ΠΑΡΑΜΥΘΙ- ΜΕΡΟΣ Β΄

http://anemomylos2.blogspot.com/2008_03_01_archive.html

Το θυμάστε εκείνο το παραμύθι;
Ε, λοιπόν είχε τόση πέραση που μου ζήτησαν να το κάνω σίριαλ ή έστω να γράψω ένα δεύτερο μέρος. Χαλάω εγώ χατίρια;

Παραμύθι να ξαναρχινήσει λοιπόν!

............
Κι εκεί που λέτε που τα πέντε νησάκια μας καλοπερνούσαν και τρώγαν κι έπιναν, μια μικρή όμορφη πετρούλα πάνω στο πρώτο, το μεγάλο γαλάζιο νησί, τα καμάρωνε και λαχταρούσε να πέσει κι αυτή στη θάλασσα να γίνει βράχος, ν' απλωθεί και να πάει μαζί με τ' άλλα, με τον άνεμο και το κύμα αγκαλιά.
Πήγαινε μέχρι την ακτή, έβαζε το πέτρινο ποδαράκι στο νερό, μα το μεγάλο γαλάζιο νησί της έλεγε: "Πού πας καημένη, δεν κάθεσαι εδώ στα ζεστά σου, άγριο το πέλαγο κι εσύ είσαι μια πέτρα καλομαθημένη και θα σε πάρουν τα κύματα και θα σε πάνε γραμμή στον πάτο!" Ή άλλοτε πάλι: "Ε, τι θέλει μια καθώς πρέπει πέτρα με πιάνο και γαλλικά στις θάλασσες και τα πελάγη;"
Τι να κάνει κι η πετρούλα μας, έμενε στη θέση της και κοίταζε τα άλλα νησιά να στροβιλίζονται με γέλια και καμώματα κι αυτή παραπονεμένη ήτανε.
Ώσπου μια μέρα, μια καλή και πανέμορφη (προπαντός αυτό) ξανθιά νεράιδα βγήκε από τα κύματα και της είπε: "Μικρή μου πετρούλα, δεν έχεις ακούσει την παροιμία, πέτρα που κυλάει μαλλί δεν πιάνει; Τι κάθεσαι εκεί και κοντεύεις να βγάλεις ρίζες; Πάμε να πάρεις το βάπτισμα του νερού, να γίνεις βραχονησίδα, να σε ταξιδεύουν τα νερά, να σε τραγουδάνε οι φάροι και τα ναυτόπουλα και να πολεμάνε για σένα χώρες και πολιτείες;"
Και με το ραβδάκι της έκανε την πέτρα μας να κυλήσει (like a rolling stone, που λέει κι ένα παλιό λαϊκό τραγουδάκι) και πλαφ να πέσει στη θάλασσα!
Α, τι χαρές που κάνανε τα άλλα νησιά! Ήτανε βλέπεις η βραχονησίδα μας στέρεη και γερή να ακουμπάς στις φουρτούνες και να μη ζαλίζεσαι και ήξερε πιο πολύ από όλους να αφήνει τις ιστορίες των ναυαγών, που έρχονταν πάνω της, να ακούγονται, χωρίς να τις ζαλίζει με πολλές πολλές ερωτήσεις.
Ακόμα και το γαλάζιο νησί τη δέχτηκε σιγά σιγά στον κύκλο τους, με μια μικρή σπρωξίτσα του μικρού πορτοκαλοκίτρινου, είναι η αλήθεια. Το πράσινο όμως, που δεν την είχε δει να πέφτει στο νερό, χωμένο όπως ήταν στα κιτάπια του, την τριγύριζε όλο απορία και ρωτούσε τα άλλα πού βρέθηκε αυτή η εκλεκτή βραχονησίδα κι από πού κρατάει η σκούφια της. Μέχρι τη νονά της, την πανέμορφη νεράιδα ρώτησε, μα αυτή γέλασε και βούτηξε στα κύματα, η σκληρή.
Ποιος θα πάει τώρα μέχρι το πράσινο νησί να του πει το μυστικό να ησυχάσει;
Πέστε του να αναφωνήσει μόλις τη δει: "spiritus ubi vult spirat" Είναι τα μόνα νησιά που καταλαβαίνουν αυτή την παράξενη γλώσσα σε όλη τη θάλασσα!

ΥΓ Οι φωτογραφίες του μωρού από τη βάφτιση, ευγενική προσφορά φίλου αναγνώστη από τη Θεσσαλονίκη. Τον ευχαριστώ πολύ και γι' αυτές και για τις υπέροχες μουσικές που μου στέλνει (όπως το σάουντρακ του il postino που δεν το έβρισκα πουθενά αλλού). Μόλις μπορέσω θα τις ανεβάσω, για να τις μοιραστώ μαζί σας