Η Ιαπωνία δίπλα μας

Η Ιαπωνία είναι πολύ μακριά από την Ελλάδα κι από παιδί εκτιμούσα διπλά τα καλούδια που μου έφερνε από αυτήν ο πατέρας μου, γιατί δεν έμοιαζαν καθόλου με τα δικά μας. Υφάσματα, σερβίτσια, ρούχα, διακοσμητικά,ρολόγια,συσκευές ηλεκτρονικές αργότερα (η πρώτη μας έγχρωμη SONY ήρθε από εκεί το 1980 και έζησε 25 χρόνια, χωρίς να πάει ποτέ για επισκευή).
Πάντα την είχα στο μυαλό μου σαν μια χώρα άλλου πλανήτη,καθαρή, προηγμένη, οργανωμένη.
Αργότερα, έμαθα την ιστορία της, το πυρηνικό ολοκαύτωμα,διάβασα τα "Λουλούδια της Χιροσίμα", είδα τις ταινίες του Κουροσάβα και παπαγάλισα τα γνωστά στερεότυπα του "Γιαπωνέζου τουρίστα", της "Γκέισας", του "Σαμουράι" και του "χαρακίρι".
Με όλα αυτά όμως και άλλα πολλά,η Ιαπωνία θα έμενε για πάντα μια πολύ μακρινή χώρα για μένα, αν δεν είχα γνωρίσει τη...δική μας Γιαπωνέζα. Παντρεμένη με ντόπιο ναυτικό, ζει στο νησί μου από το 1964 και η λεπτοκαμωμένη φιγούρα της έδεσε παράξενα και αναπόσπαστα με την μικρή κοινωνία του τόπου μου. Τη θυμάμαι ακόμα από τα μαθητικά μου χρόνια να συνοδεύει στο σχολείο τρία χαριτωμένα κορίτσια, αθόρυβη, διακριτική, ευγενέστατη. Μετά, ερχόταν να ρωτήσει για τη μικρή της κόρη που την είχα μαθήτρια και προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί μου όσο καλύτερα μπορούσε, με την ίδια διακριτικότητα και ευγένεια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα ένιωθα την ανάγκη να της ζητήσω συγνώμη, γιατί δεν ήμασταν αρκετά καλοί γι' αυτήν κι ας μην μου εξέφραζε ποτέ την παραμικρή δυσαρέσκεια. Ήταν η συνάντηση μου, το ξέρω τώρα, με ένα από τα πλάσματα αυτά που γεμίζουν τις οθόνες μας με την αξιοθαύμαστη καρτερία τους αυτές τις τόσο δύσκολες μέρες για τη χώρα τους.
Θυμάμαι ακόμη μια αφήγηση της Αννούλας, της μικρής της κόρης, για ένα όνειρο που της φανέρωσε το θάνατο της μάνας της στη μακρινή πατρίδα. Είδε, λέει, στα κατωπόδαρα του κρεβατιού της την αδερφή της να κλαίει και μετά από καιρό της ήρθε γράμμα ότι τότε είχε πεθάνει η μάνα της. Αυτή η εικόνα έμεινε τόσο ανεξίτηλη στη μνήμη μου, που τώρα με τις εικόνες του ολέθρου που φτάνουν από την Ιαπωνία, έγινε το κανάλι για να φτάσει ως εμένα ολοζώντανη η δοκιμασία του πολύπαθου αυτού λαού.
Με το ίδιο κανάλι της ψυχής θέλω να στείλω τη συμπαράστασή μου στο λαό της δικής μας κυρίας Κατερίνας, της δικής τους Καγιόκο.