Πήγαν στον Μπαμπινιώτη με έναν τόμο 1000 σελίδων, για να τον μελετήσει και να μάθει τις θέσεις τους για την παιδεία! Εκείνοι έχουν το πρόχειρο σκονάκι: 20 μαθητές ανά τάξη, την κατάργηση του 10 για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια...αύξηση δαπανών, ε τώρα τι θέλετε να καθίσουν να διαβάσουν χίλιες σελίδες και να βγάλουν άλλα αιτήματα, που να αφορούν το διάλογο και όχι την πολιτική αντιπαράθεση;
Έλεος, κύριοι της ΟΛΜΕ, τους έχετε γύρω από ένα τραπέζι, δείχνουν διατεθειμένοι να δεσμευτούν σε μια μίνιμουμ βάση, επωφεληθείτε έστω για τα μάτια, έστω για την τιμή των όπλων.
Ως πότε θα κρατήσει αυτό το πρωταπριλιάτικο αστείο ότι εκπροσωπείτε τον κλάδο;
Έλεος, κύριοι της ΟΛΜΕ, τους έχετε γύρω από ένα τραπέζι, δείχνουν διατεθειμένοι να δεσμευτούν σε μια μίνιμουμ βάση, επωφεληθείτε έστω για τα μάτια, έστω για την τιμή των όπλων.
Ως πότε θα κρατήσει αυτό το πρωταπριλιάτικο αστείο ότι εκπροσωπείτε τον κλάδο;
14 comments:
Αχ Γυριστρούλα μου... φωνή βοώσα...
(αυτή την κατάργηση του 10 ποτέ δεν την κατάλαβα. Μπορεί κάποιος που δεν κατάφερε να πιάσει το 10 στο σχολείο, να βγάλει Πανεπιστημιο; Αν ναι, τότε δεν ειναι Πανεπιστήμιο, κι αυτός που θα βγει δεν είναι επιστήμονας, στον οποίο θα εμπιστευτώ το να με γιατρέψει, να με δικάσει, να με εκπαιδεύσει, να μου φτιάξει το σπίτι κοκ. Αν όχι, τότε προς τι το αίτημα;)
σε φιλώ και καλό μήνα!
Καλό μήνα, φίλη. Μου έλειψες, το ξέρεις; Όσο για τα δικά μας...έχω πάψει πια να ελπίζω κι εσύ με ξέρεις δεν το λέω εύκολα αυτό.
Το θέμα της παιδείας και πολύ περισσότερο της διαβούλευσης για αλλαγές στην παιδεία είναι το καθημερινό ανέκδοτο των ανθρώπων της εκπαίδευσης.
Καλό μήνα σε προσκαλώ στο blog μου.
Καλό μήνα, γυριστρούλα,
Τα ξανάπαμε, νομίζω, για το διάλογο και την ΟΛΜΕ, η οποία, σ' αυτή τουλάχιστον την περίπτωση, έχει δώσει ρέστα διπλωματίας, υπευθυνότητας, σοβαρότητας, αγωνιστικότητας.
Ό,τι κι αν
Λέμε
Μην
Ενοχλείστε...
Καλό μήνα κι ας μην μείνει μόνο ευχή
Γυριστρούλα
τα χάλια τα ξέρουμε και τα "αστεία" για κλάματα
μα αυτό δεν μας πτοεί έτσι δεν είναι;
Να αυτή η σελίδα αυτή η φωνή -η δική σου και άλλων- όσο κι αν φαίνεται ουτοπικό πιστεύω πως σύντομα δεν θα μπορεί να αγνοηθεί
Greek Rider,
Δεν ξέρω αν έχουμε πια την πολυτέλεια να μην χάνουμε το χιούμορ μας. Προσωπικά, αντιστέκομαι, αλλά με...απώλειες.
Καλό μήνα, Mr Arvulas, με χαρά μου διαπιστώνω ότι κι εσείς οι μαθητές αφήνετε το facebook και το msn για χάρη του μπλογκ, όλο και περισσότερο, και αυτό μου αρέσει,ομολογώ. Αν μη τι άλλο, βελτιώνεστε στο γραπτό λόγο (τι περίμενες να σου πει μια καθηγήτρια φιλόλογος;).
Καλό μήνα, Διονύση μου,
Στο ξαναείπα, κάτι πρέπει να κάνουμε, έχεις καλή ομάδα εκεί τραβήξτε λίγο το κάρο, μας πήρε η κατηφόρα, φίλε...
μεριλάκι, τι ωραία που είσαι εδώ!
Ξέρεις τι με στοιχειώνει; Σε όλους τους χώρους παρατηρώ κινητικότητα, στον δικό μας έχει πέσει μια βουβαμάρα, άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Επισκέπτομαι και ιστοσελίδες και μπλογκ εκπαιδευτικά, μια ακινησία, μια νιρβάνα. Αυτοί εκεί στο διάλογο καλώς ή κακώς σε έξι μήνες θα παρουσιάσουν προτάσεις που θα αφορούν τη ζωή μας, τη δουλειά μας, και μάλιστα αν τα καταφέρουν να συναινέσουν έστω και σε ένα πράγμα, αυτό θα έχει τη βούλα της απόλυτης πλειοψηφίας κι εμείς απέξω, λες και δεν είμαστε οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, λες και δεν γνωρίζουμε τα προβλήματα από πρώτο χέρι, λες και δεν έχουμε τίποτε να πούμε!
Συναδέλφισσα, πρόχειρο σκονάκι η θέση ότι θα πρέπει να υπάρχουν έως 20 μαθητές ανά τάξη και όχι έως 30, όπως συμβαίνει ακόμα στην Γ' Λυκείου σε μαθήματα που εξετάζονται πανελλαδικά, την ώρα που λ.χ. στην Τουρκία το αντίστοιχο όριο είναι 18; Πρόχειρο σκονάκι η κάτάργηση του 10 ως ελάχιστου βαθμού πρόσβασης για την είσοδο σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, όταν πρόκειται για βαθμό που λαμβάνεται μετά από έναν πανελλήνιο διαγωνισμό -και όχι μετά από εξετάσεις φυσικά [Λορελάη, η απορία σου είναι άκυρη τελείως: η βάση του 10 στο απολυτήριο του Λυκείου-ή μάλλον του 9,5- είναι απαραίτητη προκειμένου κάποιος να έχει δικαίωμα να εισαχθεί στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση]; Πρόχειρο σκονάκι η αύξηση των δαπανών όταν είμαστε αναμφισβήτητα ουραγοί στο θέμα αυτό στην Ευρώπη; Όσο για τις χίλιες σελίδες που τόσο γλαφυρά αναφέρει η Καθημερινή, προφανώς κάποια λαθροχειρία υπάρχει εδώ, αφού ο αριθμός αυτός αναφέρεται στα πρακτικά ενός συνεδρίου και όχι φυσικά στα πορίσματα και τις προτάσεις που προέκυψαν από αυτό. Είμαστε συνηθισμένοι πλέον σε τέτοιες εξυπνάδες από τους δημοσιογράφους...
Δυστυχώς, και οι παλιότερες κλήσεις των εκπαιδευτικών σε "διάλογο" και τα έργα και οι ημέρες της παρούσας κυβέρνησης δεν βλέπω πως ακριβώς σε γεμίζουν με αυτή την αισιοδοξία ότι είναι διατεθειμένοι να δεσμευτούν σε μια μίνιμουμ βάση λαμβάνοντας υπόψη και τα αιτήματά μας. άλλον αυτοί θα είχαν φέρει "γύρω από ένα τραπέζι" για να νομιμοποιήσουν τα όποια μέτρα θα λάμβαναν. Κάτι τέτοιο όχι απλά δεν θα ήταν επ' ωφελεία μας, αλλά το αντίθετο...
Όσο για το αν οι "κύριοι της ΟΛΜΕ", λες και το ΔΣ της ΟΛΜΕ είναι ένα ενιαίο πράγμα, μας εκπροσωπούν ή όχι, εξ όσων γνωρίζω εκλέγονται (και επανεκλέγονται) με δημοκρατικές διαδικασίες. Αν αυτό δεν θεωρείται εκπροσώπηση, μπορούμε να κάνουμε μια συζήτηση επ' αυτού.
Συνάδελφε, αλήθεια πιστεύεις ότι θα αρκούσε να αλλάξουν αυτοί οι ποσοτικοί δείκτες, να μπαίνουν όλοι ελεύθερα στα πανεπιστήμια, να "μας ικανοποιούσαν τα αιτήματα" με δυο λόγια, για να αλλάξει το ζοφερό σκηνικό στη δημόσια εκπαίδευση; Έχω διδάξει και σε τμήματα με 5 μαθητές σε επαρχιακό λύκειο κι εκεί συνθλίβονταν τα παιδιά από το τρέξιμο να βγει η ύλη, να αφομοιώσουν μαθήματα ανούσια με ανούσιο και αναποτελεσματικό τρόπο, να αντέξουν απαράδεκτους και παντελώς ανεξέλεγκτους δασκάλους, που μόνο με αρκετή τύχη μπορούσαν να προκύψουν επαρκείς και με ενδιαφέρον για τη δουλειά τους. 25 χρόνια βλέπω γονείς να αναλαμβάνουν την εκπαίδευση των παιδιών τους από την πρώτη δημοτικού και αλίμονο αν είναι αλλοδαποί ή αγράμματοι.
Αλίμονο επίσης αν τα παιδιά τους αποκλίνουν στη συμπεριφορά ή στις μαθησιακές δυνατότητες. Το πολύ πολύ να τα "περάσουμε" εις ένδειξη κοινωνικής και εκπαιδευτικής ευαισθησίας. (Το χειρότερο, να τα βοηθήσουμε, με το αζημίωτο.)
Κυρίως όμως, περνάνε από τα χέρια μου κάθε χρόνο εξαιρετικά παιδιά, με μυαλό,με καλό χαρακτήρα, με ενδιαφέροντα, με δεξιότητες αποκτημένες εκτός σχολείου, ακριβοπληρωμένες από τους γονείς τους (ξένες γλώσσες, μουσική, χορός, αθλητισμός κλπ), τα οποία κερδίζονται με το τίποτα, με μια εκπαιδευτική πρωτοβουλία τετριμμένη όπως αυτή που αναφέρω στην επόμενη ανάρτησή μου. Αυτά τα παιδιά, συνάδελφέ μου, χωλαίνουν στα στοιχειώδη, στο να παράγουν και να κατανοήσουν ένα λίγο πιο απαιτητικό κείμενο, στο να γνωρίζουν έστω έναν ποιητή και να τον αγαπάνε, στο να έχουν διαβάσει έστω ένα έργο κλασικής λογοτεχνίας κι όχι αυτά τα βιβλιαράκια του κιλού που προορίζονται για εφήβους. Τους έβαλα το "Λαύριο" του Σαββόπουλου και δεν τους έλεγε τίποτα. Έμαθαν για πρώτη φορά ότι ο εθνικός ύμνος προέρχεται από ένα μεγάλο ωραίο ποίημα για την ελευθερία, ότι η ιστορία δεν είναι για να την παπαγαλίζουμε. Πολύ απλά, τα παιδιά μας βγαίνουν από το "μαγαζί" μας, χωρίς να τους έχουμε δώσει αυτό που επαγγελλόμαστε, την παιδεία.
Αν γύρω από ένα τραπέζι είναι ο διάβολος ο ίδιος και υπόσχεται κάτι να αλλάξει σ' αυτό, τσακιζόμαστε και πηγαίνουμε, ακόμα κι αν είναι να μας καίει στα καζάνια του εσαεί.
Πράγματι, συμφωνώ και επαυξάνω στην περιγραφή της κατάστασης... Εκεί που διαφωνούμε είναι στα όσα γράφεις στην αρχή και στο τέλος του τελευταίου σου σχολίου: η αλλαγή όσων αναφέρεις αφενός είναι σημαντικότατη (για την ακρίβεια εκ των ων ουκ άνευ) αν θέλουμε να αλλάξει στ' αλήθεια αυτή η ζοφερή κατάσταση και αφετέρου δεν είναι τα μοναδικά "μας" αιτήματα "με δυο λόγια". Στα περισσότερα από όσα περιγράφεις παρακάτω έχουν κατατεθεί προτάσεις από μας, οι οποίες είναι φυσικά τα αυτονόητα: σωστή εκπαίδευση/κατάρτιση εκπαιδευτικών, διαρκής επιμόρφωση, αναπροσαρμογή αναλυτικών προγραμμάτων και διδακτικών αντικειμένων, πραγματική δωρεάν παιδεία, κοκ. Ιδέα μου είναι τώρα ότι όλα αυτά σκοντάφτουν στο ζήτημα της υποχρηματοδότησης, που στην περίπτωση της χώρας μας σχετίζεται άμεσα με το ότι η παιδεία δεν θεωρείται πρώτη προτεραιότητα (άσχετα με το γεγονός ότι όλοι γκρινιάζουν με τα χάλια της εκάστοτε νέας γενιάς και όλοι τα βάζουν με τους εκπαιδευτικούς);
Και όχι, με τον διάβολο δεν πρόκειται να καθίσω ποτέ στο ίδιο τραπέζι, ιδίως από τη στιγμή που έχω λόγους να μην τον εμπιστεύομαι...
Όσο γι' αυτόν τον περίφημο "διάλογο" και το πόσο μεγάλη βλακεία κάνουμε που δεν συμμετέχουμε άμεσα (γιατί έμμεσα το κάνουμε), θέλω να δώσω ένα παράδειγμα του τι θα σήμαινε πραγματικός διάλογος: το όριο των μαθητών είναι 30 και προτείνουμε 20; Να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση (όχι με ευχολόγια). Ζητάμε 5% για την Παιδεία; Ας μας δώσουν λίγο πάνω από το 4%. Θέλουμε ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια; Ας γίνει ημιελεύθερη και πάει λέγοντας. έχεις πραγματικά την εντύπωση ότι σε οποιοδήποτε από αυτά τα θέματα θα δινόταν κάποια συμβιβαστική λύση η οποία θα προσέγγιζε έστω και λίγο τα αιτήματά μας; Αμφιβάλλω τα μάλα, όχι επειδή διαθέτω κληρονομικό χάρισμα, αλλά γιατί αυτό μου έχουν δείξει οι κυβερνώντες (όχι μόνο οι σημερινοί) τόσα χρόνια... Μόνο σε μια τέτοια περίπτωση πάντως θα είχαμε διάλογο και όχι "διάλογο"... Όχι να ακούμε μπούρδες περί μηδενικής βάσης και ταυτόχρονα προτάσεις για άλλη μια αλλαγή του εξεταστικού συστήματος...
Αν δεν πιστεύεις ότι σ' αυτή τη ρημαδοχώρα υπάρχουν άνθρωποι σε όλα τα κόμματα και σε όλους τους χώρους που θέλουν καλύτερη παιδεία για όλους και αντίθετα πιστεύεις ότι κάποιοι απ' αυτούς συνωμοτούν εξ ορισμού για το αντίθετο, την πατήσαμε, στον αιώνα τον άπαντα έτσι θα πάμε. Ό,τι χτίζει ο ένας, θα το γκρεμίζει ο άλλος κ.ο.κ.
Πρέπει λοιπόν, στοιχειωδώς να συμφωνήσουν και να είμαστε εμείς αυτοί που θα τους πούμε προς τα πού πέφτει η παιδεία. Αν τους πούμε απλώς, όπως τους λέμε, δώστε λεφτά, δεν θα τύχουμε ευνοϊκής αποδοχής ούτε από τον πιο φτωχό μαθητή μας, συνάδελφε.
Αυτός ο καημένος θα ξέρει πως όσα και να πάρει παραπάνω ο δάσκαλος που τον παραμέλησε, για να μην πω τον στράβωσε,θα συνεχιστεί το μάθημα που δεν έχει ενδιαφέρον, παρά μόνο ως μέσο προαγωγής και επιλογής, η ζωή του συνολικά, στα πιο όμορφα και δημιουργικά του χρόνια, θα εξακολουθήσει να είναι χαμένος χρόνος, που μόνο με καταλήψεις και εκδρομές γίνεται κερδισμένος.
Και αυτός ο κερδισμένος χρόνος μόνο με ανάκτηση της χαράς της γνώσης επιτυγχάνεται και το ξέρεις κι εσύ καλά.
Η επιμόρφωση από μόνη της, τα χίλια δυο σεμινάρια, αν δεν συνοδεύονται από αξιολόγηση, θα γίνουν μια τυπική διαδικασία για μάζεμα χαρτιών. Τα θυμάσαι τα ΠΕΚ του Σουφλιά; Θα μπορούσαν να έχουν ξεφρακάρει την επετηρίδα σωστά, με εργασίες, διδασκαλίες, εφαρμογές κι όχι όπως τώρα που επιλέγονται οι καθηγητές με ένα διαγώνισμα μαθητικού τύπου που καθόλου δεν μετράει αυτά που πρέπει να διαθέτει ένας δάσκαλος.
Τι κάναμε; Το μπλοκάραμε. Κάναμε αποχή από τις αξιολογικές διαδικασίες, το ακυρώσαμε, οι μάγκες. Σιγά μωρέ μη μας αξιολογήσουν. Ποιοι να μας αξιολογήσουν; Και τώρα οι συνάδελφοί μας δίνουν multiple choice διαγωνίσματα και κανείς δεν μιλάει.
Συνάδελφε, αν δεν φανούμε γενναίοι, αν δεν δεχθούμε ότι είμαστε κι εμείς μέρος του προβλήματος, ακόμη και όσοι παλεύουμε με την ψυχή μας σ' αυτή τη δουλειά- γιατί ανεχόμαστε τον βολεψάκια, τον απαράδεκτο δάσκαλο, τον αστοιχείωτο, να καταστρέφει ό,τι προσπαθούμε να κτίσουμε- και πετάμε τη μπάλα σε άλλα γήπεδα συνεχώς, δεν θα πείσουμε κανέναν, πόσο μάλλον εμάς τους ίδιους.
Θα πρέπει να σκεφθούμε το σχολείο όχι ως τον επαγγελματικό μας χώρο, αλλά ως τον μοναδικό και αποκλειστικό φορέα παιδείας για τα δικά μας παιδιά.
(χαίρομαι που τα λέμε, αν και δεν σε καλωσόρισα καν στο μπλογκ μου, έτσι που σε υποδέχθηκα με ένταση. Καλώς ήρθες.)
Post a Comment