Ένα σκυλοτράγουδο μες στο χειμώνα.

Ο χειμώνας του 2003-4 ήταν από τους πιο δύσκολους που έχω ζήσει στο νησί. Λες και το ήξερε πως θα είναι ο τελευταίος και μου έκανε καψόνι. Ξεχάσαμε τι είναι το ρεύμα πολλές φορές και αρκετές πώς είναι να τρέχουν νερό οι βρύσες. Τα χιόνια θύμιζαν Άλπεις κι εγώ καθόλου δεν έμοιαζα με Χάιντι, γι' αυτό είχα πιάσει στασίδι στο τζάκι και δεν ξεκόλλαγα. Είχα ξεκοκαλίσει βιβλία και βιβλία υπό το φως των κεριών και ενός φακού, είχα μείνει στο έλεος ενός μικρού ραδιοφώνου, για να ακούω μουσική και υπήρξαν στιγμές που ακόμα κι εγώ, η συνηθισμένη, φοβήθηκα με την αγριότητα της χιονοθύελλας που σοβάντιζε κανονικά τους τοίχους και δεν έβλεπες ούτε στο μισό μέτρο.
Σε μία από αυτές τις βραδιές άκουσα από τον τοπικό μας σταθμό- μόνο αυτόν έπιανα και δεν ήταν κι ό,τι ποιοτικότερο- ένα σκυλάδικο. Τι σκυλάδικο δηλαδή, ωραίο τραγούδι ήτανε. Το έλεγε όμως ένας γνωστός "σκυλάς", από αυτούς που δεν άντεχα να ακούω ούτε για αστείο. Ποιος ήτανε όμως; Δεν πρόλαβα να ρωτήσω όσο τραγουδούσε. Μετά άρχισα να παρακαλάω την κόρη μου να μου πει ποιος είναι. Βρήκε ευκαιρία να χλευάσει για πολλοστή φορά τις μουσικές μου προτιμήσεις και με άφησε στην άγνοιά μου. Κανένας άλλος δεν είχε ιδέα για το ποιος είναι ο σκυλάς που τραγουδάει ροκ και το τραγούδι δεν το ξανάκουσα.
Πέρασαν λίγες μέρες, έφτιαξε λίγο ο καιρός και τότε ανοίγει ένα βράδυ η πόρτα, μπαίνει μέσα ο φίλος μου, ο Γιάννης από το νησί και μου λέει: "στον έφερα". Ήταν το πιο αγαπημένο μου φιλαράκι, ο Μήτσος, που είχε έρθει το καταχείμωνο στο νησί να μας δει. Τι χαρά είχα πάρει! Θυμάμαι που μου έλεγε μετά από καιρό πως μόνο τότε συνειδητοποίησε πόσο δύσκολα ήταν το χειμώνα εκεί, από την υποδοχή μου.
Περάσαμε μια όμορφη βραδιά με κουβεντούλα, κρασάκι, μεζεδάκια (μέχρι κουκιά σκορδαλιά έβγαλα από την κατάψυξη), κιθάρα και τραγούδι (έχει υπέροχη φωνή το φιλαράκι μου)
Σε κάποια στιγμή θυμήθηκα το τραγούδι και άρχισα: "Αχ, πού να στα λέω Δημήτρη, άκουσα ένα τραγούδι, από έναν σκυλά, δεν ξέρω ποιον, υπέροχο, με ξετρέλανε! Κάπως σε ροκ έφερνε, για δρόμους του πουθενά έλεγε..."
Δεν μου απάντησε. Πάω στο αυτοκίνητο μια στιγμή. Γύρισε με ένα δισκάκι. Ήταν αυτό! Το άκουγε κι εκείνος και μάλιστα λίγο πριν έρθει και του άρεσε πολύ.
Τώρα που λέγαμε για τα σκυλάδικα των εκδρομών με το Θερσίτη και τη Μαρία, είπα να φέρω ένα καλό στην παρέα να το ακούσουμε μαζί.
Είναι το αγαπημένο μου.
( Άλλωστε φεύγω αύριο, δεν προλαβαίνετε να μου πετάξετε...πιάτα)
http://www.youtube.com/watch?v=eWHWqnlFWPM