Καλό ταξίδι μπαρμπα- Δημητρή

Ο μπαρμπα-Δημήτρης, το Δημητρί, όπως τον λέγαμε, ήταν ο δικός μας μπακάλης. Είχαμε, βλέπεις, την τύχη να μεγαλώσουμε σε μια εποχή που όλες οι συναλλαγές γίνονταν μεταξύ προσώπων, όχι μεταξύ προϊόντων, ραφιών και ταμείων. Τότε ο Γιαλός ήταν πολύ μακριά από το χωριό μας και έπρεπε να μείνουμε εκεί όλη τη μέρα, γιατί τα σχολεία εκείνη την εποχή δεν λειτουργούσαν μόνο έξι ώρες τη μέρα, πέντε μέρες την εβδομάδα. Ήμασταν, λοιπόν, εμείς τα "μακρινά παιδιά" της Αλαμανιάς και της Αγιά Μαρίνας, οι καθημερινοί πελάτες του μπαρμπα- Δημητρή, είχαμε δεν είχαμε να ψωνίσουμε. Πηγαίναμε εκεί στον χωριανό μας και ήταν σαν να βρίσκαμε άσυλο στο μαγαζί του. Αφήναμε τις βαριές σάκες, τα ψώνια από άλλα μαγαζιά, καθόμασταν στις καρέκλες και ακούγαμε τα αστεία και τα πειράγματά του. Γιατί το Δημητρί ήταν ο πιο κεφάτος μπακάλης όλων των εποχών. Πιο πολύ ενδιαφέροταν να σου πιάσει κουβέντα και να σου πει ιστορίες από τα παλιά, παρά να σου πουλήσει κάτι. Εμένα πάντα άρχιζε να μου λέει για τη "μελαχρινή", τη μάνα μου, που σε ένα γλέντι Πρωτομαγιάς, στο χωράφι μας, έχυσε μια ολόκληρη νταμιζάνα κρασί, για να μην το πιουν και μεθύσουν κι άλλο. Το φύσαγε και δεν κρύωνε, για 40 χρόνια, που το άτιμο, η μελαχρινή, τους ξεγέλασε ότι τέλειωσε το κρασί και είχε ποτίσει με αυτό όλο το στάβλο, μέχρι στα υποδήματα του πατέρα μου είχε ρίξει και έτσι μάλλον αποκαλύφθηκε...το έγκλημα.
Ευτυχώς όμως ο μπαρμπα-Δημητρής το χόρτασε το κρασάκι, το γλέντι και τις παρέες, γι' αυτό τώρα ταξιδεύει ευχαριστημένος για τον άλλο κόσμο, έχοντας ξοδέψει όλη τη χαρά της ζωής, την αγάπη, την καλοσύνη σ' αυτόν εδώ τον προσωρινό.
Δεν θέλω να κλείσω αυτόν το μικρό αποχαιρετισμό, χωρίς να θυμηθώ πόση εντύπωση μου έκανε η σχέση του με τον παραγιό του τον Ρομπέρτο, που τον είχε στο μαγαζί από τον πρώτο καιρό που ήρθαν μετανάστες στο νησί και δεν τηρούσε την "απόσταση" που είχαμε και έχουμε όλοι ως προς τους ξένους, ακόμα κι αν δεν είμαστε εχθρικοί απέναντί τους. Με τον Ρομπέρτο έκανε παρέα, καλαμπούριζαν και πειράζονταν σαν παλιόφιλοι και δεν είναι τυχαίο που αυτό το παιδί είναι πια δικός μας άνθρωπος και όχι ξένος.
Είχε κι αυτός την τύχη να βρεθεί στο ίδιο άσυλο που βρεθήκαμε κι εμείς, οι μικροί "εσωτερικοί μετανάστες" του Γιαλού.
Καλό σου ταξίδι, μπαρμπα- Δημητρή.
Θα σε θυμόμαστε...