Η morpheus είναι μια μαθήτρια που δίνει πανελλήνιες. Τη γνώρισα πριν από λίγο, όταν σχολίασε θετικά το ιδιόχειρο σημείωμά μου για το βόλεμα. Μπήκα στο μπλογκ της. Τι ευχάριστη έκπληξη. Η εφηβική ματιά, η απροσποίητη, ο λόγος, ο ανελέητος, που δεν χαρίζεται. "Όχι, ρε μάνα δεν θέλω να βολευτώ" και "η παιδεία σας είναι σαν τα μούτρα σας"
Δε βαριέσαι, κορίτσι μου, συνήθισαν τα μούτρα μας, όσα χαστούκια κι αν μας ρίξετε, για χάδια θα τα εκλάβουμε. Το δέρμα μας έχει γίνει πιο σκληρό κι από του ελέφαντα πια.
Κάθε χρόνο σας βλέπουμε να λιώνετε σ' αυτή τη μηχανή του κιμά, να χάνετε τα πιο όμορφα χρόνια σας σε μια άγονη και ανθρωποφάγο διαδικασία και το μόνο που κάνουμε είναι να σας "προετοιμάζουμε", να σας "στηρίζουμε" και στη χειρότερη περίπτωση να επωφελούμαστε.
Απόψε μου θύμισες την τελευταία φορά που δίδασκα σε λύκειο (για 20 χρόνια), πριν από 4 χρόνια, τέτοια εποχή. Τελευταίο επαναληπτικό τεστ στη θεωρητική κατεύθυνση, αρχαία. Άκρα του τάφου σιωπή. Μια μικρή τάξη κοριτσιών σκυμμένη πάνω από τις κόλλες κι εγώ να τις κοιτάζω αφηρημένα. Αρχίζω να μουτζουρώνω μια κόλλα, για να περάσει η ώρα, οι λέξεις έρχονται μόνες τους. Αργία μήτηρ...
Απόψε θα εκθέσω εκείνο το πόνημα που θα το χαρακτηρίσω μάλλον "ρεπορτάζ από τον τόπο του εγκλήματος", και θα το αφιερώσω στη Morpheus και στα άλλα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες, έτσι σαν...ομολογία ενοχής:
TEST ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ
Αυτή τη φορά είμαι κι εγώ μαζί σας.
Διαγωνίζομαι.
Μοιράζομαι την αγωνία, τη χαρά της δοκιμασίας σας.
Τα θέματα κοινά. Πώς να περάσεις το δύσκολο μάθημα.
Να λύσεις τους κόμπους.
Να ξεδιπλώσεις από το μαντηλάκι σου ό,τι σου 'δώσαν απ' το σπίτι.
Να ξεχάσεις τα όμορφα βράδια
τα αγόρια που σε περιμένουν
τις θάλασσες που σπαρταρούν μπροστά σου.
Να ξεχάσεις πως σήμερα εδώ είναι η νιότη σου παρούσα.
στα μικρά περιποιημένα δάχτυλα
στις ροζ κορδέλες
στα πολύχρωμα μαλλιά.
Την αφήνεις να περιμένει, την αφήνεις...
Μην την αφήσεις πολύ.
Πώς ήθελα να μπορούσα να σου δείξω το γραπτό μου, κοριτσάκι μου
Να δεις πως δεν το περνάς ποτέ αυτό το διαγώνισμα
Πάντα βάζουν καινούρια θέματα
Αλλάζουν τα sos
Να δεις πως ποτέ δεν διαβάσαμε αρκετά
Πως κάτι μας διαφεύγει πάντα
Είναι καλό που γράφουμε μαζί
Είναι καιρός που έδινα μόνη
Κρυφοκοιτάω το γραπτό σου
Προσπαθώ να κλέψω κάτι
Ένα μεσημέρι στη θάλασσα και το αλάτι να σαλεύει πάνω σου
Ένα βλέμμα με τη λάμψη του νερού, στη βρύση το '73; '74;
Τα χέρια δροσίζονται, υπόσχονται...
Ένας δρόμος, φωνές, σώματα, σημαίες
το κόκκινο με το πράσινο, το πορτοκαλί
Πανιά ανοιγμένα κι όρθια στο τιμόνι κρατάς κόντρα στο βοριά
Ωραία ανεμίζουν τα μαλλιά σου
Η νέα γη μπροστά σου απέραντη, ανεξερεύνητη
Πόσα έχεις να μάθεις και να μάθεις
Ν'αλλάξεις και ν'αλλάξεις....
Δε βαριέσαι, κορίτσι μου, συνήθισαν τα μούτρα μας, όσα χαστούκια κι αν μας ρίξετε, για χάδια θα τα εκλάβουμε. Το δέρμα μας έχει γίνει πιο σκληρό κι από του ελέφαντα πια.
Κάθε χρόνο σας βλέπουμε να λιώνετε σ' αυτή τη μηχανή του κιμά, να χάνετε τα πιο όμορφα χρόνια σας σε μια άγονη και ανθρωποφάγο διαδικασία και το μόνο που κάνουμε είναι να σας "προετοιμάζουμε", να σας "στηρίζουμε" και στη χειρότερη περίπτωση να επωφελούμαστε.
Απόψε μου θύμισες την τελευταία φορά που δίδασκα σε λύκειο (για 20 χρόνια), πριν από 4 χρόνια, τέτοια εποχή. Τελευταίο επαναληπτικό τεστ στη θεωρητική κατεύθυνση, αρχαία. Άκρα του τάφου σιωπή. Μια μικρή τάξη κοριτσιών σκυμμένη πάνω από τις κόλλες κι εγώ να τις κοιτάζω αφηρημένα. Αρχίζω να μουτζουρώνω μια κόλλα, για να περάσει η ώρα, οι λέξεις έρχονται μόνες τους. Αργία μήτηρ...
Απόψε θα εκθέσω εκείνο το πόνημα που θα το χαρακτηρίσω μάλλον "ρεπορτάζ από τον τόπο του εγκλήματος", και θα το αφιερώσω στη Morpheus και στα άλλα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες, έτσι σαν...ομολογία ενοχής:
TEST ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ
Αυτή τη φορά είμαι κι εγώ μαζί σας.
Διαγωνίζομαι.
Μοιράζομαι την αγωνία, τη χαρά της δοκιμασίας σας.
Τα θέματα κοινά. Πώς να περάσεις το δύσκολο μάθημα.
Να λύσεις τους κόμπους.
Να ξεδιπλώσεις από το μαντηλάκι σου ό,τι σου 'δώσαν απ' το σπίτι.
Να ξεχάσεις τα όμορφα βράδια
τα αγόρια που σε περιμένουν
τις θάλασσες που σπαρταρούν μπροστά σου.
Να ξεχάσεις πως σήμερα εδώ είναι η νιότη σου παρούσα.
στα μικρά περιποιημένα δάχτυλα
στις ροζ κορδέλες
στα πολύχρωμα μαλλιά.
Την αφήνεις να περιμένει, την αφήνεις...
Μην την αφήσεις πολύ.
Πώς ήθελα να μπορούσα να σου δείξω το γραπτό μου, κοριτσάκι μου
Να δεις πως δεν το περνάς ποτέ αυτό το διαγώνισμα
Πάντα βάζουν καινούρια θέματα
Αλλάζουν τα sos
Να δεις πως ποτέ δεν διαβάσαμε αρκετά
Πως κάτι μας διαφεύγει πάντα
Είναι καλό που γράφουμε μαζί
Είναι καιρός που έδινα μόνη
Κρυφοκοιτάω το γραπτό σου
Προσπαθώ να κλέψω κάτι
Ένα μεσημέρι στη θάλασσα και το αλάτι να σαλεύει πάνω σου
Ένα βλέμμα με τη λάμψη του νερού, στη βρύση το '73; '74;
Τα χέρια δροσίζονται, υπόσχονται...
Ένας δρόμος, φωνές, σώματα, σημαίες
το κόκκινο με το πράσινο, το πορτοκαλί
Πανιά ανοιγμένα κι όρθια στο τιμόνι κρατάς κόντρα στο βοριά
Ωραία ανεμίζουν τα μαλλιά σου
Η νέα γη μπροστά σου απέραντη, ανεξερεύνητη
Πόσα έχεις να μάθεις και να μάθεις
Ν'αλλάξεις και ν'αλλάξεις....
12 comments:
Πολύ όμορφο ... Σε ευχαριστώ .
Αν και δεν δίνω φετος Πανελλήνιες, αλλά του χρόνου ... (και μάλλον είμαι πολύ αγχωμένη)
Ναι, είσαι πολύ αγχωμένη, νόμιζα ότι δίνεις σε λίγες μέρες. Κι εγώ σ' ευχαριστώ που με βοήθησες να μην "ξεχάσω" εκείνο το "διαγώνισμα"
Γυριστρούλα μου, γλυκιά μου γυριστρούλα... δεν συγκινούμαι εύκολα (πια) με κείμενα... τι ζεστό΄και ζωντανό κομμάτι... δεν πιάνεις τη πέννα πού και πού; όποτε νιώθεις... αυτό το... απόμέσα ν' ανεβαίνει...βγάζεις μικρά πουλιά απ' το καπέλο, το ξέρεις;..:):):)
(δεν είναι και τόσό... ναίφ όπως ίσως νομίζεις το γράψιμό σου...)
Καλή μου, φίλη (κυριολεξία όχι μεταφορά), εμείς οι δυο ξέρουμε πολύ καλά πόσο απέχει αυτό από την τέχνη.
Είναι...ασμίλευτος Ερμής, όπως λέει κι ο πιο αγαπημένος μου φίλος, που τα 'χει τα κιλάκια του. Εδώ θέλει μεροκάματα...σμιλέματος, για να φανεί το άγαλμα. Αλλά αν έχεις τόσο ωραία αγάλματα γύρω σου, ακόμα και πολύ κοντά σου, γιατί να μπεις στον κόπο;
Είναι μια μαρτυρία, μια αντικειμενική καταγραφή της στιγμής και ως τέτοια διασώθηκε. Ως ιστορική πηγή ας πούμε.
Ασμίλευτος ή σμιλεμένος πάντος Ερμής και επι της ουσίας για τη μικρή φίλη, απέχοντας αρκετά ηλικιακά από την ίδια αλλά και επαγγελματικά από σένα μπορώ να πω πως οι προτεραιότητες στη ζωή είναι κατά το μεγαλύτερο ποσοστό επιβαλλόμενες, για να τις επαναδιαπραγματευτεί καποιος χωρίς να κατακερματίσει την προσωπικότητά του χρειάζεται να έχει τα εφόδια και η καλύτερη εποχή για κάτι τέτοιο, είναι η τωρινή για σένα Morpheus.
Πολύ λογικά μιλάς, giorgo, στη Μorpheus, γιατί θεωρείς τις πανελλήνιες ένα είδος εξετάσεων, που τα παιδιά όλου του κόσμου περνάνε και είναι αναγκαίο, για να προχωρήσουν. Δεν ισχύει. Εδώ έχουμε ένα έκτρωμα, μια στρεβλή κατάσταση. Θα χρειαστώ μια τουλάχιστον ανάρτηση γι' αυτό, αλλά ίσως χρειάζεται, γιατί όσοι δεν εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα, πραγματικά δεν καταλαβαίνουν γιατί τόσος θόρυβος τελικά γι' αυτές τις πανελλήνιες.
Να θυμίσω κι εγώ με αφορμή το κράτημα αυτής της συγ-κίνησής σου και την αναμετάδοσή της ότι από τέτοιες καταστάσεις και συνθήκες φαίνεται πόσο σημαντικό είναι το έργο μας, εννοώ των δασκάλων. Χρειαζόμαστε αυτού του ατόφιου χρυσού τα κομματάκια, όπως η morpheus, η χίμαιρα και τα άλλα παιδιά από τα Δράμα, για να ξαναστήσουμε το κοινωνικό ψηφιδωτό στη θέση του κι όχι όπως όπως.
Τα εφόδια που λέω δεν αφορούν τα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα μαθήματα και γενικά αυτό το σφαγείο των εξετάσεων, αυτά τα αναγκαία κακά όμως αν τα δούμε από τη μεριά που προτείνω, αν τα αποσυνδέσουμε στο μέτρο του δυνατού από την "συμβατική" επιτυχία, αν πλησιάσουν τα παιδιά την ουσία της γνώσης,αν δουν τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση πως η ζωή δεν κερδίζεται η χάνεται στις πανελλήνιες, αν καταλάβουν πως όλα αυτά που μαθαίνουν για να ξεχάσουν αμέσως μετά έχουν την αξία τους ανεξάρτητα από τον καταστροφικό τρόπο που διδάσκωνται και εξετάζονται, τότε νομίζω πως μένει η αυτοπειθαρχία, η τριβή με το βιβλίο και το διάβασμα, η κριτική σκέψη, η υπευθυνότητα, η υγιής σχέση με την οικογένεια και τους φίλους και τελικά μπορεί και να υπάρχει μια θετική πλευρά των πραγμάτων.
Τα τελευταία λόγια του Γιώργου δίνουν σοφά την ουσία της υπόθεσης.
Θερσίτη, εσύ το ξέρεις καλύτερα απ' όλους, αυτά τα κομμάτια ακριβώς διακινδυνεύουμε μ' αυτή την παρανοϊκή διαδικασία. Κι όσο πιο καλά, τόσο λιγότερο ανθεκτικά, τόσο πιο ευάλωτα. Το 'χεις προσέξει;
giorgo, έχεις δίκιο, κάθε αρνητική εμπειρία χρήσιμη είναι, αρκεί να μη σε "σκοτώσει". Έχω δει "φόνους" εγώ!
"Ωραία ανεμίζουν τα μαλλιά σου"
Ωραία ανεμίζουν κορίτσι μου .....ωραία....
α, μεριλού μου, σ' ευχαριστώ. Από ανέμους καλά πάμε εδώ, αλλά θέλουμε και καμιά συνδιάσκεψη βου, σας πεθυμήσαμε!
Post a Comment