Τελικά, δεν είναι και τόσο ξεπερασμένο το δίλημμα. Όσο και να χάσαμε την πίστη μας σε κοσμοσωτήριες θεωρίες και ανύπαρκτους επίγειους παραδείσους, όσο και να μπερδευτήκαμε μεταξύ ευμάρειας και στοιχειωδών δημοκρατικών εγγυήσεων, όσο και να στόμωσε η συνείδησή μας από χίλιες δυο προδομένες ελπίδες, να, που έρχονται καιροί ασπρόμαυροι. Οι φτωχοί και οι πλούσιοι. Τίποτε ανάμεσα. Οι πρώτοι του κόσμου και οι έσχατοι. Καμιά διαβάθμιση. Η ζωή κι ο θάνατος του πλανήτη. Καμιά εναλλακτική προοπτική. Εμείς και οι Άλλοι. Αυτό κι αν είναι τελεσίδικα άσπρο μαύρο. Μόνο που δεν ξέρω πού το μαύρο και πού το άσπρο πια...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979
Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...
-
ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ: 1.ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 17 Ο ΚΑΙ 18 Ο ΑΙΩΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ...
-
Στις μηχανές αναζήτησης μερικές από τις πιο συνηθισμένες λέξεις -κλειδιά που οδήγησαν στον Ανεμόμυλο ήταν "Γλώσσα Α΄λυκείου".... -
Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τους αποχαιρετισμούς. Από τότε που ο ναυτικός πατέρας μου ετοιμαζόταν για ταξίδι, κατέβαινε η βαλίτσα από το β...
9 comments:
Ελπίζω να μη σου μετέδωσα τη μελαγχολία μου. Το ερώτημα αυτό είναι στο διηνεκές επίκαιρο. Όχι όμως για εμάς. Εμείς έχουμε αποφασίσει από τα εφηβικά μας χρόνια το μετερίζι στο οποίο ενταχθήκαμε. Οι άλλοι, αρκετοί άλλοι και κυρίως τα νιάτα μας χρειάζεται να τοποθετηθούν. Κι εκεί είναι ο ρόλος μας.
ΣΚέφτομαι στο ΕΠΑΛ να μπω με το Wall των Πινκ Φλόιντ. Αν δεν είναι ζωντανό, ας βάλω εγώ τον πρώτο κασμά της κατεδάφισης. Για να το ξαναχτίσουμε από την αρχή βέβαια.
Δεν ξέρεις γυριστρούλα μου, κανείς μας δεν ξέρει, γιατί το μαύρο πια δεν έχει τον δικό του διακριτό τόπο. Υπάρχει ανάμεσά μας, δουλεύει δίπλα μας, πίνει καφέ ή τρώει παϊδάκια εκεί που πάμε κι εμείς, περπατάει στο πλάι μας στον δρόμο, ψωνίζει από τα ίδια μαγαζιά, είναι δίπλα μας στο σινεμά και στο θέατρο κλπ. Χρειάζεται πολύ πιο εξασκημένο βλέμμα, μυαλό και καρδιά για να μπορείς να το ξεχωρίσεις. Γιατί η διαφορά κρύβεται στα εσώτερα, όχι στο περίβλημα. Στην ευγένεια της ψυχής, στην αυθεντικότητα, στο ήθος, στην πίστη σε αξίες, στην ανθρωπιά, στις καλές προθέσεις σε...σε.. σε... σε πράγματα που κάποτε ήταν ο κανόνας, ενώ τώρα είναι η εξαίρεση. Τώρα πια δεν υπάρχουν χώροι -ιδεολογικοί, κοινωνικοί ή άλλοι-, όπου κινούνται οι μεν και οι δε. Τώρα είμαστε όλοι ανακατεμένοι. Οπότε το ξεδιάλεγμα απαιτεί μεγάλη οξυδέρκεια και πολύ ισχυρή συγκρότηση για να μην παρασυρθείς και ο ίδιος, και για να μην εκλάβεις λάθος τα εξωτερικά σημάδια. Ο "εχθρός" γλυκιά μου, τώρα είναι παντού! Γι' αυτό και το με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις γίνεται δίλημμα καθημερινό, με πολλαπλά μέτωπα, και προϋποθέτει γι' αυτόν τον λόγο, πολύ μεγάλες αντοχές! Δυστυχώς.
Θαυμάσιο το κομμάτι!!!
Έτσι είναι καλή μου όπως τα είπε η φίλη μας ....
Αλλά εγώ θα σταθώ στην κουβέντα του Θερσίτη
"ελπίζω να μη σου μετέδωσα τη μελαγχολία μου"
γιατί κοπελιά μελαγχόλησες
Είναι οι εξετάσεις; Είναι όλο το ωραίο γκρίζο των ημερών που όλο πυκνώνει;
Τι να πω;
Όμως, όχι, πως δε χρειάζεται να κάνουμε τέτοιες κουβέντες, όχι δε θέλω να πω αυτό μόνο που σε σένα δείχνει πολύ βρε παιδί μου
Άμα χάνεις το γέλιο σου χάνεται λες απ' τον κόσμο
Μη νομίζεις και δεν είμαι καλύτερα. Όλο κλωθογυρίζω στο νου μου το ένα και το άλλο που γίνονται κι άκρη δε βρίσκω παρά αυτή.
Το ποιοι είναι οι άλλοι δεν το ξέρουμε. Για μας όμως μην αμφιβάλεις. Κι όταν λέω για μας εννοώ τους εαυτούς μας
Έλα κι έχουμε προεκλογικό αγώνα....
Τί να πω εγώ τώρα? Διαβάζοντας το σχόλιο της Λορελάη νόμιζα πώς τόγραψα εγώ .Χθες. Κι ύστερα της Meril...ναι για μας μην αμφιβάλλεις,τουλάχιστον όχι περισσότερο απ'όσο εμείς για τον εαυτό μας.Από τα πιο δυνατα κείμενα που έχω διαβάσει γυριστρούλα.Μαζί σου.
Υπαρχει το ασπρο που ελαττωνεται,
υπαρχει το μαυρο που μενει σταθερο
και υπαρχει το διαρκως αυξανομενο και φιλοδοξο (τρομαρα του και τρομαρα μας) γκριζο, που μολις εγκατελειψε οριστικα το λευκο και εχει την ψευδαισθηση οτι καποτε θα γινει μαυρο.
Αυτος ο γκριζος συνανθρωπος μας ειναι το προβλημα που αχρωματοψια επαθε και βλεπει το λευκο σα μαυρο και το μαυρο σα λευκο.
Να το εργο μας και κυριως της πνευματικης ηγεσιας μας: να μεγαλωνει το λευκο και να περιοριζει το γκριζο που ειναι η τροφη του μαυρου.
Ελπιζω να μη σας μπερδεψα...
θερσίτη μου, το θέμα είναι ότι δεν θα τους επιτρέψουν καν να διαλέξουν. Εμείς, καλώς ή κακώς, μπορούσαμε να μείνουμε σε μια μετέωρη επαμφοτερίζουσα κατάσταση, "και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ", να βρούμε ένα καλό άλλοθι και να...βολευτούμε. Στα χρόνια που έρχονται αυτό θα βαίνει μειούμενο, έως τελικής εκλείψεως. Θα ήθελα να είμαι στο ΕΠΑΛ. Μόνο αυτό.
Ναι, λορελάη, κατάφεραν να μας κολλήσουν αχρωματοψία, όσο τους βόλευε. Πια δεν τους βολεύει. Μπορούμε να δούμε καθαρά και θα βλέπουμε όλο και πιο καθαρά, όσο χάνουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τα χρώματα. Και...δυστυχώς δεν θα έχουμε πια ούτε την εκλεκτική συγγένεια με τους "όμοιους" πνευματικά ή ηθικά. Οι ομοιότητες θα είναι άλλου είδους. Ομοιότητες προς τα κάτω. Ποιοι θα πληρώνουν το βαρκάρη, ασχέτως πνευματικού ή ηθικού "βιογραφικού". Για παράδειγμα, την περιβαλλοντική κρίση την πληρώνουν πολύ περισσότερο οι φτωχοί, όπου γης, ενώ οι...εγνωσμένης πνευματικής και ηθικής επάρκειας, όσο και να διαμαρτύρονται και να ανησυχούν, έχουν και στέγη και νερό και φαΐ και μάλιστα πολύ παραπάνω από ό,τι αντέχει ο πλανήτης να τους παρέχει. Κι όμως κανένας δεν πέθανε από...τύψεις.
μεριλάκι, μην ανησυχείς, δεν μελαγχόλησα ούτε κατά διάνοια όσο απαιτεί η κατάσταση εκεί έξω. Δεν είναι θερσίτης, ευτυχώς η δυστυχώς. Μόλις ανακτήσω λίγο χαμένο ύπνο και επανασυνδεθώ με τη θάλασσά μου, θα είμαι μια χαρά.
φιλιοσάκι μου, ΟΧΙ ΜΟΝΟ δεν αμφιβάλλω για σας, αλλά είστε και ο λόγος που μπαίνω στον κόπο...γενικά. Που δεν νιώθω απλώς γραφική.
vagnes, πολιτικέ μας φιλόσοφε, πώς θα μπορούσες να μας μπερδέψεις. Ο λόγος σου αποκαλύπτει, δεν συγκαλύπτει, όπως των πολιτικών. Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά πια όλο και θα μειώνονται οι αποχρώσεις, αυτό ήταν το θέμα μου.
Θα εξωθηθούμε όλοι προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση βίαια, όσο μειώνονται οι ενδιάμεσες θέσεις.
Καλημέρα!
Ούτε πού θυμάμαι πώς μπήκα εδώ μέσα!!
Ένιωσα αμέσως, όμως, μια δροσούλα ( θα έλεγα ζεστασιά, αλλά πρώτη μέρα καλοκαιριού..) που, πιθανώς, πηγάζει τόσο από τα πηγαία αρχικά κείμενα, όσο και από τα ουσιαστικά σχόλια. Είστε μια ωραία παρέα, λοιπόν!
Επί του θέματος, λίγο βιαστικά, να πω πως, παρόλο που, δυστυχώς, λογικά συμφωνώ με την απαισιόδοξη οπτική γωνία που τοποθετείται το θέμα, συναισθηματικά (θέλω να) αντιδρώ. Στη λαίλαπα της ομοιομορφίας θέλω να βλέπω πάντα τις εξαίσιες άποχρώσεις, αυτές που φλερτάρουν με τη ζωή και τον αγώνα, αυτές που "σα μια σειρά κεράκια αναμένα" στέκονται και προσφέρουν το σπάραγμά τους, την ψυχή τους.
Δεν ξέρω καν, μάλιστα, αν το μεσοδιάστημα ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, ανάμεσα στους αμερικάνους και τους...εχθρούς, ήταν ποτέ μεγαλύτερο και ποικιλότερο. Όμως οι ανάμεσα απ' αυτό ζωές έχουν μάθει να πορεύονται και να δημιουργούν.
Ας μην κάνω άλλη κατάχρηση του χώρου σας. Χάρηκα πολύ που σας συνάντησα. Όσο μου επιτρέπει η...ερασιτεχνική μπλογκική μου φύση θα σας επισκέπτομαι.
Καλή σας συνέχεια!
Οχι άλλο γκρίζο. Δε θα το αφήσουμε να απλώσει αλλο.Ηδη ο Θερσίτης πήρε την παλέτα με τα χρώματα και ξεκινάει δουλειά.Εκεί στο ΕΠΑΛ που θα πάει είναι ο στίβος και ο μουσαμάς για να γίνει η op art ουράνιο τόξο.Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Τα είπε κι ο vagnes...Πρώτη μέρα καλοκαιριού κι ο ήλιος δε φέρνει μόνο σιέστα
neoinileias, καλορίζικοι στην μπλογκόσφαιρα, συνάδελφοι.
καλώς ήρθες, διονύση, σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια και εγώ και η παρέα, θα σε επισκεφθούμε κι εμείς σύντομα και...κράτα τα κεράκια αναμμένα!
βραχονησίδα, το κατάλαβα, πάλι βούρτσες και πινέλα θα πιάσουμε, το κατάλαβα! Μιλάς πολύ με το θερσίτη, τελευταία, νομίζω....
Post a Comment