Σκαντζοχοιρο-γατο-φιλοσοφίες

Μπορείς σ' αυτή τη ζωή να βρεις δυο βασικές κατηγορίες πλασμάτων. Τα "σκαντζοχοιράκια" και τα "γατιά". Τα πρώτα με το αγκαθωτό τους περίβλημα αποθαρρύνουν όποιον προσπαθήσει να τα αγγίξει, να τα χαϊδέψει, να έχει πολλά πάρε δώσε μαζί τους. Είναι όμως μέσα στη μοναχικότητά τους τα γλυκύτερα, τα αθωότερα πλάσματα που μπορείς να συναντήσεις. Σαν να είναι η πανοπλία το απαραίτητο εξάρτημα κάθε τρυφερού και ευάλωτου "πυρήνα".
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει, από την ανάποδη όμως, με τα γατιά. Εδώ, το δεκτικό σε χάδια κι αγκαλιές απαλό εξωτερικό περίβλημα κρύβει την πιο σκληρή, άγρια και αδίστακτη φύση. Όπου γη πατρίδα, όπου καλό φαΐ σπίτι, όπου καλό κυνήγι, ξεχνάμε κι αγκαλιές κι αγάπες.







Ομολογώ ότι αυτό το μικρό "σκονάκι" σοφίας της φύσης έχει επαληθευθεί μερικές φορές και με τους ανθρώπους. Έχω βρει τη μεγαλύτερη τρυφερότητα κι ευαισθησία σε ορισμένους εξωτερικά σκληρούς κι απλησίαστους ανθρώπους και έχω τρομάξει με τη σκληρότητα κάποιων άλλων, που εξωτερικά δείχνουν ευάλωτοι και αδύναμοι.
Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις: Αυτοί που και είναι και φαίνονται καλοί και δυνατοί κι όμως αφήνουν όλους τους "αδύναμους" να τους παίρνουν την μπουκιά από το στόμα, ακόμα κι αν φαινομενικά δεν τη χρειάζονται οι ίδιοι!