Της Ακριβής Pέμβης
Aπό μια θύμηση περάστηκε ο ύπνος
Aπό την άνοιξη βγήκαμε στο καλοκαίρι,
Ήρωες της ακριβής ρέμβης,
Kαι δεν απόρησε ο νους μας
Δε σπάσαμε κέφι και καρδιές
Όπως μυθέσκετο η ψυχή μας·
Tεντωμένοι καθ' όλη μας την ύπαρξη
Aκούσαμε να πέφτει η ανατριχίλα
Tου χρόνου,
Δεν είδαμε παρά την Πλάση μοναχή
Nα βόσκει την όμορφη γοητεία της
Στην άπλα που της δώρησε ο Θεός
Ξεφάντωμα εξαίσιο
Σαραντάρης Γιώργος
(από το Σαν Πνοή του Aέρα, Eρμής 1999
14 comments:
Αν χωρίσουμε τον χρόνο σε π.α και μ.α είμαστε στο 2 μέρες μ.α, τότε που αφήσαμε την Αλαμανιά και την εξαίσια αυλή παρατηρήριο.
Τι ΄νομα αυτή η Αλαμανιά! Για γράψε μας και τίποτε άλλα από τον Άνδρο.
Λοιπόν μας φέρνει το γλυκό ως το στόμα και πάλι πίσω
Λυπηθείτε την πτωχή
Εμπρός! Στην Άνδρο αδέρφια! Στην Άνδρο!
Υ.Γ. Γυριστρούλα ευχαριστίες για το ποίημα και πολλές καλές ευχές
Καλό μήνα σε όλους σας. giorgo, αυτό το δρομάκι το πήρα λίγο μετά που είχατε φύγει, εξού και το ποίημα αναπόλησης. θερσίτη, μη σου φανεί παράξενο που την Αλαμανιά δεν την ξέρουν ούτε οι Ανδριώτες, ούτε ο χάρτης δεν την έχει. Ήταν πάντα ένα χωριό έξω από το χάρτη, με κάθε έννοια. Ίσως κάποτε πρέπει να γράψω για την Άνδρο, αλλά όχι ακόμα. Πρέπει πρώτα να πάψει να με...πληγώνει.
Ναι, μέριλ, με σας τα καταφέρνω καλύτερα. Νομίζω ότι με τα δικά σας μάτια θα την ξαναανακαλύψω. Το είδα τώρα με το Γιώργο και τη Χαρούλα.
Αυτό που είπες Γυριστρούλα...
Αχ, αυτό που είπες....
Γι' αυτό λες δεν μπορώ να μιλήσω το ιδίωμα του τόπου μου μακριά του; Γιατί με πληγώνει;
meril, νομίζω ότι το ιδίωμα είναι μέρος του τόπου, δεν ευδοκιμεί αλλού. Η απόσταση είναι αναγκαία κάποιες φορές, για να ξαναερωτευθείς τον τόπο σου, μην τη φοβάσαι.
Πώς και θυμήθηκες το Σαραντάρη; Λίγοι και εκλεκτοί τον θυμούνται. Μια από αυτούς ασφαλώς κι εσύ.
Γυριστρούλα μου, τι ωραιο δώρο για την πρώτη του Μάη! πολλές πολλές ευχαριστίες!
(κάποιοι βέβαια συνωμοσιολογούν εναντίον σου, αλλά εσύ καλά κάνεις και... ρεμβάζεις... κάποτε όλες οι αλήθειες αποκαθίστανται :))))
φιλιά και καλό μήνα!
...ε ρε ρεμβη που μου λειπει του φτωχου. Την τελευταια που θυμαμαι ηταν λιγο πριν το ξυπνητηρι χτυπησει...
Καλο Μαη σε ολους
θερσίτη, ο Σαραντάρης είναι από τους πιο αγαπημένους μου. Μου ταιριάζει πολύ η φωνή του. Εκείνο το ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΙΗΤΕΣ είναι από τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές στη διδασκαλία της ποίησης. Μαζί με το: Η ΠΟΙΗΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΣ ΣΤΙΛΒΟΝΤΟΣ ΠΟΔΗΛΑΤΟΥ, είναι τα δυο καλύτερα κλειδιά, για να μυηθούν τα παιδιά στην ουσία του ποιητικού λόγου.
Δεν μου κάνει εντύπωση που σου αρέσει κι εσένα όμως... Μια φορά δεν διαφωνήσαμε ως προς τους ποιητές, καλέ μου ομότεχνε...
λορελάη, αν δεν είχα κι εσένα!
Κι όχι μόνο για το προφανές, αφού μόνο εσύ με πιστεύεις. Πάνω απ' όλα γιατί με σένα ξαναμαθαίνω να βλέπω με ματιά νεογέννητου, αυτά που συχνά μου απομυθοποιεί η καθημερινή τριβή της δουλειάς μου. Καλό σου μήνα, φίλη.
vagnes, δεν μου φαίνεσαι καθόλου τύπος που δεν ρεμβάζει.
Καλό μήνα, επίσης!
Ήθελα να σ'ευχαριστήσω για το ποίημα του Σαραντάρη. Αν μια φορά τον αγαπούσα καθώς είναι δεμένος με θύμησες ακριβές πριν πολλά - πολλά χρόνια τώρα πήρε νόημα και πρόσωπο καινούργιο.Τελικά αυτή ειναι η αληθινή Τέχνη:αυτή που η δεύτερη ανάγνωση ειναι νέα κι ας τις χωρίζουν τις δυό τους τριάντα χρόνια.Θυμάσαι πόσες εκφράσεις ειχε το πρόσωπο του πλάνητα του Τόμπρου? Και πάλι ευχαριστώ.
.................................
Αφήνω τις φαγωμάρες για αλλο μπλογκ καθώς εκεί μοιάζει να μας χωρίζει η άβυσσος
Η τέχνη ταξιδεύει μαζί μας, καλή μου φιλιόσα, όπως ο πλάνητας του Τόμπρου, όπως ταξιδεύουν οι άνθρωποι που δεν κάθονται στ' αυγά τους, έστω και...χλωριωμένα. Δεύτερες αναγνώσεις αυτοί αξιώνονται...
Post a Comment