Η Διαβούλευση και τα "δικαιώματα" των εκπαιδευτικών

Διαβάζω σήμερα τα σχόλια των εκπαιδευτικών στη διαβούλευση του Υπουργείου Παιδείας και επιθυμώ να αποστασιοποιηθώ από τα κακώς εννοούμενα κεκτημένα του κλάδου μας που περιέχονται σ' αυτά τα σχόλια.
1. Δεν είναι υποχρεωμένο το κράτος να μας διορίσει, επειδή έχουμε ένα πτυχίο που γράφει φιλόλογος ή μαθηματικός. Δεν ζούμε σε χώρα του υπαρκτού ή ανύπαρκτου σοσιαλισμού, για να αντιστοιχεί στον καθένα μας μια θέση στο δημόσιο. Το κράτος δικαιούται να μη μας διορίσει ποτέ αν δεν μας έχει ανάγκη.
2. Δεν δικαιούμαστε, όταν διοριστούμε, να πάμε σπίτι μας. Το σπίτι μας είναι εκεί που είναι η δουλειά μας, να πάμε εκεί με τα παιδάκια μας και να οργανώσουμε τη ζωή μας κάνοντας τις αναγκαίες προσαρμογές. Καλό θα είναι να γίνεται σεβαστή η συνυπηρέτηση, μα μόνο όταν υπάρχουν θέσεις κενές. Αλλιώς να γίνεται προς τα εκεί που υπάρχουν, πχ όλοι στο δυσπρόσιτο κι όχι το αντίστροφο.
3. Δεν είναι τα παιδάκια μας περισσότερο παιδιά από τους μαθητές μας, για να μην μπορούν να ζήσουν σε ένα απομακρυσμένο μέρος που είναι η δουλειά των γονιών τους. Άλλωστε, σ' αυτό το μέρος λείπουν καθηγητές, αν δεν μας αρέσει, ας κάνουμε άλλη δουλειά στην πόλη.
4. Αν επιλέξουμε να χρησιμοποιήσουμε παράπλευρους δρόμους, για να διοριστούμε- παρακάμπτοντας τα κορόιδα που πετυχαίνουν και ξαναπετυχαίνουν στον ΑΣΕΠ και τρώνε τη σκόνη μας, αφού με το κονέ σε 3 χρονάκια διοριζόμαστε- δεν ζητάμε να ισχύσει καμιά νομιμότητα, ούτε κλαίμε σαν τη Μάρθα Βούρτση για τα χαμένα χρόνια. Εμείς την καταπατήσαμε τη νομιμότητα, εμείς αδικήσαμε, εμείς παίξαμε και χάσαμε.
5. Με τον ΑΣΕΠ μπορεί να μην επιλέγονται οι καλύτεροι, αλλά ούτε και με τα ρουσφέτια κατακτάται η προϋπηρεσία. Και, για την ώρα, ο ΑΣΕΠ είναι το μόνο σύστημα επιλογής που δεν είναι διαβλητό. Ας προτείνουμε καλύτερο κι όχι να ζητάμε να παρακαμφθεί από την αποκτηθείσα με ρουσφέτι προϋπηρεσία.
6. Εμείς οι παλιοί που δεν τα περάσαμε αυτά, καλά θα κάνουμε να σκεφθούμε γιατί τόσος κόσμος σφάζεται, για να βρει μια θέση σε σχολείο, αφήνοντας ακόμα και καλοπληρωμένες θέσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Γιατί είναι τόσο περιζήτητη η δουλειά μας; Μήπως ο πήχης έχει πιάσει έδαφος; Μήπως γι' αυτό δεν μας πιστεύουν όταν ζητάμε αυξήσεις ή βελτιώσεις στα εργασιακά μας δικαιώματα; Μήπως να δούμε πώς θα γίνει η δουλειά μας λιγότερο "μήλον της έριδος" για κάθε βολεψάκια και θα απευθυνθεί σε ανθρώπους που θέλουν και μπορούν να είναι δάσκαλοι;
7. Κανείς δεν μπορεί να επικαλείται την προϋπηρεσία ως αδιάψευστο πιστοποιητικό εκπαιδευτικής ικανότητας, ούτε εμείς οι μαθουσάλες, γιατί κανείς δεν μας αξιολόγησε ποτέ, κανείς δεν μπορεί να μας κουνήσει, ακόμα κι αν υποπέσουμε σε ποινικό αδίκημα, πόσο μάλλον αν μπαίνουμε στην τάξη και δεν κάνουμε μάθημα. Κι αν κοιτάξουμε τις πανελλήνιες και τα αποτελέσματά τους ή την παγκόσμια κατάταξη της PISA για τους μαθητές μας, μάλλον δεν κάνουμε και τόσο καλά τη δουλειά μας.
Μόνο αν βγάλουμε τα ανωτέρω παραπετάσματα από το μυαλό μας, θα μπορέσουμε να συζητήσουμε σοβαρά και εποικοδομητικά σε διαβουλεύσεις και να προτείνουμε ουσιαστικά μέτρα για την αναβάθμισή μας, μέσω της αναβάθμισης του δημοσίου σχολείου.
Μέχρι τότε, απλώς εκτιθέμεθα ανεπανόρθωτα στα μάτια της κοινωνίας.


ΥΓ: 1. Το σχόλιό μου στη διαβούλευση περί προσλήψεων:
"Είμαι χρόνια διορισμένη, από την εποχή που ο χρόνος αναμονής στην ειδικότητά μου ήταν μόλις ένα έτος. Η επετηρίδα αντικαταστάθηκε από τον ΑΣΕΠ, για να παρακαμφθεί κι αυτός με χίλιους δυο ύποπτους τρόπους, με διασυνδέσεις και διαπλοκές παντός τύπου.
Τάσσομαι με το μέρος των συναδέλφων μου που δίνουν και ξαναδίνουν εξετάσεις, πετυχαίνοντας και ξαναπετυχαίνοντας, και πάλι απέξω μένοντας να βλέπουν κάποιους με μπάρμπα στην Κορώνη να διορίζονται σιγά σιγά από το παράθυρο και τώρα να απαιτούν κιόλας να γίνουν μόνιμοι σε βάρος των συναδέλφων τους. Αντί να πουν έπαιξα κι έχασα, ας μάθω να μη βασίζομαι στο ρουσφέτι, γιατί από την εποχή της «Κλαυθμώνος» ήταν επισφαλής τρόπος διορισμού.
Προτείνω λοιπόν όσοι πετυχαίνουν, και μόνο αυτοί, να μπαίνουν σε μια επετηρίδα από την οποία να γίνονται οι διορισμοί μονίμων και αναπληρωτών και να μην υποχρεώνονται να δίνουν και να ξαναδίνουν. (Τι στο καλό, αν είναι να τα ξεχνούν σε δυο χρόνια αυτά που ήξεραν όταν πέτυχαν, τότε εμείς οι παλιοί θα έπρεπε να απολυθούμε αυτομάτως.)
Επίσης, να εφαρμοστεί το ολοήμερο σχολείο, η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου που θα φανερώσει την ανάγκη για επιμόρφωση, πρόσθετη διδακτική στήριξη, παράλληλες τάξεις, τάξεις ένταξης, κι όλους τους θεσμούς (πχ βοηθός καθηγητή, όπως στο εξωτερικό) που θα κάνουν πιο αποτελεσματικό το σχολείο και θα δώσουν δουλειά σε περισσότερους ανέργους καθηγητές, για να διδάσκουν κι όχι για να κάθονται σε γραφεία και να βρίσκονται υπεράριθμοι σε κεντρικά σχολεία."
2. Τοσχόλιό μου στη διαβούλευση περί μεταθέσεων:
"Αν και είμαι εκπαιδευτικός, θα μιλήσω εκ μέρους των γονιών και των μαθητών ενός δυσπρόσιτου σχολείου, γιατί από ό,τι βλέπω εδώ, ο κλάδος μας έχει αρκετούς και καλούς υπερασπιστές των καλώς ή κακώς εννοούμενων συμφερόντων του.
Εφαρμόστε χωρίς εκπτώσεις αυτές τις εξαγγελίες, γιατί το σχολείο έχει γίνει ο τόπος εξυπηρέτησης των εργασιακών μας δικαιωμάτων, πώς θα διοριστούμε, πώς θα πάμε στο σπίτι μας, πώς δεν θα χάσουμε τα όποια κεκτημένα μας. Θεμιτά όλα αυτά, αλλά δεν λαβαίνουν υπόψη ότι πριονίζουν το κλαδί που καθόμαστε και φθάνουν στο τελευταίο σημείο ανυποληψίας το δημόσιο σχολείο.
Χρόνια σε δυσπρόσιτα σχολεία, ζω την αγωνία γονιών και μαθητών κάθε χρόνο για το αν θα έχουν καθηγητές, ποιους θα έχουν, για πόσο θα μείνουν. Βλέπω δεκάδες τοποθετημένους οργανικά να παίρνουν τα μόρια του σχολείου μου, υπηρετώντας κάπου κοντά στο σπίτι τους και ντρέπομαι για λογαριασμό τους, που ποτέ δεν πάτησαν να δουν ποιοι τους πληρώνουν κάθε 15, ποιοι τους στέλνουν τα χαρτιά τους και πώς είναι τελοσπάντων αυτός ο τόπος «εξορίας» που τους δίνει τζάμπα τα μοριάκια τους.
Κάθε χρόνο βλέπω νεοδιόριστους μόλις εμφανίζονται να εξαφανίζονται με αποσπάσεις και να μπαίνουν δυο τρεις συνεχόμενοι σε μια τάξη μέχρι να έρθει ένας έρμος αναπληρωτής ή ωρομίσθιος να κάνει μάθημα.
(Φέτος είδα μέχρι παλιά υπηρετούσα που έχει μετατεθεί στην Αθήνα, να έρχεται με μετάθεση ξανά, για να πάρει τα μόρια, όσο θα είναι σε άδεια ανατροφής παιδιού.)
Όλοι σκοτώνονται να έρθουν και κανένας δεν θέλει να υπηρετήσει.
Βάλτε τέλος. Θεσπίστε νόμο που να μας δίνει δασκάλους που μας επιλέγουν, που θέλουν να μείνουν εδώ και να διδάξουν τα παιδιά μας. Θεσπίστε 5 χρόνια το αμετάθετο, με κίνητρα μισθολογικά ή υπηρεσιακά, αν χρειάζεται. Δώστε την ευκαιρία σε ανθρώπους νέους που πιστεύουν στην αποκέντρωση να βρεθούν σε ένα απομακρυσμένο σχολείο και να αγαπήσουν έναν μικρό τόπο και τα παιδιά του.
Φτάνει πια με τους τουρίστες, τους κομήτες και τους πελάτες κομμάτων και παρατάξεων. Μας στείλατε αρκετούς."