Ο γυρισμός της γυριστρούλας και οι αποσκευές της.

Βγήκαν οι μεταθέσεις. Το όνομά μου από τα ελάχιστα του καταλόγου που πηγαίνουν στις Κυκλάδες. Από τις Κυκλάδες άλλωστε όλοι φεύγουν, ως γνωστόν. Επιστρέφω στο νησί μου, κλείνοντας ένα μεγάλο κύκλο στη μεγάαααλη πόλη. Μια πόλη που μου έδωσε όσα δεν θα μου έδιναν πέντε πανεπιστήμια μαζί. Εμπειρίες, γνώσεις, ερεθίσματα, πολιτισμό, ψυχαγωγία, φιλίες, γνωριμίες, συντροφιές. Γεμάτες αποσκευές, γεμάτη ψυχή. Μα πάνω από όλα ένα σχολείο ξεχωριστό. Μια αγκαλιά από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου εκεί. Κυριολεκτώ, αφού ήταν Ιούνιος και αποχαιρετιόνταν οι συνάδελφοι για καλοκαίρι και με αγκάλιαζαν κι εμένα σαν να με ήξεραν από χρόνια. Αυτή η ζεστασιά δεν μου έλειψε ούτε μια μέρα μέχρι σήμερα. Ούτε μια μέρα δεν μπήκα στο γραφείο, χωρίς να νιώσω ότι μπαίνω στο σπίτι μου και συναντάω τους δικούς μου ανθρώπους. Κι αυτά τα παιδιά...Παιδιά της Αθήνας σου λέει... Παιδιά που σε χαιρετάνε στο δρόμο, ακόμα κι αν δεν σε έχουν καθηγήτρια, ακόμα κι αν έχουν αποφοιτήσει 5 χρόνια από το σχολείο. Κι όχι μόνο σε χαιρετάνε. Σου λένε τα νέα τους, ρωτάνε τα δικά σου. Πολύ τα έχω αγαπήσει τα σκασμένα. Ήταν πολύ καλά μαζί μου, ακόμα κι όταν τα παίδευα με τις απαιτήσεις μου και τις... καινοτομίες μου. Πρέπει να τους βρω επιβαρυντικά στοιχεία, για να μη μου λείψουν αφόρητα. Πχ που δεν με πιστεύουν πως τους λέω ότι δεν ακούω το κουδούνι ή που δεν πιστεύουν ότι τα αρχαία ελληνικά είναι ελληνικά!

Τίποτε δεν θα πάει χαμένο εκεί που θα πάω.
Χρειάζομαι εκεί όλες αυτές τις αποσκευές αγάπης και γνώσης για τους δύσκολους χειμώνες που με περιμένουν. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις καιρικές συνθήκες. Άλλωστε, μαθημένη η γυριστρούλα στους ανέμους. Οι δύσκολοι χειμώνες στα νησιά μας οφείλονται στο ότι μένουμε λίγοι και παλεύουμε με πολλά. Στα σχολεία μας που κάθε χρόνο γκρεμίζονται και ξανακτίζονται από την αρχή, αφού, όπως είπαμε, κάθε χρόνο αδειάζουν, προσπαθούμε να δώσουμε στους μαθητές μας ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση, στην καλλιέργεια, στην κοινωνικοποίηση, αλλά και στην εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο, γιατί η παιδεία δεν ευδοκιμεί εύκολα σε τόπους στερημένους από πολιτιστικά και κοινωνικά ερεθίσματα και απορφανισμένους από το ανθρώπινο δυναμικό τους.
Είναι ωραία μάχη αυτή. Την έχω δώσει για 20 χρόνια και θα τη δώσω και για άλλα τόσα, αν χρειαστεί, όπως πάνε τα συνταξιοδοτικά μας. Ξέρω πως δεν θα είμαι μόνη. Έχω πάρει μυρουδιά ότι το νέο αίμα που έχει έρθει στο σχολείο όσο έλειπα είναι και καλό και δυνατό. Όχι άλλη αιμορραγία όμως παιδιά! (Καλλιόπη, λυπάμαι που φεύγεις)
Ξέρω ακόμη πως ένας αγαπημένος άνθρωπος ψηλός και ευρύχωρος, τώρα είναι πολύ χαρούμενος που άκουσα επιτέλους το "μάζευτα κι έλα!" που μου έλεγε με το γνωστό δημοκρατικό του τρόπο, κάθε φορά που με έβλεπε. Τώρα, είμαι έτοιμη, φίλε, τώρα ετοιμάσου πάλι να με...επιστρατεύσεις σε ό,τι μετερίζι σου βρίσκεται πρόχειρο, ξέρεις εσύ: "ίσα ζέφε!" κι άντε να φέρω αντίρρηση!
Είναι πολλοί οι λόγοι για να είμαι εκεί κάτω, για έναν ξέρω όμως πως θα με ζηλέψετε, τη θάλασσά μου. Πιο πολύ κι από άνθρωπος μου έλειψε. Της έλειψα κι εγώ, είμαι σίγουρη. Πού θα βρει πιο πιστό προσκυνητή από μένα, πιο βαπτισμένο πιστό; Ακόμα κι όταν πρέπει να κάνω διαθήκη πριν πέσω στην αγκαλιά της.
Τώρα πια λοιπόν, ο Ανεμόμυλος θα είναι στο φυσικό του περιβάλλον και θα σας στέλνει το αεράκι του το θαλασσινό, μαζί με τις ανταποκρίσεις του από τη ζωή στο νησί.
Από σας αναγνώστες μου καλοί, θέλω εκτός από την κυβερνοθάλασσα που σας φέρνει στον Ανεμόμυλό μου, να μπαίνετε καμιά φορά και στην άλλη και να μου έρχεστε. Μερικοί ξέρετε το δρόμο, μην τον ξεχάσετε παρακαλώ και να τον δείξετε και στους άλλους.
Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά θα σας έχω κι εσάς στις αποσκευές μου πάνω πάνω...