένοι για τους οποίους μιλάτε -και δικαίως- είναι κάτω των 10 ετών μόνιμης υπηρεσίας οι περισσότεροι. (Κάντε την έρευνά σας (αφού τους εντοπίσετε σε οποιαδήποτε υπηρεσία είναι αποσπασμένοι) και για να το εξακριβώσετε ζητήστε τα δελτία κίνησης που συντάσσει κάθε διευθυντής , σ’ αυτά φαίνεται που βρίσκεται ο καθένας που λείπει από το σχολείο από το οποίο μισθοδοτείται). Σίγουρα δεν φταίνε μόνο οι καθηγητές. Φταίει ο μηχανισμός που στήθηκε όλα αυτά τα χρόνια για τις αποσπάσεις. Στην δική μου την εποχή κάποιος που είχε «μπάρμπα στην Κορώνη» ήταν δακτυλοδεικτούμενος. Σήμερα η ποσότητα των αποσπάσεων -όχι των αναγκαίων- αλλά κυρίως των βολεμάτων μέχρι να φύγουν οι δύσκολες χρονιές- δείχνει ότι εντέλει ο καθένας έχει και ένα «μπάρμπα στην Κορώνη» δηλ αυτή η «συνομοταξία» μάλλον έγινε πολυπληθής !
Αν λοιπόν εντοπιστούν τα αίτια της συμπεριφοράς αυτής θα βρεθεί και η λύση της.
Επίσης πολλά κενά εμφανίζονται και από τις άδειες λόγω εγκυμοσύνης. Βρείτε φόρμουλα ώστε οι νεοδιόριστες εκπαιδευτικοί αν είναι ήδη έγκυες να μην χάνουν μεν τη σειρά του διορισμού τους , αλλά να μην εμφανίζονται καν στα σχολεία για ανάληψη υπηρεσίας. Είναι προτιμότερο να απασχολούνται σε διοικητικές υπηρεσίες στον τόπο κατοικίας τους μέχρι την κανονική τους άδεια, τους παρά να λείπουν για 7 ή 8 μήνες από την εργασία τους.

Διορισμοί: Ένας καθηγητής που έχει περάσει τον ΑΣΕΠ θα πρέπει να ξαναδίνει εξετάσεις; Θα ξεχάσει αυτά εντωμεταξύ αυτά που ξέρει; Αυτός που περνάει στο ΑΣΕΠ και με την προϋπηρεσία του θα παίρνει τη σειρά του στον πίνακα διοριστέων. Από αυτόν να γίνονται οι διορισμοί. Αν κάποιος θέλει να βελτιώσει την τελική του βαθμολογία (μαζί με την προϋπηρεσία) να έχει το δικαίωμα να ξαναδώσει. Αλλιώς να μην χάνει το δικαίωμά του να βρίσκεται στη λίστα αυτή ή για να το πούμε με μια λέξη που ξεχάστηκε στην ΕΠΕΤΗΡΙΔΑ. Όσο κι αν θέλησε ο σύντροφός υπουργός να την καταργήσει, κατήργησε μόνο τη λέξη και όχι την ουσία.
Το κάθε σχολείο με δική του ευθύνη να δημιουργήσει το δικό του οργανόγραμμα ώστε να γνωρίζει η κεντρική διοίκηση ακριβώς το εκπαιδευτικό προσωπικό που χρειάζεται για να λειτουργήσει. Επίσης πέρα από τα μαθήματα υπάρχουν και άλλες υπηρεσίες μέσα στα σχολεία ( Βιβλιοθήκη, Γραφείο Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού υπεύθυνοι ενισχυτικής διδασκαλίας) που και αυτές χρειάζονται εκπαιδευτικούς για να λειτουργήσουν.
Στις ανάγκες για εκπαιδευτικό προσωπικό να υπολογίζονται και οι ανάγκες τις ενισχυτικής και της πρόσθετης διδασκαλίας , ώστε να σταματήσει αυτή η ντροπή με τους ωρομίσθιους που πληρώνουν σε χρήμα για να αγοράσουν προϋπηρεσία . Δηλ το κάθε σχολείο εκτός των ωρών του πρωινού ωραρίου να υπολογίζει και τις ώρες για την ενισχυτική και πρόσθετη διδασκαλία του, σύμφωνα με τις ανάγκες των μαθητών του . Μαθητών που μερικοί απ’ αυτούς διαμένουν σε χωριά που έχουν 1 φορά την εβδομάδα λεωφορείο που τους ενώνει με τον έξω κόσμο.
Και αυτό να γίνει από την επόμενη σχολική χρονιά για να αποφευχθούν οι μετακινήσεις εκπαιδευτικών από το ένα σχολείο στο άλλο (οικονομία στα εκτός έδρας και οδοιπορικά)- (ζητήστε στοιχεία μετακινούμενων καθηγητών για κάλυψη ωραρίου και ζητήστε στοιχεία πόσοι καθηγητές προσλαμβάνονται για την ενισχυτική και την Πρόσθετη ) Έτσι και το προσωπικό θα παραμένει σε ένα σχολείο και θα απορροφήσετε και έναν ικανοποιητικό αριθμό εκπαιδευτικών που επένδυσαν σε αυτή την εργασία. Υπολογίστε ότι ωρομίσθιος μπορεί να διανύει καθημερινά μέχρι και 150 χιλιόμετρα για το πολύ 10 ώρες απασχόλησης ή και λιγότερες στις περισσότερες περιπτώσεις.

Αποσπάσεις: κάνετε τώρα μια σειρά μετατάξεων (για όποιον δεν θέλει να ενταχθεί σε σχολική μονάδα) και από εδώ και στο εξής για καθαρά διοικητικό προσωπικό χωρίς επιπλέον εξειδίκευση να προσλαμβάνονται με τη διαδικασία του ΑΣΕΠ και διοικητικοί υπάλληλοι. [Διοικητικούς υπαλλήλους πρέπει να έχουν και τα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, γιατί ο διευθυντής εκεί θα πρέπει να είναι καθοδηγητής (παιδιών και καθηγητών) και όχι διοικητικός υπάλληλος. Αντί να παταχθεί το τέρας της γραφειοκρατίας, με τη χρήση της τεχνολογίας η μόνη δουλειά που προλαβαίνει να κάνει είναι να συμπληρώνει πίνακες και πινακάκια. Στοιχεία που δίνονται μια φορά ζητούνται με άλλη μορφή ξανά και ξανά].
Οι μόνες αποσπάσεις που θα υπάρχουν θα πρέπει να είναι από σχολείο σε σχολείο και μάλιστα να διευκολύνονται, ώστε ο καθένας που χωρίζεται από την οικογένειά του να έχει τη δυνατότητα της επανένωσης. Έτσι θα πάψουν όλοι οι δόλιοι τρόποι που μετέρχεται ο καθένας για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Άρα οι αποσπάσεις θα πρέπει να βγαίνουν πριν από τους διορισμούς παράλληλα με τις μεταθέσεις. Και τότε θα υπολογίζονται τα πραγματικά κενά για παραπέρα διορισμούς.

Μονιμοποίηση: δημιουργήστε τις κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε η έκθεση μονιμοποίησης που συντάσσουν οι διευθυντές να μην είναι ένα τυπικό έγγραφο, (που κυκλοφορεί μεταξύ των διευθυντών και αλλάζουν μόνο τα στοιχεία) αλλά να περιγράφει με διαβαθμίσεις το προφίλ του κάθε εκπαιδευτικού σε συγκεκριμένα πεδία( πρωτοβουλίες, συμμετοχή σε προγράμματα και δραστηριότητες, εκτέλεση καθηκόντων του , σχέσεις με γονείς και μαθητές, σχέσεις με φορείς της εκπαίδευσης, επιστημονική πληρότητα κλπ) Μετρήσιμα στοιχεία, που αν υπάρχει δολιότητα από πλευράς του διευθυντή ή όποιου άλλου ( γιατί υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις) να μπορεί ο καθηγητής να ανατρέψει τη δυσμενή έκθεση.

Κρίσεις στελεχών: Κρίθηκα 2 φορές για διευθύντρια. Δεν ξέρω αν ο διευθυντής πρέπει κρίνεται από το πόσα μεταπτυχιακά έχει ή αν έχει γνώσεις διοίκησης και βέβαια ικανότητες και δεξιότητες που να του επιτρέπουν να ασκεί διοίκηση όχι απλά σε μια επιχείρηση αλλά σε ένα τέτοιο ευαίσθητο επαγγελματικό χώρο. Οπωσδήποτε χρειάζεται -όσοι εκπαιδευτικοί επιθυμούν θέσεις ευθύνης- να περνούν από σχετικά σεμινάρια. Επίσης τα σεμινάρια να έχουν βιωματικά για λύσεις κρίσεων στη σχολική μονάδα (γιατί εδώ ο καθένας όπως νομίζει ενεργεί). Σωστό το μέτρο της σημερινής υποχρεωτικής 12χρονης θητείας για να είναι κάποιος υποψήφιος. Και σωστό θα ήταν η κρίση του να είναι αντικειμενική: πέρα από τα τυπικά του προσόντα να περνά από εξετάσεις σε διοικητικά και παιδαγωγικά θέματα για την τελική κρίση. Η συνέντευξη θα πρέπει και εδώ να καταργηθεί.



από Βασιλειάδου Σοφία - — Δεκεμβρίου 4, 2009 @ 7:17 μμ

Κυρία υπουργέ,

καθώς η διαβούλευση φτάνει στο τέλος της, διαπιστώνω ολοένα και περισσότερο τη δυσκολία του έργου σας. Δυστυχώς, η εικόνα που παρουσιάζει το εκπ/κό δυναμικό της χώρας μας είναι απογοητευτική λόγω της διαίρεσης που επικρατεί, επειδή κάποιοι, πριν από εσάς, εκμεταλλεύτηκαν την αγωνία πολλών χιλιάδων αδιορίστων εκπ/κών, με σκοπό να «βολέψουν» ορισμένες μερίδες ανθρώπων οι οποίοι θα τους αντάμοιβαν με την ψήφο τους. Και έχετε τώρα να αντιμετωπίσετε ορισμένους που μιλούν για «κεκτημένα» δικαιώματα… Που…απειλούν με κινητοποιήσεις, σα να νομίζουν ότι όλη αυτή η χώρα ανήκει μόνο σ’αυτούς.

Κα υπουργέ, μη λυγίσετε! Κάντε πράξη την αρχή της ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ σ’αυτή τη χώρα! Μην αφήσετε τις απειλές για πολιτικό κόστος να σας κάνουν να σταματήσετε αυτό που από το 1998 είχε ξεκινήσει, και αν κάποιοι δεν το απέτρεπαν (αν και το είχαν ψηφίσει τότε στη Βουλή), τώρα θα είχε γίνει ήδη πράξη.

Σ’εσάς σήμερα ανήκει η ευκαιρία να πάρετε τη ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ: Να έχουν όλοι την ίδια μεταχείριση σ’ αυτή τη χώρα, τουλάχιστο στον ευαίσθητο χώρο της εκπ/σης, αφού το αντικείμενό της ειναι ΕΜΨΥΧΟ! Βρείτε έναν τρόπο να ελέγχεται η αγάπη του κάθε εκπ/κού για το επάγγελμα αυτό. Γιατί μέσω της διαβούλευσης, φάνηκε μόνο η αγάπη του κάθε εκπ/κού για…ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ!

Σας αξίζουν συγχαρητήρια για το δικαίωμα που μας δώσατε να εκφράσουμε τις απόψεις μας.
Αν όμως μείνετε σταθερή στην άποψή σας για ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, Θ Α Γ Ρ Α Ψ Ε Τ Ε Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α !

(Μην «ακυρώσετε» τους προηγούμενους διαγωνισμούς. Αυτό θα είναι πραγματική αδικία!)

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΡΓΟ ΣΑΣ.




Επιτέλους κυρία Διαμαντοπούλου!
Κλείστε όλους τους πίνακες που έχουν μετατρέψει όσους θέλουν να διοριστούν μόνιμα στο Δημόσιο σε συλλέκτες μορίων προϋπηρεσίας με κάθε κόστος, πατώντας ακόμα και επί πτωμάτων. Βάζουν μέσα, ζητούν ρουσφέτια, συχνάζουν σε πολιτικά γραφεία, αναπτύσσουν κολλητηλίκια με παπάδες και πανεπιστημιακούς για να τους βολέψουν στη Σιβιτανίδειο, ψάχνουν «κονέ» με υπαλλήλους των Β’βάθμιων Διευθύνσεων μπας και τους δώσουν κάποιο καλό σχολείο με πολλές ώρες, έχουν κολλητηλίκια με διευθυντές σχολείων μπας και τους βάλουν καμιά ώρα παραπάνω σε γιορτές, αργίες, απεργίες! Προσθέστε και όσους επωφελήθηκαν και από την ΠΔΣ, και από άλλες «τρύπες» που μου διαφεύγουν αυτήν τη στιγμή… Είναι κατάσταση αυτή? Το σύστημα προσλήψεων είναι διάτρητο!
Και μέσα σ’όλα αυτά, πού βρισκονται οι μαθητές? Αυτοί που θέλουν να τρυπώσουν στο Δημόσιο, τους βλέπουν σαν ζωντανά μόρια. Άτομα τα οποία θέλουν να διοριστούν παρακάμπτωντας τον ΑΣΕΠ, άτομα που θεωρούν ότι κοροϊδεύουν όλους τους άλλους, την σιωπηρή πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, που ζητεί Αξοικρατία και ΑΣΕΠ! ΑΣΕΠ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΣΕΠ!
Επιτέλους κυρία Διαμαντοπούλου, κλείστε τους πίνακες, μην δέχεστε άλλη προϋπηρεσία από κανέναν! Σταματήστε τα μέσα, τα «κονέ» και τα Ρουσφέτια! Και μην πνίγετε τον ΑΣΕΠ με παράταση στο «κονέ» και με μεταβατικές περιόδους που δεν γίνονται καθεστώς! Μια μεταβατική περίοδος άνω του έτους θα ακυρώσει την όποια αλλαγή!
Λένε πολλοί, κυρία Διαμαντοπούλου, ότι δεν θα μπορέσετε να αντεξετε στις πιέσεις των κοματικών συνδικαλιστών και αυτών που ξέρουν να κλαίγοντια και να φωνάζουν. Και ότι θα κάνετε μια αλλαγή που δεν θα είναι καθόλου τολμηρή…
Αν δεν σκέπτεστε να επιβάλετε 100% ΑΣΕΠ, ΧΩΡΊΣ ΠΙΝΑΚΕΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΘΥΡΑΚΙΑ, καλύτερα να μην κάνετε τίποτα.

Με εκτίμηση.

Είμαι φιλόλογος καθηγήτρια με 25 χρόνια υπηρεσία στην εκπαίδευση.Παρακολουθώντας όλα αυτά τα χρόνια τον τρόπο προσλήψεων έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως όσο υπάρχουν δυο παράλληλοι τρόποι προσλήψεων θα διαιωνίζονται τα προβλήματα και οι αδικίες.Ο μόνος τρόπος να σταματήσουν οι αδικίες και η καταστρατήγηση του 60% και 40% είναι ο ΑΣΕΠ.Παρά το ότι είναι γνωστό πως πάρα πολλοί αδιόριστοι μάζεψαν μόρια προϋπηρεσίας με ανορθόδοξο τρόπο (είναι γνωστό πως γίνονταν οι προσλήψεις π.χ στην ΠΔΣ την τελευταία πενταετία)θεωρώ πως η προϋπηρεσία σαφέστατα πρέπει να προσμετράται για το διορισμό με μοριοδότηση για κάθε χρόνο προϋπηρεσίας αλλά αυτό να μη διαιωνιστεί με καινούριες προϋπηρεσίες.Ταυτόχρονα η μοριοδότηση των μεταπτυχιακών-διδακτορικών να ενισχυθεί και να μοριοδοτούνται και άλλα κριτήρια που μπορεί να έχει ένας υποψήφιος καθηγητής, όπως οι ξένες γλώσσες, πράγμα που ισχύει γενικά στο Δημόσιο. Άραγε η γνώση ξένων γλωσσών ή η γνώση Η/Υ δεν βοηθούν το εκπαιδευτικό έργο του καθηγητή οποιασδήποτε ειδικότητας, ιδιαίτερα σε μια εποχή που οι επαφές και τα προγράμματα συνεργασίας με σχολεία του εξωτερικού είναι απαραίτητες;Τέλος θα ήθελα να επισημάνω πως ο αριθμός που θα προσλαμβάνεται για κάθε ειδικότητα πρέπει να ανακοινώνεται όσο το δυνατόν ενωρίτερα και να μην παραβιάζεται στην πορεία.(Π.χ στον τελευταίο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ ενώ είχε ανακοινωθεί ότι θα προσλαμβάνονταν 150 γυμναστές ,ένα μήνα πριν το διαγωνισμό ανακοινώθηκε ότι θα προσληφθούν 45.Αναλογία 1 στους 120 περίπου).
Αυτό, βέβαια που πρέπει να συζητηθεί σε μια άλλη διαβούλευση είναι πώς ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ θα βελτιωθεί ώστε να επιτυγχάνουν πράγματι οι πιο άξιοι και όχι οι πιο τυχεροί.




Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τη δυνατότητα που μου δίνεται (και μου δίνετε) να εκφράσω την άποψή μου και ναγυρίσω το πρίσμα από μία ακόμα πλευρά.
Είμαι μαθηματικός,έχω πτυχίο με άριστα,έδωσα στους δυο τελευταίους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ και ήμουν επιτυχούσα, αλλά όχι διοριστέα, και στους δύο (στον τελευταίο ,μάλιστα, απείχα 0,35 μόρια και 20 θέσεις από τον τελευταίο διοριστέο).
Στον τελευταίο διαγωνισμό, οι επιτυχόντες ήταν μόλις 548, ενώ το ποσοστό αποτυχίας έφτασε, όπως λέγεται,το 87%. Οι διοριστέοι ήταν μόλις 270,όταν την προηγούμενη φορά ήταν 572(που σημαίνει ότι με τον ίδιο αριθμό διοριστέων, οι επιτυχόντες του τελευταίου διαγωνισμού θα ήταν όλοι διοριστέοι και δε θα έφταναν). Λόγω της δυσκολίας των θεμάτων, τα μόρια που αποκόμιζε ένας επιτυχών,αλλά όχι διοριστέος ήταν σχεδόν ανύπαρκτα!(την προηγούμενη φορά είχα τετραπλάσια μόρια,όντας 650 θέσεις πιο κάτω στον πίνακα επιτυχόντων!!!).Με λιγότερα απο 10 μόρια συνολικά από τους δύο τελευταίους διαγωνισμούς (αφόυ απο τα μόρια του προηγούμενου διαγωνισμού έμειναν μόνο τα μισά)και έχοντας μόνο!!! δύο (μικρά) παιδιά,δεν είχα καμία ελπίδα ούτε για αναπληρώτρια,ούτε για ωρομίσθια, ούτε καν για ΠΔΣ, αφού δε διαθέτω μπάρμπα σε καμία τοποθεσία της Ελλάδας!
Ευτυχώς, ευννοήθηκα από την πρόσληψη στην ΠΔΣ με κριτήριο το χρόνο κτήσης πτυχίου και έτσι θυμήθηκα πώς μοιάζουν οι αίθουσες διδασκαλίας!
Επειδή, σε αντίθεση με την προϋπηρεσία, που δεν έχει αποκτηθεί απαραίτητα με διαφανή τρόπο(δεν αναφέρομαι σε συναδέλφους που έχουν αλωνίσει την Ελλάδα και έχουν χρυσοπληρώσει με χρόνο,κόπο,χρήμα και όχι μόνο,την προϋπηρεσία τους,αλλά σε κάποιους που κατάφεραν να τρυπώσουν και, μετά, όλα πήραν το δρόμο τους) προτείνω τα εξής:
1. Να διατηρούνται στο ακέραιο τα μόρια από επιτυχίες στον ΑΣΕΠ και να αθροίζονται,όπως ακριβώς και η προϋπηρεσία, ανεξάρτητα από την παλαιότητα του διαγωνισμού
2. Να είναι απαραίτητη η επιτυχία σε έναν τουλάχιστον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ για την ένταξη στον ενιαίο πίνακα αναπληρωτών και την προσμέτρηση της προϋπηρεσίας
3. Να μοριοδοτείται κάθε παιδί (ακόμα και το ένα ή τα δύο έχουν στόμα και ανάγκες), καθώς και οι μονογονεϊκές οικογένειες και να σταματήσει η ποσόστωση.
4. Να μοριοδοτείται ο βαθμός πτυχίου και ο χρόνος κτήσης του










ΚΥΡΙΑ ΥΠΟΥΡΓΕ,
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΤ’ΑΡΧΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΗΜΑ.ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΔΗΛΩΣΩ ΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΟΥ ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΡΟΣΛΗΨΗΣ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΟΥ. ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΑΣ ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΟΥΝ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΖΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,ΜΕ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΚΟΣΤΟΣ,ΜΙΑ ΟΔΥΣΣΕΙΑ,ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΗΡΑΜΕ ΜΕΡΟΣ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΡΧΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ. ΜΕΤΑ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟ,ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΒΥΣΣΟ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ,ΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΟ ΑΛΛΟ. Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΡΟΣΛΗΨΗΣ ΜΕΣΩ ΑΣΕΠ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΒΓΑΛΤΙΚΗ,ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΑΣΚΟ ΤΟΥ ΑΙΟΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΩΝ,ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΔΑΞΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΗΔΗ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ!!!!!
ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΡΟΤΡΕΠΩ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΤΕ ΕΝ ΠΟΛΛΟΙΣ ΤΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΛΑΒΕΤΕ ΥΠΟΨΗ ΣΑΣ ΤΗΝ ΠΛΗΘΩΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΚΛΗΘΕΙ. ΠΑΡΆΛΛΗΛΑ,ΩΣ ΣΥΝΕΠΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΤΙΜΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΣΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΑΘΕΣΕΙ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΠΡΟΤΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΡΓΟ ΣΑΣ,ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΡΑΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΚΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΚΕΝΟ ΤΟΥ.


Αγαπητή κυρία υπουργέ!!!
Αρχικά θα ήθελα να σχολιάσω θετικά την απόφασή σας για δημόσια διαβούλευση των βασικών αρχών του νομοσχεδίου σας, αρκεί βέβαια να ληφθούν σοβαρά υπόψιν τα σχόλια μας!Μιλώντας προσωπικά ως αδιόριστη εκπαιδευτικός του κλάδου ΠΕ06 θα σταθώ κυρίως στον τρόπο πρόσληψης των εκπαιδευτικών.Για να είμαι ειλικρινής περίμενα από εσάς να κάνετε κάποιες ουσιαστικές αλλαγές και να είστε δίπλα στον εκπαιδευτικό και όχι απέναντί του.Το ότι θέλετε να καταργήσετε το σύστημα πρόσληψης με μοριοδότηση και να καταστήσετε τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ ως πανάκεια για μόνιμες προσλήψεις είναι λίαν επιοικώς ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!!!Και θα προσπαθήσω εν συντομία να σας εξηγήσω το γιατί.Υπάρχουν εκπαιδευτικοί,ανάμεσα σε αυτούς κεγώ, οι οποίοι εδώ και χρόνια προσπαθούν να μαζέψουν προυπηρεσία σπυρί-σπυρί, φεύγουν μακριά από τα σπίτια τους και κανονίζουν την προσωπική τους ζωή με γνώμονα αυτό,αμειβόμενοι με 9 ευρώ την ώρα-ΕΞΕΥΤΙΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΣΟ!Δεν μπορείτε να έρχεστε εσείς μια ωραία μέρα και να τα ανατρέπετε όλα αυτά πρεσβεύοντας ένα δήθεν αξιοκρατικό σύστημα προσλήψεων μέσω εξετάσεων ΑΣΕΠ,οι οποίες ούτε τη γνωστική μας επάρκεια ούτε την παιδαγωγική μας κατάρτιση εξετάζουν, καθώς τα περισσότερα θέματα είναι ΛΟΤΤΟ και ΔΙΦΟΡΟΥΜΕΝΑ!!!Το μόνο που κάνει το σύστημα αυτό είναι να διογκώνει την ΠΑΡΑΠΑΙΔΕΙΑ καθώς πολλοί εκπαιδευτικοί,όπως κεγώ προσωπικά,καταφεύγουν σε φροντιστήρια και γίνονται θύματα επιτήδιων καιροσκόπων προσφέροντας δήθεν κατάρτιση για τις εξετάσεις με πολύ μεγάλη αμοιβή!Αυτή η γυμνή αλήθεια κρύβεται πίσω απο τις δήθεν αξιοκρατικές εξετάσεις ΑΣΕΠ!Αν επιθυμείτε αξιοκρατία, καταργήστε τις εξετάσεις ΑΣΕΠ και εφαρμόστε ένα σύστημα μοριοδότησης όλων των προσόντων του κάθε εκπαιδευτικού(προυπηρεσία,μεταπτυχιακά,βαθμός πτυχίου,σεμινάρια, πιστοποιητικά γλωσσομάθειας),όπως συμβαίνει και με τις προσλήψεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα! Αξιοκρατία θα πει να καταργήσετε τις ΒΙΣΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΛΉΨΕΙΣ ΣΤΗ ΣΙΒΙΤΑΝΙΔΕΙΟ ΣΧΟΛΗ,όπου οι πολιτικοί και οι εργαζόμενοι σε αυτή προσλαμβάνουν όποιον θέλουν!!!Μεριμνήστε για τους εκπαιδευτικούς που έχουν κάποια προυπηρεσία,έχουν γνώσεις και όρεξη για διδασκαλία αλλά ήταν άτυχοι στις εξετάσεις ΑΣΕΠ,κουραμένοι από το πολύ διάβασμα για αυτές ή αποπροσανατολισμένοι από τα φροντιστήρια!!!Καν τόσο πολύ επιμένετε στις προτάσεις σας παρά τα αρνητικά σχόλια που καθημερινά λαμβάνεται εφαρμόστε αυτές για τους έχοντες πτυχία από εδώ και μπρος!!!


πρεπει να μετρα η προυπηρεσια σε σηναρτηση με μια επυτυχια που ειχε ο υποψιφιος παλια στον ασεπδεν ειναι δυνατον να καληπτεις κενα για 10 χρονια σε διαφορα μερη της ελλαδος σαν αναπληρωτης ωρομισθιος και με τα μορια αυτα να μην μπορεις να διοριστεις και να διοριζετε καποιος που ετυχε να εχει περασει στα γραπτα και δεν ξερει πως ειναι η ταξη.


ΑΡΚΕΤΟΙ ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΥΠΗΡΕΣΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΑΠΑΞΙΩΝΕΤΕ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΙΔΑΞΕΙ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ ΤΟ 30ΜΗΝΟ.. !
ΕΓΩ ΠΑΡΑΤΗΣΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΗΓΑ ΣΕ ΝΗΣΙ ΣΑΝ ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΣ, ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΜΟΡΙΑ.
ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΣΒΕΒΕΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ ΑΞΙΕΣ!!!
ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΟΡΙΑ..ΚΑΙ ΜΑΣ ΣΥΝΤΗΡΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ!!!
ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ,ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΡΟΜΙΣΘΙΟΥΣ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ > ΟΤΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ
ΜΕ ΤΙΜΗ
ΠΟΤΕΛΕΙ ΕΙΡΩΝΙΑ ΤΟ ΕΞΗΣ.
ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΦΟΙΤΗΣΗΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ Η ΕΠΕΤΗΡΙΔΑ.ΘΕΣΜΟΘΕΤΕΙΤΑΙ Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΣΕΠ,ΕΝΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΤΑΘΕΡΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΤΥΧΙΟΥ ΜΑΣ.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΠΤΥΧΙΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΑΤΗΣ ΑΠΟΚΤΗΣΗΣ ΠΡΟΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΣΑΝ ΩΡΩΜΙΣΘΙΑ ΤΕΙΝΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Η ΙΣΧΥ ΤΗΣ ΚΑΘΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΜΕΤΡΗΘΕΙ.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ?
ΑΠΑΝΩΤΟΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΜΟΝΙΜΟΥΣ,ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ,ΩΡΩΜΙΣΘΙΟΥΣ?ΑΔΙΟΡΙΣΤΙΑ ΚΑΤ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ.
ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΣΤΑ 33 ΜΑΣ?ΕΚΕΙ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕΤΕ?


Θέλουμε ένα δικαίο και υγειές εκπαιδευτικό σύστημα για όλους!
ΟΧΙ στον ΑΣΕΠ
ΟΧΙ σε αυθέρετες αποφάσεις
Γεια χαρά σε όλους ΚΑΛΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ


ΕΛΠΙΖΩ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΤΟΝ ΠΑΝΙΚΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΕΡΟΛΟΓΙΕΣ ΣΑΣ….ΕΝΑ ΠΟΣΟΣΤΟ 85% ΤΩΝ ΜΝΜΑΤΩΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΑ ΟΣΑ ΙΣΧΥΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΗΛΙΚΙΕΣ…

ΝΑΙ ΣΕ 24ΜΗΝΟ+ΑΣΕΠ
ΝΑΙ ΣΕ 60%-40%
ΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ(ΜΕ ΜΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΟΝ ΑΣΕΠ)

Υ.Γ. ΕΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΙΝΕΤΕ ΑΣΕΠ Κ. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ? ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΚΑΝΩ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!



Το συστημα προσληψεων που υπαρχει σημερα ειναι δικαιο και απ΄ολους αποδεκτο, γιατι επιμενετε στην καταργηση του; Σε περιπτωση αλλαγης, ομως, στο μεταβατικο σταδιο να λαβετε υποψιν σας και τους στρατιωτες δασκαλους που τον Ιουλιο του 2010 θα εχουν μηδενικη προυπερησια ενω αλλοι που προτιμησαν να μη καταταγουν στο στρατο αλλα να εργαστουν, οπως και οι γυναικες δασκαλες, που αποφοιτησαμε την ιδια ημερομηνια, σημερα εργαζονται και τον Ιουλιο του 2010 θα εχουν μορια. Παρακαλω διορθωστε την αδικια!

Δεν ειναι δυνατόν να έχεις καθηγητές που τους αφήνεις απλήρωτους,να τους στέλνεις αναπληρωτές σε όλη την χώρα για να μαζέψουν μόρια, να τους βάζεις να δίνουν συνεχώς ΑΣΕΠ και στο τέλος να τους πετάς σαν σκουπίδια.Τους βαζεις και τρια ! χρόνια υποχρεωτικά στον πρώτο διορισμό , διαλύοντας την οικογένειά τους ! Με τι κουράγιο και ψυχολογία θα διδάξουν σωστά αυτοί οι άνθρωποι !


Δεν είναι δυνατόν να έχεις, ίσως το πιο ισορροπημένο και πιο δίκαιο σύστημα προσλήψεων στην Ελλάδα (κυρίως το 24μηνο ) και να θέλεις να καταργήσεις αυτο και όλους εμάς.

Δεν είναι δυνατόν να λες «πρώτα ο μαθητής » ,όταν έχεις τεράστιες ελλείψεις δασκάλων και καθηγητων, όταν πολλά σχολεία παρουσιάζουν απίστευτα κτιριακά προβλήματα, όταν δεν έχεις εργαστήρια ,…

Δεν σε ενδιαφέρει πραγματικά λοιπόν ούτε το σχολείο ούτε ο μαθητής ούτε φυσικά ο εκπαιδευτικός.Ή δεν ξέρεις ακριβώς τι παίζει στο χώρο και απλά έχεις εντεταλμένη υπηρεσία να μειώσεις με κάθε τρόπο τις δαπάνες για την παιδεία και βέβαια «πρώτα τον εκπαιδευτικό»…

ΠΡΟΤΕΙΝΩ:(Αν το δεις ποτέ)



Κύρια Διαμαντοπούλου Θα ήθελα πραγαμτικά να σας κάνω μία ερώτηση.
«Zήτε σ’αυτή τη χώρα;Ζήτε στην ίδια χώρα με εμένα;Ζήτε στην ΕΛΛΑΔΑ;»
Προφανώς όχι!!!!!
Αφού το σύνολο των πολιτικών της χώρας μας ζει αλλού εσείς ξιατί να αποτελείται εξαίρεση.Ζείτε αλλού κυρία μου, γιατί αν ζούσατε εδώ δε θα κάνατε αυτές της εξαγγελίες.
«Πρώτα ο μαθητής».»Κομένες οι αποσπάσεις».»Δόκιμος εκπαιδευτικός»
«ΑΣΕΠ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!».και πόσα άλλα
Βρήκαμε τις καραμέλες για να γλυκάνουμε τα αυτιά μερικών,τις μαγικές λέξεις για να πείσουμε πως είμαστε υπέρμαχοι της αξιοκρατίας,πως είμαστε καλύτεροι από τους προηγούμενους,πως τάχα μου θέλουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μία τάξη.Πλανάσται πλάνην οικτρά. Μόνο αυτό δε θα πετύχετε.
θα ήθελα να σας κάνω άλλη μια ερώτηση πολύ πιο ουσιώδη από την προήγούμενη η οποία ήταν ρητορική γιατί την απάντηση την ήξερα.

Η Διαβούλευση και τα "δικαιώματα" των εκπαιδευτικών

Διαβάζω σήμερα τα σχόλια των εκπαιδευτικών στη διαβούλευση του Υπουργείου Παιδείας και επιθυμώ να αποστασιοποιηθώ από τα κακώς εννοούμενα κεκτημένα του κλάδου μας που περιέχονται σ' αυτά τα σχόλια.
1. Δεν είναι υποχρεωμένο το κράτος να μας διορίσει, επειδή έχουμε ένα πτυχίο που γράφει φιλόλογος ή μαθηματικός. Δεν ζούμε σε χώρα του υπαρκτού ή ανύπαρκτου σοσιαλισμού, για να αντιστοιχεί στον καθένα μας μια θέση στο δημόσιο. Το κράτος δικαιούται να μη μας διορίσει ποτέ αν δεν μας έχει ανάγκη.
2. Δεν δικαιούμαστε, όταν διοριστούμε, να πάμε σπίτι μας. Το σπίτι μας είναι εκεί που είναι η δουλειά μας, να πάμε εκεί με τα παιδάκια μας και να οργανώσουμε τη ζωή μας κάνοντας τις αναγκαίες προσαρμογές. Καλό θα είναι να γίνεται σεβαστή η συνυπηρέτηση, μα μόνο όταν υπάρχουν θέσεις κενές. Αλλιώς να γίνεται προς τα εκεί που υπάρχουν, πχ όλοι στο δυσπρόσιτο κι όχι το αντίστροφο.
3. Δεν είναι τα παιδάκια μας περισσότερο παιδιά από τους μαθητές μας, για να μην μπορούν να ζήσουν σε ένα απομακρυσμένο μέρος που είναι η δουλειά των γονιών τους. Άλλωστε, σ' αυτό το μέρος λείπουν καθηγητές, αν δεν μας αρέσει, ας κάνουμε άλλη δουλειά στην πόλη.
4. Αν επιλέξουμε να χρησιμοποιήσουμε παράπλευρους δρόμους, για να διοριστούμε- παρακάμπτοντας τα κορόιδα που πετυχαίνουν και ξαναπετυχαίνουν στον ΑΣΕΠ και τρώνε τη σκόνη μας, αφού με το κονέ σε 3 χρονάκια διοριζόμαστε- δεν ζητάμε να ισχύσει καμιά νομιμότητα, ούτε κλαίμε σαν τη Μάρθα Βούρτση για τα χαμένα χρόνια. Εμείς την καταπατήσαμε τη νομιμότητα, εμείς αδικήσαμε, εμείς παίξαμε και χάσαμε.
5. Με τον ΑΣΕΠ μπορεί να μην επιλέγονται οι καλύτεροι, αλλά ούτε και με τα ρουσφέτια κατακτάται η προϋπηρεσία. Και, για την ώρα, ο ΑΣΕΠ είναι το μόνο σύστημα επιλογής που δεν είναι διαβλητό. Ας προτείνουμε καλύτερο κι όχι να ζητάμε να παρακαμφθεί από την αποκτηθείσα με ρουσφέτι προϋπηρεσία.
6. Εμείς οι παλιοί που δεν τα περάσαμε αυτά, καλά θα κάνουμε να σκεφθούμε γιατί τόσος κόσμος σφάζεται, για να βρει μια θέση σε σχολείο, αφήνοντας ακόμα και καλοπληρωμένες θέσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Γιατί είναι τόσο περιζήτητη η δουλειά μας; Μήπως ο πήχης έχει πιάσει έδαφος; Μήπως γι' αυτό δεν μας πιστεύουν όταν ζητάμε αυξήσεις ή βελτιώσεις στα εργασιακά μας δικαιώματα; Μήπως να δούμε πώς θα γίνει η δουλειά μας λιγότερο "μήλον της έριδος" για κάθε βολεψάκια και θα απευθυνθεί σε ανθρώπους που θέλουν και μπορούν να είναι δάσκαλοι;
7. Κανείς δεν μπορεί να επικαλείται την προϋπηρεσία ως αδιάψευστο πιστοποιητικό εκπαιδευτικής ικανότητας, ούτε εμείς οι μαθουσάλες, γιατί κανείς δεν μας αξιολόγησε ποτέ, κανείς δεν μπορεί να μας κουνήσει, ακόμα κι αν υποπέσουμε σε ποινικό αδίκημα, πόσο μάλλον αν μπαίνουμε στην τάξη και δεν κάνουμε μάθημα. Κι αν κοιτάξουμε τις πανελλήνιες και τα αποτελέσματά τους ή την παγκόσμια κατάταξη της PISA για τους μαθητές μας, μάλλον δεν κάνουμε και τόσο καλά τη δουλειά μας.
Μόνο αν βγάλουμε τα ανωτέρω παραπετάσματα από το μυαλό μας, θα μπορέσουμε να συζητήσουμε σοβαρά και εποικοδομητικά σε διαβουλεύσεις και να προτείνουμε ουσιαστικά μέτρα για την αναβάθμισή μας, μέσω της αναβάθμισης του δημοσίου σχολείου.
Μέχρι τότε, απλώς εκτιθέμεθα ανεπανόρθωτα στα μάτια της κοινωνίας.


ΥΓ: 1. Το σχόλιό μου στη διαβούλευση περί προσλήψεων:
"Είμαι χρόνια διορισμένη, από την εποχή που ο χρόνος αναμονής στην ειδικότητά μου ήταν μόλις ένα έτος. Η επετηρίδα αντικαταστάθηκε από τον ΑΣΕΠ, για να παρακαμφθεί κι αυτός με χίλιους δυο ύποπτους τρόπους, με διασυνδέσεις και διαπλοκές παντός τύπου.
Τάσσομαι με το μέρος των συναδέλφων μου που δίνουν και ξαναδίνουν εξετάσεις, πετυχαίνοντας και ξαναπετυχαίνοντας, και πάλι απέξω μένοντας να βλέπουν κάποιους με μπάρμπα στην Κορώνη να διορίζονται σιγά σιγά από το παράθυρο και τώρα να απαιτούν κιόλας να γίνουν μόνιμοι σε βάρος των συναδέλφων τους. Αντί να πουν έπαιξα κι έχασα, ας μάθω να μη βασίζομαι στο ρουσφέτι, γιατί από την εποχή της «Κλαυθμώνος» ήταν επισφαλής τρόπος διορισμού.
Προτείνω λοιπόν όσοι πετυχαίνουν, και μόνο αυτοί, να μπαίνουν σε μια επετηρίδα από την οποία να γίνονται οι διορισμοί μονίμων και αναπληρωτών και να μην υποχρεώνονται να δίνουν και να ξαναδίνουν. (Τι στο καλό, αν είναι να τα ξεχνούν σε δυο χρόνια αυτά που ήξεραν όταν πέτυχαν, τότε εμείς οι παλιοί θα έπρεπε να απολυθούμε αυτομάτως.)
Επίσης, να εφαρμοστεί το ολοήμερο σχολείο, η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου που θα φανερώσει την ανάγκη για επιμόρφωση, πρόσθετη διδακτική στήριξη, παράλληλες τάξεις, τάξεις ένταξης, κι όλους τους θεσμούς (πχ βοηθός καθηγητή, όπως στο εξωτερικό) που θα κάνουν πιο αποτελεσματικό το σχολείο και θα δώσουν δουλειά σε περισσότερους ανέργους καθηγητές, για να διδάσκουν κι όχι για να κάθονται σε γραφεία και να βρίσκονται υπεράριθμοι σε κεντρικά σχολεία."
2. Τοσχόλιό μου στη διαβούλευση περί μεταθέσεων:
"Αν και είμαι εκπαιδευτικός, θα μιλήσω εκ μέρους των γονιών και των μαθητών ενός δυσπρόσιτου σχολείου, γιατί από ό,τι βλέπω εδώ, ο κλάδος μας έχει αρκετούς και καλούς υπερασπιστές των καλώς ή κακώς εννοούμενων συμφερόντων του.
Εφαρμόστε χωρίς εκπτώσεις αυτές τις εξαγγελίες, γιατί το σχολείο έχει γίνει ο τόπος εξυπηρέτησης των εργασιακών μας δικαιωμάτων, πώς θα διοριστούμε, πώς θα πάμε στο σπίτι μας, πώς δεν θα χάσουμε τα όποια κεκτημένα μας. Θεμιτά όλα αυτά, αλλά δεν λαβαίνουν υπόψη ότι πριονίζουν το κλαδί που καθόμαστε και φθάνουν στο τελευταίο σημείο ανυποληψίας το δημόσιο σχολείο.
Χρόνια σε δυσπρόσιτα σχολεία, ζω την αγωνία γονιών και μαθητών κάθε χρόνο για το αν θα έχουν καθηγητές, ποιους θα έχουν, για πόσο θα μείνουν. Βλέπω δεκάδες τοποθετημένους οργανικά να παίρνουν τα μόρια του σχολείου μου, υπηρετώντας κάπου κοντά στο σπίτι τους και ντρέπομαι για λογαριασμό τους, που ποτέ δεν πάτησαν να δουν ποιοι τους πληρώνουν κάθε 15, ποιοι τους στέλνουν τα χαρτιά τους και πώς είναι τελοσπάντων αυτός ο τόπος «εξορίας» που τους δίνει τζάμπα τα μοριάκια τους.
Κάθε χρόνο βλέπω νεοδιόριστους μόλις εμφανίζονται να εξαφανίζονται με αποσπάσεις και να μπαίνουν δυο τρεις συνεχόμενοι σε μια τάξη μέχρι να έρθει ένας έρμος αναπληρωτής ή ωρομίσθιος να κάνει μάθημα.
(Φέτος είδα μέχρι παλιά υπηρετούσα που έχει μετατεθεί στην Αθήνα, να έρχεται με μετάθεση ξανά, για να πάρει τα μόρια, όσο θα είναι σε άδεια ανατροφής παιδιού.)
Όλοι σκοτώνονται να έρθουν και κανένας δεν θέλει να υπηρετήσει.
Βάλτε τέλος. Θεσπίστε νόμο που να μας δίνει δασκάλους που μας επιλέγουν, που θέλουν να μείνουν εδώ και να διδάξουν τα παιδιά μας. Θεσπίστε 5 χρόνια το αμετάθετο, με κίνητρα μισθολογικά ή υπηρεσιακά, αν χρειάζεται. Δώστε την ευκαιρία σε ανθρώπους νέους που πιστεύουν στην αποκέντρωση να βρεθούν σε ένα απομακρυσμένο σχολείο και να αγαπήσουν έναν μικρό τόπο και τα παιδιά του.
Φτάνει πια με τους τουρίστες, τους κομήτες και τους πελάτες κομμάτων και παρατάξεων. Μας στείλατε αρκετούς."

2010... γυναίκες της Άνδρου: Ημερολόγιο γυναικών Κορθίου

Το κρατώ στα χέρια μου από χθες βράδυ και δεν το χορταίνω το ημερολόγιό μας. Οι γυναίκες του Κορθίου μού χαμογελάνε μέσα από τις σελίδες του με κείνη την αλλοτινή αθωότητα των ανθρώπων στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Τα όμορφα κορίτσια στις αυλές και στα πανηγύρια, οι άξιες γυναίκες του τόπου μου παρούσες σε όλες τις δουλειές, αγροτικές και σπιτικές, οι γιαγιάδες στο κέντρο της ζωής της οικογένειας σαν αρχαίες μητριαρχικές θεότητες, τα παιδιά χορτασμένα παιχνίδι και ξεγνοιασιά πιο πολύ κι από φαΐ, τα σχολιαρόπαιδα με τα ξυπόλητα πόδια που παλιότερα είχαν γίνει το θέμα της πιο επιτυχημένης ανάρτησης του ανεμόμυλου, και οι άνδρες που στέκουν το ίδιο καμαρωτοί δίπλα στα δροσερά κορίτσια και στις ηλικιωμένες συντρόφους της ζωής τους, γεμίζουν τις σελίδες, παντρεύοντας τις μέρες που θα 'ρθουν, μ' αυτές που έφυγαν, αφήνοντας τις ασπρόμαυρες μνήμες τους.
Το ωραίο είναι πως πίσω από αυτό το όμορφο λεύκωμα, βρίσκονται δυο "εξ αγχιστείας" Κορθιανοί, που αγάπησαν αυτόν τον τόπο- όπως πολλοί άλλοι σύζυγοι, άνδρες και γυναίκες- περισσότερο από μας τους ντόπιους. Η Βάσω Καραντζοπούλου- Μπενά, η δική μας ηπειρώτισσα πρόεδρος, που χωρίς αυτήν ούτε σύλλογο θα είχαμε, ούτε δραστηριότητες συλλογικές, και ο Παναγιώτης Αναστασόπουλος, των εκδόσεων ergo, που έβαλε την ιδέα, την τέχνη του και τη χορηγία του, σ' αυτή την έκδοση.
Επίσης σημαντική είναι η προσφορά του φωτογράφου μας Δημήτρη Αντωνέλλου, που μας διέθεσε το πολύτιμο αρχείο του, και πολλών γυναικών μελών μας που σκάλισαν παλιά συρτάρια και μας έφεραν αυτούς τους θησαυρούς.
Δεν υπάρχει, θαρρώ, πιο ιδεώδης τρόπος για να ξεκινάει ένας Σύλλογος γυναικών ενός τόπου μια νέα χρονιά, την πρώτη ουσιαστικά της ζωής του με βάση τα νομικά δεδομένα, παρά αντλώντας δύναμη και έμπνευση από τους ανθρώπους του και το παρελθόν τους.
Αφού αυτός ήταν εξαρχής και ο λόγος της δημιουργίας του συλλόγου μας, να βοηθήσουμε να γίνει λίγο καλύτερη η ζωή των ανθρώπων που ζουν σ' αυτόν τον τόπο.

Να μην το ξεχάσω

Σήμερα θέλω μόνο να σας θυμίσω αυτό: "Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει..."

Υπογραφή:

Μια παλιά ομιλία για επίκαιρα θέματα

Τώρα που ανάβει η διαβούλευση περί παιδείας και εν μέσω εξαγγελιών που αλλάζουν το τοπίο στην εκπαίδευση- αν γίνουν νόμος- έβγαλα από το συρτάρι μου μια ομιλία μου σε μια γενική συνέλευση του κλάδου, πριν από τέσσερα περίπου χρόνια. Για την ιστορία του πράγματος, η αλήθεια είναι ότι περίμενα αντιδράσεις, αποδοκιμασίες, ου ου, αλλά είχα εισπράξει θερμότατο χειροκρότημα, ήρθαν πολλοί και με συγχάρηκαν συγκινημένοι, ακόμα κι από αυτούς που λογικά έθιξα μ' αυτά που είπα. Και μετά συνεχίστηκαν όλα κανονικά και όλοι πήγανε και ψηφίσανε αυτούς που ψηφίζουν πάντα κι εγώ ούτε που ρώτησα πόσους ψήφους είχα πάρει. Τη δημοσιεύω, για να δηλώσω και πάλι πως ανήκω στην ίδια παράταξη των "ιδιωτών" και να μη με υπολογίζουν τώρα που κτυπάνε πάλι τα τύμπανα του πολέμου. Άσε που φαίνεται πως ορισμένα από όσα ζητούσα τότε είναι στην ατζέντα της νέας κυβέρνησης, με όλες τις επιφυλάξεις, φυσικά.

"Αναρωτιόμουνα πριν ανεβώ σ' αυτό το βήμα ως τι θα σας μιλήσω. Τι εκπροσωπώ; Η παράταξη που με φιλοξενεί στο ψηφοδέλτιό της, γνωστή ανέκαθεν για τον πλουραλισμό και τη δυσανεξία της στις αυστηρές γραμμές, δεν μου ζήτησε καμιά προσαρμογή, καμιά έστω "ευέλικτη" συμμόρφωση με θέσεις, προγράμματα, στόχους. Δέχτηκε να εκφράζω τη δική μου άποψη, όπως την εκφράζω, αυθόρμητα, περιγραφικά κι ελπίζω όχι γραφικά. Έτσι λοιπόν, αν δεν θέλω να εκφράζω μόνο τη δική μου ασήμαντη ατομικότητα, θα ήθελα να μπορούσα να εκπροσωπήσω τους απέχοντες, απεργοσπάστες, αδιάφορους, ιδιωτεύοντες συναδέλφους μου.
Συνάδελφοι, τίποτε δεν με προσδιορίζει καλύτερα απ' αυτόν τον όρο ιδιώτης, με όλο το εύρος της έννοιας από αρχαιοτάτων χρόνων. "Ουκ απράγμων, αλλ' αχρείος" που έλεγε κι ο Περικλής.
Τα τελευταία χρόνια δεν κατεβαίνω σε εθιμικές απεργίες, γιατί τις θεωρώ εντελώς ατελέσφορες και μόνο ωφέλιμες για τον κρατικό προϋπολογισμό και άλλοθι για έναν συνδικαλισμό που χάνει όλο και περισσότερο τη δυνατότητά του να πείθει.
Έρχομαι στις συνελεύσεις με βαριά καρδιά, ξέροντας λίγο πολύ τι θα ακούσω και νιώθοντας όλο και πιο συμβιβασμένη, κάθε φορά που αναπνέω τον επαναστατικό αέρα των εισηγήσεων. Λες και γύρισα στα φοιτητικά αμφιθέατρα του τέλους του '70. Μόνο που είμαι πια πολύ μεγάλη για να αντέξω σε τέτοια ύψη. Συνήθισα εδώ στα χαμηλά...
Δεν έχω λυμένο το οικονομικό μου πρόβλημα και δεν θα έκανα ιδιαίτερα στους μαθητές μου, ακόμα κι αν δεν είχα να φάω. Αυτή είναι η μόνη επανάσταση που μου απέμεινε. Τόσα χρόνια είναι κοινό μυστικό πως πολλοί από μας πλουτίζουν από ιδιαίτερα σε μαθητές τους και τροφοδοτούν ένα παρασιτικό κύκλωμα τέτοιων πελατειακών σχέσεων, που θα έκαναν το Γιοσάκη αρσακειάδα. Μόνο λίγοι φροντιστές το καταγγέλλουν γιατί τους κλέβουν το...παντεσπάνι.
Τόσα χρόνια βλέπω στα σχολεία δίπλα σε άξιους συναδέλφους μια μειοψηφία απαράδεκτων εκπαιδευτικών, που πολλοί από αυτούς, όχι μόνο δεν είναι ικανοί να σταθούν σε μια τάξη επιστημονικά και παιδαγωγικά- ποιος μπορεί πια να ισχυριστεί ότι είναι με τόση επιμορφωτική στασιμότητα- αλλά αποτελούν πραγματική απειλή για την ψυχική και πνευματική υγεία των μαθητών τους και του σχολικού περίγυρου. Έχω δει διευθυντές, μαθητές, γονείς, καθηγητές, σε απόγνωση. Συνήθως ηπληγή κακοφορμίζει και κρατάει χρόνια αιχμάλωτη την εκπαιδευτική κοινότητα. Ουσιαστικά δεν υπάρχει μηχανισμός άμυνας και προστασίας εκπαιδευτικών και μαθητών.
Τόσα χρόνια ακούω ότι η αξιολόγηση θα είναι ένας μπαμπούλας για την ελευθερία των εκπαιδευτικών, θα χειραγωγήσει το δάσκαλο, θα τον κάνει πειθήνιο όργανο της εξουσίας. Είναι τόσο δύσκολο να διατυπώσουμε πέντε προτάσεις για το πώς θα το αποφύγουμε αυτό, βασισμένοι στη διεθνή πρακτική; Τους ρωτήσαμε τους μαθητές που αξιολογούμε χωρίς κανένα ενδοιασμό, πόσο ανελεύθεροι αισθάνονται;
Η αξιολόγηση είναι ο μόνος επιστημονικά αποδεκτός τρόπος για τη βελτίωση ενός συστήματος. Πώς θα βάλεις στόχους, πώς θα εντοπίσεις αδυναμίες, πώς θα καταφύγεις σε ανατροφοδοτική, επιμορφωτική διαδικασία, αν δεν αξιολογήσεις. Τον εαυτό σου, το μαθητή, το βιβλίο, τη μέθοδο κλπ κλπ.
Τώρα μας αξιολογούν οι ξένοι μέσω των μαθητών μας. Έρχονται, λέει, τελευταίοι σχεδόν σε όλα. Στα μαθηματικά, στη γλώσσα...Τελειώνουν την υποχρεωτική εκπαίδευση σε μεγάλο ποσοστό λειτουργικά αναλφάβητοι. Λέτε να είναι όργανα του παγκόσμιου καπιταλισμού αυτοί οι αξιολογητές; Και οι Φινλανδοί τι είναι; Τα δικά τους παιδιά;
Αυτό από μόνο του εξηγεί γιατί θεωρώ ατελέσφορες τις απεργίες. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα τόσο αναποτελεσματικό πώς να διεκδικήσει καλύτερη υποδομή, μισθούς, κοινωνικούς πόρους γενικά. Ακόμα κι αν αύριο έπεφτε πολύ χρήμα στην εκπαίδευση, θα άλλαζαν πολλά; Ο Γιαννάκης θα μάθαινε καλύτερα τη μητρική του γλώσσα; Καλύτερα μαθηματικά; Ή μήπως θα έπρεπε πάλι να τον διαβάζει η μαμά του στην αρχή κι αργότερα ο φροντιστής του;
Ας μη βιαστεί κάποιος να μου πει για το σύστημα εισαγωγής και τον ανελέητο ανταγωνισμό που προωθεί. Τώρα μιλάμε για υποχρεωτική εκπαίδευση. Το εννιάχρονο σχολείο. Μετά πράγματι, ακόμα κι αν όλα αλλάξουν προς το πολύ καλύτερο στο λύκειο, το σύστημα εισαγωγής θα τροφοδοτεί πάντα την παραπαιδεία. Εμείς πράγματι θέλουμε να αλλάξει το σύστημα; Ρεαλιστική πρόταση έχουμε, πέρα από την ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια;
Μην περιμένετε από μένα προτάσεις ολοκληρωμένες, δεν είμαι κόμμα, ούτε ομοσπονδία, ούτε καν παράταξη. Περιμένω τόσα χρόνια να ακούσω κάτι που να είναι ουσιαστικό, που να είναι αντίστοιχο της εκπαιδευτικής ιστορίας αυτού του τόπου, που υπήρξε ρηξικέλευθη και πρωτοπόρος σε δύσκολους καιρούς. Περιμένω τα επιστημονικά σωματεία να έχουν ολοκληρωμένη άποψη για το περιεχόμενο σπουδών και τη μέθοδο, να μην τα αφήνουν όλα στους πολιτικούς και τους συνδικαλιστές, να μη σέρνονται πίσω από τις εξελίξεις, όπως πρόσφατα η Ένωση Φιλολόγων που τα έβαλε με τους δήθεν άσχετους καθηγητές γαλλικών που θα διδάξουν ιστορία, ενώ οι δύστυχοι εκπαραθυρώθηκαν από τα σχολεία τους ξαφνικά, λες και τόσα χρόνια δεν διδάσκουμε εμείς οι φιλόλογοι παν το επιστητό, έχουμε δεν έχουμε σχέση μ' αυτό (εγώ πχ έχω διδάξει Κοινωνιολογία και Πολιτική Οικονομία). Λες και τόσα χρόνια δεν έχουμε δει τις αναθέσεις φιλολογικών μαθημάτων που έχουν οι άλλες ειδικότητες.
Τόσα χρόνια διδάσκονται τα έρμα τα αρχαία στο γυμνάσιο και φέτος ανακάλυψαν πόσο λάθος διδάσκονται. Γιατί τόσα χρόνια δεν μας λέει κάποιος το σωστό να πορευθούμε κι εμείς;
Τόσα περιώνυμα ινστιτούτα, πανεπιστήμια, ενώσεις, επιτροπές, πνευματικοί άνθρωποι, γιατί σιωπούν;
Όχι συνάδελφοι, δεν ομφαλοσκοπώ φιλολογικά. Για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης μιλάω. Γι' αυτά που μπορούν να γίνουν σχεδόν χωρίς χρήματα και να κάνουν πιο ανταγωνιστικό το "προϊόν" μας, έτσι που να μπορούμε να αξιώσουμε και να πάρουμε χρήματα γι' αυτό. Δεν μπορούμε να εξαιρεθούμε εμείς από τον κανόνα του καλώς ή κακώς εννοούμενου ανταγωνισμού, της "αγοράς", κι ας μην μας αρέσει ο όρος.
Κι εμείς ως πελάτες της εκπαίδευσης, ως γονείς, πληρώνουμε ακριβά τις χαμηλές υπηρεσίες της. Οφείλουμε να δούμε τα πράγματα κι απ' αυτή τη σκοπιά, πριν φτάσουμε κι εμείς οι ίδιοι να συναινέσουμε σε κάτι αντίστοιχο με την ιδιωτικοποίηση άλλων τομέων, προκειμένου να μη χάσουμε τη δουλειά μας. Ποιος θα προασπίσει μια εκπαίδευση μόνο κατ' όνομα δημόσια και δωρεάν; Τα λεφτά μας να πάμε σε άλλο μαγαζί θα μας πούν οι φορολογούμενοι πολίτες και θα έχουν και δίκιο.
Τώρα θα μου πείτε, καλά, εσύ όπως μας τα λες, πρέπει να αλλάξει το σύμπαν στην εκπαίδευση, για να μπορούμε να διεκδικήσουμε αξιοπρεπή μισθό, μεγαλύτερα κονδύλια χρηματοδότησης, δικαιότερο νομοθετικό πλαίσιο;
Προς θεού, δεν είμαι τόσο μαξιμαλίστρια.
Πιστεύω ότι όσο πάει, θα αναγκαστούμε να αγωνιστούμε για όλο και στοιχειωδέστερα πράγματα, γιατί όλο και θα υποχωρούμε, όλο και θα αμυνόμαστε, καθώς θα χάνουμε το ένα κεκτημένο μετά το άλλο.
Τίποτε δεν είναι κεκτημένο, συνάδελφοι.
Μπορεί τίποτε να μη μας χαρίστηκε, μα και τίποτε δεν μας δόθηκε, μόνο και μόνο γιατί αγωνιστήκαμε, όταν δεν το υποστήριζε μαζί μας η κοινωνία.
Εμείς δεν μπορούμε να κλείνουμε τους δρόμους, να κατεβάζουμε τους διακόπτες, να σταματάμε τα μέσα συγκοινωνίας. Για να μη φτάσουμε να σταματάμε τα σχολεία από την εκπαιδευτική διαδικασία, γιατί είναι το μόνο που πονάει, πρέπει να βρούμε τρόπο να μην πηγαίνουμε για μάθημα και να είναι τόσο σημαντικό, όσο και να μην έχουμε ρεύμα, αλλιώς πρέπει να βρούμε άλλο τρόπο να παλέψουμε. Και ίσως είναι καιρός να βρούμε αυτόν τον άλλο τρόπο, πριν να είναι πολύ αργά.
Παρόλο αυτό το ζοφερό τοπίο που σας περιέγραψα, εγώ ελπίζω.
Σε τι;
Σε μας.
Σε μας τους ιδιώτες.
Σ' αυτόν τον κοιμισμένο γίγαντα της εκπαίδευσης.
Σ' αυτόν τον άνθρωπο που αν δεν έδινε την ψυχή του κάθε μέρα, θα είχε κλείσει το μαγαζί προ πολλού.
Σ' αυτόν που τον είχα χάσει τόσα χρόνια ζώντας σε ένα μικρό νησί και βλέποντας όλο και νεότερους συναδέλφους και όλο και για λιγότερο χρόνο.
Και πράγματι δεν περίμενα τόσα πολλά.
Δεν περίμενα να έχει αντισταθεί τόσο πολύ στην παραίτηση, στη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, στον ωχαδελφισμό.
Πραγματικά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα.
Ελπίζω όχι και για σας, τους υπεύθυνους εκπροσώπους μας.
Εσείς οφείλετε να ξέρετε ότι όλη αυτή η ιδιώτευση, όλη αυτή η απογοήτευση των συναδέλφων, δεν είναι βόλεμα, εφησυχασμός, αδιαφορία.
Από τη στιγμή που θα το κατανοήσετε αυτό και θα αρχίσετε να ρωτάτε τους καθηγητές στα σχολεία για τη δική τους γνώμη, τα δικά τους προβλήματα και τις λύσεις που εντοπίζουν στο χώρο της δουλειάς τους, ίσως πάψετε να μιλάτε τόσο ξένη σε μας γλώσσα.
Ίσως πάψετε να υιοθετείτε γραμμές και θέσεις ξένες προς εμάς, γενικόλογες, εξόχως πολιτικές, ελάχιστα εφαρμόσιμες.
Ίσως τότε να κάνουμε κάτι μαζί να γίνει καλύτερο αυτό που όλοι μας πονάμε, η δημόσια παιδεία."

Ένας καφές μαζί σας δίπλα στη θάλασσα

Αυτό το βροχερό απόγευμα εδώ στο Κόρθι, κι όπως βρήκα λίγη σχόλη να ακουμπήσω μερικές σκέψεις στο ηλεκτρονικό χαρτί, ευκαιρία να δούμε μαζί πού βρισκόμαστε. Πέρασαν δυο μήνες από την αρχή της σχολικής χρονιάς, που πρωτάκι κι εγώ με τα πρωτάκια μου, έκανα τα πρώτα βήματα στη νέα γη, που ανακάλυψα σαν άλλος Κολόμβος, κι ενώ νόμιζα ακόμη ότι ήμουν στις παλιές Ινδίες.
Γρήγορα όμως κατάλαβα πως ήμουν σε άλλη ήπειρο και άρχισα να ψάχνω για θησαυρούς, εξωτικά φρούτα, σπάνια φυτά... Δεν πέρασε μέρα που να μη βρήκα κάτι απ' όλα αυτά και να 'μαι τώρα να τα αραδιάζω μπροστά σας, όπως ο πλανόδιος πωλητής την πολύχρωμη πραμάτεια του:
Να εδώ μια ωραία λέσχη ανάγνωσης, γεμάτη με βιβλιοφάγους, φιλαναγνώστες, κι όλες τις φυλές που ευδοκιμούν δίπλα στις σελίδες των βιβλίων. Η τελευταία μας συνάντηση ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες συναθροίσεις ανθρώπων που έχω παρακολουθήσει. Ιδέες, προτάσεις, λόγος, διάλογος, αντίλογος ανάμεσα σε διαφορετικές ηλικίες και ειδικότητες, σε ντόπιους και "ξένους", με διαφορετικές θεωρήσεις της ανάγνωσης και όμως με πολύ ευανάγνωστη διάθεση να ταξιδέψουμε μαζί και να μοιραστούμε βιβλία και κείμενα που αγαπάμε.
Παραδίπλα έχω και μια λέσχη σε πιο μικρή συσκευασία, με αναγνώστες τα πρωτάκια μου, που έχουν ήδη πάρει τα βιβλία τους και τα διαβάζουν. Δεν είναι κλειστή, όταν είμαστε έτοιμοι, και μας δώσουν κι έναν ωραίο χώρο, που μας ετοιμάζουν, θα μοιραστούμε τις αναγνώσεις μας με όποιον θέλει να "ξαναδιαβάσει" αγαπημένα βιβλία.
Τι άλλο έχουμε; Α, αυτό είναι τεφαρίκι! Κοτζάμ κινηματογραφική ομάδα στήνουμε στο σχολείο. Ο Κίμωνας έχει αναλάβει τα τεχνικά, η Αριάνα τα...σινεφιλικά, εγώ δεσμεύτηκα για το σοκολατένιο κέικ των εγκαινίων, και μόλις φτάσει ο εξοπλισμός που μας λείπει...ΘΑ ΠΑΜΕ ΣΙΝΕΜΑ!
Ε, μη φεύγετε! Έχει και βιολιά! (λορελάη σε βλέπω, μη φεύγεις, είπαμε!) Γυριστρούλα χωρίς βιολιά γίνεται; Πήγα στο ράδιο, για να βάζω βιολιά, κάθε Σάββατο βραδάκι 7 με 8. Τα βιολιά ξανάρχονται λέγεται η εκπομπή και μαζί μου έχω ένα φιλαράκι μου να με βοηθάει στον ήχο, παλιό καθαρόαιμο ρόκερ, που με ηρωισμό και ραδιοφωνική συνείδηση δεν καταφεύγει σε ωτοασπίδες, ούτε παίρνει ασπιρίνες μετά (Μιχάλη, αλήθεια ε;) . Στην αρχή ούτε η μάνα μου δεν με άκουσε (Αχ, το ξέχασα παιδάκι μου!) σιγά σιγά όμως ανεβαίνει η ακροαματικότητα, γιατί έχω ενισχύσεις από τους μαθητές μου. Τις προάλλες έναν είχα καλέσει, 5 μου ήρθανε. Κουβεντιάσαμε ωραία για την ομάδα της περιοχής και όχι μόνο. Και δεν διαμαρτύρονταν και πολύ για τα βιολιά, ούτε που δεν έχω μάθει ακόμα τα κουμπιά, αν και μου τα έχουν δείξει τόσες φορές. Έχουν μια υπομονή κι οι μαθητές όμως...
Τι άλλο έχει ο πάγκος; Εκδρομές. Κανονικές με λεωφορεία κι όχι μέχρι τις καφετέριες, όπως παλιά. Ανταπόκριση από την τελευταία στο μπλογκ της Πρώτης, προσεχώς. Και μόλις μας το επιτρέψει ο καιρός,μια Κυριακή, θα πάμε και μια μεγάλη βόλτα στα χωριά να φωτογραφίσουμε αξιοθέατα, όπως μας ζήτησε ο κύριος Γιώργος.
Τι άλλο, τι άλλο; Ο Σύλλογος Γυναικών αναπτύσσεται και δραστηριοποιείται στον τομέα της υγείας. Προχθές 60 γυναίκες έκαναν γυναικολογικές προληπτικές εξετάσεις σε κλιμάκιο γιατρών που μας έστειλε το νοσοκομείο Μεταξά. Και μαζί μας έστειλε ένα πολύ αγαπημένο μου παιδί από τα παλιά, που τώρα είναι κοινωνική λειτουργός στο νοσοκομείο και ψυχή αυτής της αποστολής κι άλλων που θα ακολουθήσουν. Επωφελήθηκα κι εγώ, τελικά,από αυτή την αποστολή, με μια συνάντηση που με άφησε με λίγα δάκρυα και αρκετή απόσταση από το έδαφος.
Περνάει η ώρα, βράδιασε και θέλω να σας δείξω πως παρ'όλα αυτά πολλοί από σας που με διαβάζετε βρίσκεστε συχνά δίπλα μου σε κείνα τα τραπεζάκια της φωτογραφίας με θέα τη θάλασσα, ακούγοντας αυτό το τραγούδι. Όσο και γεμάτες να είναι οι μέρες μου εδώ, μου λείπει η συντροφιά σας, αγαπημένοι μου συνάδελφοι του 5ου Γυμνασίου Ζωγράφου, φίλοι μου της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, του Λονδίνου, των Ιωαννίνων, του Βόλου. Ζητώ συγνώμη που δεν προλαβαίνω να επικοινωνώ μαζί σας όσο θέλω και να μαθαίνω νέα σας, αλλά για μένα το Κόρθι θα ήταν ο παράδεισος, αν μπορούσα να σας συναντώ σ' αυτά τα τραπεζάκια.

(και μια γεύση από χειμωνιάτικη Χώρα, αυτό το βιντεάκι)

Ιστορία μου αμαρτία μου, λάθη μας μεγάλα

Διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην Καθημερινή, με τίτλο "Ο εμφύλιος δεν είναι στα sos" του Νίκου Γ. Ξυδάκη.
Για άλλη μια φορά "απόλαυσα" την έκπληξη ενός ανυποψίαστου πολίτη, που με την ιδιότητα του έγκυρου σχολιαστή, ανακάλυψε έντρομος πως ούτε οι αριστούχοι φοιτητές που προέρχονται από καλά ιδιωτικά σχολεία δεν έχουν ιδέα από ιστορία.
Επιτέλους, σκέφτομαι κάθε φορά που διαβάζω παρόμοια άρθρα, μας πιάσανε! Επιτέλους πήραν είδηση πόσο σκοτάδι ρίχνουμε στα μυαλά των παιδιών, υποχρεώνοντάς τα σε ατελείωτη αποστήθιση ατελείωτων λεπτομερειών μιας ιστορικής υποπεριόδου ή μιας ιστορικής θεματικής μελέτης. Και βασανίζονται τα κακόμοιρα στην Γ' λυκείου να μάθουν απέξω όλες τις φριχτές λεπτομέρειες της εξέλιξης των πολιτικών κομμάτων, χωρίς να ξέρουν καν τι είναι οι βαλκανικοί πόλεμοι ή ποιοι πολεμήσανε στον Α' παγκόσμιο. Κι όταν ρωτάω εγώ έτσι ακαδημαϊκά: "Μα δε διδαχθήκατε βρε παιδιά νεότερη ιστορία στην Γ΄γυμνασίου;" ακούω το γνωστό: "Μα, φθάσαμε μέχρι τον Καποδίστρια" ή "Δεν θυμόμαστε τίποτε από αυτή την ιστορία." Κι ενώ εσύ έχεις να βγάλεις τη ρημάδα την ύλη, αυτά ξαφνικά απορούν και αναρωτιούνται για τούτο και για κείνο κι έχουν όρεξη να μάθουν, τώρα που όσο ποτέ είναι αναγκαίο να ξέρουν μόνο 100 συγκεκριμένες σελίδες!
Σου 'ρχεται να σύρεις μοιρολόι βαρύ κι ασήκωτο πάνω από την ταφόπλακα της ιστορικής γνώσης και κάθε "αδοκήτως απωλεσθείσης" γνώσης συλλήβδην.
Πώς τα έχουμε καταφέρει έτσι εμείς των θεωρητικών σπουδών;
Μιλάμε για υποτίμηση των ανθρωπιστικών γραμμάτων, του πνευματικού πολιτισμού και για κυριαρχία της τεχνολογίας και της χρησιμοθηρικής γνώσης, υποπτευόμαστε παντού συνωμοσίες και δακτύλους αντιδραστικούς και ξεχνάμε πως ό τι και να λέει το ρημάδι το αναλυτικό στην τάξη μας μέχρι τη Β΄λυκείου ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΟΥΜΑΝΤΟ, χωρίς επιθεωρητές, χωρίς μπαμπούλες και χωρίς χωροφύλακες. Κι όμως, καταδεχόμαστε να φεύγουν τα παιδιά από το γυμνάσιο, έχοντας φτάσει μέχρι τον Καποδίστρια, "γιατί δεν προλάβαμε...δεν αφομοίωναν οι μαθητές...ήταν και κακό το βιβλίο..."
Ε, βέβαια, πού να προλάβουμε, όταν επιμένουμε σε όλες τις λεπτομέρειες, όταν δεν τολμάμε να πετάξουμε τα περιττά και να κατασταλάξουμε σε 5 ουσιώδη πράγματα που θέλουμε να ξέρει ένας απόφοιτος υποχρεωτικής εκπαίδευσης, για να μη θεωρείται ανιστόρητος. Πόσο μάλλον όταν δεν κατανοούμε ότι η ιστορία είναι δυνάμει το πιο ενδιαφέρον φιλολογικό μάθημα για ανήσυχους εφήβους, αρκεί να τσιγκλήσουμε λίγο τις απορίες και τις περιέργειές τους και μετά να τους αμολήσουμε σαν καλά λαγωνικά πίσω από το κυνήγι της φευγάτης και άπιαστης ιστορικής αλήθειας.
Και επιπλέον, όταν δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο αναχρονιστικό είναι να κάνουμε διάλεξη- αναμάσημα του βιβλίου, να περιοριζόμαστε στον πίνακα και στην κιμωλία, όταν άλλοι χρησιμοποιούν, εδώ και χρόνια, ομαδοσυνεργατικές μεθόδους, υπολογιστές, ευρηματικές ιστορικές προσεγγίσεις (πχ οικογενειακή ιστορία), ιστορικές ταινίες, επισκέψεις σε ιστορικούς χώρους και μουσεία, ιστορικά μυθιστορήματα.
Ναι, είναι δύσκολο, δεν έχουμε λεφτά, χρόνο, φταίει κι ο καπιταλισμός και η μαύρη αντίδραση και ο κακός μας ο καιρός, αλλά ας κάνουμε κάτι, μόνο ένα πράγμα τη χρονιά, ας κάνουμε έστω αυτό το...ξεσκαρτάρισμα, παραιτούμενοι από το σχολαστικισμό και τον μαξιμαλισμό μας, και εστιάζοντας σ' αυτά που θέλουμε να ξέρει ένας μαθητής τελειώνοντας την υποχρεωτική εκπαίδευση.
Να πχ, τι έδωσα πέρυσι ως τελικό επαναληπτικό τεστ στους μαθητές μου, με την προτροπή να απαντήσουν εντελώς αδιάβαστοι, για να δούμε τι τους έμεινε, όταν ξέχασαν αυτά που διδάχθηκαν:
"Πλατεία Συντάγματος και οδός 3ης Σεπτεμβρίου, σε ποιο γεγονός οφείλουν την ονομασία τους;",
"Πες μου τρία πράγματα σημαντικά για τη ζωή σου που τα οφείλεις στη Γαλλική επανάσταση."
"Γέφυρα Ρίου Αντιρρίου ή Χαρίλαος Τρικούπης. Γιατί;"
"Δίπλα μας είναι το Γουδί. Γυρίζεις πίσω με τη μηχανή του χρόνου στον Δεκαπενταύγουστο του 1909. Τι βλέπεις; Τι ακούς; Ένα μήνα μετά στο Πεδίο του Άρεως;"
"Πότε είναι η εθνική γιορτή των Γάλλων και τι έγινε αυτή τη μέρα;"
"Όταν ακούς βιομηχανική επανάσταση, ποιος αιώνας σου έρχεται στο μυαλό, ποια επιτεύγματά της άλλαξαν τον κόσμο και ποια οικονομική θεωρία γεννιέται απ' αυτήν;"

Προς αποφυγή παρεξηγήσεως, έχω υποπέσει, κατά καιρούς, σε ΟΛΑ αυτά τα λάθη που στηλιτεύω, και θα μπορούσε η ανάρτηση αυτή να έχει τίτλο "Αμαρτίες εξομολογημένες"

(Το τραγούδι αφιερωμένο στα παιδιά που πληρώνουν τις αμαρτίες μας)

Για τον Ρομπέρτο από την Αλβανία και το γιο του

Ο Ρομπέρτο είναι από την Αλβανία και είναι δικός μας. Χρόνια τώρα είναι το πιο γελαστό πρόσωπο της αγοράς, βοηθός στο μπακάλικο του Μαγκανιώτη, του μπάρμπα- Δημητρί, πρόθυμος, εργατικός, και πιο ντόπιος από τους ντόπιους. Ξέρει όλα τα κουτσομπολιά και απ' αυτόν μαθαίνω τα "νέα". Άσε που είναι και σκέτος βάζελος και δεν αφήνει γαύρο για γαύρο απείραχτο.
Τα παιδιά του γεννήθηκαν εδώ,μεγαλώνουν μέσα στην αγορά του Γιαλού, και σε λίγα χρόνια θα είναι μαθητές μας.
Στις παρελάσεις του μέλλοντος,όπως κι αν εξελιχθούν αυτές, θα τα καμαρώνουμε το ίδιο όπως τα δικά μας παιδιά, θα τους δώσουμε να κρατήσουν σημαιάκια, να πούνε ποιήματα, να τραγουδήσουν τον εθνικό μας ύμνο.
Γιατί ο λόγος που έχουμε αυτή την όμορφη και πανάρχαιη πατρίδα είναι για να τη μοιραζόμαστε με όλους τους ανθρώπους που την αγαπάνε και την τιμούν. Γιατί αυτή η πατρίδα, πιο πολύ από κάθε άλλη, θεμελίωσε την ύπαρξή της και τον πολιτισμό της στο σεβασμό προς τον ξένο, τον άλλο, τον διαφορετικό.
Και γιατί όσοι δεν σέβονται αυτές τις αξίες είναι πολύ περισσότερο ξένοι, πολύ λιγότερο δικοί μας από τον Ρομπέρτο και το γιο του.

Παρελάσεις και διλήμματα.

Σήμερα διάβασα δυο άρθρα υπέρ και κατά των μαθητικών παρελάσεων.
Και τα δύο κείμενα έχουν ουσιαστικά επιχειρήματα, από ιστορική, πολιτική και παιδαγωγική σκοπιά.
Ομολογώ ότι έχω μπερδευτεί. Νιώθω και λίγο ένοχη που μου αρέσουν οι παρελάσεις όπως έλεγα σε παλιότερή μου ανάρτηση:

Παρελάσεις
Επιτέλους, βαρέθηκα να ακούω πύρινους λόγους υπέρ και κατά των παρελάσεων.Οι μισοί τις θεωρούν περίπου απόσταγμα εθνικής λεβεντιάς και μεγαλοσύνης κι οι άλλοι μισοί φασιστικό κατάλοιπο.Μια χαρά έθιμο είναι. Ούτε τον πατριωτισμό μας αναδεικνύει, ούτε μας κάνει λιγότερο ευρωπαίους και δημοκράτες.Ας το χαιρόμαστε κάθε χρόνο στη λιακάδα, χωρίς ενοχές.Με τα πιτσιρίκια να καμαρώνουν, τις κοπελάρες μας να καίνε καρδιές, τους νεαρούς να συναγωνίζονται σε ευφάνταστες κομμώσεις.Μέχρι περήφανα γηρατειά έχει.Υπάρχει τίποτε πιο όμορφο από εκείνους τους ωραίους άνδρες και γυναίκες, που ανήκουν στην τελευταία γενιά που πολέμησε, όταν περνάνε με έναν αέρα δεκαοχτάχρονου σε διαδήλωση;Και μετά να πηγαίνουμε για παγωτό στα έξω τραπεζάκια...

Με ενοχλεί πάντως που πρέπει να εκσυγχρονιστούμε, για να αρέσουμε στους Ευρωπαίους, λες και οι παρελάσεις μας είναι πιο σκοταδιστικός θεσμός από τους βασιλιάδες που διατηρούν ορισμένοι.

Με ενοχλεί επίσης που η άποψη για κατάργησή τους θεωρείται περίπου εθνική μειοδοσία από κάποιους ή συμμόρφωση στην παγκόσμια καθεστηκυία τάξη.

Μου αρέσει να υπάρχουν αντίθετες απόψεις που ανέχονται η μία την άλλη, γιατί για μένα ΑΥΤΟ είναι η μεγαλύτερη ασπίδα απέναντι στα φασιστικά κατάλοιπα, όπου κι αν κρύβονται.

Και προτείνω: Αν πρέπει να τις εκσυγχρονίσουμε, ας τις κάνουμε τουλάχιστον διαδηλώσεις ειρήνης, δημοκρατίας, πατριωτισμού, να μπορούμε να χαιρόμαστε εικόνες σαν κι αυτές από τη σημερινή παρέλαση στο Κόρθι:

Τα stage να αποπλεύσουν επιτέλους από την Αυλίδα!

Τις τελευταίες μέρες τα ΜΜΕ έχουν στραμμένα τα φώτα τους ή μάλλον τα πυρά τους στους συμβασιούχους που άφησε πίσω της η προηγούμενη κυβέρνηση. Αυτοί οι κατάπτυστοι βολεψάκηδες των 500 ευρώ, που έχουν βρεθεί να κάνουν τη δουλειά πολλών απόντων, νομίμως, νομοτύπως και παρανόμως, έγιναν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της νέας τάξης πραγμάτων, που επαγγέλλεται διαφάνεια και αξιοκρατία.
Από κάπου έπρεπε να αρχίσουν, δε λέω, αλλά είναι λιγάκι οξύμωρο να πετάς στη θάλασσα χωρίς σωσίβιο αυτούς που δεν νοιάστηκες ποτέ να τους μάθεις κολύμπι, ως όφειλες.
Κι αυτό γιατί αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι "γαλάζια", αλλά είναι παιδιά της εκπαίδευσης επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Γαλουχήθηκαν εξ ολοκλήρου στο εκπαιδευτικό σύστημα της αποστήθισης, της βαθμοθηρίας, που έστελνε στην κρεατομηχανή των πανελληνίων νέους ανθρώπους χωρίς πάθος για μόρφωση, χωρίς όνειρα για μια δουλειά που να τους ταιριάζει και να της ταιριάζουν, μα συνταξιούχους δημοσίους υπαλλήλους, που μόνο τους όνειρο είναι το πτυχίο για το διορισμό στο δημόσιο. Κι αυτά τα καθημαγμένα, πνευματικά και ηθικά, παιδιά, ασκήθηκαν στην παπαγαλία, στην αντιγραφή, στο πελατειακό σύστημα, εντός κι εκτός πανεπιστημίου. Είδαν όλους εμάς όχι μόνο να βολευόμαστε, μα να τσαλαπατάμε αρχές και αξίες για άνευ όρων οικονομική και κοινωνική αποκατάσταση. Τους είπαμε με χίλιους τρόπους: "Άρπαξε να φας και κλέψε να 'χεις", "Σιγά εσύ θα σώσεις τον κόσμο;", "Έλα μωρέ, έτσι κάνουν όλοι", "Βλέπεις τον τάδε; Διορίστηκε με μέσο, κάνει και τα τυχερά του και να 'σου η σπιταρώνα, να 'σου η αμαξάρα", "Μην ανησυχείς, ξέρω τον τάδε, θα σε βολέψει"
Κι αυτά, μας άκουσαν. Βρήκαν έναν τρόπο να χωθούν κάπου, έστω και με ψίχουλα μισθό, άλλωστε στον ιδιωτικό τομέα ούτε τα λεφτά τρέχουν στο δρόμο, ούτε η αξιοκρατία και η διαφάνεια. Κι εκεί, χωρίς γνωριμίες, δεν πας μακριά, άσε που σε βάζουν να δουλεύεις 18ωρο, σε απολύουν και δεν παίρνει είδηση κανείς και είσαι το έλεος του κάθε κρατικοδίαιτου και κακοπληρωτή επιχειρηματία.
Το μόνο που δεν τους είπαμε είναι ότι θα είναι οι νέες Ιφιγένειες της αλλαγής. Θα τους σφάξουμε για καλό σκοπό. Για να φυσήξει ούριος άνεμος στο καράβι της αξιοκρατίας και της διαφάνειας.
Το καλό που σας θέλω, κύριοι του ΠΑΣΟΚ, να αξίζει τον κόπο η θυσία. Να είναι πραγματικά οι τελευταίοι νέοι που σπιλώνονται ως "γαλάζιοι" ή "πράσινοι", μόνο και μόνο γιατί ήθελαν να δουλέψουν.
Να είναι οι τελευταίοι νέοι που φεύγουν από το σχολείο με κομμένα τα φτερά, χωρίς όνειρα, χωρίς ουσιαστική γνώση και θέληση για δημιουργία, χωρίς πίστη στον εαυτό τους και στη δύναμή τους να σχεδιάσουν ένα μέλλον καλύτερο γι' αυτούς και τη χώρα, μακριά από θεσούλες, ρουσφέτια, γλειψίματα.
Και κυρίως να είναι οι τελευταίοι που δεν θα τους υπολογίζετε και δεν θα τους φοβάστε.

Χρόνια πολλά αστέρι μου

Ήρθες σε καλή ώρα, μωρό μου
πάνω που άρχιζα να εντοπίζω και να συντηρώ τις εύκολες χαρές μου
μου ΄μαθες πως η μεγάλη χαρά είναι πόνος.

Πάνω που άρχιζα να ανακαλύπτω την αξία της μοναξιάς
μου 'δειξες ξανά το δρόμο της συνύπαρξης

Μ' ένα τόσο δα μικρό χεράκι
Πώς μπόρεσες να ξεχαρβαλώσεις το δείχτη που έδειχνε πάντα εγώ.

Και είχα αρχίσει να πιστεύω
πως αρκεί μια σιδερένια πανοπλία και μια σημαία
για να βγαίνεις πάντα νικητής.

Αλλά να που μπορείς να αγωνίζεσαι
αγωνιώντας πάνω από ένα μικρό τρυφερό
σώμα ανθρώπου.
13/3/89

κ. Διαμαντοπούλου, αυτή είναι η πρότασή σας;

Ώδινεν όρος και έτεκε μυν η διακομματική επιτροπή διαλόγου για την παιδεία. Περί εξεταστικού συστήματος πάλι ο λόγος κι ο καημός τους. Κι αντί να απαλλάξουν το σχολείο από την ασφυκτική περίπτυξη των εισαγωγικών εξετάσεων για το πανεπιστήμιο, του φορτώνουν άλλου είδους εξετάσεις, πανελλαδικές για το Εθνικό Απολυτήριο, που θα είναι, λέει, το εισιτήριο για την είσοδο στα ΑΕΙ. Μα, σε τι διαφέρει το υπάρχον σύστημα από το προτεινόμενο; Στους όρους και στα ονόματα ή μήπως στο ποιοι θα το στήσουν και θα το στελεχώσουν; Σε ποιους θα δοθούν οι αναθέσεις για νέα προγράμματα, ύλη, βιβλία, βοηθήματα; Ύστερα σου λέει δεν είναι παραγωγικός κλάδος η παιδεία. Βιομηχανία εύρωστη και αποδοτικότατη είναι. Μόνο που δεν το εισπράττουν αυτό οι "πελάτες" της.
Σε τι θα αλλάξει η καθημερινότητα ενός μαθητή λυκείου; Θα γλιτώσει από τα φροντιστήρια, την παπαγαλία, τον ανταγωνισμό; Θα αποκτήσει ουσιαστική παιδεία, επαφή με τον πολιτισμό; Θα μάθει πώς να συνεργάζεται, να δημιουργεί, να μαθαίνει;
Ή μήπως θα είναι απασχολημένος να παπαγαλίζει και να συμμορφώνεται με τις υποδείξεις των καθηγητών του, αφού οι βαθμοί του στο λύκειο θα συνυπολογίζονται με αυτούς των εξετάσεων, για να περάσει στο πανεπιστήμιο;
Ελπίζω να μην είναι αυτή η ναυαρχίδα της νέας κυβέρνησης στον τομέα της παιδείας, γιατί...στραβά αρμενίζει στο παρθενικό της ταξίδι.
Κι έχουμε φορτώσει πάνω της όλες μας τις ελπίδες.

Είμαι σε ένα καινούριο ποτάμι

Track No05.wav

Μπορώ πια να το βεβαιώσω προσωπικά:`"δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης". Τρέχει το ποταμάκι κι όλα αλλάζουν κι ενώ νομίζεις ότι επιστρέφεις εντός και επί τα αυτά, βρίσκεσαι σε άλλο... ποτάμι.
Το δικό μου το ποτάμι είναι ένας τόπος καλοκαιρινός. Όλοι τότε τον θυμούνται και τον αγαπάνε, κι όσο κρατάνε οι καλοκαιριές, όλο και κάτι πάει κι έρχεται, μόλις αγριέψει ο καιρός,...σκορποχώρι.
Είχα λοιπόν προετοιμαστεί να πιάσω στασίδι στο τζάκι σαν τη σταχτοπούτα, με πολλά βιβλία, γάτες, σκύλους, κεριά( για τις διακοπές ρεύματος), ένα ραδιάκι με μπαταρίες και κανένα φιλαράκι πότε πότε, που θα εξόκειλε εδώ από την αστική παλίρροια. Ακόμα και...κέντημα είχα βγάλει από τη ναφθαλίνη, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη ανησυχία στην κόρη μου, που ενώ καμία όρεξη δεν είχε να πηγαινοέρχεται, μόλις με είδε με το λινό τραπεζομάντιλο και τη σταυροβελονιά, μου δήλωσε πρόθυμα ότι θα έρχεται συνέχεια στο νησί, με κάθε ευκαιρία. Και φυσικά τώρα, όταν την επιθυμήσω, φροντίζω να διαρρεύσει, έτσι αμέριμνα, ότι κέντησα μια ολόκληρη γωνιά. Για πότε βγάζει εισιτήριο...
Πάει όμως καιρός που δεν κέντησα. Μόλις τέλειωσαν οι διακοπές και μπήκαμε στους κανονικούς ρυθμούς, πέρα από τη δουλειά στο σχολείο, που είναι πολλή και ενδιαφέρουσα, από παντού έφταναν μηνύματα ότι πολλά πράγματα εδώ δεν είναι πια τα ίδια.
Βρέθηκα σε μια εκδήλωση του Συλλόγου γυναικών και ανακάλυψα ότι ήμουν ήδη μέλος του, ερήμην μου, και μάλιστα ότι ήθελαν τη βοήθειά μου, για να διεκδικήσουμε μια δεύτερη παιδίατρο στο νησί.
Έμαθα ότι υπάρχει δασκάλα Τάι Τσι και γίνονται 2 χρόνια τώρα μαθήματα.
Ο γυναικείος συνεταιρισμός ανθεί και μας εφοδιάζει με όσα αγαθά της γης μας δεν προλαβαίνουμε να αξιοποιήσουμε.
Δύο τυροκομεία φτιάχνουν υπέροχο αγελαδινό τυρί, όπως αυτό που έτρωγα παιδί και ,απεγνωσμένα, έψαχνα χρόνια υποκατάστατό του στα μεγάλα σούπερ μάρκετ και ποτέ δεν έβρισκα.
Το ρεύμα δεν κόβεται πια πολύ.
Μια ομάδα της πλάκας που είχαμε, έχει γίνει πια Αστέρας, όνομα και πράγμα, και αγοράζει παίχτες ξένους! Άσε που παίζει σε μια ωραία γηπεδάρα κανονική με γρασίδι, στο χωριό μου, την Αλαμανιά.
Το καινούριο ιατρείο μας θα το ζήλευε και ιδιωτικό θεραπευτήριο, την καινούρια βιβλιοθήκη του σχολείου μου δεν την έχουν σίγουρα ούτε τα ιδιωτικά σχολεία.
Συναντήθηκα με πολλά νέα παιδιά, που τελείωσαν τις σπουδές τους και δουλεύουν εδώ. (Κατερίνα,Γιάννα, Έφη, Ασημίνα, Ολυμπία, Ειρήνη, Τασούλα, Σπύρος, Φανή, Αννούλα, Νίκη και τόσοι άλλοι που δεν τους θυμάμαι τώρα.) Τι σημαίνει αυτό;
Θα έχω κτηνίατρο, φυσιοθεραπευτή, μικροβιολόγο, λογιστή, μανικιουρίστα και αισθητικό στην πόρτα μου. Κι άλλα πολλά....
Κι αν κοιτάξω και λίγο μπροστά: βιολογικός καθαρισμός, καινούριο αλιευτικό καταφύγιο, μεγάλος επαρχιακός δρόμος, όλα συνθέτουν ένα ευοίωνο "προσεχώς" για τον τόπο μου.

Αυτά όλα όμως εγώ τα συνειδητοποίησα μόλις σήμερα.

Ήρθε να με βρει στο σχολείο μια Κορθιανή...εξ αγχιστείας, από αυτό το καλό είδος που ενδημεί στο Κόρθι. Είναι αυτοί οι επήλυδες που πονάνε περισσότερο τη θετή τους πατρίδα από μας τους γηγενείς, γιατί δεν έμειναν εδώ από τύχη, αλλά από επιλογή .
Μου μίλησε για τα όνειρά της: πάνω που θα άρχιζε να χαρίζει στο δρόμο τα βιβλία της, είδε μια ανακοίνωσή μου για δημιουργία λέσχης ανάγνωσης. Πάνω που άρχιζα να βρίσκω δυσκολίες στην οργάνωση κινηματογραφικής ομάδας, μου έφερε στο πιάτο μια εμπειρία χρόνων στο χώρο του κινηματογράφου, μια σινε-λατρεία απολύτως ανίατη και απολύτως υγιή και ένα λόγο ακόμη να μην αναγνωρίζω τον τόπο μου, με την καλή έννοια.
Δεν ξέρω πόσα από τα σχέδιά μου θα καταφέρω να υλοποιήσω, το μόνο που ξέρω πια είναι πως αυτά τα σχέδια δεν είναι μόνο δικά μου.
ΥΓ1 Και για να μην σας αφήσω χωρίς το κερασάκι, χθες γνώρισα και δυο καινούριους κατοίκους Κορθίου εκ Γαλλίας, που μου έφεραν ένα γατάκι, πάνω που έψαχνα το ένα από τα δύο που είναι μέσα στο πιθάρι.

ΥΓ2 Το τραγούδι αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους όσους μου λείπουν πολύ, παρ' όλα αυτά...

Το μπλογκάκι μας έχει εγκαίνια.

Αυτό είναι το ιστολόγιο του Γυμνασίου Κορθίου, γραμμένο από τους μαθητές μου της Α' τάξης. Επισκεφθείτε το και μέσα από αυτό θα γνωρίσετε τους ίδιους, το σχολείο μας και το νησί μας.

Στις Κρεμμύδες ,ρε παιδιά!

Ένα από τα καλύτερα πανηγύρια του νησιού μου, στις Κρεμμύδες, του Άϊ Γιαννιού, έγινε φέτος στις 26 Σεπτεμβρίου το Σάββατο και κινηματογραφήθηκε πολύ ωραία από τον vanglouk, την ψυχή της κινηματογραφικής λέσχης Άνδρου. Μια και εγώ δεν πήγα, λόγω πένθους, ας το δούμε μαζί.
Και του χρόνου συγχωριανοί!

(πατήστε το watch on your tube)

Για τη διδασκαλία του προφορικού λόγου

Στην προηγούμενη ανάρτηση, ασχολήθηκα με το θέμα της διδασκαλίας της γλώσσας γενικά, με έμφαση στην παραγωγή κειμένου. Τώρα, εν μέσω του απόηχου των προεκλογικών λόγων, μονολόγων και διαλόγων, ζωντανών και κονσερβοποιημένων, ας δούμε λιγάκι το εργαστήριο παραγωγής των αυριανών πολιτών- ομιλητών στα ευάερα, ελπίζω, και ευήκοα "μπαλκόνια" της δημοκρατίας του μέλλοντός μας.
Πρώτα, οδηγίες προς μελλοντικούς δικτάτορες, βασιλείς, αυτοκράτορες: Πώς θα βουλώσετε για τα καλά τα στόματα των μελλοντικών υπηκόων σας από κούνια:
1. Μην αφήσετε τα παλιόπαιδα να ανοίγουν το στόμα τους, παρά μόνο για να σας διαβάσουν τις κατά παραγγελία απαντήσεις στις ερωτήσεις σας και να σας απαγγείλουν σε άπταιστη παπαγαλία το σχολικό εγχειρίδιο ή τα λυσάρια.
2. Μην τους επιτρέψετε ποτέ να αναπτύξουν ελεύθερα, σε συνεχή λόγο, τη σκέψη τους, δίνοντάς τους χρόνο και κατάλληλο παιδαγωγικό κλίμα. Ρωτάτε κάποιον; Να απαντάει μηχανικά και σύντομα κι, αν δεν μπορεί, ας απαντήσει ένα άλλο παιδί, που σηκώνει χέρι- τηλεγραφόξυλο μέσα στη μούρη του ομιλητή, όσο προσπαθεί εκείνος να βρει τα λόγια του.
3. Συνηθίστε τα να ακούνε τις ατελείωτες αγορεύσεις των δασκάλων τους, μέχρι εξοντώσεως κάθε ξύπνιου κυττάρου του μυαλού τους. Ακόμη κι αν μερικοί από αυτούς αγορεύουν εναντίον σας και υπέρ της δημοκρατίας, μην ανησυχείτε, κανείς δεν τους ακούει, όλοι κοιμούνται.
4. Μην επιτρέψετε ποτέ να συνομιλούν μεταξύ τους στα πλαίσια του μαθήματος, να συνεργάζονται ή να ασκούν κριτική ο ένας στον άλλον ή στο μάθημα. Με κάτι τέτοια εκκολάπτονται οι συνωμότες κατά της καθεστηκυίας τάξης μας.Φροντίστε μόνο να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον για το βαθμό ή την εύνοια του δασκάλου τους και να κάθονται έτσι που να μην μπορούν να δουν ούτε τα πρόσωπά τους, παρά μόνο του παντογνώστη καθηγητή, που είναι η προσομοίωση του αυριανού σας μεγαλείου.
5. Τέλος, αχρηστέψτε αυτές τις κατάπτυστες διαδικασίες των μαθητικών κοινοτήτων, κάντε τις τυπικές, επιφανειακές, χαβαλετζίδικες, μόνο για να δίνουν χαμένες ώρες σε μαθητές και καθηγητές. Ας αποφασίζουν το πολύ πολύ για καμιά εκδρομή ή καμιά κατάληψη. Το ίδιο κάνει. Σε καμιά περίπτωση πάντως, μην ζητήσετε από επιβλέποντα καθηγητή να διδάξει διαδικασίες διαλόγου. Αρκεί να κάθεται και να επιβάλλει ησυχία και να κοιτάει το ρολόι του, για να περάσει η ώρα.
Και τώρα, το φυτώριο των αυριανών πολιτών που οφείλουμε να φτιάχνουμε μέσα σε κάθε τάξη, κάθε σχολείου:
1. Προμηθεύουμε τους δασκάλους με μεγάλες αυτούκλες να ακούνε και την πιο ψιθυριστή φωνούλα και φίμωτρα, που σταματούν την ακατάσχετη λογοδιάρροια.
2. Κόβουμε ΟΛΑ τα χέρια -τηλεγραφόξυλα, που βγάζουν το μάτι, όποιου μιλάει και ελέγχουμε αν ακούγεται ο λόγος όλων με αιφνιδιαστικές "εφόδους" σε αφηρημένους, κουφούς και εγωκεντρικούς ακροατές.
3. Προτιμάμε να ακούμε προφορικά τις γραπτές εργασίες με παρουσίαση ελεύθερη ενώπιον της τάξης κι όχι ανάγνωση αντιγραφών. Μετά συνεχίζουμε με ελεύθερο σχολιασμό και διάλογο με τη συμμετοχή όλων. Στόχος αυτής της διαδικασίας...Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ και το παραπέταμά του σε μια γωνιά να μη φαίνεται, παρά μόνο σε ώρα ανάγκης.
Αν ένας καθηγητής αξιωθεί να παρακολουθεί την τάξη του να διαλέγεται ελεύθερα και δημοκρατικά, έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να μιλήσει, έχει έναν κόμπο στο λαιμό...
4. Δεν συζητάμε μόνο τα μαθήματα, αλλά και τα ακανθώδη θέματα που προκύπτουν στη σχολική ζωή, αξιοποιώντας και την υποχρεωτική ώρα για τη συνέλευση του τμήματος, κάθε μήνα. Εκεί από την αρχή διδάσκουμε διαδικασία διαλόγου: Πώς αποφασίζουμε, πώς διευθύνουμε τη συζήτηση, πώς μπαίνουν τα θέματα σε ημερήσια διάταξη, ποιοι μιλάνε, πόσο, τι κάνουμε για τους ενοχλητικούς κλπ.
5. Πέρα από αυτό, δεν τσιγκουνευόμαστε μια ώρα συζήτηση με τους μαθητές μας, όταν καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν θέματα και δεν είναι πρόσχημα, για να χάσουν μάθημα. Πώς; Να, ένα τεστ: Τους λέμε ότι θα συζητήσουμε τώρα, αλλά θα μας δώσουν την ώρα στο πρώτο κενό που θα προκύψει, για να συμπληρώσουμε το μάθημα. Αυτό είναι μόνο για αρχάριους, οι παλιοί οσμίζονται σαν τα λαγωνικά την αλήθεια (τι τα έχουμε τα γαλόνια;)
6. Συζητάμε ακόμα και τα παράπονά τους για μας ή την κριτική τους, σε καμιά περίπτωση όμως δεν επιτρέπουμε να συζητάνε μπροστά μας για άλλο καθηγητή τους και ούτε εκμαιεύουμε αρνητικά ή θετικά σχόλια. Τα παιδιά δεν μας σέβονται, όταν κι εμείς δεν σεβόμαστε τη στοιχειώδη επαγγελματική μας δεοντολογία. Αν μας κάνουν παράπονα, τους προτρέπουμε να συζητήσουν μόνο με τους άμεσα ενδιαφερόμενους κι, αν δεν μπορούν, με τους γονείς και το διευθυντή τους.
7. Τέλος, καλλιεργούμε δύο μορφές προφορικού λόγου διδάσκοντάς τις στη γλώσσα: ομιλία προφορική και...μονομαχία τύπου ντιμπέιτ πάνω σε ένα θέμα πχ υπέρ και κατά των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Αυτά τα δύο με προετοιμασία και μεθοδολογία, ώστε να μη γίνουν φλυαρία ή σκυλοκαυγάς.
Να τελειώσω λέγοντας πως, αν οι διάφοροι πολιτικολογούντες στα παράθυρα παρακολουθούσαν μια φορά μικρούς μαθητές να διαλέγονται, όπως είχα εγώ το προνόμιο πολλές φορές, θα ένιωθαν ότι στη δημοκρατία του μέλλοντός μας το είδος τους θα είναι μόνο παράδειγμα προς αποφυγή.

Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

Με αφορμή τον ωραίο διάλογο που ξεκίνησε ο θερσίτης, παίρνω τη σκυτάλη, για να μιλήσω κι εγώ για το επίμαχο ζήτημα της διδασκαλίας της γλώσσας.
Κοινή διαπίστωση όλων μας, τα προβλήματα στο γραπτό λόγο των μαθητών, σε όποια τάξη κι αν τους παραλάβουμε. Ε, λοιπόν όχι, δεν είναι έτσι. Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες, (πχ, δυσλεξία) και όσα παιδιά μεταναστών ήρθαν πρόσφατα στη χώρα μας, τα υπόλοιπα είναι τόσο γλωσσικά καταρτισμένα, ΟΣΟ ΚΑΛΑ ΕΧΟΥΝ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΟΥΣ, σε όλες τις τάξεις και τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Ας σταματήσει επιτέλους αυτό το ανέκδοτο για συνωμότες εναντίον της μόρφωσης των μαθητών, εμείς είμαστε οι ολετήρες και οι σωτήρες του γλωσσικού επιπέδου των μαθητών μας.
Επίσης, καιρός να παραιτηθούμε κι από το άλλο εύκολο άλλοθί μας, που κι εγώ κατά καιρούς το έχω καταβολευτεί, ότι το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των γονιών φταίει, εν είδει πεπρωμένου, για το χαμηλό γλωσσικό επίπεδο των παιδιών τους. Λες και δεν είναι ΑΥΤΟΣ ακριβώς ο ρόλος μας, να αίρουμε μέσω της παιδείας, τις κοινωνικές ανισότητες και να μην αφήνουμε το "σπίτι" να κάνει ή να μην κάνει τη δική μας δουλειά.
Ας περιαυτολογήσω λίγο: Ήμουν ένα χωριατάκι αγρίμι, από ένα χωριουδάκι 10 σπιτιών, δυο ώρες μακριά από σχολεία,μαγαζιά, ηλεκτρικό, αυτοκίνητο, με γονείς που μόνο ο ένας τελείωσε το δημοτικό, με μόνο βιβλίο στο σπίτι τον Καζαμία, και με γλωσσικό επίπεδο τα "αντριώτικα", που έγραψα στην ανάρτηση του Γιώργου και κανείς δεν τα κατάλαβε, και στο σχολείο έμαθα ελληνικά και νέα και αρχαία, χωρίς φροντιστήρια και βοηθήματα, χωρίς καν να είμαι τέρας εξυπνάδας. Αν εγώ δεν μπορώ σήμερα να κάνω για τα παιδιά των άλλων αυτό που σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες και με ελάχιστη παιδαγωγική κατάρτιση, έκαναν για μένα οι δάσκαλοί μου, καλύτερα να παραδεχθώ ότι πρέπει να αλλάξω επάγγελμα.
Ευτυχώς πάντως, κάποιοι μπορούν. Παρέλαβα από το δημοτικό μια Πρώτη γυμνασίου φέτος στη Γλώσσα, αποτελούμενη στην ολότητά της, σχεδόν, από παιδιά οικοδόμων, τεχνιτών,εργατών,αγροτών, που το πολύ να εχουν τελειώσει ένα λύκειο, ο ένας ή και οι δύο γονείς. Τα πρώτα κείμενα που πήρα στα χέρια μου έχουν στην πλειοψηφία τους το επιθυμητό γλωσσικό επίπεδο, ορθογραφία, στίξη, σύνταξη, παραγραφοποίηση, ωραία γραφή. Και ήταν έκπληξη ευχάριστη, αλλά καθόλου τυχαία. Ένας δάσκαλος δούλεψε καλά δυο χρόνια, όπως μου είπαν ΟΛΑ τα παιδιά. (Συγχαρητήρια, συνάδελφε Γιάννη Μακρυγιάννη, που τώρα είσαι κάπου στην Αθήνα και πιθανόν δεν θα σε δω ποτέ στη ζωή μου)
Θα μου πείτε υπεραπλουστεύεις, γενικεύεις, κατηγορείς συλλήβδην για ανικανότητα τους ομοτέχνους σου. Ναι, τα δύο πρώτα ισχύουν, γιατί μια ανάρτηση δεν μπορεί παρά να είναι έκφραση γνώμης και εμπειρίας, χωρίς τις επιστημονικές περγαμηνές άρθρου ή μελέτης, όμως δεν ισχύει το τρίτο.
Δεν πιστεύω ότι οι συνάδελφοί μου είναι ανίκανοι για αποτελεσματική γλωσσική διδασκαλία, απλώς παγιδεύονται στην καθεστηκυία τάξη, συμμορφώνονται με τις υποδείξεις της ιεραρχίας, του αναλυτικού, του εγχειριδίου. Δεν αυτενεργούν, δεν οργανώνουν αποτελεσματικά τη δουλειά τους με βάση τις ανάγκες των μαθητών, δεν εμπιστεύονται το ένστικτό τους. Κι έτσι, αν ακολουθήσει κανείς τα ειωθότα, διδάσκει σχολικό εγχειρίδιο κι όχι γλώσσα, όπως σοφά μου είπε ο θερσίτης.
Να λοιπόν μερικά κόλπα που με έχουν βοηθήσει πολύ να υπερβώ το σκόπελο της τυποποίησης:
1. ΔΕΝ μένω πιστή στο βιβλίο. Κρατάω μόνο όσες ασκήσεις και κείμενα υπηρετούν το στόχο, χωρίς όμως να βομβαρδίζω τα παιδιά με άπειρες φωτοτυπίες γλωσσικών ασκήσεων. Μέτρο, έλεγχος με τεστάκια και...πάμε παρακάτω.
2. ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ με ενδιαφέρει πολύ. Όχι γραμματική για τη γραμματική, συντακτικό για το συντακτικό. Όλα αυτά, αν δεν υπηρετούν τον ΓΡΑΠΤΟ και ΠΡΟΦΟΡΙΚΟ λόγο των παιδιών, είναι χάσιμο χρόνου. Κι αν επίσης έχουν κατακτηθεί στο γραπτό λόγο, είναι ανώφελο να κατατρυχόμαστε με αυτά και να χάνουμε το στόχο. Κι ο στόχος είναι να ΜΙΛΗΣΟΥΝ και να ΓΡΑΨΟΥΝ οι μαθητές. Να μηχανευτούμε τρόπους που θα τους φέρουν μπροστά από την τάξη να μιλάνε, να παρουσιάζουν, να διαλέγονται, να ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝ, γιατί μέσω της επικοινωνίας αναπτύσσεται και καλλιεργείται ο λόγος, αλλιώς μένει σε επίπεδο καθημερινής...εξυπηρέτησης. Τι γίνεται συνήθως στη διδασκαλία της γλώσσας; Ανάγνωση έτοιμων ασκήσεων και εργασιών κι ούτε καν αυτή, διόρθωση κατά μόνας γραπτών, και μετά, εξάψαλμος και παρατηρήσεις και υποδείξεις και...ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ, αφόρητος και απωθητικός.
3. Ας έρθουμε τώρα στην αυτής εξοχότητα της γλωσσικής διδασκαλίας, στην έκθεση.
Εδώ, κάπως έχουμε συνωμοτήσει να βρούμε χίλιους τρόπους που στομώνουν τη χαρά της έκφρασης, τη δημιουργικότητα, το παιχνίδι, την έμφυτη ροπή κάθε παιδιού να μας γράφει, όπως ζωγραφίζει, όπως μιλάει, όπως τραγουδάει. Γιατί γράφει για να μιλήσει σε ΜΑΣ, να μας παρουσιάσει τη σκέψη του, την ψυχή του. Σιγά μην το ακούμε. Λάθη βλέπουμε, ελλείψεις, προβλήματα. ΣΤΟΠ. Πρώτα ακούμε, πρώτα λαμβάνουμε το μήνυμα, πρώτα χαιρόμαστε που ΜΑΣ έγραψε ο μαθητής μας και μετά αρχίζουμε τις κοκκινίλες. Και το πιο ανελλήνιστο γραπτό έχει κάτι καλό για μας, κάποιο δωράκι, που δεν πρέπει να μείνει ανεπίδοτο. Εγώ ας πούμε κάνω ό,τι και με τα απαγορευμένα γλυκά, κλέβω ένα...σοκολατάκι την ώρα που το παραδίδει ή όσο το γράφει, γιατί ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ και δεν μπορώ να περιμένω. Το παιδί πρέπει να γράφει, γιατί κάποιος ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ να διαβάσει το κείμενό του, άσε που υπήρξαν κάτι "παλιόπαιδα" που με έβαζαν κάποτε κι εμένα να γράφω, για να δούμε τι ψάρια πιάνω.
4. Σημασία επίσης έχει, στο γυμνάσιο, η μεγάλη ποικιλία επιλογής θέματος. Πάνω στην ίδια ενότητα βγαίνουν καμιά δεκαριά ωραία και πρωτότυπα θεματάκια, έτσι που να μην ξέρουν τι να πρωτοδιαλέξουν τα...παλιόπαιδα. Στα δυο πρώτα χρόνια ΔΕΝ διδάσκω μεθοδολογία, γιατί τα θέματα είναι απλά και ακολουθούν την πορεία της σκέψης του παιδιού, την οποία και σέβομαι: Πχ μπορεί να περιγράψει μια εκδρομή αρχίζοντας από το τέλος, από τη μέση, εστιάζοντας σε ένα γεγονός, ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ, χωρίς εμμονή στη ΣΕΙΡΑ των πραγμάτων. Αν αγαπήσουν το γράψιμο και το καλλιεργήσουν με πολλούς τρόπους (πχ μπλογκ, εφημερίδα), στην τρίτη γυμνασίου ή στο λύκειο, θα είναι έτοιμα να επεξεργαστούν συνθετότερα θέματα και να μάθουν μεθοδολογία γραπτού λόγου. ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΝ.
5. Ένα άλλο μεγάλο μυστικό είναι η διόρθωση. Πρώτα πρέπει να υπάρχουν πρώτες βοήθειες την ώρα του γραψίματος, με το "ασθενοφόρο" που λέγαμε σε μια παλιά ανάρτηση, τον καθηγητή που πάει σε όποιον σιωπηρά του το ζητάει και τον...ξεμπλοκάρει, βοηθώντας τον να ξεπεράσει τις άμεσες δυσκολίες.
Μετά, το πράγμα πάει στην...αλληλογραφία. Γράφω παρατηρήσεις, προτείνω διορθώσεις, επεκτάσεις, προεκτάσεις, επισκευές, μερεμέτια, μου τα φτιάχνουν και ξανά μανά αλληλογραφία. (Ωραία που θα βοηθούσε εδώ η νεοεισερχόμενη τεχνολογία!)
Τέλος, μαζεύω τα λάθη, τα κωδικοποιώ και βασίζω σ' αυτά τη διδασκαλία της γλώσσας. Εδώ δεν έχω καμιά ουσιαστική βοήθεια από εγχειρίδια, βοηθήματα, έρευνες, βιβλιογραφία, αφού η ανάλυση λαθών είναι ο επιστημονικός κλάδος που τροφοδοτεί τη διδασκαλία όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών, εκτός από τη δική μας. Εμείς διδάσκουμε τη νέα ελληνική σαν γλώσσα νεκρή, προορισμένη μόνο για ανάγνωση και εφαρμογή κανόνων και την αρχαία ελληνική σαν...ομιλούμενη γλώσσα (δείτε τις ασκήσεις των σχολικών εγχειριδίων).
6. Επειδή κάπου πρέπει να μπει μια τελεία, αν και αυτό είναι θέμα για πολλές αναρτήσεις, θεωρώ ως βασικό κανόνα το ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΜΑΘΑΙΝΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ. Όλα τα άλλα είναι βοηθήματα, συμπεριλαμβανομένων και του προφορικού λόγου και της ανάγνωσης εξωσχολικών βιβλίων. Επομένως δεν πρέπει να περιοριζόμαστε στη μια έκθεση κάθε 15 και ούτε, που προβλέπεται, αλλά να κάνουμε τη συγγραφή κειμένου αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας του μαθητή, όπως το επίκαιρο πλύσιμο των χεριών, ας πούμε.
Όλα τα προηγούμενα προϋποθέτουν πολύ περισσότερη δουλειά, μέσα και έξω από την τάξη, συγκριτικά με τη συνήθη από καθέδρας αγόρευση, την αφ' υψηλού διόρθωση και κατηφή επιτήρηση την ώρα της συγγραφής της έκθεσης και, κυρίως, την ευλαβή προσκόλληση στο σχολικό εγχειρίδιο, που σε πάει μόνο του κατά κρημνόν, χωρίς να προσπαθήσεις καθόλου. Δεν φτάνουν όμως. Για να λειτουργήσουν καθολικά και εποικοδομητικά, πρέπει κάποιος να στα υποδείξει από νωρίς, πριν να αφήσεις γουλί μερικά μαθητικά κεφαλάκια με τις μπαρμπέρικες δοκιμές σου, και κάποιος να σε παροτρύνει να μην διολισθήσεις στην ευκολία και στην ήσσονα προσπάθεια. Ναι, μιλάω για έναν σύμβουλο, αξιολογητή, επόπτη, ο οποίος θα συνεργάζεται μαζί σου, θα σε βοηθάει να προσδιορίσεις στόχους, μέσα, να μετρήσεις το αποτέλεσμα, να διορθώσεις λάθη...
Γιατί δεν γίνεται, λυπάμαι, να αφήνουμε και τη διδασκαλία της γλώσσας στον πατριωτισμό και στο φιλότιμο των δασκάλων.
Και γιατί, αν ψοφάνε τα έρμα τα πρόβατα, ας αρχίσουμε να ασχολούμαστε και λίγο με τον τσομπάνη και τη βοσκή...