Κρατική Τηλε-ό(ρ)αση- Παγκόσμια ημέρα ποίησης

Πέρασα το απόγευμά μου με ένα γέρο ποιητή. Με υποδέχτηκε στο σπίτι του, ένα γέρικο ποιητικό σπίτι με έναν κήπο "του θανάτου". Μου έφτιαξε καφέ σε ένα ηλεκτρικό μπρίκι. Μίλησε για τις βιογραφίες που δεν είναι λογοτεχνία, για τη φιλοδοξία της δημιουργίας που δεν είναι δημιουργία, για τον Φλωμπέρ που είναι καλύτερος επιστολογράφος από λογοτέχνης. Μου διάβασε λίγες αράδες από διάφορα βιβλιαράκια και μου έδειξε ωραίες βιβλιοδεσίες χρωματιστές. Μετά βγήκαμε στον κήπο, ταΐσαμε κάτι αρρωστιάρικα γατιά. Μάλιστα ένα ετοιμοθάνατο το αφουγκραστήκαμε κιόλας μαζί. Παρακάτω μιλήσαμε για λουλούδια-χαρτάκια, λουλούδια-τζίνια, φάγαμε μερικές ρώγες σταφύλι. Είδαμε τάφους ζώων και νεκρών φυτών. Μετά χωθήκαμε στις αποθήκες, μύριζε μούχλα, αλλά ήταν ωραίο να ψάχνεις τις παλιατζούρες και να διαβάζεις χειρόγραφα φύλλα που τράβηξες τυχαία από ένα χαρτόκουτο. Μου είπε τα πιο σοβαρά σαν αστεία. Πως όλοι οι φίλοι του είναι νεκροί. Ο Μπονιουέλ, ο Φλωμπέρ. Τους μιλάει όμως όποτε θέλει αυτός. Μου είπε για το λεξικό του Ραγκαβή που το λατρεύει γιατί βρίσκει τις λέξεις πριν φτάσουν στο τελικό τους σχήμα. Ένα λεξικό...ρευστό.
Μετά πήρε μια καθαρή ταβανόβουρτσα και ξεσκόνισε το πορτραίτο του παππού του:
-Θα το ευχαριστιέται τώρα η ψυχούλα του; Α, μπα, δεν υπάρχει τίποτα. Μα αν υπήρχε θα το ευχαριστιόταν.

Ε. Χ. Γονατάς. Ποιητής.Νεκρός από το 2006. Συναντηθήκαμε πριν από λίγο στο Παρασκήνιο της ΕΤ1, με συνέργεια Εύας Στεφανή.
Θα ευχαριστήθηκε η ψυχούλα του;
Εδώ πάντως υπάρχει ακόμη η ποίηση που μου άφησε.