Ένα μικρό παραμύθι που μου διάβασαν σήμερα

Έβδομη διδακτική ώρα μιας μέρας όχι από τις καλύτερες που θα έχω να θυμάμαι. Μαθητικές απερισκεψίες, ποινές, διαμαρτυρίες, ένταση. Υπάρχουν κι αυτά στη ζωή ενός σχολείου, αλλά όταν συμβαίνουν, σε καταπονούν τόσο πολύ ψυχικά, που θα προτιμούσες να είχες 10 συνεχόμενες ώρες μάθημα. Μ' αυτή τη διάθεση λοιπόν μπήκα στα πρωτάκια μου την έβδομη ώρα και, φυσικά, συζητήσαμε πρώτα λίγο την "καυτή επικαιρότητα", μετά περάσαμε στις εργασίες. Αυτή τη δουλειά-ακρόαση εργασιών- θα πλήρωνα για να την κάνω, ακόμα κι αν ήμουνα τόσο λιώμα, όπως σήμερα. Κάθεσαι αναπαυτικά και διάφοροι παραμυθάδες, αφηγητές, ρήτορες και προφήτες, αναλαμβάνουν να σε διασκεδάσουν, να σε ηρεμήσουν ή αντίθετα να σε προβληματίσουν και να σε ανησυχήσουν. Δεν πειράζει, και τα δυο είναι καλά,γιατί δεν ξέρεις τι σε περιμένει κι έχει σασπένς το πράγμα.
Σήμερα ήμασταν στη θεματική ενότητα που περιλαμβάνει ιστορίες με ζώα, στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Είχαμε λοιπόν να γράψουμε ιστορίες με ζώα- το α΄πληθυντικό είναι της συμπαθείας, γιατί εγώ δεν είχα να γράψω τίποτα, ευτυχώς.
Κι αρχίζει η παραμυθο-ζωο-παρέλαση. Σκυλιά που σκαρφαλώνουν σε βουνά και σώζουν τα γκρεμοτσακισμένα αφεντικά τους κι άλλα παράξενα που δεν θέλουν να έχουν αφεντικό, αλλά υπερασπίζονται με την ίδια θέρμη παιδιά και πρόβατα από το λύκο. Λαγοί που θυσιάζονται για τα λαγουδάκια τους και γάτες για τα γατιά τους...
Και ξαφνικά, μια ιστορία σπάει τους κανόνες της αφήγησης. Το σκηνικό υγρό και αέρινο. Ένα ψάρι, ένα πουλί. Ένας αταίριαστος έρωτας, μια παράξενη συγκατοίκηση. Το σπίτι με τα θεμέλια στο νερό και τη στέγη ανοιχτή στον αέρα.
Και όλη η κούραση και η ένταση "βούλιαξαν" όπως οι τοίχοι του σπιτιού και κολυμπήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.